Στην εκπνοή λοιπόν του 2018 και έχοντας πλέον κατασταλάξει, οι συντάκτες μας αφού βασανίστηκαν για ώρες και ημέρες, διάλεξαν τα 10 καλύτερα άλμπουμ για τη χρονιά που φεύγει σε λίγο.
Σίγουρα θα βρείτε πολλές αγαπημένες κυκλοφορίες μέσα σε αυτές και κάποιοι άλλοι θα διαφωνήσουν με τις επιλογές συντακτών. Μην ξεχνάτε όμως ότι είναι προσωπικές λίστες που αφορούν ακούσματα του καθενός. Σίγουρα βέβαια η βασική μας προσπάθεια είναι να είμαστε πάντα αντικειμενικοί γι αυτό και αιτιολογούμε το άλμπουμ που επιλέξαμε για την πρώτη θέση.
Ιδού λοιπόν τα αγαπημένα 10 μας και ελπίζουμε το 2019 να μας φέρει ακόμη σε πιό δύσκολη θέση στην επιλογή των 10 αγαπημένων άλμπουμ. Καλή μεταλλική χρονιά σε όλους.
Χρήστος Κατσιρέας
Ζήσης Πετκανάς (Ιδιοκτήτης - Αρχισυντάκτης)
- Judas Priest - Firepower
- Visigoth - Conqueror's Oath
- Amorphis - Queen Of Time
- Lucifer - Lucifer II
- Riot V - Armor Of Light
- Monster Magnet - MindFucker
- Oceans Of Slumber - The Banished Heart
- Immortal - Northern Chaos Gods
- Behemoth - I Loved You At Your Darkest
- Marduk - Viktoria
Χρήστος Κατσιρέας (Αρχισυντάκτης)
- Judas Priest - Firepower
- Monster Magnet - MindFucker
- Yob - Our Raw Heart
- Conception – My Dark Symphony
- Ghost - Prequelle
- Alice In Chains - Rainier Fog
- Cockblockers - Cockblockers
- Clutch - Book Of Bad Decisions
- Riverside - Wasteland
- Lucifer - Lucifer II
Για όσους με ξέρουν δεν θα αποτελούσε έκπληξη οτι οι Judas Priest βρίσκονται στην πρώτη θέση. Αυτό βέβαια δεν θα συνέβαινε και με την αμέσως προηγούμενη κυκλοφορία τους. Οι Judas Priest πιο τίμιοι από ποτέ "τιμούν τη φανέλα" και λίγο πρίν τη σύνταξη παραδίδουν μαθήματα στους νεότερους για το πώς παίζεται το Heavy Metal. Με διαφορά η καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς για εμένα.
Στη λίστα μου δεν σας κρύβω θα ήθελα να έχω περισσότερες ελληνικές κυκλοφορίες και είμαι σίγουρος οτι αυτό θα συμβεί το 2019, Προς το παρόν εστίασα όμως σε μία ελληνική κυκλοφορία που με κέρδισε για τη χρονιά αυτή, ο λόγος για τους Cockblockers μια μπάντα που είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσει σύντομα ευχάριστα.
Παύλος Γιαννακόπουλος (Αρχισυντάκτης)
- KAMELOT: The Shadow Theory
- RIOT: Armor of Light
- JUDAS PRIEST: Firepower
- URIAH HEEP: Living the Dream
- ARRAYAN PATH: Archegonoi (ΑΡΧΕΓΟΝΟΙ)
- ORPHANED LAND: Unsung Prophets & Dead Messiahs
- ODYSSEY DESPERADO: Don't Miss The Sunset
- FIFTH ANGEL: The Third Secret
- IMPELLITTERI: The Nature of the Beast
- HEIR APPARENT: The View From Below
«Οι Kamelot διάγουν τη πιο παραγωγική φάση της καριέρας τους όσο και αν κάποιοι ‘love to hate’ οπαδοί (;) αμφιβάλουν για αυτό.
Η ουσία είναι πως η δημοτικότητα τους αλλά και οι πωλήσεις των δίσκων τους με την έλευση του τραγουδιστή Tommy Karevik έχουν εκτοξευθεί στα albums “Silverthorn”, και “Haven”. Το ίδιο έγινε και με τον καινούργιο τους δίσκο “The Shadow Theory”.
Το μήνυμα που έδωσαν μέσα από αυτόν το album ήταν πως “Ο καθένας μας έχει μια «σκιά», δηλαδή το κατώτερο τμήμα της προσωπικότητας του, και με το γεγονός πως εάν δεν την ενσωματώσουμε, δεν καταλάβουμε πως ο εγωκεντρισμός μας θα πρέπει να εκλείψει ώστε να σκεφτούμε το σύνολο και όχι το ‘εγώ’ μας, τότε αυτή η σκιά θα γίνει πιο σκοτεινή και πιο μεγάλη”.
Το album “The Shadow Theory” είναι ο καλύτερος δίσκος των Kamelot από την εποχή του “Ghost Opera” και μετά, για να μη πω ο καλύτερος από την εποχή του “The Black Halo” και μετά.
Ίσως αυτός ο δίσκος να γίνει σημείο αναφοράς για τις νέες γενιές οπαδών της μπάντας, το δικό τους “The Black Halo”, το δικό τους “Epica”.
Μιχάλης Τσολάκος
- Riot V - Armor Of Light
- Ghost – Prequelle
- Poem – Unique
- Anvil - Pounding The Pavement
- Naxatras – lll
- Riverside – Wasteland
- Immortal - Northern Chaos Gods
- Clutch – Book Of Bad Decisions
- Marduk – Viktoria
- The Night Flight Orchestra – Sometimes the World Ain't Enough
Δύσκολη επιλογή και η φετινή. Παρότι φέτος η ακρόαση νέων κυκλοφοριών ήταν λιγότερη από ποτέ για τον γράφοντα, εντούτοις, η απόφαση για την τελική δεκάδα ήταν…μαρτύριο. Ή μήπως το νούμερο 1 ήταν αναπόφευκτα το “Armor Of Light” των Riot V ήδη από την πρώτη του ακρόαση; Guy Speranza δεν υπάρχει ήδη από το 2003, Mark Reale από το 2012, υπάρχει όμως Todd Michael Hall στα φωνητικά και έμπνευση. ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Ένας δίσκος-ωδή στο heavy metal, ένα μελωδικότατο σύνολο 12 συνθέσεων με κοφτερές κιθάρες από Mike Flyntz, Nick Lee και συνεχόμενου δυναμικού drumming από τον Frank Gilchriest. Δίσκος γεμάτος επιτυχίες, “Victory”, “ End Of The World”, “Angel's Thunder, Devil's Reign”, “Burn The Daylight”, “Heart Of A Lion”, “San Antonio”, “Caught In The Witches Eye” και το ομώνυμο. Η σημαία παραμένει ψηλά, πολύ ψηλά. Όσοι επενδύσετε στο άλμπουμ αυτό, αναζητήστε την περιορισμένη έκδοση με το επιπλέον δισκάκι του “Live at Keep It True Festival” από το 2015. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες τους. ΕΠΟΣ.
Κωνσταντίνος Μπενάς
- JUDAS PRIEST – “Firepower”
- SACRAL RAGE – “Beyond Celestial Echoes”
- GHOST- “Prequelle”
- ALICE IN CHAINS -” Rainier Fog”
- AT THE GATES- “To Drink from The Night Itself”
- KARMA VIOLENS – “Serpent God”
- WATAIN – “Trident Wolf Eclipse”
- MR. BOOZE – “The Mourning Hypocrites”
- COCKBLOCKERS – “Cockblockers”
- PORTAL – “Ion”
Το 2018 ήταν μια πλούσια μουσικά χρονιά με πάρα πολύ καλούς δίσκους από θρύλους αυτής της μουσικής μέχρι πολλά μικρότερου βεληνεκούς underground συγκροτήματα. Σίγουρα και για την Ελληνική σκηνή η χρονιά που έφυγε μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει.
Ο δίσκος που μου έκανε περισσότερη αίσθηση, τον άκουσα περισσότερο, τον ευχαριστήθηκα περισσότερο δεν είναι άλλος από το “Firepower”. Έναν δίσκο που οι προσδοκίες μου για αυτόν ήταν μόνο να μπορεί να σταθεί κάτω από το όνομά των Judas Priest. Με τραγούδια που θα ήταν εντάξει και τίποτα παραπάνω.
Η σφαλιάρα όμως που έφαγα ακούγοντας το ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα ζαλίζομαι. Τα τραγούδια σου σκάνε το ένα μετά το άλλο και κάθε φορά λες ότι αυτό είναι το καλύτερο του δίσκου (μέχρι το επόμενο) και ο δίσκος συνεχίζει έτσι μέχρι το τέλος. Και τα 58 λεπτά που διαρκεί.
Το “Firepower” υπενθυμίζει σε όλους μας γιατί συγκροτήματα σαν τους Judas Priest είναι τόσο τεράστια. Πολύ απλά οι Priest εν έτη 2018 μας έδωσαν έναν δίσκο αναφοράς, που σε μερικά χρόνια από τώρα θα φιγουράρει δίπλα στους κλασσικούς δίσκους του συγκροτήματος σε αφιερώματα που θα γίνουν για αυτούς.
Alekos Kat (Αλέκος Καταστρόφος)
- Ghost - Prequelle
- A Perfect Circle - Eat The Elephant
- Sleep - The Sciences
- Daron Malakian and Scars on Broadway - Dictator
- Judas Priest - Firepower
- Alice in Chains - Rainier Fog
- Behemoth - I Loved You at Your Darkest
- Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel & Casino
- Immortal - Northern Chaos Gods
- Muse - Simulation Theory
Δημήτρης Σούρσος
- Sleep - “The Sciences”
- Uncle Acid - “Wasteland”
- Yob - “Our Raw Heart”
- The Last Drive - “The Last Drive”
- Lucifer - “Lucifer II”
- Monster Magnet - “Mindfucker”
- Lebanon Hanover - “Let Them Be Alien”
- Maggot Heart - “Dusk To Dusk”
- King Dude - “Music To Make War To”
- Visigoth - “Conqueror's Oath”
Ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο. Ναι, αυτός ο δίσκος αψηφά τη βαρύτητα. Το “χάσιμο” είναι τέτοιο, που σε στιγμές νομίζεις ότι επιπλέεις στο διάστημα. Από την άλλη είναι και η βαρύτητα η ίδια. Κουβαλά το βάρος χιλίων (χ)ασ(ισ)τεροειδών, που προσγειώνονται επάνω στο κεφάλι σου. Οι κύριοι Cisneros, Pike και Roeder μεγαλουργούν για ακόμη μία φορά. Η stoner doom συνταγή μπορεί να είναι χιλιοπαιγμένη, όμως σπάνια τόσο κορυφαία και μεστά εκτελεσμένη. Το “The Sciences” είναι διαστημικά ψυχεδελικό, είναι σεισμικά sabbathικό, είναι οι Sleep σε μεγάλη φόρμα
Κυριάκος Μιχαλόπουλος
- RAW IN SECT – “Kitro”
- SLEEP – “The Sciences”
- TRIBULATION – “Down Below”
- BEHEMOTH – “I Loved You at Your Darkest”
- AMORPHIS – “Queen of Time”
- JUDAS PRIEST – “Firepower”
- ARCHITECTS – “Holy Hell”
- ANCESTORS – “Suspended in Reflections”
- DEAFHEAVEN – “Ordinary Corrupt Human Love”
- DARON MALAKIAN AND SCARS ON BROADWAY – “Dictator”
Πατάξατε μέν, ἀκούσατε δε αγαπητοί αναγνώστες. Ο Κώστας, ο Δημήτρης, ο Γιώργος κι ο Χάρης κυκλοφόρησαν, γύρω στα μέσα της χρονιάς, ένα δίσκο, στα δικά μου μάτια (ή μάλλον αυτιά) μοναδικό. Η μουσική εξέλιξη αυτής της μπάντας έχει υπάρξει εντυπωσιακή, έχοντας καλύψει γούστα τεχνικού death metal, thrash και progressive.
Η λέξη που χαρακτηρίζει το συγκρότημα είναι η τόλμη, τα κότσια αν θέλετε. Μιλούν ανοιχτά, δε χαρίζονται σε κανέναν και αυτό φαίνεται από τη μουσική τους. Είναι φανερό ότι από την αρχή της καριέρας τους ούτε που κάνουν την παραμικρή σκέψη για συμβιβασμούς όσον αφορά τη μουσική τους. Ειδικά με την τελευταία δουλειά χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο παντρεύοντας μέταλ με ελληνική παραδοσιακή μουσική (μπουζούκι, μπαγλαμά, λύρα) με έναν τρόπο που ποτέ δε φανταζόμουν ως πιθανό· σε συναρπάζει, σε καλεί να τον εξερευνήσεις και ουδεμία στιγμή μοιάζει ως κάτι παράξενο.
Αποκορύφωμα του δίσκου το “Arena”, ένα κομμάτι γραμμένο από 4 Αθηναίους για την πόλη τους. Παρέα με το φανταστικό βίντεο, είναι εμπνευσμένο από την εκρηκτικότητα και τη μανία των ελληνικών δρόμων. Ακόμα το «Θεριό που ξυπνάει και γυρεύοντας πάει», το πρώτο κομμάτι που δημοσιεύθηκε βρίθει ενέργεια και πάθος. Να τσεκάρετε οπωσδήποτε τη δημιουργικότητα του βίντεο.
Θα κλείσω με 6 λέξεις που περιγράφουν καλά το “Kitro”: η ελληνική σκηνή στα καλύτερά της!
Τζοβάνα Σπήλιου
- Haken – “Vector”
- Judas Priest – “Firepower”
- Warrel Dane – “Shadow Work”
- Conception – “My Dark Symphony”
- Saxon – “Thunderbolt”
- Kamelot – “The Shadow Theory”
- Soulfly – “Ritual”
- Amorphis – “Queen of Time”
- Seventh Wonder – “Tiara”
- Ashes of Ares – “Well of Souls”
To 2018 ετοιμάζεται σιγά σιγά να μας εγκαταλείψει αφήνοντας πίσω του πάρα πολλές νέες και δυνατές κυκλοφορίες… δύσκολο μέσα σε μία χρονιά να επιλέξεις μόνο 10 από τα άλμπουμ που έλιωσες ακούγοντας, που δέθηκες μαζί τους, που συνέδεσες άτομα και καταστάσεις με τα τραγούδια τους. Πόσο μάλλον να επιλέξεις το καλύτερο.
Για μένα ανέβηκαν με άνεση στην κορυφή οι Λονδρέζοι progressive metallers Haken με τη δισκάρα που κυκλοφόρησαν στις 26 Οκτωβρίου ονόματι “Vector”. Μέσα στα 45 λεπτά που διαρκεί το 5ο studio album τους συμπυκνώνεται απόλυτη μουσική μαγεία. Αυτός ο δίσκος τα έχει όλα και δεν υπάρχει δευτερόλεπτο που να έχει πάει χαμένο. Με το χέρι στην καρδιά θα έλεγα πως αποτελεί τον καλύτερο progressive metal δίσκο της χρονιάς (αγαπάμε progressive άλλωστε και δεν το κρύβουμε). Οι Haken ξεχωρίζουν τόσο για την τεχνικότητα του παιξίματος τους όσο και για το συναίσθημα που παράλληλα βγάζουν μέσα από τις συνθέσεις τους. Έχουν φτάσει πλέον στο σημείο να ξεχωρίζουν, να έχουν δημιουργήσει έναν δικό τους χαρακτηριστικό ήχο είτε από άποψη μουσικής είτε από άποψη φωνητικών. Το “Vector” αποτελεί έναν καλοδουλεμένο δίσκο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια.
Ξεκινώντας με το πιασάρικο “The Good Doctor”, δίνουν πάσα στο πιο heavy και εθιστικό “Puzzle Box” για να φτάσουν στην απόλυτη κορύφωση με το σχεδόν 13 λεπτών έπος “Veil”, το οποίο αν και μεγάλο δεν θες να τελειώσει με την επική σύνθεσή του και τις υπέροχες εναλλαγές του. Για μένα αποτελεί το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου μαζί με το “Puzzle Box”. Ακολουθεί το τεχνικό instrumental κομμάτι "Nil by Mouth" το οποίο ακολουθείται από το μελαγχολικό και πιο μελωδικό "Host" το οποίο ξεκινά με μία τζαζ εισαγωγή, συνεχίζει χαλαρά και κορυφώνεται με κάποια πιο δυναμικά ξεσπάσματα στην πορεία του. Το album κλείνει με το “A Cell Divides” το οποίο αποτελεί την πιο «πειραγμένη» στιγμή του δίσκου το οποίο κλείνει τόσο απότομα που δεν ξέρεις τι σε χτύπησε μέσα σε αυτά τα 45 λεπτά. Το χέρι πάει μόνο του ξανά στο repeat για να σιγουρέψεις πως δεν ήταν ψέμα ό,τι άκουσες.
Αν προσπαθήσεις να βρεις ψεγάδι σε αυτόν τον δίσκο, δεν θα βρεις. Τίποτα όμως. Είναι πραγματικά υπέροχο πως υπάρχουν τέτοιες μπάντες στον χώρο που έχουν να δώσουν φρέσκιες ιδέες στην μουσική και που ξεχωρίζουν με την ποιότητα και την μοναδικότητα των συνθέσεών τους. Οι Haken με το “Vector” πήγαν ακόμα ένα βήμα μπροστά και ανυπομονούμε να δούμε που μπορούν να φτάσουν.
Γεωργία Λαδοπούλου
- Deafheaven – “Ordinary Corrupt Human Love”
- Architects – “Holy Hell”
- Behemoth – “I Loved You At Your Darkest
- Rolo Tomassi – “Time Will Die And Love Will Bury It”
- The Story So Far – “Proper Dose”
- Conjurer – “Mire”
- Tribulation – “Down Below”
- Sleep – “The Sciences”
- Oceans Of Slumber – “The Banished Heart”
- Between The Buried And Me – “Automata I”/ “Automata II”
Οι Deafheaven έδωσαν φέτος έναν από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους της χρονιάς. Το “Ordinary Corrupt Human Love” είναι ταυτόχρονα μία ζεστή αγκαλιά αλλά και μία γροθιά στον συναισθηματισμό, προσεγγίζοντας τον πόνο και την προσωπική αναγκαιότητα του ανθρώπου για επαφή από μία πολύ ιδιαίτερη σκοπιά, η οποία αποτυπώνεται τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά – και κυρίως μουσικά. Πάντα με την ιδιαίτερη πινελιά του συγκροτήματος αυτού, που συνεχίζει για κάποιον ανεξήγητο λόγο να διχάζει ακόμα και τώρα, ο δίσκος αυτός θέτει τους Deafheaven σε μία άλλη τροχιά, αυτή του –μέχρι στιγμής- αψεγάδιαστου.
Φώτης Καϋμενάκης
- Jason Becker – “Triumphant Hearts”
- Ancestors – “Suspended In Reflections”
- Riverside – “Wasteland”
- Gus G. – “Fearless”
- Haken – “Vector”
- Judas Priest – “Firepower”
- Disturbed – “Evolution”
- Ghost – “Prequelle”
- Alterself – “Frost”
- Slash – “Living the Dream”
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου ήταν δύσκολο να επιλέξω τον καλύτερο δίσκο του 2018. Μέσα από μία σίγουρα ενδιαφέρουσα και πλούσια σε μουσική χρονιά, το “Triumphant Hearts” του Jason Becker, του διάσημου μουσικού που συνεχίζει να συνθέτει παλεύοντας με την ασθένεια του ALS, ξεχώρισε με διαφορά. Τεράστια μουσική ποικιλία, με κομμάτια από κλασική μουσική μέχρι funk και hard rock. Επιπλέον, εξαιρετικές εκτελέσεις από γνωστούς μουσικούς (Steve Vai, Marty Friedman και άλλοι πολλοί) ενίσχυσαν σε ένα εξαιρετικό και προσεγμένο αποτέλεσμα, που άφησε το αποτύπωμά του στη μουσική ιστορία.
Σοφία Ντούσκα
- Tribulation – “Down Below”
- Ghost – “Prequelle”
- Amorphis – “Queen Of Time”
- Lucifer – “Lucifer II”
- King Dude – “Music To Make War To”
- Second Sun – “Eländes Elände”
- Turbonegro – “Rock ‘N’ Roll Machine”
- Behemoth –“I Loved You At Your Darkest”
- Necrophobic – “Mark Of The Necrogram”
- Funeral Mist – “Hekatomb”
Η κατά τo έτος του Κυρίου τους 2018 επιλογή του καλύτερου δίσκου της χρονιάς ήταν για εμένα (ευτυχώς) εύκολη υπόθεση. Από το Φεβρουάριο ακόμα, τα παιδιά της Νύχτας από τη Σουηδία που ακούν στο όνομα Tribulation, είχαν μονοπωλήσει τόσο το ενδιαφέρον μου, όσο και τις playlists μου. Ένα μήνα αργότερα δε, η επίσκεψή τους στη χώρα μας στα πλαίσια της περιοδείας τους για το “Down Below”, με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, occult αισθητική, death metal με gothic στοιχεία και oldschool διάθεση, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Tribulation κερδίζουν συνεχώς οπαδούς τόσο του μοντέρνου αλλά και παλαιότερου ήχου.
Όσο για το “Down Below”, θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση, αλλά δεν κάνει, όποτε θα είμαι όσο λακωνική μπορώ. Με λίγα λόγια, ένας δίσκος-ταυτότητα των Tribulation, που συνδυάζει το ξεκάθαρο death metal ξεκίνημα τους (check “The Horror” (2009), “The Formulas Of Death” (2013)) με την πιο progressive, goth-rock και 70s επηρεασμένη εκδοχή τους που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στο “The Children Of The Night” (2015).
To “Down Below” περιέχει όλα αυτά, συν το κάτι παραπάνω. Αυτό που σε κάνει να ταξιδεύεις και να ανατριχιάζεις όταν ακούς ένα δίσκο; Αυτό. (βινύλιο for maximum pleasure!) Θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια προσωπικά αγαπημένα: “Subterranea”, “Nightbound”, “Lacrimosa”, “Here Be Dragons”, αλλά όπως φαίνεται θα καταλήξω να γράψω όλα τα κομμάτια του δίσκου, μαζί και τα bonus tracks. Ναι, είναι από αυτούς που σπέρνουν από την αρχή μέχρι το τέλος.
Δε λέω, πολλοί δίσκοι φέτος έφτασαν κοντά – αν μη τι άλλο, η χρονιά είχε πολλές καλές και πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες - αλλά για εμένα πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Γι αυτό και οι επιλογές μου από την κορυφή και μετά, είναι σε περίπου τυχαία σειρά. Σε αυτό το σημείο να πω ένα μεγάλο sorry NOT sorry σε όλο το λαό που έπρηξα για τους Tribulation ανά διαστήματα, αλλά μεταξύ μας, το ξέρετε ότι το αξίζουν. Ακούστε το “Down Below” και δώστε βάση σε αυτή τη μπαντάρα. Αυτά! Άντε και του χρόνου!
Θοδωρής Καλουδιώτης
- Rivers of Nihil- Where Owls Know My Name
- Obscura- Diluvium
- Ghost- Prequelle
- Tribulation- Down Below
- Judas Priest- Firepower
- Audrey Horne- Blackout
- Oceans of Slumber- The Banished Heart
- Thy Catafalque- Geometria
- Lucifer- II
- Wytch Hazel- II Sojourn
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να μιλήσει κανείς για τις ηχητικές προβολές που ξεπροβάλλουν από το υποσεινήδητο, όταν παίζει τούτο το άλμπουμ. Έχει αντιθέτως μεγάλη σημασία να μιλήσει κανείς για την επιτομή δυναμικών και ατμόσφαιρας, ορίζοντα και νεύρου, τεχνικής και ουσίας, βουνού και θάλασσας. Γιατί καιρό είχα να απολαύσω τέτοιες groove- άτες γέφυρες με ξέφρενα σκασίματα και μανιασμένες τυμπανοκρουσίες να σε χτυπάνε σαν σε ανεμδαρμένη κορυφή και να χρειάζεται ένα απλό σαξόφωνο, ή μια ζωηρή ψαλμωδία, για να σε στείλει κάτω από τα αρμυρίκια. Ο δίσκος αυτός έχει την ουσία που οραματίστηκαν όσοι κάποτε κατάλαβαν ότι το metal μπορεί να βάλει στο καπνιστό τσουκάλι του όλους τους ήχους του κόσμου και να ανανεώνεται διαρκώς, σαν ένας τεράστιος κύκλος που φλέγεται και επανπροσδιορίζεται όσο στροφάρουν δίσκοι σαν το “Where Owls Know My Name”. Η τεχνική κοιτάει στα μάτια τη μελωδία, η πυγμή την εσωτερική αναζήτηση και με μια περήφανη πίστη, η μπάντα βγαίνει να τραγουδήσει το όραμά της σε μια αμήχανη περίοδο αυτοπροσδιορισμού. Δεν ξέρω αν οι κουκουβάγιες αναφέρονται στη συμβολική σοφία του πάλαι ποτέ αρχαίου κόσμου ή στην εκεντρική εποποιία του David Lynch, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο συναρπαστικό, που είτε κανείς συλλογίζεται είτε ξεχαρβαλώνει τον αυχένα του, μπορεί να βάλει το κεφάλι του στη δίνη των Rivers of Nihil και να ευχηθεί να μην αργήσουν να κυκλοφορήσσουν τον επόμενο δίσκο. Όχι φυσικά ότι τούτο το πόνημα δεν είναι αρκετό και για την περίπτωση μιας αέναης αναμονής...
Comments
