Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Επιστροφή στη full-length δισκογραφία για τους θρυλικούς Prong και σίγουρα οι φίλοι του αρκούντως βαρέως ήχου δε θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι γι’ αυτό. Τα καμάρια της Νέας Υόρκης κυκλοφορούν τον 13ο και όχι γρουσούζικο ευτυχώς δίσκο τους ονόματι “State Of Emergency” και δείχνουν ξανά σε πολύ μεγάλα κέφια, όπως την τελευταία δεκαετία και βάλε από τη στιγμή που υπέγραψαν με τη Steamhammer και κυκλοφορώντας απίστευτα ποιοτικά άλμπουμ και ειδικά για μια περίοδο ξέραμε ότι σχεδόν κάθε χρόνο θα μας προσφέρουν και υλικό. Έτσι είχαμε διαδοχικά τα φοβερά “Ruining Lives” (2014), “Songs From The Black Hole” (άλμπουμ διασκευών, 2015), “X – No Absolutes” (2016) και “Zero Days” (2017), όπου το… Πιρούνι έγινε πιο αιχμηρό από ποτέ σε σχέση με τα early to mid ‘90s μεγαλεία που μας είχαν προσφέρει και κατόρθωσαν να προσελκύσουν και νεότερους σε ηλικία οπαδούς, που μια ζωή άκουγαν για την επιρροή των Prong, ότι αν πρόσεχαν λίγο θα είχαν γίνει Pantera στην θέση των Pantera κι ότι ανέκαθεν έπρεπε να έχουν πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση, παρότι παρέμειναν μια μεγάλη υπολογίσιμη δύναμη, που ωστόσο παρουσιαζόταν πάντα σαν αουτσάϊντερ που δε μπήκε στα πολύ μεγάλα σαλόνια. Μικρή σημασία έχουν όμως τα παραπάνω, καθώς αυτό που μετράει τελικά είναι ο δίσκος.
Το “State Of Emergency” είναι για άλλη μια φορά ένα βαρύτατο, ολόφρεσκο και πολυποίκιλο άλμπουμ από πλευράς Prong, με τις γνωστές και μη εξαιρετέες πατέντες που τους έχουν κάνει αναγνωρίσιμους και αγαπητούς παγκοσμίως και δικαίως. Ξεκινάμε με την χαρακτηριστικότατη φωνή του ηγέτη/τραγουδιστή/κιθαρίστα Tommy Victor, που από μόνη της αποτέλεσε όπλο με την φοβερή εκφραστικότητα του αρχηγού, ο οποίος πλέον με πατημένα τα 57, δε δείχνει σημάδια αγρανάπαυσης καθώς όχι απλά παραμένει άκρως ενεργός και με τον Danzig, αλλάζοντας περιοδείες από Prong σε Danzig και τούμπαλιν, αλλά ακούγεται και τρομερά ανανεωμένος σε αυτό το διάστημα… απουσίας, παρότι μας είχαν προσφέρει ενδιάμεσα το «σφηνάκι» ΕΡ “Age Of Defiance”. Εικάζω ότι όπως έγινε με τη συντριπτική πλειοψηφία εκεί έξω, και οι Prong επηρεάστηκαν από την πανδημία κατιτίς, έτσι το “State Of Emergency” καθυστέρησε, βάλτε και την ενασχόληση του Victor με τους Danzig, άρα πήγε λίγο πίσω. Η επιστροφή όμως άξιζε τον κόπο, που είναι και αυτό που πρέπει να μας απασχολεί ακούγοντας το, καθώς ο δίσκος ακούγεται σαν φυσική συνέχεια –αλλά όχι copyright- του “Zero Days”, με αυτό τον πολύ όμορφα γλυκό βαρύ ήχο, που έχει τονίσει όλες τους τις πλευρές και που για άλλη μια φορά τους βγάζει στον αφρό της ποιότητας.
Φανερό από την έναρξη ακόμα με το “The Descent”, ένα από τα καλύτερα opener της ιστορίας τους, το “State Of Emergency” με το πολύ όμορφο και άκρως επεξηγηματικό εξώφυλλο μεταξύ άλλων, πετυχαίνει άμεσα και καρφώνεται ευθύς αμέσως στο μυαλό του ακροατή. Απίστευτη φρεσκάδα, επαγγελματισμός στο φουλ με καθαρότητα ήχου για σεμινάριο, τσαμπουκαλεμένη φωνή, πανεύστοχα riffs, τρομερό rhythm section από τον Jason Christopher στο μπάσο που έφυγε λίγο πριν το “Zero Days” αντικαθιστώντας τον βραχύβιο Mike Longworth, ενώ τη θέση του Art Cruz που την έκανε για την επαγγελματική και οικονομική ασφάλεια των Lamb Of God (με θαυμαστά αποτελέσματα να τονίσω), πήρε πέρυσι ο άγνωστος Griffin McCarthy των επίσης άγνωστων Despyre, σε μια κίνηση ρίσκου από τον Tommy Victor. Επειδή όμως όσα ξέρει κι έχει δει ο αρχηγός στην μεγάλη του καριέρα και από την ίδρυση των Prong το 1986 και την τριβή του στο ιστορικό CBGB της Νέας Υόρκης, μέχρι το σωτήριο έτος 2023, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, πέτυχε διάνα στην επιλογή και έτσι ο… νέος τα καταφέρνει υπέροχα και το αποτέλεσμα του παιξίματος του στα τύμπανα τονίζει για άλλη μια φορά το αθάνατο groove που είναι μέγιστο χαρακτηριστικό των Prong από την ίδρυση τους μέχρι και σήμερα.
Τρομερά κομμάτια όπως το ομότιτλο “State Of Emergency”, το “Breaking Point” και το “Non - Existence” που θυμίζει έντονα το κολλητικό “The Whispers” από το “Zero Days” με ένα γλυκό alternative αέρα, κάνουν το δίσκο πολυδιάστατο και να κυλάει σαν νερό. Έξυπνη κατ’εμέ και η εκ νέου μικρή διάρκεια, λιγότερο από 42’ (στο “Zero Days” «ξέφυγαν» λίγο και το πήγαν πάνω από 50’ χωρίς αυτό να αποβαίνει αρνητικό), κάνει το δίσκο να αφομοιώνεται πολύ εύκολα και κάθε κομμάτι από μόνο του λειτουργεί υπέρ του συνόλου. Απίστευτο ότι σε σύνολο 11 κομματιών, ή για να ακριβολογώ, 10 και της διασκευής – έκπληξη στο “Working Man” των μεγάλων Rush στο τέλος, έχουμε 5 κομμάτια άνω των 3’ και 5 κομμάτια άνω των 4’, με το “Who Told Me” ακριβώς στη μέση να είναι κάτω από 3’ και έτσι το σύνολο να έχει τρελή και σφιχτή ομοιογένεια. Βάλτε και τσαχπινιές τύπου “Disconnected” μέσα, με αυτό το πιο ανέμελο στυλ των Prong όπως και στο “Non – Existence”, το οποίο ρίχνει λίγο τους τόνους μεν, αλλά από την άλλη δίνει και ωραίες ανάσες στο δίσκο και τον ακροατή δε. Το δίδυμο των “Complaint” και “Back (NYC)” πριν τη διασκευή στους Rush τα κάνει όλα πιο όμορφα.
Στο τέλος το “State Of Emergency” είναι ένας δίσκος που έχει ικανοποιήσει πλήρως τον ακροατή, οπαδό και μη των Prong και που αποδεικνύει αν και πόσο μεγάλη μπάντα υπήρξαν ανέκαθεν, πράγμα που δεν κρίνεται από τις πωλήσεις αλλά από τον απόλυτα προσωπικό ήχο τους. Θεωρώ το αποτέλεσμα ισάξιο αν όχι και λίγο ανώτερο του “Zero Days”, δε νομίζω ότι υπερτερεί κάποιο ξεκάθαρα και είναι ένα πολύ ωραίο δίδυμο δίσκων, παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ τους. Ελπίζω το 13ο άλμπουμ τους να αποδειχθεί το τυχερό των Ελλήνων οπαδών και να έρθει επιτέλους η στιγμή να τους δούμε και στη χώρα μας, μια και αποτελούν συναυλιακό απωθημένο πολλών και έχοντας δει σχεδόν τα πάντα, είναι μεγάλο κενό στην Bucket list, ειδικά εμού προσωπικά. Χάρηκα πολύ τον δίσκο, δεν περίμενα και τίποτα λιγότερο γιατί με έχουν καλομάθει, μου αρέσουν ούτως ή άλλως όλα τους τα άλμπουμ άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο, αλλά θεωρώ ότι τα τελευταία 5-6 άλμπουμ συμπεριλαμβανομένου και αυτού, τους έχουν φέρει σε μια θέση που όχι απλά παραμένουν ποιοτικοί, αλλά δε χάνουν και την αξιοπρέπεια τους. Ο κόσμος πάντα θα τους έχει στο μυαλό για το “Snap Your Fingers, Snap Your Neck”, αλλά οι Prong θα είναι πάντα υπεράνω κολλημάτων.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
