H πρώτη μέρα του Release Athens Festival, ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, το πως εξελίχθηκε θα το αναλύσουμε παρακάτω αλλά σε γενικές γραμμές απ' ό,τι φάνηκε η "ελέω covid" φεστιβαλική αδράνεια ήταν "βασανιστική" για όλους και αυτό ανέβασε τον πήχη από πλευράς προσδοκιών σε όλα τα επίπεδα και μηδένισε τις ανοχές σε κάτι κατώτερο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης 8 Ιουνίου κατηφορίζοντας νότια, προς Πλατεία Νερού μεριά, ευτυχώς χωρίς πολλή ζέστη και με μια γλυκιά ανυπομονησία και χαρά που μετά από τόσο καιρό μπορούσες να δεις να κυκλοφορούν μαζεμένα "μαυροφορεμένα τυπάκια" κάθε ηλικίας, ενώ μια αίσθηση γιορτής έπνεε στην ατμόσφαιρα.
Κάθε αρχή και δύσκολη όμως! Πάμε δούμε μία - μία τις μπάντες που πλαισίωσαν την πρεμιέρα του Release Athens Festival 2022!
YOUTH VALLEY
H σχετικά νεοσύστατη πεντάδα από την Αθήνα είχε την ιδιαίτερη τιμή να ανοίξει το φετινό Release Athens και μάλιστα μετά από την αδράνεια των δύο τελευταίων ετών.
Η νεανική ορμή και η συνακόλουθη άγνοια κινδύνου, μάλλον δεν τους άφησαν να το πολυσκεφθούν κι εντελώς ακομπλεξάριστα ξεδίπλωσαν εμπρός μας το "ονειρικό" indie/post punk τους. Η growly ρυθμική μπασαδούρα αφενός και οι shoegaze κιθάρες αφετέρου -που όταν έπρεπε δε φοβόντουσαν να τσιτώσουν το κατιτίς τους- έδεναν μπροστά μας άβιαστα και κατάφεραν να τραβήξουν αρκετούς από εμάς μπροστά από τη σκηνή, παρά τον αρκετά δυνατό εκείνη την ώρα ήλιο.
Αν κανείς μάλιστα συνυπολογίσει την ελάχιστη συναυλιακή εμπειρία του σχήματος, μάλλον κάτι πολύ καλό ψήνεται στο σύμπαν των Youth Valley.
https://www.facebook.com/youthvalleyband
https://www.instagram.com/youth_valley/
Το duet των Strawberry Pills, ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 18:30 - λιτοί και απέριττοι - και παρά το γεγονός ότι είναι μόλις 2 άτομα, κατάφεραν να διαχειριστούν άψογα το performance τους και να γεμίσουν το stage με τη minimal σκηνική τους παρουσία και το εξαιρετικό dark synthwave στυλ τους, αποδεικνύοντας πως ξέρουν να υπηρετούν πολύ καλά το είδος τους!
Οι μελαγχολικές μελωδίες τους κατέκλυσαν την ατμόσφαιρα, όπου συνοδεία της αεικίνητης Valisia Odell, η οποία δε σταμάτησε λεπτό ναι να χορεύει κάτω από τον καυτό ήλιο, και του εξαιρετικού Αντώνη Κωνσταντάρα στην κιθάρα αλλά και του κοινού που είχε σπεύσει από νωρίς να τους απολαύσει και τους προέτρεπε να "σβήσουν τον ήλιο", φάνηκε πως το μέλλον της ελληνικής σκοτεινής σκηνής είναι αρκετά ελπιδοφόρο!
Δυστυχώς το set τους διεκόπη απότομα, καθώς εξαιτίας μιας μικρής καθυστέρησης στην αρχή έπρεπε αναγκαστικά να πέσει "ψαλίδι"! Δε πειράζει όμως (μπορεί και όχι), σίγουρα η εμφάνισή τους κέρδισε τις εντυπώσεις και όσοι δεν τους έχετε ακούσει ξανά και σας αρέσει αυτή η noir αισθητική ψάξτε τους! Πιστεύω πως σε κλειστό χώρο σε συνδυασμό με τον κατάλληλο - πιο dark φωτισμό - η εμπειρία ενός live τους θα είναι άκρως μυσταγωγική! Προσωπικά για μένα ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς!
Follow:
https://www.facebook.com/strawberrypillsband/
https://strawberrypills.bandcamp.com/
Σκυτάλη στους αγαπητούς Βέλγους rockers dEUS! Τί να πει κανείς για αυτή την μπάντα, η οποία με το που ανέβηκαν στη σκηνή ηλεκτρίσαν την ατμόσφαιρα ευχάριστα! Μπορεί παρά τα 30+ χρόνια στο σανίδι να μην υπήρξαν ποτέ mainstream εμπορικά αλλά η αφοσίωσή τους και ο επαγγελματισμός τους, τούς κατατάσσει στις καλύτερες κιθαριστικές alternative rock μπάντες!
Με το εντελώς δικό τους στυλ που δεν μπορείς εύκολα να κατατάξεις σε κάποιο genre, αλλά και με τις ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις τους, σαν καλο-κουρδισμένη μηχανή έβγαλαν το απαραίτητο για την στιγμή συναίσθημα καθώς το φως έπεφτε πέρα από τον ορίζοντα, λίγο πριν τη δύση του ηλίου.
Η θερμή σχέση των dEUS με το ελληνικό κοινό κρατά χρόνια, και αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά καθώς η μπάντα αφού μας ευχαρίστησε αρκετές φορές (και στα ελληνικά) δε δίστασαν να δώσουν ραντεβού για το άμεσο μέλλον μιας και ανακοίνωσαν πως η περιοδεία προώθησης του επερχόμενου album τους θα κάνει στάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
A bientôt!
Setlist
The Architect
Constant Now
Girls Keep Drinking
Fell Off the Floor, Man
Instant Street
Quatre mains
Hotellounge (Be the Death of Me)
Sun Ra
Nothing Really Ends
Bad Timing
Suds & Soda
The Jesus And Mary Chain
Το κοινό πλέον έχει ξεκινήσει να πληθαίνει σημαντικά και το γεγονός ότι οι The Jesus And Mary Chain θα έβγαιναν σε λίγο στη σκηνή του Release Athens προφανώς και δεν ήταν άσχετο με το παραπάνω.
Η μαλλούρα σήμα κατατεθέν του William Reid εμφανίζεται κάπου κοντά στους επί σκηνής ενισχυτές, ενώ η πάντοτε cool ξερακιανή φιγούρα του Jim Reid δίνει το σύνθημα με το "Amputation" μέσα από την πιο πρόσφατη δουλειά τους "Damage And Joy".
"Head On" για τη συνέχεια κι αρχίζουν να βγαίνουν γούστα. Ο ήχος είναι δυνατός, χωρίς να είναι εντελώς ευκρινής και η αλήθεια είναι ότι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ θέλαμε από μια ζωντανή εμφάνιση των Σκωτσέζων σκαπανέων της noise pop. "Γλυκιά" βαβούρα, elegant αλητεία κι άπειρο groove. Και τα τρία μας παραδόθηκαν και εμείς παραδώσαμε τα κορμιά μας στο χορό. Και πως να γινόταν διαφορετικά όταν τα αδέλφια Reid και η λοιπή κομπανία είχε ετοιμάσει ένα πραγματικό best of πρόγραμμα, που κάλυψε το σύνολο σχεδόν της καριέρας τους.
Τo γεγονός ότι το setlist περιελάμβανε και μπόλικα κομμάτια από τους αρκετά σκληρότερους 90's δίσκους τους αγρίεψε όσο έπρεπε τα πράγματα, με τις κιθάρες των κυρίων Reid και Von Ryper να χτίζουν ρυθμικό θόρυβο και alternative ύμνοι όπως τα "Teenage Lust", "Moe Tucker" και "Cracking Up" να κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά.
Πάντα ευπρόσδεκτες και οι πιο ήρεμες shoegazy στιγμές τύπου "Darklands" και "Just Like Honey" -που ακούστηκαν εκεί προς το τέλος της εμφάνισης τους- για να ανακτήσουμε δυνάμεις, ενώ το ψυχεδελικά πουτανιάρικο "Reverence" έκλεισε το set τους όπως ακριβώς έπρεπε.
Setlist
Amputation
Head On
I Love Rock 'n' Roll
April Skies
Come On
Moe Tucker
Taste of Cindy
Snakedriver
Teenage Lust
Cracking Up
Halfway to Crazy
Far Gone and Out
Nine Million Rainy Days
Some Candy Talking
Darklands
Just Like Honey
All Things Must Pass
Reverence
Για αρκετούς από το κοινό, οι Bauhaus ήταν από τις πρώτες ίσως συναυλιακές τους εμπειρίες, για πολλούς άλλους ήταν ένα συναυλιακό απωθημένο που περίμεναν πως και πως! Ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν ξεκάθαρα άνω των 40, κάποιοι ταξίδεψαν πολλά χιλιόμετρα για να έρθουν στην Αθήνα, "χαραμίζοντας" απ' ό,τι αποδείχτηκε μια μέρα άδειας - ρεπό και φυσικά ενός σπουδαίου χρηματικού ποσού για τα όποια έξοδά τους, πλην των εισιτηρίων!
Έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που οι Bauhaus εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη μουσική σκηνή του UK, και από την αρχή της δημιουργίας τους στόχος τους ήταν να προκαλούν, όχι μόνο με την ιδιαίτερη αισθητική τους αλλά και με την σκηνική τους παρουσία. Προσωπικά δε μου έκανε λοιπόν καμία εντύπωση η ψυχρολουσία της βραδιάς, μια βραδιά την οποία κάποιοι περίμεναν με το εισιτήριο στο χέρι πως και πως - αγορασμένο από το 2020 ενώ για πολλούς άλλους γκρεμίστηκε μια εφηβική τους φαντασίωση μετά από όσα έγιναν και θα διαβάσετε παρακάτω.
Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το time schedule προσωπικά είχα μια μικρή ανησυχία για τη διάρκεια του set των headliners Bauhaus, τι κι αν ο "συνάδελφος συντάκτης" ήταν πιο αισιόδοξος! Σκεφτόμουν πως είναι αργά για καθημερινή να βγουν στις 23:00 το βράδυ, πόσο θα έπαιζαν άραγε; Πώς θα γυρίσουμε σπίτια μας, μιας και την επόμενη οι περισσότεροι δουλεύαμε ... Ήταν μερικές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου λίγες μέρες πριν το live και που δυστυχώς πήραν τις απαντήσεις τους με το χειρότερο τρόπο.
Ο Νόμος του Murphy είναι ένα επίγραμμα που συνήθως αναφέρεται ως: «Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά θα πάει στραβά». Στα lives τα πάντα μπορούν να συμβούν αλλά αν θέλουμε να θεωρούμαστε επαγγελματίες θα πρέπει να είμαστε σε θέση να τα αντιμετωπίσουμε αξιοπρεπώς! Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο μίστερ Murphy είναι αυτός που έπεσε θύμα του συνωνόματού του "νόμου".... Προσωπικά όμως δε με έπεισε, η φάση μου φάνηκε στημένη εξ'΄αρχής, απ' τη στιγμή που άργησε να βγει και αντί για 23:00 βγήκε λίγο πριν τις 23:30.... (με σχεδόν 1 ώρα να στηθεί ο εξοπλισμός τους στο stage).
Κρίμα, διότι αυτά τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης τους η μπάντα φύσαγε και ο ήχος τους καθρέπτιζε πιστά την ατμόσφαιρα εκείνων των πρώτων Bauhaus δίσκων. H τραχιά παραμόρφωση του άταστου μπάσου του -είμαι η επιτομή του cool- David J, ηδόνησε τα αυτιά μας στο "Double Dare", η κιθάρα του Daniel Ash μας χάωσε στο "In The Flat Field", ο Kevin Haskins σφυροκοπούσε, ακόμα και αυτή η βαθιά φωνή του Peter Murphy -που μπορεί να μην ήταν στα καλύτερα της- εντυπωσίασε με την ερμηνεία της στο εναρκτήριο "Rosegarden Funeral Of Sores" του John Cale.
Πως όμως φτάσαμε από ένα διαφαινόμενο θρίαμβο στο απόλυτο φιάσκο;
Στο "God In An Alcove" πρωτοεμφανίστηκε το πρόβλημα στο in ear monitor του Peter Murphy (αργότερα μάθαμε ότι υπήρχε πρόβλημα στα monitor και των τεσσάρων μουσικών), το οποίο και δεν κατάφερε να διορθωθεί ποτε, με αποτέλεσμα από τότε και μετά κάθε τρεις και λίγο ο Murphy να απευθύνεται τσαντισμένος εν μέσω των ερμηνειών του προς τον ηχολήπτη για να λύσει το θέμα. Το απαιτητικό για τη φωνή του "Spy In The Cab" κόπηκε με συνοπτικές, ενώ ο Daniel Ash είχε ήδη αρχίσει να παίζει τις πρώτες νότες του και από εκεί και πέρα ξεκινά η κατηφόρα. Ο Murphy ζητάει το "She's In Parties", με τον Ash να καταφέρνει να βάλει στο παιχνίδι το "Stigmata Martyr" και μετά να μπαίνουν όντως στο "... Parties".
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάποιος στην ηχοληψία είχε τη φαεινή ιδέα να προσθέσει και 100 κιλά reverb στη φωνή του Murphy, για να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο. Καμιά πεντάρα κομμάτια που κανονικά ηταν να αποδοθούν κόβονται και τελικά στο "Ziggy Stardust" έχουμε το περίφημο mic drop και "τα λέγαμε", με τον Daniel Ash απόντος του Murphy να προσπαθεί να τραγουδήσει όσους από τους στίχους θυμόταν, για να διασκεδάσει κάπως τις εντυπώσεις.
Ο κατά τα άλλα επαγγελματίας και βετεράνος στο χώρο μίστερ Murphy , έδωσε τη δική του "παράσταση" που ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη σε μεγάλο ποσοστό αλαζονικό ροκσταριλίκι και τουπέ, επιβεβαιώνοντας τη φήμη που τον θέλει να βρίσκει σχεδόν ΠΑΝΤΑ κάτι για να γκρινιάξει!
Για μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς, δε δικαιολογείται η ελλιπής διαχείριση κρίσεων (μικρών ή μεγάλων), ενώ όσο αφορά τεχνικά ζητήματα χρειάζονται γρήγορα αντανακλαστικά και πιστεύω πως θα μπορούσε να βρεθεί λύση ακόμη και αν αναγκαζόμασταν να περιμένουμε όλη νύχτα, ακόμα κι αν έπαιζαν unplugged!
Αντ' αυτού ο μίστερ Murphy μας άφησε σύξυλους, αδιαφορώντας για τον κόσμο που τον περίμενε με ανυπομονησία, ξενερώνοντας ακόμη και το πιο σκληροπυρηνικό fanbase του και αφήνοντας την υπόλοιπη μπάντα ξεκρέμαστη - παρά το γεγονός ότι προσπάθησε να σταθεί στο ύψος της, μπας και σωθεί ο,τιδήποτε γινόταν να σωθεί εκείνη τη στιγμή!
Η αντίδραση του κόσμου μετέπειτα κι αφού είχε συνέλθει από την ψυχρολουσία απέδειξε πως δε περνάνε αυτά πλέον, δε ζούμε σε εποχές που ο κόσμος διψά για lives "ότι να 'ναι και όπως να 'ναι" - πλέον είμαστε και συναυλιακά έμπειροι αλλά και γνωρίζουμε από τίμιες performances και καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξης!
Για ό,τι και αν συνέβη ας αναλάβει καθένας τις ευθύνες του. Είναι εύκολο να πέφτουμε στην παγίδα του να ρίχνουμε ευθύνες, κατάρες και αφορισμούς και να ζητάμε αποζημίωση ... αλλά ας έρθουμε στην αντίπερα όχθη κι ας σκεφτούμε πως το προϊόν καμιά φορά μπορεί να βγει σκάρτο και γιαυτό δε φταίει ούτε ο αγοραστής, αλλά ούτε κι ο παραγωγός που ενώ φρόντισε να έχει τις καλύτερες συνθήκες για να "καρποφορήσει" ... στο τέλος ... "μάπα το καρπούζι"!
Δεν είναι τυχαίο που στην έξοδο, πήραμε το promo αναψυκτικό μας για να χωνέψουμε ... τη σούπα! Με τις υγείες μας!
Setlist
Rosegarden Funeral of Sores (John Cale cover)
Double Dare
In the Flat Field
A God in an Alcove
Stigmata Martyr
She's in Parties
Kick in the Eye
Bela Lugosi's Dead
Encore
Telegram Sam (T. Rex cover)
Ziggy Stardust (David Bowie cover)
Για το Rock Overdose,
Κείμενο: Δημήτρης Σούρσος, Βιβή Ζαπαντιώτου
Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
