Σαν σήμερα, 13 Ιούλη του 2019 είδαμε μια από τις καλύτερες και πιο συναισθηματικά φορτισμένες συναυλίες επι ελληνικού εδάφους... Πoιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε το «αντίο, θα μου λείψετε» του Tom Araya που πάγωσε λίγο τον κόσμο...
Πάμε να θυμηθούμε εκείνη την μοναδική βραδιά, μέσα από την ανταπόκριση του RockOverdose από εκείνη την ανεπανάληπτη συναυλία:
Slayer Final Show in Greece, αλήθεια ή όχι, μόνο που διαβάζεις τον τίτλο της ανακοίνωσης παθαίνεις ένα σοκ. Δεν χάνονται τέτοιες εμφανίσεις. Είτε στο ανοικτό της Λεωφόρου, είτε στο κλειστό του OAKA, η θέση μας ήταν εκεί. Για να ζήσουμε ξανά την κόλαση των Σφαγέων.
Τα mosh pits άνοιξαν πρώτοι οι Suicidal Angels, εξαπολύοντας την δική τους old-school thrash metal επίθεση. Έχοντας 55 λεπτά στη διάθεσή τους και ένα πολυπληθές κοινό που τους ακολουθεί πιστά και παντού, oι Αθηναίοι ξεκίνησαν τον χαμό με το “Apokathilosis”, ρίχνοντας και λίγες death metal σταγόνες στο thrash τους. Ο ήχος τους, ίσως και λόγω του κλειστού γηπέδου, βρισκόταν σε μια ανισορροπία στην αρχή, στην πορεία όμως υπήρξε μια σχετική βελτίωση.
Ξεχωριστές στιγμές, από τις 10 συνολικά συνθέσεις των Suicidal Angels, ήταν το δίδυμο των “Born of Hate” και “Endless War”, τα οποία παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά ζωντανά στο ελληνικό κοινό και προέρχονται από το ακυκλοφόρητο ακόμα “Years of Aggression”. H ανταπόκριση του κοινού ήταν ιδιαίτερα θερμή, δείγμα του ότι η ομάδα των Νίκου Μελισσουργού και Gus Drax στάθηκε επάξια σαν opening act της μέρας. Τελευταίο και ισοπεδωτικό το “Capital of War”, με τους Suicidal Angels να αποσπούν δικαίως το χειροκρότημα.
Setlist:
- Apokathilosis
- Bloodbath
- Front Gate
- Born of Hate
- Eternally to Suffer
- Bleeding Holocaust
- Seed of Evil
- Endless War
- Moshing Crew
- Capital of War
Eπόμενοι που είχαν σειρά, ήταν οι Leprous. Οι Νορβηγοί από το Notodden, έφεραν τον prog rock/ metal αέρα τους σε ένα κοινό που, όπως φάνηκε ήθελε ακραία βία και ξύλο. Το περίτεχνο παίξιμό τους και οι δαιδαλώδεις συνθέσεις τους, αν και σε μικρότερο χώρο και όχι στα πλαίσια φεστιβάλ, έχουν μεγαλύτερη ανταπόκριση, εντούτοις ίσως και να κούρασαν όσους ήταν ταγμένοι στον thrash ήχο.
Προσωπικά, βρίσκω ενδιαφέρουσα την συνύπαρξη διαφορετικών σχημάτων και ήχων σε τέτοιου είδους φεστιβάλ. Εξάλλου, το “Bonneville”, το “Stuck” και το “The Flood” έχουν και μια καθαρά heavy βάση, ενώ τo “The Valley” είναι πιο προοδευτικό. Όσοι είχαν δει τους Leprous στην τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα, σίγουρα θα είχαν πολλά θετικά να πουν, οι υπόλοιποι απλά περίμεναν και το χειροκρότημα που έδωσαν ήταν μάλλον τυπικό.
Setlist:
- Bonneville
- Stuck
- The Flood
- From the Flame
- The Valley
- Illuminate
- The Price
- Mirage
- Third Law
Η ώρα για Rotting Christ είχε φτάσει. Ξανά και ξανά. Το “Hallowed Be Thy Name”, αν και εναρκτήριο, λειτούργησε σαν εισαγωγή στην ίσως καλύτερη εμφάνισή τους εδώ και πολλά χρόνια. Ακολούθως, το “Κατά Τον Δαίμονα Ἐαυτοὗ” ηλέκτρισε τόσο την ατμόσφαιρα που ακόμα και όσοι δεν είχαν προηγούμενες εμπειρίες από συναυλίες των Rotting Christ, έδειχναν έκπληκτοι. Έτσι ήταν, καθώς για τα επόμενα 67 λεπτά έλιωσαν τα πάντα στο πέρασμα του θηρίου που έφεραν επί σκηνής οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού. Απίστευτο δέσιμο η μπάντα, τόσο ισχυρό που οι απουσίες των Καρζή και Εμμανουήλ πέρασαν απαρατήρητες. Και μιλάμε για δύο εξαιρετικούς μουσικούς που είχαν δημιουργήσει ένα line up-μπετόν αρμέ, μαζί με τα αδέρφια Τόλη.
Ο Σάκης όμως ξέρει να διαλέγει και οι Γιάννης Καλαμάτας (κιθάρα), Κώστας Χελιώτης (πρώην μπασίστας των Chronosphere, ευχαριστώ Κωνσταντίνε) πήραν το βάπτισμα του πυρός μπροστά σε ένα πραγματικά μεγάλο και παθιασμένο κοινό. Το setlist της μπάντας βασίστηκε στα 3 τελευταία άλμπουμ, με συνολικά 8 από τα 12 κομμάτια που ακούσαμε. Ο κακός χαμός έγινε στο “Societas Satanas” των Thou Art Lord, με ένα τρομακτικό pit να ανοίγεται στο κέντρο της αρένας. Εξαιρετικής υποδοχής έτυχαν οι 3 συνθέσεις του “The Heretics”, όπως και το επικό “King of a Stellar War”. To τέλος δόθηκε με το “Non Serviam”, σε μια ισοπεδωτική εμφάνιση των Rotting Christ, με φωτιές επί σκηνής να ντύνουν το black metal τους και όλους ευχαριστημένους. Όσο για τον ήχο, πολλά παράπονα ακούστηκαν, αλλά, προσωπικά μιλώντας, από το σημείο που βρισκόμουν (στις κερκίδες χαμηλά και λοξώς αριστερά της σκηνής) δεν βρήκα το πρόβλημα τόσο μεγάλο. Έχοντας δει τη μπάντα πάρα πολλές φορές, αυτά που ήθελα να ακούσω και να προσέξω, τα πρόσεξα. Οπότε όλα καλά.
Setlist:
- Hallowed Be Thy Name
- Κατά Τον Δαίμονα Ἐαυτοὗ
- Fire, God and Fear
- Ἐλθὲ, Κύριε
- Ἄπαγε Σατανά
- Dies Irae
- The Forest of N'Gai
- Societas Satanas
- King of a Stellar War
- In Yumen-Xibalba
- Grandis Spiritus Diavolos
- Non Serviam
Slayer, Slaaaayeeeer, να ακουστεί παντού!
Αν αυτή ήταν όντως η τελευταία τους φορά, τότε είχαμε την τιμή να τους απολαύσουμε στην τελειότητά τους κι εκείνοι να αποχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά. Αν πάλι δεν ήταν, τότε οι Αμερικάνοι έχουν πάρα πολλά να δώσουν ακόμα και καλά θα κάνουν να το σκεφτούν. Τι να πρωτογράψω δεν ξέρω. Για την εντυπωσιακή, κινηματογραφική σχεδόν είσοδό τους με το “Repentless” και το “Delusions of Saviour” να το προλογίζει; Για τον απίστευτο, ευκρινή και καθαρό ήχο τους καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους; Για τον λυσασμένο Tom Araya, τη μηχανή Paul Bostaph, τον επιβλητικό Kerry King και τον τιμιότατο Gary Holt (μην ξεχνάτε για τι βαρύ όνομα μιλάμε);
20 συνθέσεις, ένα best of στην δισκογραφία των Σφαγέων, πανικός στο OAKA. Ανασύροντας ό,τι μπορώ από τη μνήμη μου, αυτά που πραγματικά σοκάρουν είναι η μανία στο “War Ensemble”, τον πρώτο αληθινό δυναμίτη που ακούστηκε από το παρελθόν, η ιαχή “God hates us all” στο “Disciple”, ο πανζουρλισμός του “Seasons in the Abyss”, το “South of Heaven”, το ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ mosh pit στο “Raining Blood” και φυσικά η εκτέλεση του “Hell Awaits”. Αν όντως υπάρχει κόλαση στον κάτω κόσμο και περιμένει, τότε είναι η σκηνή αυτούσια στην εκτέλεση αυτού του έπους. Καταιγισμός από φωτιές, ένιωθες να καίγεσαι ολόκληρος από μακριά, απορώ πως αντέχουν σε αυτό το ηφαίστειο οι ίδιοι οι Slayer. Για τα καπνογόνα στο κοινό, μόνο με καλό μάτι τα βλέπεις σε συναυλία των Βασιλέων του thrash.
To τέλος ήταν θριαμβευτικό και έτσι ΕΠΡΕΠΕ να γραφτεί. “Angel of Death” και τα μυαλά στα κάγκελα. Όλεθρος χωρίς έλεος. Η στιγμή της αποχώρησης των μελών και οι χαιρετισμοί ήταν λίγο αμήχανοι. Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν το κύκνειο άσμα των Slayer, μακάρι να μην το πιστεύουν κυρίως οι ίδιοι. Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς, ο ακούνητος επί 10 λεπτά Tom Araya να κοιτάει αποσβολωμένος το κοινό που ήθελε κι άλλο, απαιτούσε κι άλλο και φώναζε γηπεδικά το όνομα της μπάντας. Ένα «Aντίο, θα μου λείψετε» του Χιλιανού, πάγωσε λίγο τον κόσμο. Συγκινημένος και με βαρύ βηματισμό, αποχώρησε σιγά σιγά και ο Tom. Συγκινημένοι και οι περισσότεροι, που είδαν την καλύτερη ελληνική συναυλία των Slayer.
Τους ακολούθησα όπου κι αν έπαιξαν από το 2005 κι ένθεν, αλλά η σαββατιάτικη εμφάνισή τους δεν περιγράφεται με λόγια. Είτε συνεχίσουν είτε σταματήσουν, ο θρόνος τούς ανήκει.
Setlist:
- Repentless
- Evil Has No Boundaries
- World Painted Blood
- Postmortem
- Hate Worldwide
- War Ensemble
- Gemini
- Disciple
- Mandatory Suicide
- Chemical Warfare
- Payback
- Temptation
- Born of Fire
- Seasons in the Abyss
- Hell Awaits
- South of Heaven
- Raining Blood
- Black Magic
- Dead Skin Mask
- Angel of Death
Τέλος, δυο λόγια και για τη διοργάνωση. Παρά τις όποιες (υπερβολικές σε σημείο) γκρίνιες για την αλλαγή χώρου, το κλειστό του OAKA οργανώθηκε άψογα, με κλιματισμό και προσωπικό που βοήθησε σε όλα. Δεν αντιλήφθηκα να παραπονέθηκε κανείς, οι συνθήκες ήταν ανθρώπινες από κάθε άποψη και γενικά ήταν ξεκούραστη όλη η συναυλιακή μέρα. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν στην Αλεξάνδρας, αλλά στο κλειστό όλα πήγαν ρολόι. Και του χρόνου.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
