Ημερομηνία δημοσίευσης: 8 Ιουλίου 2018
Ο Björn Strid είναι μεγάλη μορφή. Τεράστια θα έλεγα. Έχει εκτόπισμα σαν καλλιτέχνης ο μπαγάσας και πολύ βάρος στα αστραφτερά παντελόνια του. Aυτά, που μαζί με τα φανταχτερά σακάκια του, μας μοστράρει στις φωτογραφίες των The Night Flight Orchestra. Και μόλις τα φώτα πέσουν και οι ντισκομπάλες σταματήσουν να γυρνάνε, μετατρέπεται πάλι σε ένα ευαίσθητο μεν, αγρίμι δε και εξαπολύει επιθέσεις με τους Soilwork. Και τι λένε οι οπαδοί των προαναφερθέντων deathάδων όταν ο "Speed" βάζει το μπερέ και τα γυαλιά του, γυρνάει στα ‘80s και δημιουργεί με τον Sharlee D’Angelo (Mercyful Fate, Arch Enemy και Witchery) και τους άλλους σεσημασμένους έναν δίσκο σαν το “Sometimes The World Ain't Enough”;
Κιχ δεν βγαίνει, διότι κατά βάθος το φετινό πόνημα των AOR μαστόρων The Night Flight Orchestra, καθώς και η δισκογραφία τους από το θεόρατο “Skyline Whispers” κι ένθεν είναι η γλυκιά, ένοχη και κρυφή απόλαυση των σκληροπυρηνικών μαλλιάδων που ντρέπονται να βρωντοφωνάξουν την αγάπη τους για τους Toto και τους Journey, για τους κορυφαίους Boston, τους Cutting Crew και τους λατρεμένους και προσωπικά αγαπημένους Foreigner.
Μη χάνοντας λοιπόν χρόνο από το “Amber Galactic” του 2017, οι TNFO μας προσφέρουν το καλύτερο soundtrack του καλοκαιριού, ιδανικό για beach party και για ανέμελες βραδιές κάπου στην Βoom Boom! και τη Cinderella. Aκούγεται παράξενο, είναι γοητευτικό, μοιάζει τρελό. Το “Sometimes The World Ain't Enough” δεν είναι ο δίσκος που έχεις συνηθίσει. Ούτε οι δημιουργοί του φυσικά. Απευθύνεται σε ακροατές και ψυχές μιάς άλλης δεκαετίας, με άλλη κουλτούρα, άλλα βιώματα, άλλον ήχο. Με διαφορετικό τρόπο διασκέδασης ίσως. Τι το κάνει όμως τόσο, μα τόσο ταιριαστό και ελκυστικό στο σήμερα;
Οι συνθέσεις και η παραγωγή, ο ήχος. Είναι σχεδόν απίστευτο το πως αυτός ο δίσκος δεν έχει ήδη κυκλοφορήσει την περήφανη δεκαετία του ’80. Όπως είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο αποδίδουν το συναίσθημα, τις εικόνες και τις μελωδίες της συγκεκριμένης περιόδου οι δημιουργοί του. Αφέσου στο εναρκτήριο “This Time”, στη μελωδικότητά του και στον pop-disco ρυθμό του. Κάνε μια μικρή πάυση, πάρε ανάσα στο “Turn To Miami” γιατί το “Paralyzed” παρέα με το ομώνυμο του άλμπουμ θα σε παρασύρουν σε μονοπάτια χορευτικά, σε επικούς δρόμους με μια έντονη αύρα από τα ‘70s, με τα πολύχρωμα φώτα και τα σηκωμένα μανίκια στα σακάκια. Το “Moments Of Thunder” είναι η μπαλάντα που κάθε σοβαρό συγκρότημα αυτού του είδους οφείλει να γράψει. Συμπαθητικό, αν και τοποθετημένο λίγο νωρίς στη σειρά.
Το “Speedwagon”, όπως δήλωσε και σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Björn, αποτελεί και φόρο τιμής στην ‘80s κόμμωση του…Κevin Cronin (γιατί άραγε;), ενώ το “Lovers In The Rain” αποτελεί για τον γράφοντα ένα από τα καλύτερα του δίσκου, θυμίζοντας ταυτόχρονα τι είναι αγάπη και το έντονο φλερτ της μπάντας με το prog rock (από κοντά και το φιλόδοξο “The Last Of The Independent Romantics”). To “Barcelona” αποτελεί σιγουράκι για διασκέδαση, ενώ ψιλοαδιάφορο χαρακτηρίζεται το “Pretty Thing Closing In”, σε αντίθεση με το “Can't Be That Bad” όπου, άμα λάχει, το σιγοτραγουδάμε όλοι μαζί το ρεφρέν του.
Έτσι έχουν τα πράγματα που λέτε, με τούτο το δισκάκι. Για τους μερακλήδες που θέλουν και “δωράκι” στην τιμή, υπάρχει η γερμανική digipak έκδοση σε CD με το “Marjorie” σαν bonus, τραγούδι που βρίσκεται επίσης και στις 3 εκδόσεις βινυλίου. Οι Night Flight Orchestra με κάνουν να απορώ με τη θέληση που έχω να ακούσω ξανά και ξανά το “Sometimes The World Ain't Enough”, ακόμα και μετά την ακρόαση του “Viktoria” των έταιρων Σουηδών Marduk. Tι σχέση έχει, θα μου πείτε, το AOR των πρώτων με το σατανιασμένο και πολεμοχαρές black n’ roll των δεύτερων; Καμία φυσικά. Το “STWAE” θα αποτελέσει τη στάλα δροσιάς στον καλοκαιρινό καύσωνα, τη δροσερή σας απόλαυση και το έτερον ήμισυ ό,τι πιο ακραίου κυκλοφορεί στο ντουνιά. Για όσο παίζει λοιπόν…
Βαθμολογία: 91/100
Για το Rockoverdose.gr
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
