Οι Βirds In Row είναι εδώ και καιρό ένα σχήμα με σαφές αποτύπωμα στο σύγχρονο μετά hardcore ήχο και δεν έχουν καμία σχέση με την “άγουρη” μπάντα, που είχε επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη και τη Λάρισα το 2011. Η πρώτη τους επίσκεψη στην πρωτεύουσα μπορεί να άργησε, αλλά πιθανότατα τους πετυχαίνει στην καλύτερη ως στιγμής φάση της καριέρας τους. Αν συνυπολογίσεις και τον ισχυρό πυρήνα ακροατών που διαθέτουν στη χώρα μας, όλα έδειχναν ότι θα κατηφορίζαμε στο Τemple για κάτι πολύ δυνατό.
Λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, πάτησαν τη σκηνή οι “special guests” της βραδιάς, οι αθηναίοι Βlame Kandinsky. Ήδη από τις πρώτες στιγμές του “Vague”, έμεινα ψιλοάφωνος με τις τεχνικές ικανότητες και την εκτελεστική δεινότητα των μελών του σχήματος.
Το ακόμα καλύτερο είναι ότι εκτός από παικταράδες, είναι και εξαιρετικά ουσιώδεις. Το mathcore τους, έχει και μπόλικη γκρούβα μέσα του, πράγμα που κάνει την πρόταση τους ακόμα πιο ελκυστική σε ζωντανό περιβάλλον. Έτσι, δε δυσκολεύτηκαν να κρατήσουν την προσοχή του κοινού των -σαφώς πιο προσιτών στο μέσο αυτί- Birds In Row και πιθανότατα πέτυχαν τον στόχο τους για τη βραδιά: να κερδίσουν και μερικούς ακόμα ακροατές. Με απεριόριστη εμπιστοσύνη στο νέο τους υλικό, έπαιξαν ολόκληρο το τελευταίο τους άλμπουμ “Eclectic Ruiner” συν το “Motivation” από το ντεμπούτο τους, κάνοντας μια απολύτως επιτυχημένη πρόβα τζενεράλε για την ευρωπαϊκή τους περιοδεία, που θα ξεκινούσε την επόμενη κιόλας ημέρα.
Μερικά λεπτά μετά, όλα θα ήταν έτοιμα για την πρώτη εν Αθήναις εμφάνιση των Γάλλων hardcore πειραματιστών Birds In Row. Οι αντηχήσεις της εισαγωγής του “Water Wings” ξεχύνονται ανάμεσα στους τοίχους του Temple και το τρίο από τη Laval έχει το πόδι πατημένο στο γκάζι εξαρχής.
Ο ήχος τσιτωμένος, η ενέργεια ωμή και το συναίσθημα πανταχού παρόν σε κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισης τους.
Ο “τσιτωμένος” ήχος βέβαια, κάποια στιγμή γύρισε μπούμερανγκ, διότι μπορεί στη θεωρία να βοηθά ένα hardcore σχήμα να πολλαπλασιάσει την επίδραση των συνθέσεων του -και στην αρχή του live όντως αυτό συνέβη-, οι Βirds In Row όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο τέτοιο συγκρότημα, καθώς η ηχητική τους προσέγγιση είναι αρκετά απαιτητική. Εκεί κάπου κινδύνευσε να χαθεί το παιχνίδι για τη συγκεκριμένη βραδιά.
Με την ηχητική τους ταυτότητα να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί -πιθανότατα χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονταν- οι Βirds In Row έπρεπε να κάνουν υπερβατική εμφάνιση για να ξεπεράσουν τη συγκεκριμένη τροχοπέδη και αυτό ακριβώς έκαναν. Είναι τόσο αδιάψευστο αυτό που καταθέτουν πάνω στη σκηνή, που δε μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Άλλωστε, το “Gris Klein”, πάνω στο οποίο βασίστηκε το set τους είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, ενώ και οι επιλογές από το “We Already Lost The World” έδεσαν άψογα με το νεότερο υλικό.
Από την άλλη μεριά, ιδιαίτερα θετική εντύπωση έκαναν και οι σύντομες τοποθετήσεις του Bart Hirigoyen για την αλληλεγγύη που έχουμε ανάγκη στο σύγχρονο ζοφερό παγκόσμιο περιβάλλον, καθώς και τα μηνύματα στήριξης για θέματα ψυχικής υγείας που θέλησε να περάσει, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο το οξυμένο κοινωνικό αισθητήριο του σχήματος.
Με τον ήχο πλέον να έχει βελτιωθεί αισθητά, το τρίο είχε ετοιμάσει ένα ιδιαίτερο κλείσιμο: Αφενός με το μεγαλείο απλότητας του ”Last Last Chance” -όπου η άγρια μελωδικότητα της φωνής του Bart Hirigoyen έλαμψε για πολλοστή φορά-, αφετέρου με την αδυσώπυτη επίθεση του “I Don’t Dance”.
Κι εκεί που έδειχναν να έχουν πέσει τίτλοι τέλους, οι Βirds In Row επανήλθαν για κάτι που ως αντι-rockstars δε συνηθίζουν: Encore! Ένα κομμάτι, όλο κι όλο, ελαφρά προβαρισμένο, ως τρόπον τινά ανταπόδωση για τη στήριξη τόσων ετών από το ελληνικό κοινό, αλλά και για το εξαιρετικό κλίμα της βραδιάς. “You, Me And The Violence” και οι μουγγοί ακόμα ούρλιαξαν.
Τα φώτα ανάβουν αμέσως, ένα live στο Temple διαφορετικό από τα υπόλοιπα είχε μόλις τελειώσει. Έχω την πεποίθηση ότι παρά τις όποιες ηχητικές ανορθογραφίες, βγήκαμε στην Ιάκχου “γεμάτοι” από το μεγαλείο της συλλογικής ψυχής ενός μοναδικού συγκροτήματος.
Setlist:
Water Wings
Daltonians
Confettis
Noah
Cathedrals
Nympheas
15-38
Fossils
We vs. Us
Grisaille
Trompe L'oeil
Rodin
Last Last Chance
I Don't Dance
Encore:
You, Me And The Violence
Για το Rock Overdose.
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
