«Αν ήμουν στους Iron Maiden σήμερα, πιθανότατα να ήμουν νεκρός», δήλωνε μερικούς μήνες πριν, ένας άνθρωπος που παρ’ όλα αυτά έγραψε τη δική του ιστορία, κατορθώνοντας με την κιθάρα του να σφραγίσει τον πρώιμο ήχο της μπάντας, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο Dennis Stratton, που άγγιξε τα 71 του χρόνια, έβαλε αναμφισβήτητα κι εκείνος το δικό του λιθαράκι στην άνθιση του NWOBHM και σίγουρα συγκαταλέγεται στους μουσικούς που χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού συναδέλφων και κοινού.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο και μεγάλωσε τρέφοντας μεγάλη αγάπη πρωτίστως για το ποδόσφαιρο, όντας ένας υποσχόμενος μπαλαδόρος που συμμετείχε στη σχολική ομάδα. Ενώ πλησίαζε τα 15 του χρόνια, παράτησε το σχολείο και πήγε να δουλέψει στις προβλήτες όπως συνέβαινε και με τον πατέρα, τον παππού και τον θείο του που όλοι τους εργάζονταν στα πλοία. Τη δεύτερη αγάπη του, τη μουσική, αποφάσισε να την αξιοποιήσει μερικούς μήνες αργότερα, κάνοντας μαθήματα για τέσσερα χρόνια, μια και όπως λέει δεν υπήρχε το ίντερνετ για να μάθει να παίζει. Καθόταν στο δωμάτιο του, ακούγοντας το “Whole Lotta Love” και προσπαθούσε να βρει τις νότες.
Οι επιρροές του αρκετές. Σημαντικότερες εξ’ αυτών, αρχικά οι Beatles, οι Rolling Stones και οι The Who, ενώ όσο μεγάλωνε άκουγε Journey, Foreigner,Toto και Whitesnake. Σημαντικότερη επιρροή του όμως ως κιθαρίστας ήταν ο Steve Lukather. Μολονότι στα χρόνια αυτά, συνέχιζε τη δουλειά του στα πλοία ως μηχανικός, κάτι που του άρεσε ιδιαίτερα, επικράτησε τελικά το πάθος του για την κιθάρα κι έτσι, στα 20 του, όταν γνωρίστηκε με τους Dave Edwards και Johnny Richardson, αποφάσισε ν’ αφήσει τη δουλειά, προκειμένου να σχηματίσει μαζί τους ένα γκρουπ, τους Remus Down Boulevard.
Ο ήχος των RDB, ήταν έντονα επηρεασμένος απ’ αυτόν των Wishbone Ash και μάλιστα όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Stratton, προσάρμοσε τον ήχο της αρμονικής κιθάρας στο στυλ της μπάντας του, κάτι που αργότερα θα του έδινε τη δυνατότητα να ενσωματωθεί και στουςMaiden. Για πρώτη φορά στη ζωή του έκανε, περίπου στα 22 του, περιοδεία ως support για τους Rory Gallagher και StatusQuo, σε όλη την Ευρώπη και τη Σκανδιναβία, αποκτώντας σημαντική εμπειρία.
Συχνά έκαναν εμφανίσεις στην pub Bridge House, στο Canning Town του Ανατολικού Λονδίνου, μέρος που σύχναζαν ο Steve Harris με τον Dave Murray και είχαν δει αρκετές φορές τους RDB, επί σκηνής. Έτσι το 1979, όταν οι Iron Maiden, υπέγραψαν συμβόλαιο με την EMI και έψαχναν εκτός από ντράμερ και έναν ακόμη κιθαρίστα, γνωρίζοντας την εμπειρία του Stratton, του πρότειναν να ενταχθεί στο συγκρότημα κι εκείνος δέχθηκε.
Ήταν παρόν στις ηχογραφήσεις του ομώνυμου ντεμπούτου τους, παίζοντας κιθάρα, κάνοντας δεύτερα φωνητικά και βοηθώντας και στην παραγωγή. Επίσης είχε ηχογραφήσει τα κιθαριστικά μέρη από τρία single που επανακυκλοφόρησαν ως bonus track της επανέκδοσης του 1995 του “Killers”.
Παρ’ όλα αυτά, η παραμονή του στην μπάντα δεν υπερέβη τον ένα χρόνο, με τον ίδιο να αναφέρει σε συνέντευξη του ως αίτιο της αποχώρησής του, τον μάνατζερ τους, Rod Smallwood, ο οποίος θεωρούσε πως δεν ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο γκρουπ. «Δεν του άρεσε που άκουγα διαφορετικά ήδη μουσικής. Ήθελε να ακούω heavy metal όλη την ώρα – κάτι που εγώ δεν μπορούσα... διαφορετικά θα ήμουν κουφός», φέρεται να έχει δηλώσει.
Οι διαφωνίες ολοένα και αυξάνονταν κι έτσι , ήρθε το διαζύγιο. Παρ’ όλα αυτά δηλώνει πως έχει πολλές καλές αναμνήσεις από την παραμονή του εκεί, ακόμα κι αν τονίζει πως σήμερα αν βρισκόταν στις τάξεις τους, θα ήταν πιθανότατα νεκρός, αφού δε θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει τους εξοντωτικούς ρυθμούς.
Συνέχισε, ιδρύοντας μαζί με τους Rocky Newton και Steve Mann, τους Lionheart, που υπέγραψαν συμβόλαιο το 1984 και βρέθηκαν στο Los Angeles για την ηχογράφηση του “Hot Tonight” . Αν και είχαν κάνει καλό όνομα, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά λόγω του management που δεν υποστήριξε το συγκρότημα όταν ηχογραφήθηκε ο δίσκος, οπότε η διάλυση ήρθε σταδιακά. Το 1990, ζητήθηκε από τον μουσικό, να μεταβεί στην Ιαπωνία και να συνεργαστεί με τα μέλη των Praying Mantis, όπως κι έγινε.
Στα 15 χρόνια παρουσίας του στη σύνθεσή τους, συμμετείχε σε δέκα άλμπουμ συνολικά, έξι στούντιο και τέσσερα live. Από το 2006 που αποτελεί παρελθόν απ’ το γκρουπ, εξακολουθεί εντούτοις να είναι ενεργός μουσικά, όντας πλήρως απασχολούμενος με τρεις μπάντες, μία εκ των οποίων είναι και οι ανασχηματισμένοι Remus Down Boulevard.
Εμφανίζεται συχνά σε pub της ευρύτερης περιοχής του Ανατολικού Λονδίνου και του Essex, ενώ συχνά κάνει και περιοδείες με διάφορα σχήματα παίζοντας κομμάτια της κλασσικής εποχής των Iron Maiden.
Να συμπληρώσουμε τέλος, ότι το 1995, ο βρετανός κιθαρίστας, δημιούργησε ένα project με τον πρώην τραγουδιστή των Maiden, Paul Di’ Anno, τους The Original IronMen, κυκλοφορώντας τρία άλμπουμ με φωνητικά και των δύο.
Από τη στήλη του Rockoverdose "Σαν σήμερα" .
Comments
