PARKWAY DRIVE – “Reverence”

Προτού ξεκινήσει καλά καλά η κριτική αυτή, πρέπει να δηλώσω ότι οι Parkway Drive είναι (ή ήταν; δεν ξέρω) ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Σαν την πλειοψηφία των ακόλουθών τους ανά τον κόσμο, το “IRE” του ’15, με άφησε απογοητευμένη και παντελώς αδιάφορη όσο ο καιρός περνούσε, εξ ού και η απορία μου για το πού βρίσκονται πλέον στην καρδιά μου. Το θεωρούσα ακανόνιστο, χωρίς συνοχή και σχετικά βεβιασμένο, σαν κάποιος να τους πίεσε να το ηχογραφήσουν δίνοντάς τους έτοιμο υλικό. Το αποτέλεσμα ήταν μια τρομερή εμπορική επιτυχία για τους Parkway Drive, εμφανίσεις σε όλα τα φεστιβάλ, μεγαλύτερο κοινό και μεγάλες πλέον περιοδείες με γεμάτες αίθουσες, μέχρι και στάδια. Live το “IRE” υπήρξε άκρως εκρηκτικό, μιλώντας και από την εμπειρία μου τον Απρίλιο του ’17. Επομένως, όταν η ανακοίνωση για την κυκλοφορία του “Reverence” έσκασε από το πουθενά, ήταν σαν να κάναμε ελεύθερη πτώση.

Το 6^ο εγχείρημα των συναισθηματικά φορτισμένων Αυστραλών, μας βρήκε στις αρχές του μήνα Μαϊου και η αλήθεια είναι πως με την πρώτη ακρόαση με ψύχρανε. Περνώντας όμως οι αναπαραγωγές, τα πράγματα κάπως γλύκαναν, πράγμα που με εξέπληξε καθώς κανένας άλλος από τον περίγυρό μου δεν είχε την ίδια άποψη. Έφτασα, λοιπόν, στο σημείο να αμφισβητώ λίγο τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά τελικά κράτησα χαρακτήρα.

Το “Reverence” αποτελεί ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο από το “IRE”. Σαφώς συνεχίζει στο ίδιο power metal στιλ, αλλά η ουσία του είναι πως είναι μακράν πιο συνεκτικό και καλοδουλεμένο. Ούτως ή άλλως τα metalcore στοιχεία δεν έπαψαν να υπάρχουν και συνοδεύονται από κλασικά metal ηχοτόπια, αποδίδοντας στους Parkway Drive μία άλλου είδους ωριμότητα από αυτήν που ήδη είχαν, αφού δίσκοι σαν το “Horizons” και το “Deep Blue”, χαρακτηρίζονται από μία εξαιρετική ωριμότητα και δίνουν άλλον ορισμό στον όρο “metalcore”. Στο “Reverence” δείχνουν ότι κατέχουν, επομένως, και αυτό το στοιχείο και βρήκαν πλεόν τον τρόπο να το παρουσιάσουν, χωρίς αυτό να ακούγεται στημένο.

Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το “Wishing Wells”, το οποίο ανοίγει και τον δίσκο, το “Absolute Power”, το “I Hope You Rot”, το “Shadow Boxing”, το “In Blood” και το “Chronos”. Τα πιο αδιάφορα είναι τα “The Void”, “The Colour Of Leaving” και το “Cemetery Bloom”, ενώ το χειρότερο κομμάτι και διάδοχος του “Vice Grip”, είναι αδιαμφισβήτα το “Prey”. Οπότε είμαι ευχαριστημένη που πάνω από τα μισά κομμάτια στο δίσκο απολαμβάνω να τα ακούσω. Κάποια από αυτά έχουν και πιο hardcore χαρακτήρα, οπότε είμαι καλυμμένη.

Συνοψίζοντας, έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα πως οι Parkway Drive του “Horizons” δεν υφίστανται πλέον. Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη της εξέλιξης και χαίρομαι που βρήκαν το στοιχείο τους εκεί που το βρήκαν. Το “Reverence” δείχνει πως μπορεί να αναδείξει την μπάντα σε ακόμη μεγαλύτερο όνομα, διευρύνοντας ακόμα περισσότερο το ακροατήριό τους και μεγαλώνοντας το φάσμα των ηλικιών που στρέφονται στη μπάντα, πράγμα που δεν νομίζω να ενοχλήσει τους ίδιου. Δεν είναι σίγουρα ο καλύτερός τους δίσκος από τους 6, αλλά είναι σίγουρα πολλές φορές καλύτερος από τον προηγούμενο. Άρα σταθήκαμε στα πόδια μας μετά την ελεύθερη πτώση, χωρίς παράπλευρες απώλειες. Ίσως μπορούμε να μιλήσουμε και για powercore; Κανείς δεν ξέρει.

Βαθμολογία: 70/100

Για το Rock Overdose,

Γεωργία Λαδοπούλου