Δεύτερη επίσκεψη για τους πολυεθνικούς Soen στη χώρα μας μετά την κορυφαία τους εμφάνιση το 2019, με τον κόσμο που παραβρέθηκε εκεί να μην το έχει ξεχάσει ακόμα και όσους το έχασαν για διάφορους λόγους, να αδημονούν να δουν πως και γιατί οι προαναφερθέντες μιλούσαν για ένα από τα καλύτερα live της προηγούμενης δεκαετίας στη χώρα μας. Το μόνο που μεσολάβησε –πέραν του κατάπτυστου κορωνοϊού- έκτοτε για το συγκρότημα ήταν ένα ακόμα φοβερό άλμπουμ πέρυσι, ονόματι “Imperial”, το οποίο ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το όνομα τους κι απέδειξε ότι η ποιότητα τους παραμένει πολύ ψηλά. Αυτή η εμφάνιση καθυστέρησε ένα χρόνο αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το γεγονός της παρουσίας των Soen αφύπνισε αρκετό κόσμο που έχει τη διάθεση να δει κάτι το διαφορετικό πέραν των συνήθων υπόπτων που βλέπουμε αρκετά συχνά, παραδοσιακών και μη, και που αρκετοί θα επισκεφτούν τη χώρα μας λίαν συντόμως στο καυτό καλοκαίρι που προμηνύεται. Αυτό που ήταν πολύ ευχάριστο εκτός όσων είδαμε και από τους Soen αλλά και τον συμπαθέστατο Michael Krumins των Green Carnation που άνοιξε τη βραδιά, ήταν το γεγονός ότι είχαμε αρκετούς νέους ανθρώπους στο Gagarin, με το μέσο όρο ηλικίας σημαντικά χαμηλότερο σε σχέση με τις περισσότερες συναυλίες που βλέπουμε, πράγμα που μας γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον.
H ώρα εννιά παρά πέντε και ο Νορβηγός κιθαρίστας μάς καλοσωρίζει στα Ελληνικά, λαμβάνει θερμής υποδοχής από το κοινό που, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, έχει ήδη γεμίσει το Gagarin και με μοναδική του συντροφιά στη σκηνή μια ακουστική κιθάρα, ξεκινάει να μας προσφέρει μελωδίες για να μπούμε στο κλίμα σιγά-σιγά. Ομολογώ πως δεν είχα καμία επαφή με τις μουσικές του πιο πριν, αλλά είμαι πάντα δεκτικός σε νέα ακούσματα. Ο Krummins, στα σαράντα λεπτά που βρέθηκε στο σανίδι, ξεδίπλωσε κάποιες πολύ όμορφες στιγμές και κάποιες αρκετά μονότονες που σε συνδυασμό και με την ζέστη του χώρου, υπνώτιζαν και ταυτόχρονα ταξίδευαν το κοινό.
Δεν κατάλαβα αν τα κομμάτια του ήταν πλήρεις και ολοκληρωμένες συνθέσεις ή αυτοσχεδιασμοί ή και τα δύο τέλος πάντων, αλλά μου άφησαν την εντύπωση ότι παρακολούθησα κάτι που έμοιαζε ημιτελές. Υπήρχαν στιγμές που οι μελωδίες του ήταν γλυκιές κι ενδιαφέρουσες, άλλες πάλι κομμάτι βαρετές. Ο Michael, μιλώντας και στη γλώσσα μας, έδειξε χαρούμενος που έπαιξε μπροστά στο ελληνικό κοινό, κερδίζωντας εν τέλει άφθονο χειροκρότημα. Θα θυμάμαι πολύ συγκεκριμένα σημεία από την εμφάνισή του, όπως και το ότι τον είδα δίπλα μου προς το τέλος να παρακολουθεί από την κεντρική είσοδο του Gagarin τους headliners της βραδιάς.
Η ώρα είναι 22:08 και ένας-ένας οι Soen κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή του Gagarin μέσα σε θερμά χειροκροτήματα και η εισαγωγή του “Monarch” ήδη μας προϊδεάζει για μια συναυλία ακόμα ανώτερη από την αντίστοιχη του 2019. Ο ήχος εκπληκτικός, ακόμα καλύτερος από τότε, με την ίδια τη μπάντα να δηλώνει ότι έχει τον καλύτερο ηχολήπτη στην Ευρώπη μαζί της, και να μην ήθελε κάποιος, τους πίστεψε σίγουρα με όσα άκουσε. Ξεκινάμε δυναμικά, και από νωρίς βλέπουμε ότι θα γίνουμε μάρτυρες μιας αψεγάδιαστης εμφάνισης. Ο Joel Ekelöf πραγματικά από την αρχή άφησε τον κόσμο άναυδο με τις ερμηνείες του.
Μιλάμε για αβίαστη φωνή που το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο που νιώθεις χαζός στο τέλος. Υπόδειγμα επαγγελματία o άνθρωπος, καθώς μιλάμε για διαχείριση φωνής που θα έπρεπε να κάνει διάφορους «συναδέλφους» του (όχι τυχαία τα εισαγωγικά) να ζηλέψουν τρομερά με το πόσο ίδιος (αν όχι καλύτερος) ακούγεται σε σχέση με τα άλμπουμ τους. Κι αυτό ήταν και το πρώτο που παρατηρήθηκε γενικά, όλοι μιλούσαν για ήχο cd. Ο έτερος διόσκουρος του από το ξεκίνημα, Martin Lopez, για άλλη μια φορά έπεισε ότι είναι από τους κορυφαίους ντράμερ της τελευταίας 25ετίας.
Τα φοβερά του χτυπήματα απόλυτα συγχρονισμένα και με άνοιγμα χεριών που θα ζήλευαν ακόμα και τα Concord και τα Tupolev που κάποτε σκίζανε τους αιθέρες. Έπαιζε στο όριο να μην καταστρέψει το κιτ του, καθώς ήδη παλλόταν όλο το σετ από τον τρόπο που έπαιζε, το πόσο δυνατά ακουγόταν τα πάντα παρότι το στήσιμο του δεν έχει σχέση με τις μέρες του στους Opeth, έπρεπε να ήσασταν εκεί για να το δείτε. Η μπάντα συνεχίζει με μονολεκτικών τίτλων κομματάρες κυρίως από τα δυο τελευταία τους άλμπουμ (“Lotus”, “Imperial”) στην αρχή, έτσι ακούμε τα “Rival”, “Deceiver”, “Lunacy” και “Martyrs” σε πλήρη πανζουρλισμό.
Το κοινό έχει εκπλαγεί περισσότερο απ’όσο δείχνει, ο Joel Ekelöf κεφάτος κάνει πλακίτσα τύπου «η χώρα σας είναι λίγο ζεστή» ή «θέλετε να μιλήσω για κάνα τέταρτο ή να παίξουμε νέο κομμάτι;» και πάμε 10 χρόνια πίσω στο ντεμπούτο τους “Cognitive” με το πρώτο κομμάτι που οι περισσότεροι ακούσαμε από το συγκρότημα, το κορυφαίο “Savia”. Ο πληκτράς/κιθαρίστας/βοηθητικός τραγουδιστής/percussion-ίστας Lars Åhlund τα κάνει όλα και συμφέρει, βρίσκεται σε κάθε πόστο ανά πάσα στιγμή και γεμίζει τον ήχο, βαράει τα μικρά τυμπανάκια στο κομμάτι το οποίο αποδίδεται με μια κορυφαία ενορχήστρωση, ενώ το μπάσο του Oleksii 'Zlatoyar' Kobel κάνει τη διαφορά ξεκάθαρα.
Ο Ουκρανός μπασίστας αποθεώθηκε από τον Ekelöf ως ένας από τους καλύτερους που υπάρχουν εκεί έξω, ενώ όταν παρουσίασε το συγκρότημα ο τραγουδιστής, στο άκουσμα της καταγωτής του Kobel, ο κόσμος πρόσφερε ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα, δείγμα του ότι είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος με την κατάσταση που βιώνει η Ουκρανία από την Ρώσικη εισβολή, με τον Kobel να δείχνει την καρδιά του εμφανώς συγκινημένος. Ατραξιόν και πάλι όπως την πρώτη φορά, θα χαρακτηρίσω τον Καναδό παιχταρά Cody Lee Ford, ο οποίος είναι μεγάλη δύναμη στο πλευρό όλων, άψογος σε κάθε σολάρισμα του, με φοβερή αίσθηση του συναισθήματος αλλά και της δύναμης παιξίματος.
Οι Soen σε σχέση με τα 3 χρόνια που μεσολάβησαν και με την προσθήκη και του Kobel έκτοτε, δείχνουν πραγματικά μπάντα που δεν την χωράνε οι σκηνές. “Lumerian”, “Covenant” (με το σημείο “The sinner will die…” να τραγουδιέται απίστευτα δυνατά από όλο το κοινό), “Modesty”, “Lucidity” (σίγουρα χαμένο κομμάτι από το “Damnation” των Opeth, αριστούργημα) και “Antagonist” ακολουθούν το ένα το άλλο πριν από ένα φοβερό ενσταντανέ με τον Ekelöf, ο οποίος αναφέρει ότι θα παίξουν το τελευταίο τους κομμάτι. Νομίζω ότι δεν τον πίστεψε κανείς, αλλά για κάποιο λόγο το κοινό ξεκινάει και τραγουδάει εν χωρώ γηπεδικό σύνθημα!
«Είναι τρελός ο καραφλός» είναι η ιαχή που δονεί το Gagarin, με τον τραγουδιστή να εκπλήσσεται, και αφού ρίχνει ματιές από επίσης καραφλούς στο κοινό που εμμέσως πλην σαφώς του δείχνουν ότι το σύνθημα αναφέρει το κεφάλι του, πετάει τη μυθική ατάκα «Είστε φανταστικοί, σας ευχαριστώ που τραγουδάτε με τόσο πάθος για το άδειο κεφάλι μου» με το κοινό να ξεσπάει σε γέλια, πιστεύοντας ότι μάλλον δεν είχε καταλάβει περί τίνος πρόκειται! Το “Illusion” κλείνει το κύριο σετ στο οποίο έχουν ήδη συμπληρωθεί 80’ που οι Soen έχουν κάνει τα πάντα για να είναι χαρούμενο και πλήρες το κοινό τους.
Ένα κοινό το οποίο δυστυχώς έχει γίνει λούτσα στον ιδρώτα μέσα στο χώρο. Ακούστηκαν πολλά παράπονα και για το προηγούμενο βράδυ στους Russian Circles, όπου εκεί είχαμε και sold out, πραγματικά δεν θέλω να ξέρω πόσο χειρότερα ήταν τα πράγματα, αλλά το να πω ότι δεν πρέπει να γίνονται συναυλίες σε κλειστό χώρο άπαξ και μπαίνει ο Μάϊος στην Ελλάδα νομίζω πρέπει να ξεκινάει ανάλογες συζητήσεις, χωρίς προφανώς οι διοργανωτές να έχουν τέτοια πρόθεση. Οι συνθήκες θεωρώ ότι δεν βαρύνουν την διοργάνωση αλλά τη διοίκηση του Gagarin κι αν όντως ήταν ανοιχτός ο εξαερισμός, τότε κάτι έγινε πολύ λάθος δυστυχώς.
Οι Soen φεύγουν κι επιστρέφουν πάλι σε μεγάλη αποθέωση και δείχνουν ότι έχουν λίγο ακόμα. “Lascivious” λοιπόν το οποίο θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν παιζόταν, “Sectarian” για να μας θυμίζει ότι το “Lykaia” ήταν η αλλαγή επιπέδου στην καριέρα τους και κλείσιμο με το ομότιτλο αισθαντικό γλυκύτατο “Lotus” σε απόλυτη κορύφωση μιας βραδιάς που ο κόσμος θα θυμάται για πάντα. 100’ άψογης παρουσίας, άκρως επαγγελματικής, με πλήρη σεβασμό και στα όσα κάνουν και ανεβαίνουν συνεχώς σε αξία αλλά και στο κοινό που ήρθε να τους παρακολουθήσει. Ελάχιστες θεωρώ είναι οι φορές που έχω δει κόσμο να φεύγει τόσο πλήρης.
Οι Soen ήδη μας λείπουν και να δούμε τώρα αν μπορούμε να κάνουμε υπομονή 2-3 χρόνια μέχρι να ξανάρθουν, ο Cody Lee Ford φεύγοντας το είπε από μόνος του με τον κόσμο να διαβάζει τα χείλη του, “We will be back”! Έχω τόσο μεγάλο αίσθημα πληρότητας αλλά και τόση στεναχώρια που πέρασε και έφυγε που διφορούμενες σκέψεις κατακλύζουν το κεφάλι μου. Θα κλείσω αναφέροντας ότι οι Soen παραμένουν ελπίδα για ακόμα μεγαλύτερες στιγμές και ότι όσο οι διοργανωτές τολμούν να φέρουν το διαφορετικό και σύγχρονο που έχει να δώσει πράγματα, όλο και περισσότερο κόσμο θα βλέπουμε στις συναυλίες, ειδικά νέο σε ηλικίες.
Για το Rock Overdose,
Μ.Γ. (Soen)
Μιχάλης Τσολάκος (Michael Krumins)
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/ )
Comments
