Συντάκτης: Κατερίνα Μήτικα
Ελάχιστα συγκροτήματα λατρεύω στον σχεδόν ανθυγιεινό βαθμό που αγαπώ τους Kamelot. Οι κυκλοφορίες τους από το “The Fourth Legacy” μέχρι και το “Ghost Opera”, με αποκορύφωμα το διαχρονικό αριστούργημα “The Black Halo”, με έχουν στιγματίσει όσο λίγες εκεί έξω.
Γι΄αυτό το λόγο λοιπόν, δε μπορώ να μην ενθουσιάζομαι όταν βγάζουν νέο δίσκο. Με βεβαιότητα μπορώ να πω πως το “The Awakening” σηματοδοτεί την καλλιτεχνική αφύπνιση των Kamelot μετά από ένα αξιοσέβαστο χρονικό διάστημα. Κάποιος θα έλεγε ότι εννοούμε μόνο τη χρονική έννοια της φράσης, καθώς το κενό πέντε ετών μεταξύ του “The Shadow Theory” και της τελευταίας κυκλοφορίας αποτελεί το μεγαλύτερο διάστημα αδράνειας που έχει υπάρξει στη studio δισκογραφία τους.
Ωστόσο, η σημασία αυτής της φράσης είναι διττή. Όπως δείχνουν τα φαινόμενα, λίγη αποχή από το προσκήνιο για μια παραγωγική αυτοκριτική μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι. Το “The Awakening” είναι μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια από τους Αμερικανούς, ίσως η πιο αξιομνημόνευτη μετά το εξαιρετικό “Silverthorn” από το μακρινό 2012.
Οι Kamelot στο νέο τους πόνημα πρώτα απ’ όλα στρέφουν το βλέμμα προς στο παρελθόν και επιστρέφουν με έναν πιο συμφωνικό, συναισθηματικά φορτισμένο και θεατρικό ήχο που είχαμε να ακούσουμε από το “Ghost Opera”. Θα σας έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι δε μου έλειψε αυτή η εποχή τους! Το “Ghost Opera” θα λέγαμε είναι η βασική πηγή επιρροής του συγκροτήματος για το “The Awakening”, τόσο από άποψη συνθέσεων όσο και από άποψη θεματικής.
Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για το συγκρότημα, είναι πως παραδοσιακά στο οπλοστάσιό του κατέχει μια από τις καλύτερες ανδρικές φωνές στον χώρο του σκληρού ήχου στην εκάστοτε χρονική στιγμή, από την έλευση του Roy Khan και έπειτα. Αυτό σημαίνει πως ένα από τα βασικά του μελήματα στη διαδικασία δημιουργίας των δίσκων του, είναι η σωστή ανάδειξη και εκμετάλλευση των απίστευτων φωνών που έχει στα χέρια του. Στις τελευταίες τους δουλειές τόσο με τον (μέγιστο!) Roy Khan όσο και με τον Tommy Karevik, είναι σαφές πως αυτή η διαδικασία δεν ευδοκίμησε τα μέγιστα. Στην περίπτωση του Karevik, αυτό αλλάζει με το “The Awakening”.
Οι συνθέσεις του δίσκου αυτή τη φορά δε διστάζουν να αναδείξουν το ταλέντο του Σουηδού. Φαίνεται πως ο ηγέτης των Kamelot, Thomas Youngblood, εκτός από την ανασκόπηση στο “Ghost Opera” έκανε και μια καλή μελέτη της δισκογραφίας των Seventh Wonder, και υιοθέτησε ένα στυλ σύνθεσης που να ταιριάζει γάντι στον frontman.
Ο δίσκος ανοίγει με το μυστήριο ορχηστρικό “Overture” που μας δίνει την πρώτη δόση αδρεναλίνης, η οποία συνεχίζεται και στο “The Great Divide”. Στο κομμάτι υπάρχει μια εναλλαγή από το σκοτεινό και μυστήριο, στο φωτεινό και επικό όταν περνάμε από τα κουπλέ στα ρεφραίν. Αυτή, αποδίδει εξαιρετικά ο Karevik με την τρομερά εκφραστική φωνή του, προσαρμόζοντας κάθε φορά το, ύφος, τη χροιά και τον τόνο της φωνής του λες και είναι πρωταγωνιστής σε musical. Προς το τέλος, έχουμε ένα ωραίο σόλο πριν εκπνεύσει η ενέργεια που συσσωρευόταν στο κομμάτι, η οποία δεν αργεί να επανέλθει για να κλείσει με ένα τελευταίο ρεφραίν.
Το τελευταίο single του δίσκου, “Eventide”, είναι τρίτο στη σειρά και ξεκινάει με ένα μυστήριο ambience που εξελίσσεται σε ένα όμορφο instrumental, ενώ μετά οι παλμοί πέφτουν και σταδιακά χτίζεται το κομμάτι. Προς το τέλος του υπάρχει ένα σόλο και μια εντυπωσιακή, πανέμορφη κορύφωση που καταλαγιάζει ομαλά. Και εδώ έχουμε μια εξαιρετική, συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία από τον frontman.
Το πρώτο single που βγήκε στη δημοσιότητα ανακοινώνοντας την κυκλοφορία του “The Awakening” είναι το “One More Flag In The Ground” που ακολουθεί. Ίσως το πιο «ποπ» και ραδιοφωνικό κομμάτι του δίσκου, με το λιγότερο ενδιαφέρον στιχουργικό περιεχόμενο. Μέχρι στιγμής, όλα τα προηγούμενα κομμάτια το έφαγαν λάχανο, ειδικά στον τομέα που προανέφερα! Το highlight του είναι προς το τέλος, όταν έχουμε για άλλη μια φορά ένα καλό κιθαριστικό σόλο. Μπορώ να καταλάβω ότι η ραδιοφωνική φύση του “One More Flag In The Ground” ώθησε το συγκρότημα να το επιλέξει ως το lead single του νέου δίσκου, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει το υπόλοιπο υλικό που βρίσκεται μέσα στο διόλου αδύναμο “The Awakening”. Δε θα διστάσω να δηλώσω πως είναι και το χειρότερο κομμάτι του.
Επιτέλους, νομίζω πως είμαι σε θέση να πω πως έχουμε φτάσει στο magnum opus του “The Awakening”. Η συμμετοχή της διάσημης τσέλο σολίστ Tina Guo δίνει έναν κλασικό χαρακτήρα στο “Opus Of The Night (Ghost Requiem)” και η υποστήριξή της από συμφωνική ορχήστρα σε μια σκοτεινή σύνθεση που διακατέχεται από συνεχή δράση, ενισχύει εξαιρετικά το τελικό αποτέλεσμα. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη αλλά και elegant ταυτόχρονα, ενώ δίνει την εντύπωση ότι στο χώρο βρίσκεται είτε μια σκοτεινή μάγισσα, είτε ένα γυναικείο φάντασμα ή βαμπίρ που διψά για αίμα. Παράλληλα, έχουμε ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Tommy Karevik, ο οποίος, εκτός από την υπέροχη δουλειά που κάνει ως τραγουδιστής, πλημμυρίζει κάθε στίχο που τραγουδά με συναίσθημα, θεατρικότητα και μια γλυκύτητα που μόνο αυτός κατέχει. Μετά τη μέση, τα σόλο που ακολουθούν είναι όλα τα λεφτά! Η Tina με το τσέλο της μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πέταξε ακαριαία τον κεραυνό της στη Γη όπως ο μυθικός Δίας, και καπάκι έρχεται ο ηγέτης των Kamelot Thomas Youngblood με ένα κιθαριστικό σόλο να αποτελειώσει ό,τι έχει απομείνει.
Συνεχίζοντας στο επόμενο κομμάτι, βλέπουμε πως η πρώτη καθαρόαιμη μπαλάντα του δίσκου είναι το “Midsummer’s Eve”. Η συμμετοχή της Tina Guo και πάλι ξεχωρίζει, δίνοντας μια πανέμορφη, στενόχωρη αλλά γλυκιά πινελιά με το τσέλο της. Τα φωνητικά του Tommy Karevik, όπως πάντα τα σπάνε αλλά με τη χαρακτηριστική του ευαισθησία. Προσωπικά πιστεύω ότι το folk στοιχείο που έχει θυμίζει αρκετά κομμάτι που θα έλεγαν οι Nightwish στις εποχές με την Annete Olzon. Με λίγα λόγια, είναι μια όμορφη και καλοδουλεμένη μπαλάντα στο στυλ των Kamelot. Από τα καλύτερα κομμάτια του “The Awakening”.
Στη μέση του δίσκου τοποθετήθηκε το “Bloodmoon”. Έχουμε ένα αρκετά καλό κομμάτι με έντονη συμφωνική παρουσία και μια πιασάρικη μελωδία μπολιασμένη με αδρεναλίνη. Κατά τη γνώμη μου η πολύ ενδιαφέρουσα μελωδία στο intro θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εκτενέστερα.
Ακολουθεί το “NightSky” με μια μυστήρια εισαγωγή, το suspense της οποίας διατηρείται σε όλο το κομμάτι με εξαίρεση το πιο φωτεινό power metal ρεφραίν. Το καλύτερο σημείο του τραγουδιού είναι η κορύφωση κοντά στο μικρό σόλο που υπάρχει. Σίγουρα θα μπορούσε να γίνει πιο επικό, καθώς η χορωδία προς το τέλος ταίριαζε απόλυτα.
Το ”The Looking Glass” είναι τόσο καλό όσο ο πολλά υποσχόμενος τρόπος που ξεκινάει. Είναι αρκετά progressive, σκοτεινό και επικό, ενώ η ερμηνεία του συνήθη ύποπτου Σουηδού για πολλοστή φορά μέσα στον δίσκο κρίνεται εξαιρετικά θεατρική και εκφραστική. Το κομμάτι μπορεί να περηφανεύεται ως μια από τις πιο πολυδιάστατες και diverse συνθέσεις του νέου δίσκου. Φυσικά, και αυτό συγκαταλέγεται στις δυνατότερες στιγμές του “The Awakening”.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινάει το “New Babylon”, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια μεγαλεπήβολη symphonic metal σύνθεση. Η guest εμφάνιση των Simone Simons και Melissa Bonny αναμενόμενα αναδεικνύει το κομμάτι. Πώς θα μπορούσε να μη το κάνει άλλωστε εφόσον τα κορίτσια παίζουν μπάλα εντός έδρας και ειδικά εφόσον αποτελούν κορυφαίες φωνές στο είδος; Το “New Babylon” είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι με progressive πινελιές και γεμάτο επική ενέργεια από την αρχαία εποχή, ωστόσο για να πω και το παραπονάκι μου θα ήθελα να ακούσω τη Simone περισσότερο.
Η δεύτερη μπαλάντα του “The Awakening” έμελλε να είναι το “Willow”, στο οποίο η έμφαση δίνεται στο πιάνο και τα συνθετικά έγχορδα. Ο Tommy δείχνει τα δόντια του ξανά, όμως με τον πιο συναισθηματικό, εκφραστικό και γλυκό τρόπο. Προς το τέλος του κομματιού επέρχεται μια άκρως satisfying κορύφωση που άξιζε και με το παραπάνω στη σύνθεση αυτή. Αδιαμφισβήτητα μια πολύ δυνατή στιγμή του νέου δίσκου.
Εκεί που νομίζεις πως το “My Pantheon (Forevermore)” είναι η δεύτερη σερί μπαλάντα, έρχεται να σε διαψεύσει περίτρανα. Ίσως βέβαια θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε, κατά κάποιον τρόπο, ως μια μορφή power ballad. Μιλάμε για ένα πλούσιο κομμάτι με πολλές διακυμάνσεις και ποικιλία στη σύνθεση, χωρίς να είναι χαοτικό. Δε του λείπει τίποτα: συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, στιγμές ευαίσθητες και ατμοσφαιρικές, heavy στιγμές, brutal φωνητικά, solo, ρεσιτάλ ερμηνείας του frontman, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Όπως καταλάβατε και αυτό ανήκει στις κορυφαίες συνθέσεις του “The Awakening”.
Ήρθε η ώρα για το στερνό κομμάτι του νέου δίσκου, που δεν είναι άλλο από το instrumental outro “Ephemera”. Στο σύνολό του είναι συμφωνικό και επικό, όμως παράλληλα έχει όλα τα στοιχεία που συνδυαμορφώνουν την τελευταία κυκλοφορία. Συνοψίζει αντιπροσωπευτικά αυτό το πέπλο μυστηρίου που συναντήσαμε σε πολλά κομμάτια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στο “The Awakening”, καθώς και την περισσή ευαισθησία που το χαρακτηρίζει. Ένας ωραίος τρόπος για να κλείσεις τον συγκεκριμένο δίσκο.
Αυτή τη φορά έχοντας πάρει τον χρόνο τους, με μια καλή μελέτη της δουλειάς των Seventh Wonder και μια αναδρομή στο παρελθόν, κοιτώντας κατάματα το “Ghost Opera” χωρίς όμως να το αντιγράψουν, οι Kamelot κατάφεραν να επαναφέρουν στις συνθέσεις τους κάποιες βασικές αξίες που τους καθιέρωσαν ως μία από τις κορυφαίες και σημαντικότερες μπάντες του power metal διαχρονικά. Το “The Awakening” είναι πιο συμφωνικό, ευαίσθητο και θεατρικό από τουλάχιστον δύο προκατόχους του, κάτι που μόνο θετικό μπορεί να είναι εφόσον αυτός ο χαρακτήρας ταιριάζει απόλυτα στο συγκρότημα. Οι συνθέσεις που συμπεριλήφθηκαν στο νέο δίσκο ήταν εμπνευσμένες και στην πλειοψηφία τους πληθωρικές, ενώ το επίπεδο στο δεύτερο μισό του ήταν σαφώς πιο ανεβασμένο από αυτό του πρώτου μισού, στο οποίο είναι συγκεντρωμένα και όλα τα singles. Να επισημάνω πως τα περισσότερα κομμάτια είχαν κιθαριστικό solo, σημείο που ενδιαφέρει και έχει βαρύτητα για μεγάλη μερίδα των fans του σκληρού ήχου.
Ωστόσο, ό,τι και να λέμε, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ο παράγοντας που απογειώνει τις συνθέσεις του Thomas Youngblood δεν είναι άλλος εκτός από τον καθηλωτικό Tommy Karevik, οι ερμηνείες του οποίου με συγκλόνισαν σε όλα τα επίπεδα. Που να σταθώ πρώτα; Στον απίστευτο έλεγχο της φωνής του; Τις εκπληκτικές και συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες του; Στην πηγαία θεατρικότητα και απαράμιλλη εκφραστικότητα με τις οποίες είναι προικισμένος αυτός ο άνθρωπος; Σε αυτό το σημείο, επιτρέψτε μου μια σύντομη υπενθύμιση προς τους κομπλεξικούς: Ειλικρινά ελπίζω να μην αναρωτιέστε ακόμα για το αν ο Karevik είναι άξιος αντικαταστάτης του Roy Khan. Όλα δείχνουν πως το “The Awakening” και όλη η δουλειά του συγκροτήματος τον τελευταίο καιρό γενικότερα, αποτελούν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Κατερίνα Μήτικα
Comments
