Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Απριλίου 2018
Η έννοια του Μεσαιωνικού ιππότη συνδέθηκε από πολλούς ιστορικούς με την υποτέλεια, την εξάρτηση και τη φεουδαρχική δομή της τότε κοινωνίας. Η εξάρτηση από το καλό 80’s Heavy Metal είναι η σύγχρονη φεουδαρχική σχέση υπηρεσίας στα πρότυπα του ήχου που έκανε το metal παγκόσμιο φαινόμενο. Εδώ ξεκινάει το ιπποτικό ντελίριο του Γερμανού Axel Rudi Pell (και φυσικά της ομότιτλης μπάντας του). Ψημένος στη σχάρα της δισκογραφίας μιας ολόκληρης ζωής κάνει και φέτος αυτό που ξέρει καλύτερα. Στο τσουκάλι της δημιουργίας πέφτει έμπνευση, τσαγανό, ιπποτική ευγένεια και σεβασμός για το στόχο της έκφρασης. Πάμε στα της μουσικής και στο “Knights Call” και στον επίλογο θα δούμε λίγη ιπποσύνη ακόμα!
Αποτελεί κατόρθωμα το πόσο μικρό διάστημα χρειάστηκε για να εθιστώ στο “The Wild And The Young”, για τις πρώτες ανατριχίλες της γνώριμης επαφής και για τον ενθουσιασμό του μοναχικού χαμόγελου. Η μπάντα σκοτώνει και ανασταίνει ταυτόχρονα. Από το (ιπποτικό, το δίχως άλλο!) intro, μέχρι της υποκειμενικά κορυφαίες στιγμές, μιλάμε για τρομερή επίδραση. Χωρίς να μένουν όλα τα τραγούδια στην ίδια ακριβώς γραμμή της ζυγαριάς (π.χ θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς το –κατά τ’ άλλα συμπαθητικό- “Long Live Rock”) εδώ έχουμε μια σεμιναριακή συνοχή. Η ταμπέλα «μάθε με απέξω» αναβοσβήνει σα fast-food bar στη Sri Lanka, οι αναφορές στο heavy rock/metal ποικίλουν (από “Animal Magnetism” κρατήματα, μέχρι Saxon-ικές αναφορές και φλεγόμενα πλήκτρα έχει ο μπαχτσές) και η ζωτικότητα αναδεικνύεται αβίαστα, κάνοντας το “Knights Call” ένα πραγματικά feelgood τονωτικό δίσκο. Οι μελωδίες αποτυπώνονται διθυραμβικά με τη φωνάρα του Johnny Gioeli, ο ήχος έχει εστιάσει στην ανάδειξη του πομπώδους αρμονικού ρεύματος και η έμφαση σε τονισμούς (πάλι όσων αφορά τις ερμηνείες) κεντάει κομψοτεχνήματα. Στα της φωνητικής ζύμωσης έχουμε την τοπ επίδοση για το φετινό έτος, so far- τουλάχιστον στο υποκειμενικό σύμπαν της στήλης!
Ο δίσκος έχει πυγμή, αρετή και μελωδικό οίστρο. Ειδικά το τελευταίο. Διότι όταν το heavy metal παίζεται όπως πρέπει γίνεται αυτομάτως σύντροφος ακροάσεων και ταυτίσεων με καταστάσεις. Τσαλίμια στις επάλξεις των riffs και γρεζάτες επικές ερμηνείες, που θυμίζουν κάτι από τις εποχές μιας ανέμελης και αλλοπρόσαλλης περηφάνιας. Τι να πει κανείς για το “The Wild And The Young”, το “Wildest Dreams” και το “Follow The Sun”; Ακόλουθοι που έγιναν ιππότες και χωρίς να κοιτάζουν με περιφρόνηση τον υπόλοιπο μουσικό ουρανό και τα έτη φωτός που έχουν περάσει σε επίπεδα ποικιλότητας από τα 80’s, στέκονται και διδάσκουν ευγενώς το μουσικό πάθος και την αμεσότητα.
Τα refrains τρίζουν κάτω από τη σκόνη κάθε πανοπλίας που δεν ξέχασε τι πάει να πει «σώμα με σώμα», οι κιθάρες είναι ακονισμένες, τα γεμίσματα και οι ρυθμικές ομοβροντίες δε χάνουν στιγμή το βήμα και λειτουργούν ομαδικά για ένα πραγματικά εξαιρετικό αποτέλεσμα. “Slaves on The Run” για τη συγκινητική ευαισθησία της χεβιμεταλλικής ιπποσύνης, “Tower of Babylon” για τον απαραίτητο φόρο τιμής στην πρωτεύουσα των θρύλων και της φαντασίας και μένει απλώς να μετρήσουμε repeats και αναδρομές στο παρελθόν κυκλοφοριών που φέρουν την ταμπέλα Axel Rudi Pell. Χάρμα!
Δε γερνάει το heavy metal, φίλες και φίλοι. Τι να κάνουμε, το θεώρημα έχει δεχθεί ποικίλες αποδείξεις για να παραμένουν αμφιβολίες. 2018 στα ημερολόγια και ψάχνουμε το δερμάτινο και τα ραφτά, όχι γιατί τα έφαγε το εφηβικό σκοτάδι, αλλά γιατί με τέτοιους δυναμίτες ξυπνάει η αέναη επανάληψη της κάθε συνήθειας των ημερών του έρωτα μουσικής και ακροατή. Πάρε και old school πρίσμα, πάρε και ώριμο πείσμα, πάρε και περίτεχνες-άμεσες συνθέσεις, πάρε να τραγουδήσεις, να στριφογυρίσεις, να γουστάρεις! Όλα είναι εδώ, ένα πιάτο χωρίς νεωτερισμούς, χωρίς καινοτομίες, αλλά με την αυθεντική αισθητική φρέσκιας νοοτροπίας και απόδοσης. Heavy Metal με τόνο.
Η σύνοψη έγκειται στον ίδιο τον τίτλο. Πέραν της βιαιοπραγίας, της εξάρτησης και της ανοίκειας εποχής, η ιπποσύνη είχε να παίξε το ρόλο της στο ήθος της τότε πραγματικότητας. Η σεμνότητα, το πάθος, η ευγενική in your face μαχητικότητα δικαιολογούν τον τίτλο και μένει μόνο να διαδοθεί αποτελεσματικά το έπος “The Crusaders of Doom”. Με το “Knights Call” το όνομα Axel Rudi Pell αποκτά ένα ακόμα παράσημο και μία ακόμα βαθιά υπόκλιση ενός κοινού που δεν ξεχνά την ουσία και την ομορφιά του συγκεκριμένου ήχου. Α, και για να μην το ξεχάσω. Τυχερός ο έφηβος του σήμερα, αν ακούσει και κολλήσει με το “The Wild And The Young”. Είναι από αυτά τα λίγα τραγούδια που έχουν το μαγικό ζωμό του «περνάω καλά, πατάω γερά, κοιτάω μπροστά» σε κάθε τσούγκρισμα, ανατριχίλα και ανέμελη περισυλλογή. “Youth Gone Wild” σχολή, χωρίς καμία περαιτέρω ταύτιση, ας μιλήσει, τελικώς, ο αέρας, η όρεξη και οι επαναλήψεις με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
