Νέο άλμπουμ, το 11ο, ονόματι 72 seasons, και νέα παγκόσμια περιοδεία των Τιτάνων της Heavy Rock, Metallica. Η αρχή, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας στις 27 και 29 Απριλίου με δυο μοναδικά gigs, αποτελούμενα από δυο εντελώς διαφορετικές playlists. Ήμασταν εκεί, και τι να πρωτογράψει κανείς.
Τους Metallica τους ανακάλυψα πιτσιρικάς από συμμαθητές και φίλους κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90’, θέλοντας να «χωθώ» κι εγώ στον σκληρό ήχο και να ακολουθήσω το σαρωτικό ρεύμα του σκληρού ροκ της εποχής, όπως τότε αποτυπώνονταν και, κυρίως, όπως του έμελλε να αλλάξει για πάντα από το αριστουργηματικό Black Album, της μεγαλύτερης heavy rock μπάντας όλων των εποχών.
Πρώτο μου live Metallica στο Παρίσι, εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι του 2004, και σχεδόν 20 χρόνια μετά...Άμστερνταμ! Στην επιβλητική αρένα του Γιόχαν Κρόιφ, με χωρητικότητα 60.000 ανθρώπων, 8 τεράστια κυλινδρικά monitors να κρέμονται από την οροφή, παλμό, κόσμο όλων των ηλικιών, και πολλή προσμονή για να ξαναβιώσουμε την αγαπημένη τετράδα να γράφει ιστορία για ακόμη μια φορά. Διπλό live λοιπόν, «no repeat» και πάμε να δούμε τι έγινε...
Πέμπτη 27 Απριλίου: η προσμονή τελείωσε με το κλασικό πλέον σινιάλο του Ecstasy of Gold του Enio Moriccone να σηματοδοτεί την έναρξη της συναυλίας και...μπαμ! Eπικό μπάσιμο με το ορχηστικό Orion. H αρένα να πάλλεται, κόσμος να πέφτει πάνω μας, σπρωξίδια, μέθη και μέθεξη. Από εκεί κι έπειτα έπαιξαν, όλα! Πέρασμα από τα κλασικά άλμπουμς της δεκαετίας του 80’, στιβαρές στάσεις στο Black Album, γρήγορο πέρασμα από τη νέα τους δουλειά κι επιστροφή στους οδοστρωτήρες των 80s, για να κλείσουν την δύωρη 16άδα των κομματιών με τα επικά Seek & Destroy και Master of Puppets. Το πλήθος σε έκσταση, με την ενέργεια να πλημμυρίζει την αρένα από κάθε πλευρά, με κάθε τρόπο. Κανένα encore, όχι ότι χρειαζόταν δηλαδή, με ανανέωση του ιστορικού ραντεβού δυο μέρες μετά. Φύγαμε από εκεί γεμάτοι, συγκινημένοι και με ταραγμένες τις σπονδυλικές μας στήλες μιας κι είμαστε κάποιας ηλικίας πλέον.
Οι ώρες περνούν, και μετά την τρομερή τύχη να συναντήσουμε τον Robert Trujillo τυχαία σε καφέ της πόλης και να φωτογραφηθούμε μαζί του, έρχεται το Σάββατο. 2ο gig, no repeat. Από νωρίς στημένοι για να πιάσουμε κάγκελο να βαστάμε κόντρα στο πλήθος και να βλέπουμε τις θεότητες από όσο κοντύτερα γίνεται. Για αλλη μια φορά έδωσε το εναρκτήριο μουσικό λάκτισμα ο μαέστρος Μορικόνε για να ξεκινήσει και η δεύτερη συναυλία με ένα ακόμη ιστορικό ορχηστρικό: The Call of Ktulu, και ξαναζούμε ημέρες Ride the Lightning. Συνέχεια με το καταιγιστικό Creeping Death και κατόπιν πέρασμα από κορυφαίες μουσικές στιγμές του Master of Puppets, Black Album, στάση στο And Justice For All και το ιστορικό Harvester of Sorrow, με τον Papa Het να δίνει τα ρέστα του πολύ κοντά μας, σφυροκόπημα με Fight Fire with Fire και επικό κλείσιμο με One και Enter Sandman.
Δυο δίωρες συναυλίες, no repeat, Metallica. Ως προσωπική εμπειρία, ήταν τον καλύτερο μου live σε μεγάλη αρένα.
Όσο για του Metallica, καταφέρνουν στα 60 τους, μετά από 42 χρόνια ύπαρξης κι αφού έχουν περάσει από χίλια κύματα στις προσωπικές και μουσικές τους πορείες, είναι εδώ κι εξακολουθούν να φτιάχνουν ποιοτική, τίμια μουσική. Το νέο τους άλμπουμ υπόκειται στην κρίση του καθενός.
Οι Metallica ήταν ανέκαθεν μια δυναμική μπάντα, που συνεχώς εξελισσόταν, πειραματιζόταν, δοκίμαζε καινούρια πράγματα, άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε όχι. Τολμούσε πάντως, και τολμά.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ο σκληρός ήχος είναι κατά κάποιον περίεργο τρόπο σκαλισμένος σε κάποια απροσδιόριστη πέτρα και πως «οι Metallica τελείωσαν στο Black Album”, πως «μετά το ομώνυμό τους δεν έχουν βγάλει τίποτα αξιόλογο» κι άλλα παρόμοια αρχετυπικά. Για όποιον καταλαβαίνει μισό δράμι μουσικής, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα.
Η μουσικές ικανότητες κι ιδιοφυΐα των Metallica απλώνεται σε όλο το φάσμα της μουσικής: ρυθμός, αρμoνία, μελωδία, χρώμα. Γι’αυτό και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν από αυθεντικές θρασιές όπως το Fight Fire with Fire, μέχρι μπαλάντες όπως το Nothing Else Matters, που κατά τον Elton John είναι «ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ». Και είναι.
Όσοι έχουν μείνει προσκολλημένοι σε φόρμες κι αρχετυπικά «μεταλλικά» συμπλέγματα της δεκαετίες του 80, αυτά τα βλέπουν ως ψιλά γράμματα. Αν οι Metallica είχαν μείνει βαλτωμένοι σε αιματηρά rifs και 250 bpm ρυθμούς δε θα ήταν παρά ένα μικρό κλάσμα αυτού που στην πορεία έγιναν, από το Black Album κι έπειτα.
Oι Metallica δεν είναι μια σπουδαία μπάντα με σπάνιες μουσικές ικανότητες και δημιουργικό οίστρο. Είναι η μεγαλύτερη heavy rock μπάντα όλων των εποχών.
Κάτι που θα επιβεβαιώσουμε για ακόμη μια φορά στο επόμενο live τους, ελπίζω πολύ σύντομα.
Για το RockOverdose,
Γιάννης Μαλεγκάνος
Comments
