Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Μεγάλη επιστροφή μετά από πάρα πολλά χρόνια για μια από τις πλέον ιδιαίτερες ηχητικά και συνεπείς ποιοτικά μπάντες της χώρας μας. Ο λόγος για τους λαμπ(ε)ρούς Allochiria, που μετά από 6 χρόνια και το προηγούμενο τους άλμπουμ “Throes”, επιστρέφουν δριμύτεροι με το τρίτο τους full-length και συνολικά τέταρτη κυκλοφορία τους ονόματι “Commotion”. Σύμφωνα πάντα με το δελτίο τύπου, οι Allochiria στο δίσκο αυτό πραγματεύονται τα συναισθήματα τους κατά την περίοδο της καραντίνας λόγω του κορωνοϊού και μεταξύ άλλων εξερευνούν την ανθρώπινη ύπαρξη, τη μοναξιά, την ασφυξία από την ρουτίνα της καθημερινότητας, την άρνηση για αλλαγές, τους πολέμους και τα εγκλήματα σε καθημερινή βάση. Μάλιστα, μιλάμε για ένα δίσκο που είχε την τύχη να γίνει το mastering από τον «πολύ» Jens Bogren και σε συνδυασμό με την ογκώδη και πεντακάθαρη παραγωγή του Jacopo Fokas, άμεσα μπορεί να «πιάσει» τον ακροατή από το λαιμό, πέραν του ότι γενικότερα σαν μπάντα είχαν αυτή την ικανότητα για όσους τους γνώριζαν από τα πολύ πρώτα τους βήματα. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Allochiria ήταν ανέκαθεν μια μπάντα που ξεχείλιζε συναισθήματα, είναι πολύ εύκολο να κατανοήσετε αν και κατά πόσο αυτό ισχύει στο “Commotion” γενικότερα, σε συνάρτηση με όσα περιγράφονται παραπάνω συν την 6χρονη απουσία.
Το “We Have Nothing” σε βάζει άμεσα στο κλίμα του δίσκου με αυτό το γνώριμο post/sludge ύφος που έχουν στην καριέρα τους γενικότερα. 15 χρόνια μετά τη δημιουργία τους το 2008 (κι όμως πέρασαν τα άτιμα ενώ μας φαίνεται σαν χθες), είναι τόσο πολύ φανερό με την μία η ωριμότητα η οποία διακατέχει το δίσκο που νιώθεις ότι ενώ πάντα εξελίσσονταν από δίσκο σε δίσκο, εδώ έχουν γίνει άλματα προόδου και το μόνο βέβαιο είναι ότι ακούγοντας το “Commotion”, δε νιώθεις ότι ακούς Ελληνική μπάντα, από την άποψη των υψηλών στάνταρ που έχει θέσει ο ήχος και η όλη προσέγγιση του. Το “9” και το “Still Life” μας δείχνουν γιατί πάντα θεωρούνταν η ελληνική εκδοχή των Amenra, με τα φωνητικά της Ειρήνης παθιασμένα και βιωματικά, ενώ αν τους έχετε δει ζωντανά και δη δεκάδες φορές όπως ο υποφαινόμενος, θα έχετε παρατηρήσει ότι και η Ειρήνη τραγουδάει με την πλάτη στο κοινό όπως ο Colin H. Van Eeckhout των Amenra και σίγουρα δεν το κάνει γιατί δε σέβεται το κοινό αλλά γιατί εκφράζει τον ψυχισμό της με τον τρόπο αυτό χωρίς την οπτική επαφή. Αυτή τη φορά στο “Commotion” προκρίνονται για πρώτη φορά τα post black στοιχεία σε σχέση με το παρελθόν.
Αυτό είναι ευδιάκριτο και στο αρκετά μελωδικό και αρκετά Russian Circles vibed “Shedding Character” αλλά και στο “Ocean” που σε πλημμυρίζουν συναισθήματα. Μάλιστα στο “Ocean” μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το break εκεί στο 3ο λεπτό που μέχρι και στους Meshuggah μπορεί να σε παραπέμψει, ενώ διακατέχεται από μια πιο «προοδευτική» αντίληψη τους συνήθως μονολιθικού και πιστά επαναλαμβανόμενου μοτίβο τους. Η αλήθεια να λέγεται, το “Commotion” πέρα από την ωριμότητα του σαν σύνολο, είναι και η πιο πολυποίκιλη δουλειά των Allochiria και ακόμα και το «διάλειμμα» κατά κάποιο τρόπο με το “Interlude” εξυπηρετεί άψογα το σκοπό ώστε στο καπάκι το να μπει ακόμα πιο μεγαλειωδώς το τρομερό “Casualties”, το οποίο θεωρώ πως είναι μια από τις κορυφαίες τους στιγμές σαν συγκρότημα γενικότερα. Το μελωδικό του post πέρασμα θα μπορούσε να προέρχεται από το γενεαλογικό δέντρο είτε των Isis είτε ακόμα περισσότερο των Cult Of Luna (ειδικά όταν μπαίνουν τα φωνητικά της Ειρήνης) οπότε αν προσθέσετε τις όλες επιρροές και τη στακάρη ριφφάρα που μπαίνει στη συνέχεια, κατανοείτε ότι οι Allochiria δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από τις προαναφερθείσες μπάντες και μπορούν άνετα πλέον –περισσότερο από ποτέ- να μπουν σε ίδιες προτάσεις μαζί τους, το οποίο είναι τεράστιο επίτευγμα!
Είναι όμως στιγμές που όταν η διαφορετικότητα σου συναντάει και τη στιγμή που είσαι προορισμένος να κάνεις τη διαφορά όσο ποτέ ξανά στο παρελθόν, το νιώθεις προ των πυλών. Δεν γνωρίζω αν η μπάντα το έχει καταλάβει, αλλά ο οπαδός τους –παλιός ή νέος- άμεσα θα έρθει σε επαφή με το πιο διάφανο πρόσωπο της μπάντας στην ιστορία της αλλά και τις συνθέσεις οι οποίες μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το «πέρασμα» στο επόμενο υψηλότερο επίπεδο. Καλή ώρα με το “Turning Point” που ξεκινάει με τα samples και στη συνέχεια τα φωνητικά της Ειρήνης το πάνε «καροτσάκι» μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που έρχεται με το πρώτο δείγμα του δίσκου που έγινε διαθέσιμο για όλους, το φοβερό “Darklight” το οποίο προϊδεασε και για το υπόλοιπο σύνολο του “Commotion”. Αυτή η σύμπραξη των δυο κορυφαίων κατ’εμέ συγκροτημάτων (άντε μαζί με τους Ulcerate) –δηλαδή Amenra και Cult Of Luna- που όποτε βγάζουν δίσκο ξέρουμε ότι θα’ναι δεκάρι εκ των προτέρων, βρίσκουν την ιδανική τους κοινή οδό και τέμνονται μέσα από την έντονη εκφραστικότητα των Allochiria, με τον δίσκο να κλείνει θριαμβευτικά, πειθήνια και γιατί όχι, ιδανικά μετά από κάτι περισσότερο από 36’ διάρκειας, η οποία αποδεικνύεται με τη σειρά της καίρια στην ακρόαση.
Απίστευτο το πόσο πολύ ασυναίσθητα πατάς ξανά το play να παίξει στο τέλος κάθε ακρόασης, όχι απλά γιατί στο επιτρέπει η μικρή διάρκεια, αλλά γιατί θες ξανά να γευτείς αυτή την ολότητα εκ νέου, να «πιάσεις» σημεία που μπορεί να σου ξέφυγαν με την πρώτη, να χαρείς ακόμα περισσότερο με αυτό που άκουσες και να γίνεις ένα με το δίσκο που ανυπομονείς να τον ακούσεις ζωντανά (σε ένα μήνα θα παρουσιαστεί όλος από το συγκρότημα, άρα ξέρετε τι να κάνετε από τώρα). Το “Commotion” είναι σίγουρα ο δίσκος που θα τους ορίζει σαν συγκρότημα, μέχρι τον επόμενο. Δεν θα πω αν είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει καθώς λατρεύω το υλικό τους, αλλά έχουν σίγουρα φτάσει το σημείο που μπορούν και πρέπει να διεκδικήσουν ότι θεωρούν πως τους ανήκει και να μάθουν και στο εξωτερικό πόσο σπουδαία μπάντα είναι αυτή που προέρχεται από τη χώρα μας. Οι Allochiria κάνουν την αλήθεια τους πιο αδιαμφισβήτητη από ποτέ, σε προκαλούν να τη βιώσεις με την ίδια ένταση όπως αυτή της μουσικής τους (αν τολμάς) και σου ανοίγουν μια πόρτα όπου αν τη διαβείς, θα δεις φως να ξεχειλίζει σαν ελπίδα μέσα από την κατάμαυρη ατμόσφαιρα τους και θα νιώθεις άφθαρτος όσο βαθιά κι αν σκάψεις το υποσυνείδητο σου.
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
