Ημερομηνία δημοσίευσης: 13 Δεκεμβρίου 2017
Ο όρος prog έχει αποκτήσει τρομερό εύρος στη σημασιολογική υποκειμενική πραγματικότητα. Χωρίς να μας σκιάζει η θύελλα του όρου, όταν έχουμε σε ένα τραπέζι μελωδίες με (σκόπιμα) χαλασμένες πυξίδες, γλυκό και στιβαρό (από rock έως και jazz) μπάσο, τρομερό beat( στα όρια του εθιστικού σε σημεία- εύχομαι μην το βρούνε τίποτα dj και τα παίζει σε λούπες στην παραλιακή), ατμόσφαιρα, εναλλαγές ρυθμών και αρμονιών, ήχο και ατμόσφαιρα εγκεφαλικής υφής, αλλά στο πεδίο γαλήνιας ανάμνησης και όχι δύστροπης εσωστρέφειας, ένα τρομερά εύστοχο ηλεκτρονικό στοιχείο, ε, το γεύμα δε λέγεται ούτε πρωινό, ούτε μεσημεριανό, ούτε βραδινό. Prog λέγεται! O σεφ είναι οι Κύπριοι Cortex Complex και ο δίσκος φέρει το (επιβλητικά εξωστρεφές) όνομα “Memoirs of an Apocalypse”.
Ο δίσκος ξεκινάει με μια minimal ατμοσφαιρική προφητεία, αλλά δείχνει σε πολύ συγκεκριμένα και στοχευμένα σημεία, τα δόντια του. Βρίσκω τρομερή χαρά στο να ακούω μεγάλες hook μελωδίες σε γέφυρες τραγουδιών και θα υπογράμμιζα με πολύχρωμους μαρκαδόρους το lead πέρασμα στο “Flaming Earth” αν ήταν γραμμένο σε χαρτί, αλλά, ούτως ή άλλως οι νότες για τις οποίες μιλάω έχουν αυτό-υπογραμμιστεί στο μυαλό μου από την πρώτη ακρόαση. Οι επιρροές του Wilson στην προσέγγιση των φωνητικών γραμμών του outro στο εν λόγω τραγούδι λειτούργησαν θεσπέσια και σε λιγότερα από δέκα λεπτά δίσκου πιάνω τον εαυτό μου να απολαμβάνει το υλικό σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το “Progeny” έχει jazz ύφος και αξεπέραστα catchy beat με το ξεδίπλωμά του και το combo αντρικής-γυναικείας φωνής να κεντάει. Φανταστική στιγμή στο δίσκο, τρομερό groove, leads, ταξινομημένο χάος, επιστροφή στη main αρμονική ιδέα, εύγε, παίδες, τρελό vibe!
Η συνέχεια εστιάζει ακόμα περισσότερο στα vocal lines και ο πίνακας του groove, των ρυθμικών ακροβασιών και της ατμόσφαιρας(δε μειώνεται ποτέ, μιλάμε για πολύ συναισθηματική κυκλοφορία) λειτουργεί άψογα για το σκοπό αυτό. Αποθέωση της διαπίστωσης αυτής και το “Lament of the New” αλλά και το ψυχεδελικά σπασμωδικό “Neocortex”, το μικρό έπος του album με την πιο breaking hook μελωδία πάνω στο κλείσιμο. Άλλο ένα τραγούδι γράψατε, μπαγάσες! Εκεί που αρχίζει, συνειδητοποιείς ότι ήταν τελικά το κλείσιμο κάποιου άλλου, αλλά δε βαριέσαι, αυτά κάνουν οι μουσικάρες.
Μεγάλο ζήτημα, που ανακύπτει πολυαγαπημένο prog, αποτελεί η ερμηνεία. Ως τεράστιος υποστηριχτής( και όχι μόνο ως τραγουδιστής) της θέσης που θέλει την ανθρώπινη φωνή ένα εκ των μέγιστων μουσικών οργάνων, διακρίνω και σε αυτή την κυκλοφορία έναν παραγκωνισμό. Μια χαρά τραγουδάνε τα παιδιά, απλώς θεωρώ ότι η ανδρική φωνή, γενικότερα στο χώρο, θέλει περισσότερη αφοσίωση. Όπως πονάνε στα ρυθμικά και τα αρμονικά, κάπου πρέπει να επικρατήσει η επιρροή του Tate και όχι του Wilson( από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες σε κάθε τομέα, αλλά όπως και να το κάνουμε μπορεί να υποστηρίζει φανταστικά τα τραγούδια του, αλλά δεν κάνει την υπέρβαση, γιατί απλούστατα είναι top σε ένα σωρό άλλες πτυχές και όχι στο μικρόφωνο). Λεπτομέρειες, αλλά η μουσική είναι (και) ένα σύνολο λεπτομερειών, σωστά;
Τα τελευταία κεφάλαια του “Memoirs of an Apocalypse” δε θα έλεγα ότι κάνουν crescendo, οι κορυφές έχουν ήδη χτυπηθεί, παρά το ότι η τελική τριάδα είναι γεμάτη ενδιαφέρον και όμορφες Wilson-ικές στιγμές, ατμόσφαιρα, στίχο και πίστη στην κεντρική ιδέα του δημιουργήματος. Ο τρόπος ερμηνείας αυτός κάθε αυτός θυμίζει τους Steven Wilson δίσκους, αλλά ενώ θα μπορούσε να τονίσει κανείς μια υπέρ του δέοντος ομοιότητα, η μπάντα γράφει τόσο προσωπικά, με ιδιαίτερη ταυτότητα και κερδίζουν με το σπαθί τους την αποφυγή της όποιας υπόνοιας για (αρνητική) μίμηση. Ο ήχος τους θέλει δουλειά( ειδικά στα σημεία που φορτώνουν γκάζια), η παραγωγή έχει αρκετά σκαλιά να ανέβει, αλλά τουλάχιστον τα 2/3 του δίσκου έχουν τόσο καλά τραγούδια( έως και κορυφαία σε καινοτομία και αισθητική- χώρια των μελωδιών), που θεωρώ μίζερο το να ασχοληθώ περεταίρω μ’ αυτό το θέμα. Τραγουδάρες, ατμοσφαιράρα, ηλεκτρονική μουσική επιρροή επί της ουσίας παντρεμένη με το real παίξιμο, χωρίς μπομπονιέρες με φρου φρου και αρώματα, ένα μυστήριο που έχει ως αποτέλεσμα ένα φρέσκο και εμπνευσμένο album.
Ο κόσμος του prog είναι αχανής και ο πήχης έχει ανέβει πολλά σκαλιά πάνω από το face melting. Δε μιλάω μόνο για τα παιξίματα. Βιρτουόζοι υπάρχουν παντού, η (το δίχως άλλο εντυπωσιακή) ακραία τεχνική και ταχύτητα από μόνες τους δε θεωρώ ότι είναι η σκάλα που έφτασε τον προαναφερθέντα πήχη στα ανεμοδαρμένα ύψη. Οι συνθέσεις, πάλι, είναι άλλη ιστορία και για το γράφοντα η ιστορία με τη μεγαλύτερη διδακτική ουσία. Οι Κύπριοι Cortex Complex μπαίνουν στο studio και την prog θεώρησή τους τη βγάζουν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ομολογώ ότι, ενώ απέχουν από την επιβλητική ορμή των Theater ή του Steven Wilson( δεν τους αναφέρω τυχαία, νιώθω ότι μιλάμε για πιθανώς μεγάλη επιρροή), καινοτομούν με τη μαεστρία ήρεμης δύναμης σε κάτι τρομερά έντονο(ηχητικά και ψυχικά)! Πάρτε φόρα, τα ρυθμικά χτυπήματα και οι μελωδίες έχουν παντρευτεί μια αστρική στιγμή έμπνευσης, η ηλεκτρονικές πινελιές κάνουν τη μουσικότητα της ψυχεδέλειας τρομερά περήφανη και το “Memoirs of the Great Apocalypse” είναι η έκπληξη της χρονιάς.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
