Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Οκτωβρίου 2019
Ο Joseph Tholl είναι, κατά πάσα πιθανότητα, περισσότερο γνωστός από την εννιάχρονη εμπλοκή του στο σουηδικό χέβι μέταλ συγκρότημα Enforcer, σε μπάσο και κιθάρα, από το οποίο αποχώρησε το 2016. Έκτοτε, ο επικεφαλής των Humbucker, Robert Pehrsson, στο συγκρότημα του οποίου ο Tholl ήταν μερικής απασχόλησης μέλος, ήταν εκείνος που του έδωσε την ιδέα για το παρόν άλμπουμ, το πρώτο ολόδικό του δημιούργημα.
Για την παραγωγή, λοιπόν, του “Devil’s Drum” ο Tholl ζήτησε από τον Pehrsson να κάνει τη μίξη, ενώ, ως προσκεκλημένους μουσικούς μάζεψε ένα σύνολο αξιόλογων καλλιτεχνών του χώρου, όπως για παράδειγμα τους Tobias Lindkvist (Enforcer) στο μπάσο και τον Jakob Ljungberg (Second Sun & πρώην Tribulation) στα τύμπανα, μεταξύ άλλων.
«Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ όσα είχα κάνει στο παρελθόν», είπε ο Tholl. «Για πολύ καιρό είχα την ιδέα του να κάνω ένα άλμπουμ χωρίς κανέναν περιορισμό, του να γράψω μουσική χωρίς να με απασχολεί μόνο ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος. Γι’ αυτό λοιπόν κατέληξε σε σόλο άλμπουμ, καθώς ήθελα να σιγουρέψω ότι δε θα υπήρχε κανένας συμβιβασμός. Μπορεί να αποτελεί αρετή το να δημιουργείς μουσική μαζί με άλλους, αλλά αυτή τη φορά ένιωσα πως χρειαζόταν να τα κάνω όλα μόνος μου. Ξεκίνησα να ηχογραφώ τον Απρίλιο του 2018».
Πολλά και ενδιαφέροντα μέχρι στιγμής, κάνοντας την προσμονή για την ακρόαση του ίδιου του δίσκου να ανεβαίνει. Και μπορώ να πω ότι τελικά αποζημιώνει.
Το εναρκτήριο κομμάτι λέγεται “It's Just Rock'n'Roll” και ο ίδιος ο Tholl είχε να πει γι’ αυτό στην ερώτηση για το αν συνοψίζει όλο το δίσκο:
«Το “It's Just Rock'n'Roll” είναι ένας σαρκαστικός τίτλος. Αφορά την πλήρη αφοσίωσή σου σε κάτι, που πλέον αυτό γίνεται κομμάτι σου, στη μουσική για παράδειγμα. Το να παραμένεις μια παθιασμένη ψυχή και το να μην παρατάς τον εαυτό σου ώστε να γίνει ένα με το σύστημα. Επιπρόσθετα, το “Devil’s Drum” είναι πολλά περισσότερα από ένα συμβατικό ροκ άλμπουμ, οπότε αυτό ενισχύει το σαρκασμό του πρώτου κομματιού. Υποθέτω υπάρχουν σημεία του άλμπουμ που μπορείς να αναγνωρίσεις την επιρροή των 70s που είχαν οι Black Trip [ΣτΜ. ένα από τα προηγούμενα συγκροτήματά του] για παράδειγμα, ωστόσο αυτό το άλμπουμ είναι εμπνευσμένο από όλα τα είδη μουσικής, όχι μόνο vintage χαρντ ροκ αλλά και πιο μοντέρνα πράγματα».
Το επόμενο “They Fell from the Sky” ανεβάζει κατακόρυφα την ενέργεια, με μελωδίες φανερά εμπνευσμένες από τα χαρντ και blues ροκ μονοπάτια των Thin Lizzy. Ο γενικός κανόνας του δίσκου είναι ότι κανένα κομμάτι δε μοιάζει με το προηγούμενο. Το “Follow the Fire”, για παράδειγμα, βάζει στην εξίσωση το πιάνο σε μια ατμόσφαιρα ελαφρού ροκ με έναν τρόπο που μου θύμισε κατευθείαν το “We Used to Vacation” των Cold War Kids.
Και από εκεί γίνεται η μετάβαση σε έναν «βρώμικο» παλιακό χαρντ ροκ ήχο, φουλ κομπλέ απ’ όλα, με παύσεις του τέμπο για ριφάκια μπάσου, παραμόρφση εκεί που δεν πάει και πειραγμένα φωνητικά. Όλα αυτά σε ένα πακέτο με όνομα “Black Birds” για να καταλήξουμε τσακ στη μέση και το ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι, ένα τετράλεπτο που περνάει χωρίς κάτι το φοβερό, πέρα από ένα ενδιαφέρον τύπου-Rory Gallagher σόλο. Γενικά το συγκεκριμένο είναι το πιο καθοδηγούμενο από κιθάρα κομμάτι του συνόλου.
Προχωρώντας στο επόμενο με τίτλο “In Eternal Rest”, που αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου, στον ακροατή δίνεται η αίσθηση ότι υποβόσκει μια σκοτεινή δύναμη και μια κατήφεια πίσω από το πέπλο των πιασάρικων μελωδιών. Διακρίνουμε εδώ έντονη επιρροή από Tribulation, και ιδιαίτερα το πιο πρόσφατο δίσκο τους “Down Below”, με τη δυναμική χρήση του πιάνου σε κομμάτια όπως το “Lament” και το “Subterranea”.
Αν κάποιος ακροατής είχε αμφιβολίες για τις φωνητικές ικανότητες του Tholl, θα τις ξεχάσει όλες στο “The Passage by the Sea”. Είναι ένα κομμάτι που εξερευνεί κυρίως αυτή την πτυχή της μουσικής του προσωπικότητας και του δίνει μέσω της λιτής οργανικής μουσικές τη δυνατότητα να βγει μπροστά και να τραγουδήσει καλά.
“Welcome to the Machine” οι Pink Floyd το 1975, “I’m the Machine” ο Joseph Tholl το 2019. Ένα ακουστικό και μελωδικό κομμάτι που υπογραμμίζει την απλότητα της καλής μουσικής ενός ανθρώπου και της κιθάρας του, απλά και μόνο. Σε κάποια σημεία πραγματικά νόμιζα ότι θα άκουγα τη φωνή του David Gilmour, και φυσικά αυτό λέγεται θετικά. Τουλάχιστον στα μάτια μου, το να θυμίζει η μουσική σου, χωρίς φυσικά περιπτώσεις κατάφωρης αντιγραφής (που ο Tholl δεν κάνει σε κανένα σημείο)σχήματα όπως οι Pink Floyd, είναι τεράστια επιτυχία. Το κλείσιμο με όνομα “Through Endless Skies” ήταν το τραγούδι με το λιγότερο ενδιαφέρον για τ’ αυτιά μου και απλώς οδηγεί στη λήξη τού, ούτε καν, μισάωρου (παρά 2 δευτερόλεπτα) άλμπουμ επαναλαμβάνοντας αέναα τον τίτλο του.
Εν κατακλείδι… Το σόλο ντεμπούτο του Σουηδού πολύ-μουσικού αποτελείται από τόσα πολλά και διαφορετικά κομμάτια που, νομοτελειακά, θα αρέσει σε πολλούς και διαφορετικούς τύπους ακροατών. Καταφέρνει να καλύψει ένα τόσο μεγάλο ακουστικό εύρος κάνοντάς το με έναν τρόπο σε καμία περίπτωση αριστουργηματικό, αλλά από την άλλη και με κανένα εμφανές μουσικό λάθος. Το “Devil’s Drum” είναι στον πυρήνα του οι επιρροές του Tholl διοχετευμένες σε ένα πολύπλευρο, άκρως δυναμικό και ποτέ στατικό φορμάτ. Ο κάθε ακροατής θα έχει συγκρατήσει διαφορετικά στοιχεία μόλις τελειώσει για τα καλά η μουσική, και πιστεύω αυτή ήταν και η πρόθεση του δημιουργού.
Αγαπημένα κομμάτια: “It's Just Rock'n'Roll”, “In Eternal Rest”, “The Passage by the Sea”, “I’m the Machine”
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rockoverdose.gr
Κυριάκος Μιχαλόπουλος