To 1996 το grunge είχε την τελευταία καλή χρονιά του, unplugged των Alice in Chains, Down on the upside των Soundgarden και το No Code των αγαπημένων Pearl Jam που στις πρώτες ακροάσεις με είχε απογοητεύσει μέχρι να γίνει στην πορεία ένα από τα αγαπημένα μου. Ήταν τόσο μεγάλη η ηχητική στροφή αλλά και η εισαγωγική εσωστρέφεια ενός Eddie Vedder μαζί με την άρνηση του να παίξει τον σωτήρα του ροκ που τον έβαζε σε underground μονοπάτια. Το No Code όμως είναι ένας grower δίσκος τόσο όμορφο και τόσο ποιητικό ειδικά όταν σε τραβήξει στο ατελείωτο trip του.
Θεωρώ πως έχει μια εξομολογητική και αφηγηματική ποιότητα, στα όρια του μεγαλείου. Όχι δεν ήταν Ten αλλά προσωπικά το θεωρούσα πάντα καλύτερο από τα Vs και Vitalogy. Oι συνθέσεις πότε ethnic, πότε εναλλακτικές, πότε ελαφρώς punk και αυτή η φωνή εκεί να σε μαγεύει σε κάθε της ανάσα, σε κάθε συναίσθημα, σε κάθε πρωινό και απόγευμα. Ο Vedder πρωταγωνιστής για άλλη μια φορά σε μια κατάθεση ψυχής, στο δάκρυ του Smile, στη μοναξιά του Sometimes, στην προσευχή του Present Tense.
Παιδί που ψάχνει τον πατέρα του στο Off He Goes, προβληματισμένος ενήλικας στο I m Open και μεσογειακός crooner στο Around the bed.
Καμιά αμφιβολία, πουθενά, μια καλλιτεχνική υπόσταση ολοκληρωμένη, μακριά από μόδες, ναρκισσισμό και παράνοια. Το No Code πέρα από αιθέρια ποιήματα έβγαλε και δυναμίτες είχε τον παροξυσμό του Hail Hail με μερικούς από τους καλύτερους στίχους..i don’t wanna think I wanna feel..το κόλλημα του Habit και ένα από τα καλύτερα μονόλεπτα τραγούδια της εναλλακτικής ιστορίας που συνόδευε τη διαφήμιση του δίσκου..Lukin.
Μαγικός δίσκος, μαγική εποχή..
Comments
