Συντάκτης: Άννα-Μαρία Κέκια
Τρίτο στούντιο άλμπουμ λοιπόν για τους Currents, τους πολλά-υποσχόμενους κατά κοινή ομολογία Αμερικανούς της metalcore/progressive metal σκηνής. Το “The Death We Seek” έρχεται στις 5 Μαϊου μέσω της SharpTone Records και με δυό λόγια αρχικά θα πω πως δε θα απογοητεύσει τους οπαδούς που το περιμένουν.
Πρόκειται για ένα δίσκο, που χαρακτηρίζεται από έναν δωρικό -ας μου επιτραπεί- metalcore ήχο, ξεκάθαρα djent χαρακτήρα, συνδυασμένο με μια δυστοπική, συναισθηματικά φορτισμένη θεματική. Η ρεαλιστική συνειδητοποίηση ενός κόσμου που φθίνει μέσα σε έναν κυκεώνα ερεθισμάτων και τα βαριά συναισθήματα της κατάθλιψης, της οργής, του πόνου, της απόγνωσης, της αγωνίας και της εσωτερικής διαμάχης του καθενός με τον εαυτό του είναι ο άξονας έμπνευσης των Currents.
Η επιλογή τέτοιων θεματικών προσωπικά μου αρέσει, αν και δεν είναι σπάνια γενικότερα στην σκηνή. Το θέμα οπότε έγκειται στο πόσο καλά επικοινωνεί αυτή την έμπνευση ο κάθε καλλιτέχνης και πόσο μας πείθει σαν κοινό.
Δε μπορώ να πω πως οι Currents φέρνουν κάποια μεγάλη πρωτοτυπία στον χώρο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από διάφορους συναδέλφους τους. Θεωρούνται όμως δικαίως από τους πιο δυνατούς εκπροσώπους του μοντέρνου, progressive metalcore ήχου, γιατί αυτό που κάνουν το κάνουν πολύ καλά.
Έχουν μια πολύ δυναμική ενέργεια, στρατηγικά τοποθετημένο το συναίσθημα και τα ατμοσφαιρικά στοιχεία μέσα στις συνθέσεις τους, εξαιρετικά φωνητικά προφανώς και κυρίως θα πω, μουσική συνοχή και συνέπεια.
Ο δίσκος “The Death We Seek” όπως και οι προηγούμενοι, έχουν μια ροή αισθητικής σύνδεσης μεταξύ των κομματιών. Όχι σαν ένα concept album, αλλά σαν διαφορετικές σελίδες ενός κοινού ημερολογίου σκέψεων. Τα τραγούδια ακολουθούν το ένα το άλλο με σωστή σειρά και με παρόμοιο μοτίβο έκφρασης.
Θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχουν αρκετές μουσικές διαφοροποιήσεις και κάποιο κομμάτι να ξεχωρίζει ιδιαίτερα ως προς το στυλ και την σύνθεση. Ναι, αλλά. Θα επαναλάβω πως οι Currents αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά. Και η σταθερή ποιότητα έχει σημασία. Ο ήχος τους είναι ζωντανός, βαθύς, στοχευμένος και τα σχεδόν 4 λεπτά κάθε κομματιού περνάνε πριν το καταλάβεις με διάφορες ερεθιστικές εκπλήξεις το καθένα. Κοινώς, δεν κουράζουν και όλα έχουν να δώσουν και κάτι στο συνολικό αποτέλεσμα.
Το ομότιτλο εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου “The Death We Seek” κυκλοφόρησε ως single αρκετούς μήνες πριν μαζί με ένα πολύ ενδιαφέρον, μυστηριακό, δυστοπικό βίντεο κλιπ. Ένα κομμάτι με βαθύ, σκοτεινό μουσικό συναίσθημα και θεματική που πραγματεύεται το βάρος των επιλογών που όλοι κάνουμε και πώς προσωπικά και συλλογικά βιώνουμε τις συνέπειές τους.
Υπέροχο κομμάτι, με δυνατούς στίχους, σκαλωτική ατμοσφαιρική σύνθεση, δυναμική και τα άψογα φωνητικά του Brian Wille. Μια πρέπουσα εισαγωγή για το τι έρχεται να μας προσφέρει η νέα δουλειά των Αμερικανών.
Στην ίδια λογική, αλλά με πιο επιθετική χροιά κινείται και το “Living In Tragedy”, που συνοδεύεται από ηλεκτρονικά στοιχεία και ένα μελωδικό ρεφρέν, για να παίρνει και μια ανάσα από το αδυσώπητο μοτίβο της υπόλοιπης σύνθεσης.
Με περισσότερα καθαρά φωνητικά ακολουθούν τα “Unfamiliar” και το καταπληκτικό “So Alone”. Ένα κομμάτι που έχει τα πάντα, επιθετικότητα, υπέροχη μελωδία, breakdowns, growls από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής του, ατμοσφαιρικότητα και ένα apocalyptic, αιματοβαμμένο -κυριολεκτικά και μεταφορικά- βίντεο κλιπ, που έχει δέσει άρτια.
Υπέροχο και το “Over And Over” για τους ίδιους συνδυαστικούς λόγους. Όπως στα περισσότερα κομμάτια τους, έτσι και σε αυτό, τα γυρίσματα - γέφυρες - breakdowns στο δεύτερο μισό είναι από τα πιο δυναμικά και highlight σημεία του.
Θα ήταν πιο εύκολο να προσπαθήσω να βρω έναν κομμάτι σε αυτόν τον δίσκο που δε μου άρεσε, παρά να ξεχωρίσω τα καλύτερα, γιατί θεωρώ πως όλα είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο και αντικειμενικά κανένα δεν είναι και κακό.
Το “Vengeance” π.χ. τιμά επίσης τον τίτλο του με μια απολαυστικά επιθετική σύνθεση γεμάτη οργή και ξέσπασμα και είναι ίσως το πιο raw hardcore material από πλευράς «μουσικών διακοσμητικών στοιχείων». Από την άλλη, το “Remember Me”, που επίσης ακούσαμε ως single, είναι από τα πιο μελωδικά πλούσια κομμάτια του δίσκου. Πολύ ωραία και τα δύο.
Ο δίσκος κλείνει απογειωτικά με το “Guide Us Home”, που είναι παρεμφερές με το προηγούμενο, αλλά και ένα κομμάτι που συνδυάζει όλα τα στοιχεία της αισθητικής και τεχνικής των Currents σε μια τελική σύνοψη.
Έχοντας θέσει τον πήχη ψηλά με τον προηγούμενο δίσκο τους, φαίνεται πως συνεχίζουν να διατηρούν αυτό το legacy αποδεικνύοντας πως είναι μια μπάντα με συνέπεια, δυναμική και αισθητική.
Δεν καινοτομούν και συγκριτικά ο νέος δίσκος δεν έχει την μουσική ποικιλομορφία του “The Way It Ends” του 2020. Αν τα άλμπουμ τους αντιπροσώπευαν «τα στάδια του πένθους» (λόγω θεματολογίας κιόλας), το “The Death We Seek” τοποθετείται μεταξύ άρνησης και θυμού, ενώ το προηγούμενο είχε προχωρήσει στα επόμενα.
Οι Currents έχουν ωστόσο μια ποιοτικά σταθερή τεχνοτροπία και απόδοση, ένα σίγουρα ενδιαφέρον αποτέλεσμα και προοπτική για εξέλιξη. Με τα συν και τα πλην του, ο δίσκος ακούγεται εύκολα στο συνολό του και κάποια από τα κομμάτια του θα μείνουν στα best of της δισκογραφίας τους.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Άννα-Μαρία Κέκια
Comments
