Προσωπικά, όποτε καλούμαι να γράψω για μία συναυλία, έχω σαν αρχή να γράφω την απόλυτα ειλικρινή άποψή μου και το πώς εγώ βίωσα την συναυλία αυτή, καθως δεν βρίσκω νόημα στο να γράφονται απλά διθυραμβικές κριτικές και βαρύγδουπες δηλώσεις,
όπως "τα εσπασαν", "τα γκρέμισαν όλα" κλπ, μιας και αυτό, καλώς η κακώς, δεν ανταποκρίνεται πάντα στην πραγματικότητα.Παρακάτω θα εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.
Αρχικά, απογοητεύτηκα με την προσέλευση του κόσμου που αντίκρυσα και δε μπορούσα να φανταστώ κατα πόσο θα μπορούσε να αυξηθει με την ώρα. Εν τέλει, αυξήθηκε, αλλά και πάλι νομίζω πώς τα...300; 350; ατομα, δεν ήταν αρκετά ικανοποιητικός αριθμός.Δεν είμαι καλός στο να υπολογίζω με το μάτι, αλλά κάπου εκεί το τοποθετώ. Αρχικά, θα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη απο αναγνώστες και απο το συγκρότημα, αλλά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εμφάνιση των Infected Syren που άνοιξαν την συναυλία. Επίσης, να προσθέσω οτι με ξενέρωσε το γεγονός οτι στο line up της Αθήνας προστέθηκαν οι αγαπημένοι μου Unleashed, αλλά όπως πληροφορήθηκαν ήταν θέμα κάποιων μελών της μπάντας το οτι δε μπορούσαν να έρθουν και στην Θεσσαλονίκη.
Στο δια ταύτα, γύρω στις 21.20 κάνουν την εμφάνισή τους οι Memoriam. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Memoriam είναι το νέο death metal σχήμα που δημιούργησε ο Karl Willets (ex-Bolt Thrower), Andy Whale (ex-Bolt Thrower), Frank Healy (Benediction) και
Scott Fairfax (ex-Cerebral Fix). Με τέτοια μέλη θα περιμέναμε όλοι κάτι πολλά υποσχόμενο, σωστά; Ε, λοιπόν, όταν άκουσα τους δίσκους τους με περίμενε ανώμαλη προσγείωση. Βαρετό death metal, με αδιάφορα riffs που θα ήταν δικαιολογήμένα μόνο απο νεοσύστατη μπάντα 20χρονων, να προσπαθούν να πιάσουν ένα Bolt Thrower feeling, αλλά εν τελει να ακούγονται σαν τα πάμφτωχα τριτοξάδερφά τους. Και τα λέω αυτά έχοντας την ωριμότητα να βάλω στην άκρη κάθε προκατάλειψη, μιας και οι Bolt Thrower είναι η αγαπημένη μου μπάντα, και βλέποντας απλά την πραγματικότητα ως έχει. Ο δε Κarl Willets, απλά πλέον δε μπορεί και η φωνή του δεν θυμίζει σε τίποτα αυτά που κάποτε μας πρόσφερε. Κατανοώ οτι πλέον έχουν μεγαλώσει, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός
οτι οι Memoriam δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης. Ακόμα και η διασκευή στο "Spearhead" των Bolt Thrower (ανάμεσα απο κομμάτια που παίχτηκαν απο τους δυο δίσκους των Memoriam), μου ακούστηκε άνευρη και μέτρια. Άποψή μου είναι οτι, καλό θα ήταν να προσθέσουν εστω δεύτερη κιθάρα στα live τους, ώστε το αποτέλεσμα να ακούγεται τουλάχιστον πιο ογκώδες. Σίγουρα σε πολλούς άρεσαν πολύ, αλλά
αυτή είναι για μένα η πραγματικότητα.
Μία ώρα αργότερα, το set των Memoriam τελειώνει και σιγά σιγά έρχεται η ώρα για την εμφάνιση των At The Gates. Πάλι με μισή καρδιά εγώ, περιμένω να δω τι θα δω. Όντας σχεδόν πάντα αντίθετος σε reunion (πόσο μάλλον δεύτερο reunion, όπως στην περίπτωση των ATG) και όντας αυτόπτης μάρτυρας στην συγκλονιστική τους εμφάνιση 10 χρόνια πριν στην Αθήνα, δεν εχω πολλές προσδοκίες. Και θεωρώ πως τελικά δικαίως δεν τις είχα. Χωρίς σε καμία περίπτωση αυτό να σημαίνει οτι ήταν μια κακή εμφάνιση, κάθε άλλο. Απλά δεν ήταν αυτό που έζησα το 2008, ούτε δισκογραφικά τα νέα τους δημιουργήματα είναι αντάξια του παρελθόντος, και γι' αυτό είμαι αντίθετος σε τέτοιου είδους reunion.
Παρ' ολα αυτά, το setlist τους ήταν χορταστικότατο, με σχεδόν 20 κομμάτια, αλλά πιστεύω θα έπρεπε να δώσουν περισσότερο χώρο σε κομμάτια του παρελθόντος και να μην βασίσουν περισσότερο απο το μισό set σε κομμάτια της μετα-reunion εποχής.
"Kingdome Gone", "Raped By The Light Of Christ" και "The Swarm" ήταν τα 3 μοναδικά κομμάτια που ακούστηκαν κατ' αντιστοιχία απο κάθε ένα απο τα 3 πρώτα albums τους.Σκηνικά και εκτελεστικά ήταν πάρα πολύ καλοί, και ο Lindberg εξακολουθεί να είναι εξαιρετικός frontman, παρά την ηλικία του, οπότε συνολικά το πρόσημο θα έλεγα οτι ήταν θετικό. Επίσης, παρατήρησα οτι η κινητικότητα του κοινού ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με 10 χρόνια πριν, το οποίο φυσικά μπορεί να οφείλεται στο οτι τότε βλέπαμε τους At The Gates για πρώτη φορά και υπήρχε μεγαλύτερη δίψα, αλλά ίσως να φταίει και το οτι γενικότερα έχει αλλάξει η σχέση του κοινού με την μουσική και να έχει γίνει πιο επιφανειακή. Κλείνει, λοιπόν, σιγά σιγά και αυτή η χρονιά, και αναμένουμε τα επόμενα συναυλιακά events.
Για το RockOverdose,
Κώστας Ιωαννίδης
Φωτογραφίες: Γεωργία Σαλ.
Comments
