Συντάκτης: Τρύφων Σεραφειμίδης
Όγκος. Η πρώτη λέξη που σκέφτεσαι ακούγοντας το ντεμπούτο των Stygian Crown. Ήχος που πλημμυρίζει το δωμάτιο, το χώρο, το περιβάλλον γύρω σου. Μαζικές μουσικές συχνότητες, δύσκολα κατανοητές ως προς την έντασή τους και το βάθος τους. Η πρώτη ακρόαση ήταν ένα μικρό σοκ, ένας ‘’μικρός θάνατος’’. Ένταση που δε μπορείς να περιγράψεις, αντιλαμβάνεσαι ότι ο ορίζοντας μικραίνει και απομακρύνεται σε ακανόνιστες συχνότητες. Το αφήνεις λίγο να σε πάει μόνο του. Σε μπερδεύει η μπάσα μεριά της Σελήνης, που ακουμπάει με πάθος πάνω στις alto νότες των φωνητικών.
Δίσκος-βίωμα. Τραγούδι και όνειρο. Πέρασμα και οι κόρες των ματιών αλλάζουν όψη. Η γεύση αλλοιώνεται και τα δάχτυλα χτυπούν νευρικά όποια επιφάνια βρουν εύκαιρη. Μια ορχήστρα σκληρού ήχου, βραχέων συχνοτήτων και αργόσυρτων πόνων. Αμέσως σε παίρνει το ρυθμικό section και σε πετάει στα βράχια. Τέτοιο doom drumming είχα καιρό να αντιληφθώ. Όταν η συζήτηση φέρνει τις μελωδικές και τα riff της κιθάρας, τότε όλα ξανά-μπερδεύονται.
Στο full-length album, οι Stygian Crown παραδίδουν μια ολοκληρωμένη οντότητα doom-αριστού metal. Με εντάσεις που διαδέχονται η μία την άλλη, με στιγμές μαύρες και γκρι. Ένα μουσικό τραχύ χαλί, που οργώνει μια φωνή, φερμένη από μακριά. Ακούγοντας το δίσκο για περίπου ένα μήνα, εντόπισα και παρασύρθηκα σε ένα progressive doom όργιο, που εναλλάσσεται από τραγούδι σε τραγούδι, αλλά και από κουπλέ σε ρεφρέν. Με στίχο μεστό, αντιλαμβάνομαι μια ευκολία στο να γίνουν οι απλές μελωδίες, δυναμικά έπη άνω των 6 λεπτών. Ένα χορταστικό όργιο ρυθμικών, μελωδικών και έντονων ήχων. Φυσικά η Melissa Pinion, υπογραμμίζει και κυκλώνει έντονα το κάθε τί εδώ μέσα.
Με μια αιγυπτιακής υφής εισαγωγή, ενός πέπλου μυστικισμού, το συγκρότημα σε τραβάει να μπεις σε μια χωρο-χρονοκάψουλα. Στο “The Hall Οf Two Truths” , τα φωνητικά της ιέρειας στο αρχαίο τέμπλο σε ανατριχιάζουν. Οπότε αρχίζεις σιγά σιγά να αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι παράξενο θα συμβεί εδώ. “Devour Τhe Dead”, το δεύτερο κομμάτι του δίσκου και πρώτο τραγούδι. Ο όγκος που ανέφερα πιο πάνω κάνει το ξεκίνημα και δε σου αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Με φωνητικά να ξορκίζουν κάθε τί παράταιρο, χαράζουν το τώρα σου, ακούγοντάς τα. Με ρυθμικό section άριστο και μεστές μπασομελωδίες. Αράχνες-συγχορδίες, βαριοπαιγμένες. Εναλλαγές σχεδόν επουράνιες και χορωδιακά φωνητικά στην κορυφή του χορού, το τραγούδι αποτελεί μεγαλειώδη σφραγίδα ενός νέου συγκροτήματος ως πρώτο κομμάτι στον πρώτο δίσκο.
Περνώντας στο δεύτερο κομμάτι, το “Up From The Depths”, το εισαγωγικό σόλο σε ξαφνιάζει. Αμέσως συνοδεύει και η φωνή με τα υπόλοιπα όργανα, σε μια ερμηνεία έπος. Μιλάμε για κομμάτι σταθμό, από όποια μεριά και αν το κοιτάξεις. Θυμίζει πολύ ατμόσφαιρα Powerslave, με πολλές αναφορές στην αρχαία Αίγυπτο, ως προς την αίσθηση, τουλάχιστον. Τα φωνητικά είναι οριακά, χωρίς να έχω ακούσει κάτι ανάλογο για πολύ καιρό. Με αργόσυρτο τέμπο σε ταρακουνάει σε κάθε πλευρά του γκρι δωματίου σου, τα drums χτυπάνε χωρίς αύριο. Κομματάρα.
Γυρνώντας ο δίσκος, πέφτουν οι εντάσεις, φαινομενικά. “Through Divine Rite” ονομάζεται το όχημα που σε ταξιδεύει σε βράδια σε ορεινά μέρη. Από μακριά να αχνοφαίνονται κάποια φώτα, και εσύ να μη νιώθεις τίποτα άλλο, παρά τις ανατριχίλες του βουνού, και της ερμηνείας. Με κουρδίσματα παράξενα, με ρυθμικό κομμάτι που σου βιδώνεται στο κεφάλι, κοιτάς τριγύρω για εξιλέωση. Πουθενά. Ορχηστρικά σημεία που σε οποιονδήποτε καθεδρικό θα ακούγονταν θεϊκά, εδώ σε τριγυρίζουν από αρχαίες καλύβες, πέτρινα γεφύρια σχεδόν στοιχειωμένα και μια υφέρπουσα παράνοια να σε ακουμπάει απαλά.
Και σαν κεραυνός, το επόμενο κομμάτι, “Flametongue” μας προσανατολίζει τελείως για το έπος που λέγεται Stygian Crown, γενικότερα. Αργόσυρτο και βασανιστικό πρελούδιο αγωνίας και συννεφιασμένου τοπίου. Και εκεί που λες ότι δεν υπάρχει λύτρωση, ένα maiden-ικό riff-άρισμα σου τσακίζει τα ηχεία. Ερμηνεία φωνής και μπάντας σε τέλεια σύμπλευση με ότι μεγαλειώδες έχει βγάλει το power metal, από Angel Witch μέχρι Angra. Όταν τα tempo ξαναπέφτουν, ένα ξυλόφωνο στοιχειώνει τη μέρα. Μια ερμηνεία στα φωνητικά με απόγνωση και πόνο. Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι ίσως μιλάμε και για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Και είναι μόλις ο πρώτος τους…
“When Old Gods Die” ονομάζεται το επόμενο τραγούδι. Με μια εισαγωγή που στρώνει με τις μπασσογραμμές του, οικόπεδα doomίλας. Candlemass σίγουρα πίσω από την σκηνή να κινούν τα νήματα, φωνητικά ψιθυριστά στην ψυχή, είτε υψωμένα στον άμβωνα του μισογκρεμισμένου καθεδρικού. Βαρύ κομμάτι, λασπώδες έως το σημείο που ξημερώνει. Εκεί, το drumming λυτρώνει, θεωρείς ότι η μπάντα έχει δύο με τρεις drummers. Απίστευτο παίξιμο, συνοδευόμενο σε σημεία από δισολίες. Τα κουρδίσματα Darkthrone στις κιθάρες, είναι βασανιστικά, στέκουν αγέρωχα πάνω στο χαλί των drums και ακούμε ένα κομμάτι, αλλιώτικο από τα άλλα.
Μια NWOBHM εισαγωγή μας μπάζει στο επόμενο κομμάτι, “Trampled Into The Earth”. Τα φωνητικά συνεχίζουν να αποτελούν σημείο αναφοράς. Εδώ ακούμε πιο γρήγορα tempos με ένα rhythm section να δίνει ρέστα. Δύναμη, ενέργεια τρομερή και alto φωνητικά, που χαράζουν τα πάντα στο δρόμο τους. Μετά το όργιο, από solos και riffs, το “Two Coins For The Ferryman” σε σπρώχνει κυριολεκτικά σε βάλτους και μαύρα φαράγγια. Μόνο ο έναστρος ουρανός, το μόνο σημάδι φωτός, ένα επικό καθαριστικό έργο. Σχεδόν ασταμάτητο, το τραγούδι, κλείνει το δίσκο με απίστευτα παιξίματα, ατμόσφαιρες και σημάδι ότι αυτή η μπάντα έχει για τα καλά μπει στις καρδιές μας.
Πρώτος δίσκος, ποιος θα το πίστευε ότι θα ακούγαμε κάτι τέτοιο. Ο πήχης της μπάντας μπήκε ήδη ψηλά, ο δε δίσκος κατακτά κορυφές σύνδεσης και παιξίματος πολύ υψηλές. Παράξενη η χρονιά που διανύουμε, αλλά φαίνεται ότι τα δύσκολα και άβολα δίνουν τροφή και έμπνευση για τέχνη και δημιουργία. Άλλωστε πώς αλλιώς να ξορκιστεί το κακό; Ανά τους αιώνες, η τέχνη ήταν η λύτρωση των ανθρώπων, και οι Stygian Crown αυτό ακριβώς μας παρουσιάζουν.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Τρύφων Σεραφειμίδης
Comments
