Συντάκτης: Πάνος Πετρόπουλος
Έσβησα περίπου δέκα πρόλογους σε αυτή την κριτική, μόνο και μόνο γιατί ανυπομονώ να μπω στο κυρίως θέμα. Παρ' όλα αυτά πρέπει να πω για αρχή κάποια πράγματα, που θα λειτουργήσουν, εν δυνάμει, σαν οδηγίες χρήσης αυτής την κριτικής. Καταρχήν εάν σας φαίνεται παράξενο πως ο “κολλητός” του Bob Katsionis αναλαμβάνει να κάνει review στο νέο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “Amadeus Street Warrior”, έχετε δίκιο. Όμως, όπως έχω ξαναγράψει σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο, οι προσωπικές σχέσεις μου με τον Bob ή τους υπόλοιπους, πρώην πλέον bandmates του, τους Firewind, δε με εμποδίζει στο να είμαι αντικειμενικός με τις δουλειές τους και μου δίνει και το πλεονέκτημα, επειδή ζω τη δημιουργία των άλμπουμ τους, να ξέρω τί σκέφτεται και τί όραμα έχουν. Άρα αφουγκράζομαι και βλέπω πιο καθαρά. Πόσο μάλλον όταν έχω στα χέρια μου εδώ και… έξι μήνες το “Amadeus Street Warrior”. Τι έξι μήνες; Μπορεί και έξι χρόνια. Τί εννοώ. Στις άπειρες ώρες που έχουμε περάσει με τον Bob και αφού έχουμε λύσει όλα τα “καυτά” ελληνικά και διεθνή ζητήματα, έχουμε μιλήσει πολύ για μουσική. Ο Bob Katsionis δεν είναι ένας μουσικός που μπορείς να τον “φυλακίσεις” στα όρια του heavy metal. Όσο και εάν αυτά έχουν διευρυνθεί τα τελευταία χρόνια, δεν του αρκούν. Στις συζητήσεις μας για τη solo καριέρα του πέρασαν πριν καιρό και τα video games. Δε θα αποκαλύψω ούτε το όραμα, ούτε το μεγάλο μουσικό του στόχο, αλλά έχω στα χέρια μου ακυκλοφόρητο τραγούδι από το 2013, που θα μπορούσε να πάει την καριέρα του σε αλλά πολύ μεγάλα μουσικά σαλόνια. Υπομονή μέχρι τότε.
Η ιδέα, όπως προείπα, για ένα gaming soundtrack, δεν είναι καινούργια. Πολύ καιρό πριν ο Bob, είχε σκεφτεί αυτή την ιδέα, αλλά ήθελε να διαφοροποιηθεί από τον σωρό. Μπορεί να συνεχίζει να είναι ένας φανατικός gamer, αλλά οι επιρροές από τα video games των 90’s είναι κάτι που τον “στοιχειώνει”. Οπότε μοιραία ένα old school 16-bit video game soundtrack ήταν αυτό που θα προέκυπτε. Εδώ έρχεται μοιραία η ερώτηση, τί σχέση έχει με το heavy metal. Καμία, αλλά έχει. Δε μπλέκεις με Bob!!! Τί εννοώ. Προφανώς δεν υπάρχει καθόλου κιθάρα και παραμόρφωση, αλλά synth και μελωδίες, όμως το καλά εκπαιδευμένο αυτί, θα ακούσει ξεκάθαρες αναφορές σε Dream Theater μέχρι και Iron Maiden. Συνολικά τα solo άλμπουμ instrumental μορφής είναι για λίγους. Κατανοητό. Πόσο μάλλον όταν είναι εκτός ορίων heavy metal, που αρχικά απευθύνεται ο “χ” καλλιτέχνης. Όμως εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Στο παρελθόν ο Bob μας έχει χαρίσει μεγάλα διαμάντια στα πλήκτρα. Εδώ αυτά τα διαμάντια, τα προσαρμόζει σε retro πλήκτρα και σε προσκαλεί - προκαλεί να ακούσεις ένα video game. Και το εννοώ.
Εκτός της μουσικής, υπάρχει και concept story πίσω από αυτό. Η ιστορία αυτού του φανταστικού παιχνιδιού εκτυλίσσεται στο San Francisco το 2050. O ήρωας μας, ο Amadeus, είναι το παιδί ενός Αμερικανού Στρατηγού του US Android Army και μιας Αυστριακής πιανίστριας. Η μητέρα του, τον ονόμασε Amadeus από την αγάπη της για την κλασική μουσική, κάτι το οποίο έβρισκε πάντοτε αντίθετο τον πατέρα του, που ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει μια στρατιωτική καριέρα. Κάποια στιγμή ο Amadeus παράτησε τη στρατιωτική του σχολή και ασχολήθηκε με τη μουσική και αυτό εξόργισε τόσο πολύ τον πατέρα του, ο οποίος, χρόνια αργότερα δημιούργησε μια μηχανή εκπομπής συχνοτήτων που προκαλούν στους ανθρώπους αποστροφή σε κάθε είδος μελωδίας. Η ιστορία είναι στην ουσία η διαδρομή του Amadeus μέσα στο San Fransisco (με αναφορές σε πραγματικές ιστορικές τοποθεσίες), στην οποία ψάχνει απαντήσεις για το παρελθόν του, αλλά και να αντιμετωπίσει τον πατέρα του, ο οποίος πλέον έχει μεταλλαχθεί σε ένα τρωκτικοειδές ρομπότ με το όνομα “Mad Mouse”, όπως δηλαδή κοροιδευτικά τον αποκαλούσε όταν ήταν μικρός. Θα μου πείτε τώρα, σε κάποιον άρεσε πολύ το “The Astonishing”. Συμφωνώ, αλλά φαίνεται ότι άρεσε και σε έναν ακόμα, που είχε καταλυτικό ρόλο στην ιστορία. Ο Άγγελος Θεοφάνους, ο γιος της Ευρυδίκης (τι εννοείς ποιας Ευρυδίκης;), είναι gamimg development, βοήθησε και ενέπνευσε τον Bob στον υπερθετικό βαθμό σε αυτό το εγχείρημα.
Συμπερασματικά, έχουμε ένα άλμπουμ όπου θα γουστάρουν όσοι παίζουν video games, είναι δεν είναι μεταλλάδες, θα ταξιδέψει πολλούς που τους αρέσει η μουσική και κυρίως τα πλήκτρα, ενώ οι οπαδοί του Bob Katsionis ανά τον κόσμο θα ενθουσιαστούν. Το μουσικό επίπεδο του Bob είναι τόσο μεγάλο, που στο “Amadeus Street Warrior” επιβεβαιώνεται ότι δε μπορείς μουσικά να τον “φυλακίσεις”. Μπορεί να δημιουργήσει τα πάντα στο υψηλότερο επίπεδο. Δε θεωρείται τυχαία ένας από τους δέκα καλύτερους metal πληκτράδες στον κόσμο άλλωστε. Με στοιχειώνει και μια κουβέντα που μου έχει πει. “Εάν δεν είχα ελληνικό διαβατήριο, θα έπαιζα σε μπάντες τύπου Trans Siberian Orchestra”. Η απάντηση μου πάντα ήταν η ίδια, αλλά με στεναχώρησε κατά βάθος. “Ευτυχώς έχεις και είμαστε κολλητοί”.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Πάνος "Ytsejam" Πετρόπουλος
Comments
