Γράφτηκε συναυλιακή ιστορία για άλλη μία φορά στη χώρα με την πραγματοποίηση του 1ου Into Battle Festival, το οποίο ελπίζουμε και ευχόμαστε να γίνει θεσμός που θα απαριθμήσει μελλοντικά πολλές εκδοχές του. Το κίνητρο πέρα από τις υπερμπαντάρες που θα συμμετείχαν, ήταν ασφαλώς και η χαμηλότατη τιμή του εισητηρίου, πραγματική ξεφτίλα να βλέπεις με μόλις 23 ευρώ 6 μπάντες την 1η και 7 την 2η μέρα του φεστιβάλ, όταν η τιμή από μόνη της θα ήταν ελάχιστη ακόμα και μόνο για τους Riot για παράδειγμα. Χώρια ότι το εισητήριο διημέρου είχε 40 ευρώ, δηλαδή πόσο πιό κάτω να πάει στην Ελλάδα που ετοιμάζεται να καλωσορίσει το 2018? Πριν γίνει η ανάλυση του παιξίματος της 1ης ημέρας, οφείλω σαν οπαδός να δώσω συγχαρητήρια σε όσους έτρεξαν για να γίνει αυτό το φεστιβάλ και για τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησαν, είναι νωπές οι μνήμες από πρόσφατες ξεφτίλες και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, χωρίς διάθεση να χαιδευτούν αυτιά και να υποβιβαστούν κάποιοι άλλοι, το σωστό όμως πρέπει να τονίζεται για να δίνουμε και κίνητρο σε κάποιους ανθρώπους που προσπαθούν χρόνια, να φέρνουν ακόμα καλύτερες μπάντες. Στο δια ταύτα, η βραδιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 5μιση το απόγευμα και τελείωσε σχεδόν στη 1 και μισή, αν μη τι άλλο χορταστικότατη μεταλλική καύλα για ένα 8ωρο.
Sons Of Iniquity: Στον άχαρο πάντα ρόλο του συγκροτήματος που ανοίγει ένα φεστιβάλ και με τον φόβο να μην υπάρχει αρκετό κοινό να απολαμβάνει τα πρώτα συγκροτήματα (αιώνια Ελληνική μάστιγα), οι SOI βγήκαν με απογυμνωμένη ανεμελιά και παρέδωσαν μαθήματα του πως πρέπει να ηχεί ένα κλασσικομεταλλικό σχήμα, χωρίς περιττές αναφορές σε παλιότερα συγκροτήματα, χωρίς γιαλατζί επικούρα που πολλές φορές μόνο κακό κάνει και μόνο γραφικότητα προσφέρει (όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί κάποιους) και το πλέον ευχάριστο της υπόθεσης ήταν ότι παίξανε για αρκετό κόσμο ο οποίος είχε συρρεύσει από νωρίς για να δεί όλες τις μπάντες, γενικώς είναι γνώρισμα των οπαδών σε συναυλίες της Eat Metal και πρέπει να τονιστεί ότι αρκετοί τιμούν όλες τις μπάντες με την παρουσία τους. Στα φωνητικά αβίαστος ο τραγουδιστής-θρυλική μορφάρα της πόλης, ενώ και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν σιγοντάροντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παίξανε λίγο πάνω από μισή ωρίτσα αν υπολόγισα σωστά, δεν κούρασαν το κοινό σε καμία περίπτωση και μια και είναι σχετικά στο ξεκίνημα τους, εύχομαι όλα τους τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα, έχουν τον τρόπο να τα πετύχουν και σίγουρα θα έχουν τη στήριξη του κοινού. Η καλύτερη δυνατή αρχή είχε γίνει, ήταν καιρός για την πλέον ακραία δόση μετάλλου λίγο πιο μετά.
Slaughtered Priest: Ή αλλιώς η ώρα του αδυσώπητου κοπανήματος, σταθερή αξία και γνωστοί ολντσκουλάδες με την καλύτερη δυνατή έννοια, οι SP πέρασαν σαν σίφουνες και με το φρενήρες thrash τους με αρκετές δόσεις μαυρίλας που είναι εμπλουτισμένο εδώ και χρόνια, κατάφεραν να πάρουν το κοινό με το μέρος τους πανεύκολα. Είναι γνωστές λέρες που φτύνουν στίχους, κοπανάνε δέρματα και ξεπατώνουν χορδές χωρίς έλεος, αλλά μιά και τους έχω δει αρκετές φορές, αυτή ήταν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις τους με άνεση. Παλίκαρος Ungod να πετάει βλάσφημα ξόρκια από το μικρόφωνο, οι κιθαρίστες να κεντάνε διπλοβελονιές με τις ριφφάρες τους και πίσω από τα τύμπανα, το γνωστό τέρας Maelstrom ο οποίος ακόμα και μαντρωμένος παίζει μια ζωή εκτός ελέγχου και διαλύει ότι υπάρχει μπροστά του. Για πρώτη φορά όντας από το πλάι, παρατήρησα τις φλέβες του που κοντεύουν να του βγουν από τα χέρια, με τον τρόπο που παίζει απορώ πως βρίσκονται ακόμα στη θέση τους, αποκλείεται να μην τον έχει πετύχει οποιοσδήποτε να τα σέρνει με κάποια από τις 129 μπάντες που παίζει, χάρμα ιδέσθαι και κοπανέσθαι μια ζωή αυτό το παιδί. Σε μικροδιάλογο με τον Ungod μετά το πέρας της εμφάνισης τους, έμαθα ότι με το καλό μάλλον πάμε για νέο δίσκο κάπου μέσα στο '18. Όπου τους πετύχετε, πάτε και τους βλέπετε χωρίς πολλά πολλά, παντοτινή εγγύηση.
Wrathblade: Εορταστική ημέρα για το συγκρότημα, μιά και ο 2ος ολοκληρωμένος δίσκος τους μετά από 5 χρόνια από το ντεμπούτο ''Into The Netherworld's Realm'' συνέπεσε με την εμφάνιση τους στο φεστιβάλ. Ο λόγος για το ''God Of The Deep Unleashed'', το οποίο χαιρετήθηκε με θερμότατη ανταπόκριση από τον κόσμο, όπως φυσικά και τα παλιότερα κομμάτια τους. Τρώω τη φλασιά το τί μου θυμίζει ο τραγουδιστής ενώ κοντεύει να τελειώσει το σετ και έχω σπάσει το κεφάλι μου να βρω ποιος είναι. Θυμάμαι λοιπόν να τον βλέπω το σωτήριον έτος 2006 με την τότε μπάντα του, τους Litany να παίζει support στους απόλυτους θεούς του doom, Solitude Aeturnus στη Σαλόνικα. Και κάτι μου έξυνε τον εγκέφαλο με την πομπώδη επική φωνή του, αλλά λίγο η κούραση της ημέρας από πριν, λίγο ότι μερικά έχω αρχίσει και τα ξεχνάω, έπρεπε να περάσει σχεδόν μία ώρα εμφάνισης για να πάρω μπρος. Κινούμενα στο γνωστό επικό/μυθολογικό μοτίβο τους, τα νέα κομμάτια τους άφησαν στο κοινό τις καλύτερες εντυπώσεις, αν και κάποιοι είδα να κουράζονται σχετικά γρήγορα, δεν ξέρω αν δεν πάλευαν το συγκρότημα ή απλά ήταν αντίδραση της στιγμής. Εμφάνιση που θα τη θυμούνται και οι ίδιοι και οι παρευρεθέντες και λόγω της κυκλοφορίας του δίσκου, νομίζω ο καλύτερος δυνατός τρόπος για μία μπάντα να καλωσορίσει το νέο της πόνημα. Καλή επιτυχία στα παιδιά ολόψυχα, με την ελπίδα να μην περάσουν άλλα 5 χρόνια ως το επόμενο άλμπουμ.
Portrait: Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει απότομα με την είσοδο των άξιων τέκνων από το Kristianstad της Σουηδίας. Με αέρα μεγάλου συγκροτήματος, αυτά τα μπολιασμένα με την αρρώστια των Mercyful Fate/King Diamond παλικάρια γέμισαν τη σκηνή με την παρουσία τους για περίπου μία ώρα. Φωνάρα ο Per Lengstedt, ακόμα κι αν ο ήχος δεν βοηθούσε πολύ, παρ'όλα αυτά όσο ακουγόταν καταλάβαινε κανείς το μέγεθος της κλάσης του. Επίσης δεν πολυακουγόταν η κιθάρα του Robin Holmberg στα αριστερά της σκηνής όπως κοιτούσε το κοινό, αλλά ποιος χέστηκε με τέτοια απόδοση; ΟΚ, σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα με τον ήχο πολύ πιο γεμάτο, αλλά η παρουσία τους και το πόσο φάνηκε να αγαπάνε τη μουσική που παίζουν αρκούσε και με το παραπάνω για να κάνουν το κοινό να ζητωκραυγάσει το όνομα τους αρκετές φορές. Οι δύο κιθαρίστες φορούσαν μπλουζάκι Dissection, ενδεικτικό της αγάπης τους για το συγκρότημα, ενώ ο θεόθεος κοντός μπασίστας που το μπάσο ήταν μεγαλύτερο από αυτόν αλλά έπαιζε τις κάλτσες του, φορούσε μπλουζάρα Wolf με ραφτό Marduk μπροστά και αυτοσχέδιο λογότυπο Nifelheim με ασημένιο μαρκαδόρο στην πλάτη, κοινώς τίμησαν τις μπάντες της χώρας τους κι όποιος δεν ξεχνάει από που προέρχεται, πάει πάντα μπροστά. Κομματάρες τύπου ''Burn The World'', ''We Were Not Alone'', ''Likfassna'', ''Mine To Reap'' και ''Beast Of Fire'' μεταξύ άλλων, πήραν κεφάλια δίκαια και αποχώρησαν θριαμβευτές. Μακάρι να ξανάρθουν μόνοι τους και με μεγαλύτερο σετ, ως τότε, δημιούργησαν πριαπισμό σε όποιους τους είδαν!
Count Raven: Το λέω συχνά σε πολύ κόσμο, ας το γράψω και από'δω άλλη μία φορά, δε βλάπτει. ΤΟ ΤΙΜΙΟΤΕΡΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΗΧΟ. Η πιό ''ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ ΟΛΑ'' μπάντα του σύμπαντος, χέστηκαν για μόδες, χέστηκαν για πωλήσεις, χέστηκαν αν παίζουν για έναν ή για ένα εκατομμύριο άτομα. Ψυχάρες από τις λίγες, κλασσικές σκατόφατσες (ο ντράμερ είναι από άλλο σύμπαν, σίγουρα ελάχιστες μορφές σαν αυτόν πάτησαν στη χώρα μας), τρεις αλλά λιοντάρια, για πάνω από μία ώρα παρέδωσαν μαθήματα του πως το λιγότερο είναι πάντα περισσότερο στη μουσική και πως ένας τύπος που οπτικά (και παικτικά) είναι ίδιος ο Dave Chandler των Saint Vitus και φωνητικά ίδιος ο Ozzy (στο βέλτιστον), μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τις όποιες αναφορές αλλού και απλά να θαυμάσεις τη συγκροτηματάρα του. Όταν μέσα σε όλα ακούς και ύμνους όπως το ''Social Warfare'' από το τιτάνιο ντεμπούτο ''Storm Warning'' ή όταν ακούς ακόμα και πιο πρόσφατα έπη τύπου ''Nashira'', με ενδιάμεσο το νέο υπερ-έπος ''Nephilim'' το οποίο πρέπει να ήταν κάπου στα 10' και τα 7' από αυτά κατέβαζε ένα ριφφ βαρύτερο από όλο το Ragnarok, ξέρεις ότι είσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. 3 κομμάτια από το ''High On Infinity'' ήταν το κερασάκι στην τούρτα, με τα ''The Madman From Waco'', το ομότιτλο και τον ογκόλιθο ''Jen'' να κλείνει την εμφάνιση τους, η οποία δεν ήταν αρκετή για το κοινό που τους φώναξε επίμονα να παίξουν κι άλλο, αλλά ο Fodde μετά λύπης μας πληροφόρησε ότι δεν είχαν χρόνο. Αποχώρησαν μέσα σε ιαχές και τονίζοντας ότι η Ελλάδα σημαίνει πολλά γι'αυτούς και όπως και την προηγούμενη φορά κάπου το 2009-10, πέρασαν και τώρα υπέροχα. Ο Θεός να δίνει κίνητρο και κουράγιο σε τέτοιες μπάντες, ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος με τέτοιους τύπους ανάμεσα μας.
Riot (χωρίς το V): Απλά τα πράγματα χωρίς να χωράει περαιτέρω ανάλυση. Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος, το συγκρότημα σήμερα θα είχε ανάλογη αποδοχή με τους Priest, Maiden, Saxon, Motorhead και παρόμοιου βεληνεκούς τιτάνες. Οι Riot που παίξανε ότι κλασσικό υπήρξε στο μεταλλικό ήχο πριν αυτό εδραιωθεί, ήρθαν για άλλη μία φορά στη χώρα μας και αποτέλεσαν τον ορισμό του συναυλιακού συγκροτήματος. Όλοι οι ύμνοι του παρόντος και του παρελθόντος στιβαγμένοι σε ένα χορταστικό σετ 19 κομματιών και 100' διάρκειας, με τον τραγουδιστή Todd Michael Hall να έχει καταπιεί τον συγχωρεμένο Guy Speranza και τον Tony Moore και να τους φτύνει ταυτόχρονα από το λαρύγγι του, χαζεύοντας το κοινό με την απίστευτου βεληνεκούς φωνάρα του. Αντέξαμε Mike Howe με τους Metal Church, αντέξαμε Glynn Morgan με τους Threshold σχετικά πρόσφατα, αυτός όμως δεν αντέχεται με τίποτα. Ένα κινούμενο μεγάφωνο με σώμα Ηρακλή επί σκηνής που έπαιζε το κοινό στα δάχτυλα και με μία καθαρότητα στο βλέμμα του που τσακίζει και ατσάλι. Έδειχνε πραγματικά υπόχρεος για την αντιμετώπιση του κοινού, ενώ συνολικά ήταν όλοι τους σε φρενήρη κατάσταση. Από τον μόλις 27 ετών κιθαρίστα Nick Lee που στο τέλος δεν άντεξε και έκανε stage diving με την κιθάρα παίζοντας παράλληλα στα χέρια του κοινού, στον καταστροφέα των τυμπάνων Frank Gilchriest που έπαιζε τις κάλτσες του και από τους δύο παλιούς που ΤΙΜΟΥΝ και με το παραπάνω το όνομα της μπάντας και του ΑΘΑΝΑΤΟΥ Mark Reale, τον κιθαρίστα Mike Flyntz που δε σταματούσε να χαμογελάει και την ατραξιόν του συγκροτήματος, τον μπασίστα Don Van Stavern, που κατέβασε μία μποτίλια ουίσκι για πλάκα (δίνοντας και τζούρες στο κοινό) και ήταν απόλυτα καλά, δεν υπήρξε το παραμικρό ψεγάδι, η παραμικρή λεπτομέρεια που δεν έκανε τη διαφορά, ένα σημείο που να βρει κάποιος βίδας και να πει ''αυτό δε μου άρεσε''. Ολοκληρωτική και δίκαιη αναγνώριση της αξίας αυτού του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ συγκροτήματος, σε σημείο που πολλοί δεν πίστευαν τι βλέπανε.
Αναγνωριστικό ξεκίνημα με ''Ride Hard Live Free'', κατραπακιά με ''Fight Or Fall'', ''Οn Your Knees'' και καπάκι ''Metal Soldiers'', διάλειμμα για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος τι τον έχει χτυπήσει με το ''Don't Hold Back'' και εκ νέου πανζουρλισμός με το ''Johnny's Back'', φωτιά στα φρένα με τα ''Wings Are For Angels'' και ''Black Leather And Glittering Steel'' (τα γράφω κι ακόμα να πιστέψω τι είδαμε), με τον Van Stavern να πηγαίνει και να βαράει τα πιατίνια του Gilchriest από την πώρωσηεκπληκτική απόδοση του Hall στο εποχής DiMeo ''Angel Eyes'', επιστροφή στο τιμημένο παρελθόν με τα ''Outlaw'' και ''Ηeavy Metal Machine'' (αποκλείεται, μιλάμε για τρολλάρισμα) και τελειωτικό χτύπημα κολλητά με τα ''Flight Of The Warrior'' και ''Bloodstreets'', όπου χωρίς υπερβολή πρέπει να έκλαψε κι ο Θεός ο ίδιος που πήρε τόσο πρόωρα τον Mark Reale από κοντά μας. Τι άλλο να δείς μετά από αυτό τώρα... ''Take Me Back'' για να ψιλοσυνέλθουμε, με νέο σόου του Van Stavern να πηγαίνει να φιλάει στοργικά στο κούτελο τον Flyntz ενώ σολάρει (που να τα δούν αυτά έξω και να μας πιστέψουν...), ''Road Racin'' και ''Swords And Tequilla'' για να μην ξεχνιόμαστε από παλιότερους ύμνους, και ώ της έκπληξης, εκείνη τη στιγμή ανεβάζουν τον συμπατριώτη μας Louie Kouvaris που έπαιξε στο ''Rock City'' ο οποίος χαιρετάει το κοινό με το συγκινητικό ''Γειά σου Ελλάδα'' και με το χαμόγελο στα χείλη, τον αφήνουν να παίξει παπάδες στο ''Warrior'', με το πρόσωπο του και ακόμα και το μουστάκι του να λάμπουν από χαρά, 63 ετών παρακαλώ και δείχνει ακμαιότατος, ιστορική στιγμή που θα θυμόμαστε για πάντα.
Χωρίς προειδοποίηση ακούγεται η μητέρα των μαχών, ''Thundersteel'' και δε μένει τίποτα όρθιο, ο κόσμος αντιδρά όπως σε thrash συναυλία, πηδάνε από'δω κι από'κει από τη σκηνή με τον Flyntz να κοιτάει τον Gilchriest και να κουνάει το κεφάλι σε φάση ''τί είναι αυτοί οι τρελοί με τους οποίους μπλέξαμε εδώ πέρα'', πανδαιμόνιο που δεν χορταίνει το κοινό ακόμα και με το πέρας του κλασσικού ύμνου και οι ιαχές ''RIOT, RIOT, RIOT'' σε ντεσιμπέλ που σπάνε το φράγμα του ήχου, ξυπνάνε και νεκρούς. Ο Hall αστειευόμενος μας λέει ''ελάτε παιδιά, παίξαμε το ''Τhundersteel'', τελείωσε η συναυλία'', αλλά σιγά μην την βγάζανε έτσι. Προσωπικά έχυσα...δάκρυα χαράς στο άκουσμα του ''Sign Of The Crimson Storm'' στο τέλος, συγχωράτε με, είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους, κρατήθηκα στην αρχή, κρατήθηκα στη μέση, είδα τη γυναίκα μου να κλαίει από χαρά και συγκίνηση, ε πόσο να αντέξω κι εγώ; Εκπληκτικό φινάλε και αποθέωση στο τέλος που μόνο οι μεγαλύτεροι των εποχών αξίζουν, μόνο οι τίμιοι και οι τιμητές πρέπει να απολαμβάνουν. Πολλά συγχαρητήρια ειδικά στους Flyntz και Van Stavern για τον τρόπο με τον οποίο έχουν διαχειριστεί το συγκρότημα, ο ΜΕΓΑΣ αρχηγός δεν βρίσκεται ανάμεσα μας, αλλά με τον τρόπο που το ΜΕΓΕΘΟΣ RIOT μένει ζωντανό, είναι περήφανος από'κει ψηλά, αν δε ήταν μαζί μας σ'αυτή τη βραδιά μνήμης και φόρου τιμής σε σχεδόν μισό αιώνα μεταλλικής μουσικής, θα είχαμε θύματα στην παρουσία του και μόνο να σολάρει επί σκηνής. Συναυλία που μας έδωσε χρόνια ζωής, που απέδειξε ότι RIOT δε γίνεσαι αλλά γεννιέσαι και είναι χάρισμα να γράφεις κομμάτια που μένουν στις καρδιές του κόσμου. Όλοι μας θα τους βλέπαμε και καθημερινά χωρίς να κουραστούμε ποτέ, είμαι βέβαιος. Για το τέλος και πάλι εύγε σε όσους φρόντισαν να δούμε αυτό το υπερθέαμα και όσο για κάποιους που είχαν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν και αψήφησαν αυτή τη συναυλία και αυτό το συγκρότημα ενώ τρεξανε πρώτοι να σκάσουν τα 88άρια για τους εξ'ίσου μεγάλους Priest και Maiden, σκάψτε ένα λάκκο, πέστε μέσα και ξυπνήστε το καλοκαίρι μετά από μακρά χειμερία νάρκη!
Για τον Mark ρε γαμώτο!
Για τo Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
