Τρίτη, 27 Σεπτεμβρίου και η πολυπόθητη ημέρα έφτασε για να δω επιτέλους από κοντά μια από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες, τους Γερμανούς The Ocean. Δεν είναι μόνο το καταπληκτικό τελευταίο άλμπουμ τους (και καπάκι το διπλό live album που κυκλοφόρησαν ) , δεν είναι ούτε και το φοβερό σερί που έχουν στην κυκλοφορία εξαιρετικών δίσκων, ούτε και η απαράμιλλη αισθητική με την οποία ντύνουν κάθε εξώφυλλό τους. Είναι αυτή η ενέργεια που ξέρω ότι βγάζουν σε κάθε εμφάνιση τους που με έκανε σαν τρελό να θέλω να τους παρακολουθήσω. Επιβεβαίωση στα παραπάνω άλλωστε αποτελεί το γεγονός ότι την περασμένη Άνοιξη η μπάντα αναγκάστηκε να παίξει μέρος της Αμερικάνικης Περιοδείας χωρίς τον τραγουδιστή της Loic Rossetti ο οποίος κατάφερε να σπάσει και τα δύο (!!!) πόδια του.
Αφήνουμε το ρεπορτάζ της μεσημεριανής ζώνης και πάμε στα της συναυλίας . Το αυστηρό, όπως ανακοινώθηκε πρόγραμμα εμφάνισης των τριών συγκροτημάτων του line up τηρήθηκε στην ακρίβεια. Στις 20.15 είχαμε λοιπόν πάνω στην σκηνή του Principal τους Playgrounded, μια progressive/ post rock μπάντα, η οποία αν και απολύτως ελληνική ως προς το line up της εδρεύει τα τελευταία χρόνια στην Ολλανδία . Εξαιρετικός ήχος από την πεντάδα και ένας μπασίστας που με το πεντάχορδο fanned fretted μπάσο του είχε έναν ασυνήθιστα πρωταγωνιστικό (αλλά και ευχάριστο ) ρόλο. Συνθέσεις που σαφώς είχαν σημείο αναφοράς τους Ocean αλλά και τους τεράστιους Isis, το χθες και το σήμερα δηλαδή του ήχου αυτού. Δύο τα άλμπουμ που έχουν στο ενεργητικό τους και σίγουρα οι φίλοι του είδους θα πρέπει να τους γνωρίσουν. Να σημειωθεί πως τόσο οι Playgrounded όσο και οι Δανοί LLNN που ακολούθησαν , ανήκουν στο roster της Pelagic Records της εταιρείας δηλαδή του ηγέτη των Ocean , του Robin Staps.
Με τους τεχνικούς να κάνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται , προσπαθώντας να χωρέσουν τoν εξοπλισμό των support συγκροτημάτων στην σκηνή , μεγάλο μέρος της οποίας είχε ήδη καταληφθεί από τον αντίστοιχο των Ocean, το πρόγραμμα συνέχισε να δουλεύει ρολόι και έτσι περί τις 21.30 ξεπρόβαλλαν στην σκηνή και οι LLNN. Να μην πω ψέματα, η μουσική τους δεν με συγκίνησε ούτε στον δίσκο και ούτε φυσικά και στο live περιβάλλον. Τους βρίσκω πολύ μονότονους σε αυτό το mid tempo και σκισμένο blackened sludge metal που παίζουν. Σε πολλά σημεία η μουσική τους μου θύμιζε αυτό το φουτουριστικό concept πολλών ταινιών όπου σου δείχνουν πως είναι ένα μέρος 20 – 30 χρόνια μετά από όσα συνέβησαν στο prequel της ταινίας που παρακολουθείς. Έτσι και εγώ ένιωσα πολλές φορές σαν να ακούω αυτό το hidden track του Nevermind άλμπουμ των Nirvana το Endless Nameless αν πιάνετε το συλλογισμό μου. Όπως και να τα λέω εγώ όμως , ο κόσμος που τους παρακολουθούσε (γιατί αρκετοί προτίμησαν να αράξουν εκτός) τους ευχαριστήθηκε και οι αντιδράσεις του ήταν ιδιαιτέρως θερμές.
Πάμε τώρα στα ωραία. Ξέραμε πια πως μπροστά μας είχαμε να περιμένουμε τους μεγάλους. Τα φώτα, το στήσιμο της σκηνής , το Hammond μαζί με όλα τον υπόλοιπο εξοπλισμό του πληκτρά της μπάντας σου άφηναν με περίεργη αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε κάποιο déjà vu συναυλίας των Emerson Lake & Palmer. Περίπου στις 22.30 βγαίνουν στην σκηνή και ανοίγουν με το Triassic το κομμάτι που ανοίγει δηλαδή και το τελευταίο τους άλμπουμ , Phanerozoic II. Είναι αυτή η ανατολίτικη μελωδία που επαναλαμβάνεται και λειτουργεί καταπραϋντικά εν μέσω της hardcore λαίλαπας η οποία εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Συνέχεια με το Silurian από το Phanerozoic I και καπάκι τα δυο Bathypelagic από το υπέρτατο Pelagial του 2013. Ειδικά το Bathypelagic II με τα φουλ Mastodon riffs προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού. Η μπάντα έχει το κοινό δικό της. Ο τραγουδιστής Loic Rossetti απτόητος από το πρόσφατο ατύχημα του βουτάει στο κοινό, οι υπόλοιποι χάνονται και ξαναεμφανίζονται μέσα σε καπνούς που παίρνουν διάφορα απόκοσμα χρώματα, πότε κολασμένοι κόκκινοι, πότε εξωγήινοι πράσινοι και πότε βέβαια μπλε για να τιμήσουν το νερό για την τεράστια έμπνευση που τους έχει δώσει. Το υπόλοιπο μέρος του κανονικού σετ μοιράζεται όπως είναι λογικό μεταξύ των δύο τελευταίων άλμπουμ για να φτάσουμε στην αποχώρηση της μπάντας για τα παρασκήνια.
Αλλάξτε μάλλον την λέξη αποχώρηση με το time out όπως ακριβώς γίνεται και στους αγώνες μπάσκετ, μιας και η επάνοδός τους στην σκηνή ήταν αστραπιαία. Εκεί είναι που σκάει και η έκπληξη. Τα μέλη της μπάντας αλλάζουν ρόλους. Όλά;; Όχι όλα όπως θα έλεγε και ο Albert Uderzo. Οι τρεις έγχορδοι κρατούν τους ρόλους τους, όμως ο τραγουδιστής Loic Rossetti αναλαμβάνει τα πλήκτρα και τα συναφή, ο πληκτράς Peter Voigtman αναλαμβάνει τα τύμπανα και ο drummer Paul Seidel αναλαμβάνει τα φωνητικά , όπως και στο δίσκο, για μια μαγική εκτέλεση του Holocene. Η αίσθηση που σας περιέγραψα πριν ότι βρίσκεσαι και παρακολουθείς δηλαδή μια μπάντα από την χρυσή περίοδο των 70’s την ίδια ώρα που καταλαβαίνεις ότι αποτελούν το πλέον σύγχρονο πρόσωπο αυτής της μουσικής είναι κάτι που συναντάς μόνο στους πραγματικά κορυφαίους. Εκεί λοιπόν που λες ότι τα έχεις δει όλα έρχονται να σου κλείσουν το σετ με το 13λεπτο Jurassic και να σου τινάξουν τα μυαλά στον αέρα. Ψυχεδέλεια, σαρωτικά hardcore περάσματα, Tool και Leprous όλα μέσα σε μια σύνθεση. Πώς να μην τους θέλεις για άλλες τρεις ώρες; Καταλαβαίνεις όμως ότι οι τύποι ύστερα από το σετ που εκτέλεσαν είναι για να μπουν κατευθείαν για αλλαγή μπουζί , πλατίνες και συμβιβάζεσαι.
Συμπερασματικά , μπορώ να πω ότι είδαμε μια από τις κορυφαίες μπάντες της εποχής μας στην κορυφή μάλιστα της δημιουργικότητας και της έμπνευσής της. Ένας αδιάψευστος μάρτυρας για αυτό άλλωστε είναι η αποδοχή του κόσμου και απόψε στο Principal έχω δει κάθε καρυδιάς καρύδι. Deathmetalαδες με μπλουζες At The Gates και Sickening Horror, progressivαδες με μπλουζες Theater και Soen και βέβαια τους σχετικούς του είδους με μπλούζες Neurosis, Sumak, Yob κ.τλ. Ήταν με διαφορά η καλύτερη συναυλία της χρονιάς. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.
Για το Rockoverdose,
Τάσος Δεληγιάννης
Φωτογραφίες: Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
