Οι αναμνήσεις που έχω από την τελευταία εμφάνιση των MANOWAR στη χώρα μας, πάνε 12 χρόνια πίσω, στην πρώτη φορά που τους έβλεπα, με το παράπονο της κακής ακουστικής του χώρου να είναι έντονο. Στην πρώτη αμιγώς metal μέρα του φετινού Release Athens Festival, θα ζούσαμε την Τελική Μάχη της The Final Battle World Tour. Ήδη από το μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας έβλεπες πολλούς με μπλουζάκια Manowar κι όχι μόνο, να κάνουν βόλτες μέχρι την ώρα της διαδρομής προς την Πλατεία Νερού. Μαζί τους και οι Pro-Pain που έπαιξαν την προηγούμενη μέρα στην Αθήνα και δοκίμαζαν το παγωτό της πρωτεύουσας. Πάμε τώρα στη δράση:
Αρχή με Battleroar. Ή αλλιώς η πρώτη δόση επικού, heavy και power metal της μπάντας από την Αθήνα. Έχοντας έναν σεβαστό πυρήνα οπαδών στις πρώτες σειρές και τον Γιάννη Παπανικολάου στα φωνητικά, προσέφεραν αυτό για το οποίο πολλοί γνωστοί και φίλοι αψήφησαν την ζέστη και προτίμησαν να τους δουν από κοντά: ανόθευτο heavy metal, τιμώντας βέβαια και το τελευταίο τους, “Codex Epicus”, με τις power πινελιές του. Κλείσανε την εξαιρετική εμφάνισή τους με το “Battleroar” από τον παρθενικό κι ομώνυμο δίσκο τους, κάνοντας το τέλειο ποδαρικό στη μέρα μας.
Συνέχεια με τους Imperia, την διεθνή αυτή μπάντα που κινείται σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Με αρχηγό την Helena Iren Michaelsen από τη Νορβηγία και μια μεγάλη μάζα οπαδών μπροστά (που μάλλον μαζεύονταν για τις άλλες δύο μπάντες), οι Imperia προσπάθησαν να αναδείξουν τα gothic και συμφωνικά στοιχεία στο rock/ metal τους. Κάποιοι που τους γνώριζαν καλύτερα, μάλλον εκτίμησαν την συνολική τους εμφάνιση, αλλά προσωπικά έμεινα αμέτοχος σε θερμές αντιδράσεις με τα κομμάτια τους. Χωρίς να τους ακυρώνω εντελώς, θα έλεγα απλά ότι δεν είναι ο ήχος και το στυλ μου.
Το έταιρο μεγάλο όνομα της μέρας ήταν οι πάντα αγαπημένοι Rhapsody Of Fire κι ας τα έχουν κάνει μαντάρα τα παλιά μέλη μεταξύ τους πλέον, με αποτέλεσμα να έχουμε δύο εκδόσεις των Rhapsody. O Alex Staropoli λοιπόν, ήρθε και μας παρουσίασε τη δική του τωρινή εκδοχή, με νέο και καλό δίσκο μάλιστα, το “The Eighth Mountain”. Δεν έχω χάσει συναυλία της μπάντας στην Ελλάδα και στο άκουσμα ότι θα έρθουν με τη νέα σύνθεση, έβαλα σε προτεραιότητα την εμφάνισή τους. Oι Ιταλοί ξεκίνησαν το ωριαίο πρόγραμμά τους με το “Distant Sky”, δίνοντας την πρώτη δόση power metal και συμφωνικού rock στο κοινό, που ήταν και δικό τους ασφαλώς, έχοντας θέσει την εμφάνισή τους ως μια από τις σημαντικότερες της ημέρας.
Οι Alessandro Sala, Giacomo Voli, Roby De Micheli και Manuel Lotter, σαν νέοι παίκτες στη μπάντα, στάθηκαν παραπάνω από αξιοπρεπώς, αλλά ο ήχος τούς αδίκησε μέχρι και το τέλος του προγράμματός τους. Ακούσαμε πολλές νέες συνθέσεις, όπως το “The Courage To Forgive”, με τη heavy βάση του, κλασσικά κι αγαπημένα των Rhapsody, με το δίδυμο των “Holy Thunderforce” και “Emerald Sword” να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα, ακούσαμε και το “Dawn Of Victory” από τον ομώνυμο δίσκο, αλλά έμεινα με το παράπονο του επιπλέον μισαώρου που ήλπιζα να παίξει η μπάντα. Το ερώτημα, τι θα γινόταν αν είχαν καλύτερο ήχο, θα παραμείνει αναπάντητο, όπως θα μείνει και απωθημένο το να τους δω ξανά να παίζουν ένα πλήρες set. Μακάρι να ξανάρθουν.
Ξέροντας ότι οι Manowar θα βγουν στις 11 και με την αναμονή να διαρκεί μιάμιση ώρα περίπου, ο καθένας προσπαθούσε να απασχοληθεί με κάτι προκειμένου να περάσει νεράκι η ώρα. Όταν έφτασε επιτέλους η στιγμή της αποκάλυψης των πολεμικών σκηνικών και των πολεμιστών επί σκηνής, ξέραμε ότι είναι θέμα χρόνου να δούμε μπροστά μας τους DeMaio, Adams μαζί με τον κιθαρίστα E.V. Martel και τον κύριο Johansson στα ντραμς. “Manowar” με τη μία λοιπόν, δυναμικό ξεκίνημα με true heavy/ power metal από το ντεμπούτο των Αμερικάνων, καπνογόνα και σεισμός στο κοινό. Η συνέχεια δίνεται χωρίς ανάσα: “Warriors of the World United”, “Blood of My Enemies”, “Call to Arms”, “Brothers of Metal”, οι heavy νότες γίνονται ένα με το επικό συναίσθημα, ο τρισμέγιστος κι ακούραστος Eric Adams δεν χάνει νότα, ο Joey είναι αληθινός αρχηγός, ο νιούφης Martel ανταπεξήλθε στο δύσκολο έργο που είχε με μεγάλη επιτυχία και ο Anders κατέθεσε κλάση κι εμπειρία.
Ακολούθησε ένα μοναδικό υπερθέαμα, με πολλή μουσική, λιγότερες ομιλίες και επιλογές από τη συνολική δισκογραφία των Manowar. Το αθάνατο “Battle Hymn” προκαλεί τα ίδια ρίγη συγκίνησης όπως το 1982, το “Hail and Kill” μας έκανε να χάσουμε τις θέσεις μας, το “Thor (The Powerhead)” να φωνάξουμε δυνατά, το εκπληκτικό κι αγαπημένο “Swords in the Wind” να χαζεύουμε τον Eric και τα βίντεο που έπαιζαν ταυτόχρονα, ενώ το “Kings Of Metal” τα ισοπέδωσε όλα. Οι Θεοί του Πολέμου δίδαξαν πως παίζεται το metal. Του τότε, του τώρα και του πάντα. Ο DeMaio με κάθε του μπασογραμμή προκαλεί τόνους σεισμικών δονήσεων και είχε και άγιο που δεν προσγειώθηκε στο κεφάλι του ένα από τα μηχανήματα που έβγαζε καπνό.
Οι ελληνικές σημαίες ανέμιζαν με κάθε ευκαιρία επάνω στη σκηνή και η ώρα περνούσε σαν σε ρύθμιση fast forward. Το πρόγραμμα δεν έκανε κοιλιά ούτε σε μια στιγμή, ο Eric έδινε την εντύπωση ότι αντέχει άλλες δύο ώρες και ο Joey άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο επιστροφής των Manowar στη χώρα μας στο μέλλον. Πλησιάζοντας προς το τέλος, ακούστηκαν τα “King of Kings” και “House of Death”, τα οποία έτυχαν κι αυτά θερμής υποδοχής, αλλά το τελικό χτύπημα δόθηκε με το “Black Wind, Fire and Steel”. Οι Άνδρες του Πολέμου μάς αποχαιρέτησαν με εκατοντάδες πυροτεχνήματα και την ελληνική σημαία σαν φόντο να κυματίζει περήφανη που οι Manowar την τίμησαν ξανά. Μια συναυλία αντάξια του ονόματος και της βαρύτητας της μπάντας και σε ονειρεμένη φόρμα όλα τα μέλη ανεξαιρέτως. Μακάρι να μην ήταν η τελευταία φορά.
Setlist:
- Manowar
- Warriors of the World United
- Blood of My Enemies
- Call to Arms
- Brothers of Metal
- Battle Hymn
- Sons of Odin
- Hail and Kill
- Thor (The Powerhead)
- Hector's Final Hour
- Swords in the Wind
- Kings Of Metal
- Fighting the World
- Hand of Doom
- The Power of Thy Sword
- King of Kings
- House of Death
Encore:
- Black Wind, Fire and Steel
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
