Συντάκτης: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Στην περιγραφή του προφίλ μου στο Rock Overdose μπορεί να διαβάσει κανείς ότι έχω χρήσει τους Cult Of Luna ως άξιους διάδοχους των Neurosis και αυτό δεν το έχω γράψει τυχαία και ούτε είναι μια οπαδική υπερβολή. Χωρίς τις ευχές των μεγάλων εταιρειών, άξια τέκνα του πολιτικοποιημένου hardcore δεν έκατσαν ποτέ στις δάφνες τους και έχτισαν σιγά-σιγά την αναγνώριση που απολαμβάνουν σήμερα.
Κάθε φορά που έκαναν κάποιο τεράστιο άλμα στον ήχο τους, κάποιοι επειδή έχει έτσι δείξει η ιστορία και κάποιοι άλλοι κάπως χαιρέκακα, αξίωναν ότι έφτασαν στο απόγειο της δημιουργικότητάς τους και ότι η συνέχεια δε θα είναι ίδια. Αυτό έγινε όταν έβγαλαν το “Salvation” το 200,4 όπου έδειξαν ότι το underground δεν τους χωρά, τo 2008 με το “Eternal Kingdom”, τo 2012 με το “Vertikal” και το 2016 με το “Mariner”, όπου αγκαλιά με την Julie Christmas έβγαλαν έναν αριστουργηματικό δίσκο. Σε κάθε έναν από αυτούς τους δίσκους υπήρξαν φωνές, που έλεγαν ότι το συγκρότημα δε μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω.
Κάθε φορά οι Cult Of Luna διέψευδαν με τον πιο ηχηρό τρόπο αυτές τις φωνές, κυκλοφορώντας συνεχώς δίσκους σε διαφορετικά μονοπάτια και όλο και πιο ποιοτικούς. Επιστρέφοντας στην αρχική μου παραδοχή, όπως και οι Neurosis, σε κάθε άλμα που έκαναν οι Cult Of Luna, έχαναν ένα μεγάλο μερίδιο ακροατών, αλλά κέρδιζαν ακόμα περισσότερους.
Είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους οι Cult Of Luna θα κυκλοφορήσουν στις 11 Φεβρουαρίου τον ένατο ολοκληρωμένο τους δίσκο “The Long Road North” και μας αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά, ότι ακόμα δεν έχουν ακόμα πολύ μακρύ δρόμο να διανύσουν.
Οι Cult Of Luna έχουν καταφέρει να δημιουργούν album τόσο ξεχωριστά μεταξύ τους, που η σύγκριση τους να είναι ανέφικτη. Ωστόσο, στο "The Long Road North" υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος με το παρελθόν. Στο album “Vertikal”, ο κιθαρίστας Fredrik Kihlberg τραγουδά στο κομμάτι "Passing Through", το οποίο αν και είναι η πιο ήπια στιγμή του δίσκου, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του και δεν είναι τυχαία όλα τα remixes και οι διασκευές που έχουν γίνει. Έτσι και στο "The Long Road North" ο Kihlberg τραγουδά στο κομμάτι "Into The Night", ένα τραγούδι πάλι ήπιων τόνων, αλλά αυτή τη φορά το τελείωμα είναι χαοτικό και μάλλον βάζει πολύ μεγάλη υποψηφιότητα για τραγούδι encore σε συναυλία, με άπειρους αυτοσχεδιασμούς και feedback στους ενισχυτές.
Στο "The Long Road North" οι Cult Of Luna βγάζουν τον πιο post metal εαυτό τους κλείνοντας το μάτι στις doom/stoner επιρροές τους. Τα riff είναι ξεκάθαρα, κοφτά, δίνουν το έναυσμα στην αρχή του κάθε τραγουδιού, αλλά και χώρο σε όλα τα υπόλοιπα όργανα να χτίσουν γύρω από αυτά. Όλα τα όργανα δίνουν την αίσθηση ότι είναι κουρδισμένα λίγο χαμηλότερα, τα πλήκτρα στην παραμόρφωση και τα συναισθήματα, που κυριαρχούν στον δίσκο είναι η θλίψη, η μελαγχολία και η κάθαρση.
Το "The Long Road North" είναι ένα ελεγειακό ταξίδι στα όρια του post metal. Οι Cult Of Luna είναι πιο δεμένοι μουσικά από ποτέ και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος σταθμός και αναφορά. Σε κάθε κυκλοφορία των Cult Of Luna θα ψάξω να βάλω εκείνο το κομμάτι που δε χορταίνω να ακούω. Στο “The Long Road North” κάθε στιγμή είναι μοναδική και ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος… ξανά και ξανά.
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Comments
