Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Αυγούστου 2018
Υπάρχουν ονόματα στο Heavy Metal που τα σέβεσαι και η Doro είναι ένα από αυτά. Metal Queen με τα όλα της. Με μια δισκογραφία τεράστια και με μεγάλες δισκάρες στην φαρέτρα της (ειδικά τα Warlock). Η είδηση ότι θα βγάλει δίσκο δεν μου έκανε εντύπωση γιατί είναι πολύ τακτική και συνεπείς σε αυτόν τον τομέα. Η είδηση είναι ότι θα βγάλει στην αγορά δύο δίσκους ταυτόχρονα. Κάτι που ήταν ρίσκο ακόμα και στις καλές ημέρες της δισκογραφίας (μαγκιά της). Το ερώτημα είναι χρειαζόταν μια τέτοια κίνηση;
Πρώτα από όλα πρέπει να σας πω ότι από την στιγμή που το“Forever Warriors - Forever United” υπάρχει σαν format που έχει και τα δύο άλμπουμ μαζί (cd και box set lp) θα το αντιμετωπίσω σαν διπλό δίσκο. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή ο δίσκος ξεκινάει με δύο τραγούδια που θα δουλέψουν εξαιρετικά σε μια live φεστιβαλική κατάσταση (“ All For Metal” και “Bastardos”), μια χαρά μέχρι εδώ. Από εδώ και πέρα αρχίζει να φαίνεται το πραγματικό πρόβλημα του δίσκου και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο το “If I Can’t Have you-No One Will” το ντουέτο με τον Johan Hegg είναι με διαφορά το χειρότερο τραγούδι που άκουσα φέτος (μπορεί και για τα τελευταία χρόνια). Το βασικό πρόβλημα λοιπόν είναι ότι ναι μεν δεν περιμένεις από την Doro να σου ανακαλύψει τον τροχό (ίσως και να μην το θες) αλλά όταν βάζεις να ακούσεις έναν καινούργιο Doro δίσκο περιμένεις να ακούσεις ένα δίσκο με όλα τα cliché που σε έκαναν να την αγαπήσεις: μπαλάντες(υπάρχουν αρκετές βέβαια που φτάνουν σε σημείο βαρεμάρας), τραγούδια με μεγάλα ρεφρέν, κτλ. Αλλά μήπως είναι μεγάλη η πληροφορία;
Πάνω κάτω οι δύο δίσκοι κινούνται στα ίδια επίπεδα μουσικής χωρίς διαφορές και εκεί αναρωτιέσαι αν όντως έπρεπε να βγουν όλα αυτά τα τραγούδια ή μήπως έπρεπε να γίνει ένα καλό ξεσκαρτάρισμα και να βγάλουν ένα δίσκο που μάλλον θα λειτουργούσε καλύτερα. Γιατί υπάρχουν και καλές στιγμές (“Blood Sweat and Rock ‘n Roll”, “Lift Me Up”, “Backstage to Heaven”, “Fight Through The Fire”) να τα λέμε και αυτά . Επίσης και τις τρείς διασκευές στα “Don’t Break My Heart Again” ,“Lost In The Ozon” και“Caruso” (Whitesnake, Motorhead και Lucio Dalla αντίστοιχα) αν και καλές (όχι το “Caruso”) τις βρίσκω αχρείαστες από την στιγμή που υπάρχει τόσο υλικό. Ούτε ελαφρυντικό για την διασκευή στους Motorhead ως φόρο τιμής στον Lemmy δίνω γιατί νομίζω ότι το “Living Life To The Fullest” είναι ο πραγματικός φόρος τιμής στον μεγάλο (στο τέλος του τραγουδιού ακούγεται η φωνή του Chief).
Νομίζω ότι η περίοδος που ετοιμαζόταν το “Forever Warriors - Forever United” του βρήκε σε δημιουργικά κέφια που τους παρέσυραν έτσι ώστε να θέλουν να τα κυκλοφορήσουν όλα, χωρίς κάποιο φιλτράρισμα που θα έκανε τα πράγματα καλύτερα. Δυστυχώς θεωρώ ότι δύσκολα κάποιος θα μπει στο κόπο να το ακούσει παραπάνω από μία δύο φορές γιατί οι καλές στιγμές του χάνονται μέσα στις πιο μέτριες (ή κάτω του μετρίου) στιγμές του δίσκου. Το ότι έχεις το θάρρος σε τόσες δύσκολες εποχές για την δισκογραφία να πάρεις αυτό το ρίσκο το βρίσκω σπουδαίο, αλλά δυστυχώς όταν παίρνεις ένα ρίσκο ξέρεις ότι μπορεί να μην πετύχει.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rockoverdose.gr
Κωνσταντίνος Μπενάς
Comments
