Συντάκτης: Βαγγέλης Κατσής
Ήταν 2012 όταν οι Yakuza κυκλοφόρησαν το “Beyul”, το τελευταίο τους full-length και έκτοτε είχαν ρίξει αρκετά στροφές. Προσωπικά, νόμιζα ότι είχαν σταματήσει αθόρυβα ή κάτι αντίστοιχο. Δημιουργημένοι από το 1999 και δισκογραφικά ενεργοί από το 2001, οι Yakuza έχουν κυκλοφορήσει 6 άλμπουμ (μέχρι και το “Beyul”). Μουσικά είναι πραγματικά δύσκολο να τους «ταμπελιάσει» κανείς. Ανά καιρούς έχουν γίνει τίμιες προσπάθειες με το post/avant-garde/experimental/progressive jazz-rock/metal (!!) να πιστεύω ότι καλύπτει τις περισσότερες εκφάνσεις του συγκροτήματος. Ενδεικτικά, κάποιες από τις επιρροές του Bruce Lamont (ιδρυτη, κιθαρίστα,σ αξοφωνίστα και τραγουδιστή του συγκροτήματος) είναι οι King Crimson, Napalm Death, Pink Floyd, Huun Huur Tu, Enslaved, Blut Aus Nord και η Αφρικάνικη μουσική. Οπότε, όπως ίσως έχετε καταλάβει, οι Yakuza δεν είναι σε καμία περίπτωση μια συνηθισμένη μπάντα. Όλα τα παραπάνω κάνουν τη δισκογραφία του συγκροτήματος εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, μιας και συνεχώς εξελίσσεται, διατηρώντας παράλληλα μια ξεκάθαρη -σχετικά- ταυτότητα στο τελικό ηχόχρωμα. Πριν από λίγο καιρό, έσκασαν τα νέα για την καινούρια δουλειά των Αμερικάνων, μαζί με το single “Alice” από το πουθενά. Για να δούμε που στέκεται το νέο release των Yakuza.
Οι Yakuza μας έχουν συνηθίσει στα minimal και οριακά αδιάφορα εξώφυλλα στα άλμπουμ τους και στο “Sutra” δεν αλλάζει αυτό. Εντελώς forgettable artwork, μου αρέσει η απουσία logo και τίτλου καθώς προσδίδει μια αύρα «μυστηρίου», αλλά μέχρι εκεί. Πιθανολογώ ότι το συγκρότημα επιδιώκει την αντίθεση μεταξύ απλοϊκού art με την περιπλοκότητα του περιεχομένου του δίσκου. Κατά τ'άλλα, σε επίπεδα παραγωγής και σύνθεσης δεν εντοπίζω συγκλονιστικές μεταβολές σε σχέση με προηγούμενα releases. Ωστόσο, αυτό που γούσταρα πολύ στο “Sutra” είναι ότι μουσικά μου φέρνει περισσότερο σε εποχές 2006 με το “Samsara”, παρά στα τελευταία άλμπουμ της μπάντας, που είχαν πιο μακρόσυρτες συνθέσεις και με σαφώς πιο έντονο το ψυχεδελικό στοιχείο. Στο “Samsara” είχαμε να αντιμετωπίσουμε πιο aggressive κιθάρες και μια πιο τραχιά προσέγγιση από το συγκρότημα, κάτι που ευχάριστα εντοπίζεται και στο “Sutra”. Επίσης, το σαξόφωνο δεν έχει τόσο ισχυρή παρουσία αλλά είναι τόσο-όσο, ώστε να δώσει μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα χροιά σε τραγούδια όπως το “Capricorn Rising”.
Το “Sutra” είναι περίπτωση άλμπουμ, που καλό είναι να ακούγεται στο σύνολό του. Όχι πως τα -περισσότερα- τραγούδια δεν στέκονται μόνα τους, αλλά ας πούμε το “2is1” που ανοίγει το δίσκο είναι αρκετά αδύναμο ως μεμονωμένο τραγούδι. Στο συνολικό αποτέλεσμα όμως, κάθεται καλά σαν «ορεκτικό» για τις απανωτές σφαλιάρες που ακολουθούν. Το “Alice” αμέσως μετά, αν και κυκλοφόρησε και σαν single του “Sutra”, ομολογώ ότι δε με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Το πραγματικό πρόσωπο των Yakuza αποκαλύπτεται αργότερα, με τραγούδια όπως το “Embers”, το “Capricorn Rising”, το “Burn Before Reading” και το “Walking God”. Μου φαίνεται αδιανόητο πώς αυτοί οι τύποι από το Σικάγο, μπλέκουν τόσο αρμονικά την επιθετικότητα με τις μελωδίες, τις «σκληρές» κιθάρες με το μαγευτικό σαξόφωνο(ή/και κλαρινέτο, όλα τα παίζει ο Bruce), δημιουργώντας ένα μοναδικά έντονο συναίσθημα, που δυσκολεύομαι να αποτυπώσω με λέξεις. Φαίνεται πως η ένταση που χτίστηκε στα προηγούμενα τραγούδια, κάπως εκτονώνεται στο πιο ατμοσφαιρικό και ψυχεδελικό “Walking God”, τραγούδι το οποίο ακόμα και αν έκλεινε το δίσκο, θα ήμουν ικανοποιημένος. Στα καπάκια όμως σκάει το «σφηνάκι αδρεναλίνης» δυόμιση λεπτών “Into Forever”, που είναι σαν να λέει «we're not done yet». Στο κλείσιμο του “Sutra” έχουμε τα “Psychic Malaise” και το καταπληκτικό “Never The Less” .
Εν ολίγοις, το “Sutra” -και γενικότερα η μουσική των Yakuza- δεν είναι ένα easy listening άλμπουμ, που θα το βάλεις για να ακούγεται κάτι όταν θα πλένεις τα πιάτα. Βέβαια, είναι αρκετά ιδιαίτερος ο ήχος τους, ώστε το βρίσκω λογικό να μην κάνει το «κλικ» σε μερικούς. Παρ'όλα αυτά, θεωρώ τους Yakuza μια από τις πιο εγκληματικά υποτιμημένες μπάντες των τελευταίων 20 ετών και τους αξίζει περαιτέρω προσοχή και αναγνώριση. Ελπίζω το “Sutra” και η συνεργασία με τη Svart Records να τους φέρει λίγο στο προσκήνιο. Εκτός αν, το ίδιο το συγκρότημα επιλέγει/προτιμάει να έχει έναν πιο underground χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, το έβδομο full-length των Yakuza είναι πλέον διαθέσιμο προς αγορά και προς ακρόαση και είναι μια καλή αφορμή να ακουστεί λίγο παραπάνω το όνομά τους. Είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουν βγάλει; Κατ'εμέ, όχι. Θα το πρότεινα σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους; Ανεπιφύλακτα ναι.
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης “Αρκούδα” Κατσής
Comments
