Ημερομηνία δημοσίευσης: 27 Αυγούστου 2019
Να σημειώσω από την αρχή… Δεν με ενοχλεί καθόλου, μάλλον αντίθετα το θεωρώ ένα έξυπνο κόλπο για να μην κουράζει, η εναλλαγή των φωνητικών από κραυγές σε μελωδικά! Οπότε και αυτή η κυκλοφορία των (σχεδόν) Καναδών The Agonist με βρίσκει όλο ανυπομονησία και περιέργεια για το που βρίσκονται ηχητικά κι αν κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο του λιγάκι αδιάφορου προηγούμενου δίσκου τους.
Από το 2007 που ξεκίνησαν και τις απανωτές μεταδόσεις στο Headbanger’s Ball του MTV, μέχρι σήμερα και το “Orphans” οι The Agonist έχουν δουλέψει σκληρά για να κρατηθούν στη σκηνή. Και το μεγαλύτερο χτύπημα που φαινόταν να τους ταράζει ήταν παράλληλα και η μεγάλη ευκαιρία για ένα άλμα στο παραπέρα. Όταν το 2014 η Alissa White-Gluz εγκατέλειψε την αμερικάνικη ήπειρο για τους Σουηδούς Arch Enemy ίσως να προσπάθησε να δώσει κι ένα τέρμα στην καριέρα του προηγούμενου σχήματός της, προφανώς μη περιμένοντας μια κάποια άξια αντικαταστάτρια της. Ένα χρόνο μετά όμως κυκλοφόρησε το “Eye of Providence” και δεν βρέθηκε ούτε ένας να κατηγορήσει τη νέα τραγουδίστρια Vicky Psarakis για αντιγραφή, ακριβώς το αντίθετο μάλλον. Κι έτσι συνέχισε, διαφοροποιήθηκε φωνητικά από την προκάτοχό της και με τον πέμπτο δίσκο τους σε νέα εταιρεία (Napalm Records) να μην χαίρει άκρας εκτίμησης από κριτικούς και κοινό, το βήμα του 2019 με τίτλο “Orphans” ήταν με την πλάτη στον τοίχο και γεμάτο αγωνία!
Πρώτο άκουσμα (teaser) και βίντεο κλιπ το “In Vertigo”, μια σκοτεινή είσοδος με έντονα συναισθηματικά ορχηστρικά περάσματα και με τη δυνατή γεύση που σου αφήνει η εναλλαγή ρυθμού και φωνητικών. The Agonist are back! Με ένα εξαιρετικό δέσιμο και πανέξυπνες ιδέες! Είμαστε σε καλό δρόμο όπως ακούγεται!
Τα “As One We Survive” και “The Gift of Silence” κάνουν τη δουλειά τους πολύ καλά, δηλαδή να σε κρατήσουν ζεστό και να σε κάνουν να περάσεις καλά για τη συνέχεια. Με καμία επιτήδευση στη φωνή, με riff που στέκονται σε συναυλιακά επίπεδα και drumming κεραυνούς χωρίς να κουράζουν. Στη μέση του δίσκου, τα “Mr. Cold” και “A Devil Made Me Do It” αποδεικνύουν ότι οι καναδοί πέρασαν αρκετό χρόνο για την παραγωγή, αυτή τη φορά δούλεψαν καλύτερα το συνδυασμό της μουσικής και των φωνητικών και κάνανε καλά γιατί αποδεικνύουν πόσο έξυπνα καλοί συνθέτες είναι! Ο δίσκος κλείνει δυνατά και αγχωτικά με το “Burn It All Down”, λίγο πιο ανατολικές φόρμες και μια τελική γεύση στο στόμα ότι τα καταφέρανε μια χαρά εκεί που κανένας ίσως δεν το περίμενε!
Δεν χρειάζεται artistic cacophony όταν δεν προσποιείσαι. Οι The Agonist γυρίσανε στη βασική φόρμα του rock, δηλαδή όχι εντυπωσιασμοί χωρίς αιτία. Κι έτσι φτιάξανε 3 χρόνια μετά, πιο ξεκούραστοι και ώριμοι το “Orphans” ίσως σαν την απάντηση που χρωστούσανε κυρίως στους ίδιους. Αυτός ο δίσκος είναι ο λόγος ύπαρξής τους, να βρίσκονται ενεργοί και δυνατοί στη σκηνή σήμερα.
Η βασική διαφοροποίηση από τις προηγούμενες δουλειές τους, ειδικά τις 2 πρώτες, είναι ότι πια το συγκρότημα φαίνεται να πιστεύει στις δυνάμεις του και δεν χρειάζεται να καταφύγει σε κιθαριστικούς εντυπωσιασμούς και να παλεύει να συναγωνιστεί τους Deadlock, Heaven Shall Burn ή τους οποιοδήποτε Tystnaden, όσο μικρότερο κι αν είναι πια το budget προώθησής τους!
Σήμερα οι The Agonist είναι ένα καλοδουλεμένο σχήμα πέντε μουσικών και η Vicky κάνει απλά επικές φωνητικές ακροβασίες στο σύνολο των συνθέσεων τους. Κάποτε ίσως απλά το ονειρευόντουσαν (“ Once Only Imagined”) περνώντας μέσα από κλασικότερες φόρμες και αναμειγνύοντας πολλά μουσικά ιδιώματα. Σήμερα δεν το χρειάζονται.
Φαίνονται ώριμοι αρκετά να κυριαρχήσουν σε αυτό που αγαπάνε και το κάνουν καλύτερα χωρίς να είναι αιχμάλωτοι (“Prisoners”) του παρελθόντος τους. Growling ή clear, κάθε εναλλαγή στο ρυθμό και στη φωνή έχει το σκοπό της. Τελικά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Κάνανε πολύ απλά μια απολαυστική δουλειά που τιμάει τα χρόνια τους στο μουσικό στερέωμα.
Πείτε το melodic death metal, πείτε το symphonic metal ή metalcore, αυτός ο δίσκος είναι πανέμορφα δουλεμένος, με άριστα καθαρή παραγωγή κι εναλλαγές τόσο στα φωνητικά όσο και στα μουσικά του μέρη. Είναι γεμάτος τετράλεπτα rock anthems με συναίσθημα και τόση ένταση που αναρωτιέσαι… Πότε είπαμε έρχονται για συναυλίες στη χώρα μας; Ένα double bill με Jinjer το βρίσκω λίαν ελκυστικό!
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rockoverdose.gr
Τσιρώνης Δημήτρης
Comments
