Εδώ και δύο χρόνια ζήσαμε την έλλειψη μεγάλων συναυλιών. Ευτυχώς υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις όπως επίσης και τα τοπικά σχήματα που μας έδιναν μικρές δόσεις του “ναρκωτικού” μας. Ευτυχώς φέτος – προς το παρόν τουλάχιστον – το κλίμα δείχνει να αλλάζει και το πρόβλημα έγινε που θα πρωτοπάμε. Όταν η συναυλία του Nick Mason και της μπάντας του Saucerful Of Secrets προστέθηκε στο καλεντάρι η απόφαση ήταν εύκολη. Μία από τις καλοκαιρινές συναυλίες θα ήταν αυτή. Άλλωστε πόσες φορές έχεις τη δυνατότητα να δεις από κοντά έναν πραγματικό θρύλο ο οποίος πλαισιώνεται από μουσικούς όπως ο Guy Pratt (το βιογραφικό του θέλει ώρες για να το γράψουμε) και ο Gary Kemp (Spandau Ballet).
Φτάσαμε από νωρίς στη Μονή Λαζαριστών. Είχα πολλά χρόνια να πάω σε συναυλία στο συγκεκριμένο χώρο – από το 2010 αν θυμάμαι καλά και την εμφάνιση των Jethro Tull – και είχα ξεχάσει πόσο μου αρέσει για τέτοιου είδους συναυλίες.
Στις 20:30 ακριβώς και σύμφωνα με το πρόγραμμα, η μπάντα του συνιδρυτή των Pink Floyd, ανέβηκε στη σκηνή. Όσοι είχαν ασχοληθεί λίγο παραπάνω γνώριζαν ότι το set αποτελείται από κομμάτια του πρώτου μισού της δισκογραφίας της μπάντας. Ίσως αυτό έπαιξε ρόλο στην προσέλευση του κόσμου η οποία θεωρώ δεν ήταν ικανοποιητική για το μέγεθος ενός τέτοιου καλλιτέχνη. Όχι ότι φυσικά αυτό επηρέασε κάπως απόδοση των μουσικών ή την ατμόσφαιρα που έφτιαξαν κοινό και μπάντα η οποία ήταν εκπληκτική.
Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες γιατί μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το “One Of These Days”, όλα ξεχάστηκαν. Συνέχεια με “Arnold Layne” και “Fearless” κατά τη διάρκεια του οποίου ακούστηκαν και αρκετοί οπαδοί της Liverpool να τραγουδάνε το “You’ll Never Walk Alone”. Ο ήχος, παρ’ ότι απαιτητικός ήταν πολύ καλός και το συγκρότημα απέδιδε άριστα τα κομμάτια. Ακολούθησαν τα “Obscured By Clouds”, “When You’re In”, “Candy And A Currant Bun” και “Vegetable Man”. Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα ο Mason να πάρει το μικρόφωνο. Αναφέρθηκε στα πρώτα χρόνια της μπάντας και πως τα “Arnold Layne” και “Candy…” ΄ήταν τα κομμάτια τα οποία υπολόγιζαν να τους κάνουν διάσημους, πριν αυτά τελικά απαγορευτούν. Μίλησε επίσης για τον Syd Barrett και πως στην ουσία αυτός ήταν ο “Vegetable Man”. Μία συγκινητική στιγμή το δίχως άλλο, που έκανε το κοινό να σηκωθεί και να χειροκροτήσει.
Αμέσως μετά το κομμάτι “If” το οποίο χωρίστηκε στα δύο και στο ενδιάμεσο ακούσαμε το “Atom Heart Mother”. Τρομερό κομμάτι, τρομερή εκτέλεση και η σύνδεση των δύο κομματιών έγινε με άριστο τρόπο. Μετά το τέλος των τραγουδιών το λόγο πήρε ο Guy Pratt ανακαλώντας το 2007 που είχε έρθει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη με τους Roxy Music αλλά τελικά δεν κατάφεραν ποτέ να παίξουν καθώς τα καιρικά φαινόμενα ήταν αρκετά ακραία. Στη συνέχεια προλογίζοντας το “Remember A Day” μίλησε για τον παππού του γιου του, που δεν ήταν άλλος από τον Richard Wright (το 1996 παντρεύτηκε την κόρη του Wright).
Κάπου εκεί τελείωσε το πρώτο μέρος της συναυλίας και ακολούθησε ένα 15λεπτο διάλειμμα μέχρι να επιστρέψει το συγκρότημα επί σκηνής υπό τους ήχους του “Interstellar Overdrive” και αμέσως μετά να παίζουν το “Astronomy Domine” Τα επόμενα λεπτά πρέπει να ήταν το όνειρο κάθε οπαδού των Pink Floyd με κομμάτια όπως “που σε συναυλίες της μπάντας ακούστηκαν από ελάχιστες έως μηδενικές φορές όπως τα “Lucifer’s Sam”, “Childhood’s End” και τα Burning Bridges” και “Nile Song” τα οποία νομίζω οι Floyd δεν τα έπαιξαν ποτέ! Αποκορύφωμα του δευτέρου μέρους της συναυλίας φυσικά ήταν το ανυπέρβλητο έπος “Echoes”. Κάπου εκεί βλέποντας τους μουσικούς να κάνουν όλα αυτά τα “μαγικά” που κάνουν για να βγουν αυτοί οι ήχοι, σκέφτηκα πόσο διαφορετικό είναι να παίζεις κάτι που έχει κυκλοφορήσει εδώ και χρόνια και πόσο πιο δύσκολο είναι να το φτιάχνεις από το μηδέν! Και τότε ρώτησα τον εαυτό μου. “Μήπως τελικά οι Floyd, ήταν το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών;” Το συγκεκριμένο βράδυ σίγουρα ήταν. Τελειώνει το “Echoes”, standing ovation από τον κόσμο, και το συγκρότημα αποχωρεί για ελάχιστα λεπτά πριν επιστρέψει για το καθιερωμένο encore με τα “See Emily Play”, μία εκπληκτική εκτέλεση του “A Saucerful Of Secrets” πριν κλείσει τη συναυλία με το “Bike”.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο για την επιστροφή στα συναυλιακά δρώμενα μετά από την Covid εποχή. Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω ήταν η προσέλευση του κόσμου. Ναι ο Nick Mason σίγουρα δεν είναι τόσο ενεργό μέλος όσο ο Waters ή o Gilmour. Αλλά δεν παύει να είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας. Έφταιγε το ότι δεν παίζει τα πιο “mainstream” κομμάτια της μπάντας όπως οι δύο προαναφερθέντες; Έφταιγε το ελλιπές promo της συναυλίας; Δεν ξέρω και δεν είναι η δουλειά μου να ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι όσοι βρεθήκαμε το βράδυ της 3ης Ιουνίου στη Μονή Λαζαριστών ζήσαμε μία μοναδική εμπειρία που πολύ πολύ δύσκολα θα ξαναζήσουμε
Για το Rockoverdose,
Αποστόλης Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου
Comments
