Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Ιανουαρίου 2018
Οι όπερες, οι οπερέτες και η κλασικίζουσες εισβολές στο metal χάρτη έχουν πολύπλευρα αποτελέσματα. Άλλοτε θαυμαστά κι άλλοτε επιτηδευμένα. Έχοντας περάσει από το στάδιο της έκπληξης και της εξωτικής χροιάς των εν λόγω ήχων, οι μπάντες που επεξεργάζονται ηχητικά μέταλλα πρέπει να προσέχουν, διότι ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Στον απόηχο των παραπάνω σκέψεων, έρχεται ο δίσκος των δικών μας, Julian’s Lullaby, με τίτλο “Prisoner of Emotions”.
Το ευτύχημα με την κυκλοφορία αυτή, είναι πολύπλευρο. Στη μία πλευρά το φουτουριστικό εξώφυλλο, στην άλλη οι συνθέσεις (πολλές εκ των οποίων, πέρα από πολύ όμορφα τραγούδια και ιδιαίτερες αρμονίες, ανοίγουν θεατρικές διαστάσεις), στην άλλη ένα ταιριαστό φωνητικό δίδυμο, στην άλλη ένας πραγματικά heavy κιθαρίστας και στην τελευταία η εξαιρετική χρήση των κλασικιστικών στοιχείων. Είπαμε, πολύπλευρο ευτύχημα!
Το “Angel’s East” ξεκινάει την παράσταση με τον καλύτερο τρόπο. Σοβαρές και στιβαρές μελωδικές γραμμές, κιθάρες με όγκο, κοφτερά leads, ένα τραγούδι που ακρόαση με την ακρόαση γίνεται εθιστικό και μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει συντροφιά στις πιο ατμοσφαιρικές ηχητικές ανάγκες του φετινού χειμώνα. Γενικότερα, η ατμόσφαιρα του δίσκου είχε ταυτότητα και διατηρήθηκε καθ όλη τη διάρκεια, σε βαθμό concept-ίζουσας νοοτροπίας. Ήταν τόσο πετυχημένη, που τούτο το σχόλιο έχει μόνο θετική χροιά.
Θετική εντύπωση μου προκάλεσε η τρομερά εύστοχη χρήση της κλασικής επιρροής. Στο “Eyes of Grey” έχουμε το καλύτερο κρεσέντο-track finale του δίσκου. Στο “Hanging Crown” υπάρχουν σημεία με παρόμοια νοοτροπία, στο “Hell’s Door” η φωνητική τοποθέτηση είναι τόσο γλυκά ενταγμένη στο storytelling mood, όπου εισάγεται πλήκτρο (π.χ στα outro των “Starbringer” και “Angel’s East”) φωτίζει η κεντρική ιδέα κάθε σύνθεσης και το φλάουτο στο “Angel’s East” πλάθει τα επιθυμητά κάστρα, τα ομιχλώδη πράσινα λιβάδια και τα σκισμένα σημαιάκια της εποχής, που κάθε πετυχημένο φλάουτο ξέρει να αναπλάθει.
Το “Prisoner of Emotions” είναι ένα δουλεμένο album. Μπορεί κανείς να το ακούσει και να το νιώσει. Η διπλή φωνητική φόρμα με δύο πολύ ταιριαστές φωνές, δίνει χροιά rock όπερας και αφηγηματικό τόνο. Εμένα αυτό μου άρεσε πολύ. Το “Curse of Gods”- ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου- είναι ο ορισμός αυτού που λέω. Δυνατές, θεατρικές και άμεσες ερμηνείες, ωραίες δυναμικές στον ήχο, έξυπνα παιξίματα στο drumming- διακριτικά και όχι φαφλατάδικα- με την πλειοψηφία να γέρνει τη ζυγαριά στο θετικό πρόσημο. Ο ήχος σαν ήχος, σαν παραγωγή (και όχι σα δυναμικές) θεωρώ ότι έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, καθώς ρίχνει ιδιαιτερότητες της μπάντας και δεν έχει καταφέρει να παίξει με τη μίξη των τονισμών. Ο τονισμών λέξεων, νοτών, συγκρούσεων, είναι must για κάθε ιδίωμα, αλλά ενώ στο thrash το καταπίνεις, εδώ είναι δύσπεπτο. Εδώ ακούμε μια ιστορία. Λέξεις-φράσεις όπως “far away”, “madness”, “all alone”, πρέπει να τονίζονται, τα τύμπανα πρέπει να διαμορφώνονται ηχητικά ανάλογα με το ύφος κάθε σύνθεσης και το συνολικό γκάζι κιθάρας-μπάσου ακούγεται ξηρότερο του (υποκειμενικά) αναμενόμενου.
Ανάμεσα στις συνθέσεις βρίσκονται τρομερά τραγούδια, ωστόσο και ο τομέας songwriting είναι κάτι που επιδέχεται εξέλιξη. Το tempo δεν αφήνει σε κάποιες περιπτώσεις (όπως στο ομώνυμο) να καλπάσει η αρμονική ιδέα και σε σημεία υπήρξαν μέρη που επιβάρυναν κομμάτια με πιο minimal ηχητικό πυρήνα. Το ότι υπάρχει ζυγαριά στο πόσο απήλαυσα τις δέκα συνθέσεις του δίσκου είναι ένα θέμα που λίγο με απασχόλησε. Αλλά υπάρχει διαφορά π.χ στα συνθετικά κρεσέντο των “Curse of Gods”, “Eyes of Grey”, “Single Thought” με τα πιο φλατ ανοίγματα, όπως τα “Domino”και “Prisoner of Emotions”. Το επίπεδο δεν είναι πουθενά χαμηλό, ωστόσο θεωρώ ότι η οροσειρά του album έχει ξεκάθαρες κορυφές.
Στο ακροατήριο του ήχου των Julian’s Lullaby ο δίσκος θα πάει περίφημα, αλλά φαίνεται ότι η μπάντα μπορεί να απευθυνθεί σε κάθε αυτί. Το έχει και στοιχηματίζω θα το δείξει στην πορεία, ακόμα πιο καθαρά. Τα παιδιά κάνουν πολύ καλή δουλειά, αλλά ο σοφός λαϊκός ήρωας το έχει ορίσει: “It’s a long way to the top.” Επειδή έχουν τα φώτα για αυτό το top, δε θέλει επανάπαυση και χάϊδεμα αυτιών. Τα διθυραμβικά μας τα είπαμε, τις παρατηρήσεις τις κάναμε, αλλά επειδή πράγματι υπήρξαν αγαπημένες συνθέσεις στο “Prisoner of Emotions” και θέλουμε κι άλλα φουτουριστικά μεταλλικά διηγήματα , τα χαρτιά είναι ορθάνοιχτα. Μπορεί να μη βρέθηκε ολόκληρο σεντούκι με χρυσό, αλλά ο χρυσοθήρας είναι σίγουρα στο σωστό δρόμο.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
