Η γενική ιδέα, η μεγάλη εικόνα αν θέλετε, που έμεινε σε όλους το βράδυ της Τρίτης, είναι ότι δεν έγινε καμία έκπτωση σε όλο αυτό που ονομάζουμε metal συναυλία. Όλα τα συγκροτήματα προσέφεραν ό,τι είχαν και δεν είχαν, σε απόδοση, σκηνικά, ήχο, στήσιμο κι επαγγελματισμό. Και η ανταπόδοση που έλαβαν ήταν η πρέπουσα. Παρότι καθημερινή, με το Τσάμπιονς Λιγκ αντίπαλο δέος στην τηλεόραση, όσοι επέλεξαν να επενδύσουν και να στηρίξουν μπάντες και διοργανωτές με τον οβολό τους, μόνο ικανοποιημένοι ένιωσαν.
Crossing Eternity για αρχή, έτσι για να μπούμε στο κλίμα, με δυνατούς rock/ heavy metal ήχους από το ντεμπούτο της μπάντας, το “The Rising World”. Συνθέσεις μελωδικού power metal από τους πέντε Ρουμανο-Σουηδούς για 30 λεπτά της ώρας κι ενώ ο κόσμος ήταν λίγος μεν, αλλά αυξανόταν σιγά σιγά. Φάνηκαν έμπειροι, άνετοι, με παθιασμένο πολύ τον τραγουδιστή Gabriel Nicholas στα πέντε κομμάτια που επέλεξαν να παρουσιάσουν ζωντανά. Σεβάστηκαν το κοινό, έχοντας όσο καλύτερο stage show μπορούσαν και στο τέλος υποκλίθηκαν, μοιράζοντας χαμόγελα.
Επόμενοι κατά σειρά, οι Genus Ordinis Dei. Ιδιαίτερη περίπτωση οι Ιταλοί symphonic death metallers. Καταρχάς, είχαν άψογα σκηνικά, παρόλη τη σχετικά μικρή σκηνή. Είχαν δυνατό φωτισμό, επαγγελματικό στήσιμο και δίνουν προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια. Σε κουβέντα με τον frontman τους στο τέλος, του είπα ότι σαν παρουσία μοιάζουν με τους Behemoth στη σκηνή, φορώντας μαύρες στολές, κάτι που το παραδέχτηκε με ευχαρίστηση. Όσον αφορά το υλικό τους, είχαμε εναλλαγές από death metal/ symphonic rock του “The Middle”, σε πιο deathcore μονοπάτια του “Great Olden Dynasty”. Μισή ώρα στη σκηνή ήταν αρκετή για να κεντρίσουν τα βλέμματα του κοινού, χαρίζοντας και τη διασκευή του "Hail And Kill".
Bloodred Hourglass ή αλλιώς το πιο οικείο, μετά τους headliners, συγκρότημα στον γράφοντα. Βλέπετε, το “Quiet Complaint” με το οποίο μπήκαν οι Φινλανδοί και το “Where the Sinners Crawl” είναι ωραιότατα δείγματα μελωδικού death metal, ενώ δεν έλειψαν και συνθέσεις με πιο metalcore/ thrash υπόβαθρο, σαν το “Castle Ashtray”. Σε γενικές γραμμές μοντέρνο metal από την πεντάδα από το Mikkeli για 40 λεπτά της ώρας, σε ένα σχεδόν γεμάτο Κύτταρο…
Setlist:
- Quiet Complaint
- Six Feet Savior
- Valkyrie
- We Form the Broken
- The Last of Us
- Castle Ashtray
- Where the Sinners Crawl
…που τελικά ήταν sold out στους EVERGREY. Oι οποίοι ξεκίνησαν με back 2 back από το “The Atlantic”. “A Silent Arc”, “Weightless” και μόνο ψεγάδι ήταν ο ήχος των φωνητικών του Tom S. Englund που πηγαινοέρχονταν. Μετά, όλα διορθώθηκαν και πήραν το δρόμο τους. Οι Σουηδοί χάρισαν μια πολύ ωραία παράσταση, παρά την εμφανή κούραση του Tom, αλλά με τον ποζερά κι ενεργητικό Henrik Danhage να βγαίνει μπροστά «στα κρίσιμα». Το βάρος δεν δόθηκε στο τελευταίο τους πόνημα, αλλά στο αρκετά heavy “Hymns For The Broken”. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα μπορούσε το ομώνυμο κομμάτι να πάρει τη θέση του “The Fire”.
Χάρηκα με την εκτέλεση του “Passing Through”, μια πραγματικά progressive σύνθεση, το βαρύ και μελαγχωλικό “Leave It Behind Us” με εξέπληξε, όπως και ο Jonas Ekdahl στα τύμπανα με τα δυνατά του χτυπήματα και τον ογκώδη ήχο του. Το encore έκρυβε όμως σπουδαίες στιγμές, με πρώτη και καλύτερη αυτή του “The Grand Collapse” και καπάκι το “Recreation Day”, από τις πιο prog rock/ heavy metal στιγμές τους. Κατόπιν ακολούθησε ένα σόλο στα πλήκτρα από τον Rikard Zander, μάλλον αχρείαστο θα έλεγα, μια μπαλάντα από τις τόσες που έχουν θα ταίριαζε καλύτερα.
Φινάλε με “A Touch of Blessing” και “King of Errors”, αποθέωση και ραντεβού με τα μέλη για υπογραφές. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε ξανά, ακολουθεί τους Evergrey σε κάθε τους βήμα και στηρίζει εμπράκτως τις πολύ προσεγμένες εμφανίσεις τους. Εκείνοι με τη σειρά τους, προσέφεραν μιάμιση ώρα μουσικής, χωρίς εκπτώσεις σε οτιδήποτε μπορεί να ανεβάσει επίπεδο την εκάστοτε συναυλία τους. Gothenburg σε αγαπάμε.
Setlist:
- A Silent Arc
- Weightless
- Distance
- Passing Through
- The Fire
- Leave It Behind Us
- Black Undertow
- My Allied Ocean
- All I Have
Encore:
- The Grand Collapse
- Recreation Day
- A Touch of Blessing
- King of Errors
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Χριστίνα Κατσαρού
Comments
