Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Με τους Enforcer δε μένω ποτέ ασυγκίνητος, ούτε τώρα, αλλά ούτε και την προηγούμενη δεκαετία των πολύ μεγάλων τους κυκλοφοριών. Το σερί μέχρι και το “From Beyond” φάνταζε τρομακτικό, τόσο πολύ μάλιστα που ήμουν σίγουρος πως θα σπάσουν τα δεσμά του underground χώρου, που κινούνταν ως τότε. Η απόπειρα να μεγαλώσουν με το “Zenith” δεν ξέρω αν τους βγήκε, το αποτέλεσμα λέει πως όχι, βέβαια εμένα μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει πολύ. Οι συναυλίες που δίνουν, παραμένουν υψηλού επιπέδου, όπως πολύ προσεγμένη κυκλοφορία ήταν και το “Live By Fire II”.
Περνάμε λοιπόν στο κεφάλαιο “Nostalgia”. Πολυαναμενόμενος δίσκος για το τρέχον έτος κι αυτός και μάλιστα βρίσκει τους Σουηδούς σε μεγάλα κέφια ξανά. Η έμπνευση έχει κουρνιάσει στο μυαλό και τις ιδέες του Olof Wikstrand και μετουσιώνεται σε 12 πλήρεις συνθέσεις βαρβάτου, φλογερού heavy metal. Στον έκτο δίσκο των Enforcer τα ακούς όλα. Speed metal, παλιό, κλασικό, θυμωμένο και γκαζωμένο heavy, ακόμα και hard rock περάσματα βρίσκεις στις συνθέσεις του νέου άλμπουμ της μπάντας, που λες και θέλησε να εξωτερικεύσει το αίσθημα ελευθερίας των τριών τελευταίων χρόνων. To εισαγωγικό θέμα φέρει το όνομα “Armageddon”, άρα τι μπορεί να περιμένει κάποιος από το “Unshackle Me”; Ακριβώς, έναν μεταλλικό δυναμίτη, ένα ιδανικό εναρκτήριο κομμάτι με έντονο άρωμα ‘80s, riffs να οδηγούν τη σύνθεση, ρεφρέν που δεν το ξεχνάς, ρυθμό, καθώς και μια γεύση παλιού, καλού, μα πάνω από όλα ποιοτικού glam/AOR. Μην τρομάξετε όσοι ξινίσατε τα μούτρα σας ακούγωντας το και πρωτίστως, μην προσπεράσετε το “Nostalgia”.
Θεωρώ αδύνατο να μη βρείτε ενδιαφέρον κάπου στα “Coming Alive”, “Heartbeats”, “Demon”, στο μπαλαντοειδές “Nostalgia” ή στο “Metal Supremacia”, το οποίο έχει στίχους στα ισπανικά και ταιριάζουν γάντι με το όλο ύφος του κομματιού. Ωδή λοιπόν στο heavy metal, που τόσο αγαπάμε, από τους Enforcer, μέσα από ένα δίσκο που προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του “Zenith” και των υπόλοιπων κυκλοφοριών της μπάντας. Γνώμη μου είναι πως τα καταφέρνει περίφημα και οι Σουηδοί ξανασυστήνονται σε παλιούς και νέους οπαδούς με τον καλύτερο τρόπο. Όπως και το ουράνιο τόξο της κλεψύδρας, έτσι και το “Nostalgia” μπορεί να καυχιέται ότι με τη μια του άκρη κοιτάει στο καυτό underground και με την άλλη προς το ραδιόφωνο. Στάζει θέληση, νεανικότητα, φωτιά και πείσμα να πείσει πως το συγκρότημα έρχεται με φόρα ξανά και ξανά, για να μας κάνει να υψώσουμε γροθιές σφιγμένες, με δερμάτινα και καρφιά. Kρίμα πάντως που στο πρόσφατο Up The Hammers παίξανε μόνο το “Coming Alive”. Σίγουρα όταν ξανάρθουν θα παρουσιάσουν πολλά περισσότερα και θα γίνει ο ανάλογος χαμός.
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
