Συντάκτης: Παύλος Γιαννακόπουλος
Έξι χρόνια μετά το τελευταίο τους πόνημα, οι Λαρισαίοι Progressive/Power metallers Black Fate μας παρουσιάζουν το καινούργιο του ‘μουσικό παιδί’ και αυτό δεν είναι άλλο από τον πρόσφατο δίσκο τους ‘Ithaca’.
Με μια εμπειρία σχεδόν τριάντα χρόνων στη πλάτη τους, ήρθαν εν έτει 2020 να μας χαρίσουν δώδεκα (έντεκα συν intro) υπέροχα τραγούδια.
Η μπάντα έχει εξελιχθεί απίστευτα σε ότι αφορά στις συνθέσεις της, και όλοι εσείς που ήδη γνωρίζετε τους Black Fate και το μέχρι τώρα μουσικό τους στυλ και ύφος με τις ομολογουμένως πολύ καλές δουλειές τους, τώρα πάρτε μια βαθιά ανάσα, δεθείτε, γιατί η μπάντα με τον δίσκο “Ithaca” θα σας οδηγήσει σε έναν καινούργιο δικό της κόσμο.
Οι μουσικοί της μπάντας είναι στα καλύτερά τους. Ο Νίκος Τζιτζιλώνης στα τύμπανα και ο και ο Βασίλης Λιάκος στο μπάσο δημιουργούν μια στιβαρή βάση σε όλα τα τραγούδια του νέου άλμπουμ τα οποία παρεμπιπτόντως είναι πολύ τεχνικά και απαιτητικά.
Το ‘δίδυμο φωτιά’ του τραγουδιστή Βασίλη Γεωργίου και του κιθαρίστα Gus Drax σε ότι αφορά στις συνθέσεις αλλά και στη μεταξύ τους ‘επικοινωνία’ λειτουργεί άψογα –ίσως ένα από τα καλύτερα δίδυμα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή χωρίς υπερβολή- με τα τραγούδια να σε ταξιδεύουν μέσα στην ξεχειλίζουσα μελωδία και στην αρτιότητά τους.
Με αυτά που γράφω μη νομίσετε πως τα τραγούδια είναι συνθετικά ‘εύκολα’ και ‘μια από τα ίδια’. Θέλουν τον χρόνο τους σε ακούσματα, είναι απίστευτα δουλεμένα γεμάτα μελωδίες, με ευρηματικά περάσματα φωνών και οργάνων μέσα σε αυτά, πασπαλισμένα με ένα στρώμα συμφωνικής ομορφιάς, progressive διάθεσης, αλλά σίγουρα πιο ‘σκοτεινά’ σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος.
Σε όλο αυτό το υπέροχο τελικό αποτέλεσμα σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η προσθήκη στα πλήκτρα του Θέμη Κοπαρανίδη, ο οποίος άλλοτε με ΄πινελιές’ και άλλοτε βγαίνοντας μπροστά δίνει ‘αυτό το κάτι άλλο’ σε όλες τις συνθέσεις.
Το συγκρότημα με σεβασμό στις μουσικές του επιρροές αν και δεν είναι τόσο ευκρινείς (υπάρχει μια υφέρπουσα σύνδεση – επιρροή με μπάντες όπως οι Kamelot και οι Conception, και ίσως οι Nevermore αλλά και πιο progressive καταστάσεις όπως οι Dream Theater, αλλά μέχρι εκεί) μας συστήνεται σαν να μια μεγάλη μπάντα φωνάζοντας ‘Παρών!’.
Συνθετικά, εάν κατάλαβα σωστά, αφού το album τιτλοφορείται ‘Ithaca’ Ιθάκη, σίγουρα ακουμπάει επάνω στο ποίημα του Καβάφη, τόσο όσο θα νομίσει κάποιος, σε οτι αφορά στο ταξίδι, στις περιπέτειες, στις εμπειρίες που αποκομίζει, αλλά αφορούν επίσης οι στίχοι και στον νόστο, στην ανάγκη να γυρίσεις κάποια στιγμή πίσω στη βάση σου, εκεί απ’ όπου ξεκίνησες, εκεί που σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι-όποιοι και να είναι αυτοί-εκεί που σε περιμένει η αγάπη, μια αγάπη που είναι η κεντρική ιδέα όλου του album.
Το υπέροχο art cover του δίσκου επιμελήθηκε ο Βασίλης Γεωργίου.
Όπου βρείτε τον δίσκο ‘Ithaca’ αρπάξτε τον χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σίγουρα στο βάθρο των μεταλλίων για τα καλύτερα albums του 2020 τουλάχιστον για τα δικά μου αφτιά, και πιστέψτε με άκουσα πολλά albums και φέτος.
Ένας παγκόσμιος δίσκος. Ακούστε τον και θα το καταλάβετε.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Παύλος Γιαννακόπουλος
Comments
