Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Οκτωβρίου 2019
Υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος στην καρδιά μου για τη μουσική των Alcest. Αν και μπήκα στον κόσμο του post black metal με τους Deafheaven, ήταν οι πρωτοστάτες του είδους, Alcest, που καταφέρνουν να με κερδίζουν με κάθε μουσικό τους βήμα. Η αιθερικές και απλά πανέμορφες συνθέσεις τους δε γίνονται ποτέ βαρετές και αν μη τι άλλο γίνονται ολοένα και πιο αρεστές σε κάθε άκουσμα. Το “Kodama” του 2016 ήταν ίσως η πιο βαριά και ισορροπημένη εκδοχή του συγκροτήματος μέχρι τότε, ιδιαίτερα μετά το πιο υποτονικό “Shelter” του 2014, και έδωσε μικρές ενδείξεις για το πού στρέφεται πλέον η μπάντα. Πράγμα που έρχεται και δένει με το φετινό “Spiritual Instinct”.
Ο πολυπράγμων Neige, λοιπόν, και ο Winterhalter στα drums 3 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, συνέθεσαν το “Spiritual Instinct”, συμπυκνώνοντας όλα τα ξεχωριστά στοιχεία του ήχου τους σε 6 συνθέσεις που δε θα απογοητεύσουν κανέναν. Το δίσκο ανοίγει το “Les Jardins de Minuit”, με το τρέμολο στην κιθάρα και μία πιο punky διάθεση, καθώς υπερισχύει η σπιρτάδα στα drums από την αρχή μέχρι και το τέλος. Ισορροπία στην τρέχουσα κατάσταση δίνουν πάντα τα φωνητικά, τα οποία στην πλειοψηφία του κομματιού αλλά και όλου του δίσκου είναι καθαρά, με πολύ μικρές αλλά σημαντικές στιγμές όπου ο Neige μεταμορφώνεται όπου πρέπει, δίνοντας περισσότερη ένταση.
Στα ίδια πλαίσια συνεχίζει και το “Protection” το οποίο αποτέλεσε και την πρώτη γνωριμία με τους καινούργιους Alcest σχεδόν δύο μήνες πριν και φαίνεται να δένει πολύ όμορφα στο ύφος και την ιδέα πίσω από το “Spiritual Instinct”. Δεύτερο δείγμα του δίσκου και επόμενο κομμάτι μετά το “Protection” είναι το “Sapphire”, το οποίο αρχικά ως μονάδα, δεν με εντυπωσίασε όταν κυκλοφόρησε, ιδιαίτερα μετά το πυροτέχνημα το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν το “Protection”. Στο σύνολο όμως του “Spiritual Instinct” βγάζει πολύ μεγαλύτερο νόημα και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ αυτής και της επόμενης τριάδας, ενώ ταυτόχρονα είναι και το πιο εύθυμο κομμάτι στο δίσκο.
Το δεύτερο μισό ανοίγει με το “L’ile des Morts”, ένα κομμάτι που σημάνει την μεταβολή της ατμόσφαιρας σε πιο σκοτεινή. Σαν άνθρωπος που δεν καταλαβαίνω λέξη από Γαλλικά, οι Alcest μου μιλούν στη γλώσσα της μουσικής και κομμάτια σαν αυτό είναι που μου θυμίζουν γιατί μπορεί κανείς να ακούει στίχους σε γλώσσες που δε γνωρίζει και να συγκινείται. Τα μετριασμένα φωνητικά του Neige που ρίχνουν την τραμπάλα των φωνητικών περισσότερο προς τα screams σε αυτό το 9λεπτο αριστούργημα, συμβάλλουν στη δημιουργία ίσως ενός από τα πιο βαριά κομμάτια του συγκροτήματος μέχρι τώρα.
Εκεί που όμως έρχεται και κλειδώνει το μουσικό ταξίδι στο οποίο σε πηγαίνουν οι Alcest, είναι στο “Le Miroir”. Το πέμπτο κομμάτι στη σειρά, είναι ένα νεύμα προς τις παλαιότερες κυκλοφορίες του ντουέτου, καθώς συνδυάζει τον πιο folk ήχο που υποστήριζαν κάποτε, με έναν σχεδόν κέλτικο τόνο και όλο αυτό υπό το μανδύα του σημερινού τους ύφους. Οι δε κραυγές στα τελευταία δύο λεπτά εντείνουν την όποια συγκίνηση μπορεί να δημιουργήθηκε με το προηγούμενο κομμάτι. Κλείσιμο στη διαδρομή αυτή θα κάνει το ομώνυμο “Spiritual Instinct” το οποίο συγκαταλέγεται στα μεγάλα κομμάτια του δίσκου στα σχεδόν 8 λεπτά του. Και αυτό συνεχίζει στην ίδια ατμόσφαιρα και εναλλάσσεται μεταξύ σκοτεινής και λαμπερής ατμόσφαιρας, συνοψίζοντας το νόημα του δίσκου με τον καλύτερο τρόπο.
Γενικά, δεν υπάρχει κανένα σημείο στο οποίο να υστερεί το “Spiritual Instinct”. Συγκροτήματα σαν τους Alcest με κάθε τους δίσκο καταφέρνουν να σου δημιουργούν την απορία για το πώς ξεπερνούν συνέχεια τους εαυτούς τους, αλλά δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση. Απλά το κάνουν. Δεν έχει να κάνει απλά με το μουσικό ταξίδι με το συγκρότημα αυτό, αλλά και με το συναισθηματικό και αυτό τους ανάγει σε μία από τις σημαντικότερες μπάντες του σήμερα. Λίγοι είναι αυτοί που μιλούν κατευθείαν τη γλώσσα της ψυχής σου χωρίς απαραίτητα να μιλούν τη γλώσσα του μυαλού σου και οι Alcest είναι σίγουρα οι πρώτοι που κατάφεραν κάτι τέτοιο. Ό, τι καλύτερο θα ακούσετε φέτος και ίσως και τα τελευταία χρόνια.
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου