Αφιέρωμα: 29 χρόνια SOUNDGARDEN – “Superunknown”

H πρώτη μου επαφή με τους Soundgarden ήταν το 1994 στο σπίτι του φίλου μου Μάριου, δεν είχα εντρυφήσει ακόμα στην εναλλακτική σκηνή ιδιαίτερα ή μάλλον τότε ξεκινούσα, αποτέλεσμα οι κορώνες του Chris Cornell να μου ακούγονται πολλές φορές κουραστικές. Σήμερα αν με ρωτήσετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος δίσκος των 90’s θα σας απαντήσω με μεγάλη ευκολία και διπλωματία, μαζί με κάποιους άλλους το Superunknown.

To 1994 η παρέα του Cornell βρίσκεται στο συνθετικό της momentum, έχει ήδη κατακτήσει με το σπαθί της μεγάλα κοινά ανοίγοντας για τους Faith No More και Guns N Roses και είναι η πιο ανερχόμενη μπάντα του πλανήτη, στις αποσκευές της υπάρχει ήδη το εναλλακτικό metal του Bad Motor Finger και όλοι περιμένουν την καλλιτεχνική και εμπορική καταξίωση.

Οι Soundgarden θα γράψουν έναν ανυπέρβλητο δίσκο και θα κατακτήσουν τα πάντα, είναι τόσο μεγάλο το χάος του Superunknown που οτιδήποτε άλλο μπροστά του ωχριά. Η ψυχεδέλεια δίνει και παίρνει, το doom αγκαλιάζει το alternative και τα seventies παίζουν με ευκολία ακόμα και με τις επιταγές του mainstream. H παραγωγή με τρομερό βάθος βγάζει ατελείωτα συναισθήματα στην επιφάνεια και αναδεικνύει τη μαγεία αυτής της τετράδας. Ταξίδι στο άπειρο, παρέα με τους Sabbath, Zeppelin και την κατάνυξη της σκηνής του Seattle, οι Soundgarden παίζουν στα ίσια το Dirt και το Τen και φτιάχνουν ένα έπος ίδιου και ίσως μεγαλύτερου διαμετρήματος. Το Spoonman μαζί με το Black Hole Sun χτυπάν ανελέητα μέσω του MTV σε βαθμό υπερβολής, αλλά ναι είναι ένας υπερβολικός δίσκος φτιαγμένος για να πετύχει ή μάλλον για να σαρώσει.  Είναι όμως τα αργά τραγούδια που κόβουν την ανάσα, Fell on Black Days, Mailman, 4^th of July, Fresh Tendrills, Like Suicide, Head Down που να αρχίσεις και που να τελειώσεις ένας δίσκος που δεν τον ακούς αλλά τον νιώθεις σε κάθε σου κύτταρο...

Δεν χρειάζεται φυσικά να μιλήσουμε για παικτικές και συνθετικές ικανότητες των μελών της μπάντας εδώ όλοι αγγίξανε την τελειότητα, στιχουργικά ποίηση που θα έπρεπε να διδάσκεται.

Οι λέξεις που μου έρχονται μπροστά στο κτήνος του Superunknown, βάθος, ψυχεδέλεια, συναίσθημα σε υπέρμετρο βαθμό, ατέρμονο ταξίδι , μόνο οι θαρραλέοι επιβιώσανε στην σκοτεινή ομορφιά του. Τεράστιο και δυστυχώς αξεπέραστο…η γοητεία του έκαψε και τους ίδιους. 29 χρόνια μετά, αειθαλές μνημείο τέχνης, υποκλιθείτε...