Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Ειδική περίπτωση το συγκρότημα που θα μας απασχολήσει στη συγκεκριμένη δισκοκριτική, καθώς πρόκειται για ορισμό της περίπτωσης «σκληροί εργάτες», με πολύ τίμια πορεία, σταθερότητα στη δισκογραφία τους, κι όμως για Χ λόγους που δε μπορώ να πω ότι γνωρίζω και μπορώ να κατανοήσω, ποτέ μα ποτέ δεν γίνονται αναφορά σε διάφορες συζητήσεις. Ναι, σίγουρα ο όγκος συγκροτημάτων πολλές φορές μας κάνει να ξεχνάμε πολλούς και ίσως και ακόμα σημαντικότερους ή πιο προβεβλημένους, αλλά στην περίπτωση των Νορβηγών death metallers Blood Red Throne, το λες και αδικία να μην έχουν λάβει μια αναγνώριση παραπάνω από αυτή που έχουν λάβει ως τώρα (αν έχουν λάβει κιόλας δηλαδή). Και είναι αδικία και κρίμα ταυτόχρονα, όχι απλά γιατί πρόκειται για μια ιδιαίτερα έμπειρη μπάντα και δη καθόλου τεμπέληδες, καθώς προσφέρουν συνεχώς ποσότητα και ποιότητα υλικού, αλλά και γιατί αρκετοί από τους δίσκους τους –οι περισσότεροι κατά την προσωπική μου άποψη- ήταν αυτό που λέμε «πάνω από τον μέσο όρο». Το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι δείχνουν πραγματικά να μην πτοούνται καν για οτιδήποτε από τα παραπάνω και κάνουν το κομμάτι τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα και με τον δικό τους προσωπικό τρόπο, σαν μοναχικοί καβαλάρηδες βγαλμένοι από μια άλλη ξεχωριστή ιστορία.
Το “Nonagon” που είναι το φετινό τους άλμπουμ, είναι αισίως το 11ο παρακαλώ στον μακρύ κατάλογο τους, γι’αυτό και προηγήθηκε η παραπάνω παράγραφος, για να δείξει ότι οκ μία, δυο, άντε τρεις φορές μπορεί να μην τους πήρε το μάτι ή το αυτί οποιουδήποτε, αλλά 11 ρε σεις, παραπάει. Επίσης πέραν της μακράς ιστορίας τους και ποσότητας/ποιότητας υλικού που προανέφερα, μιλάμε και για μπάντα που έχει γράψει τη δική της ιστορία στο συναυλιακό σανίδι, όπου έχουν αφήσει πάντα τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις με την ενέργεια τους και την καταστροφική τους ακρίβεια. Αυτό που πάντα τους χαρακτήριζε ήταν ένας φοβερός όγκος (που οφείλει να έχει κάθε death metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) και ότι το ύφος τους παρά τις όποιες επιρροές που μπορούσαν να διακριθούν, ήταν άκρως προσωπικό. Αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια στον κιθαρίστα και «παλιό» του συγκροτήματος Daniel ”Død” Olaisen, ο οποίος όχι απλά δείχνει ότι το έχει ακόμα, αλλά έχει βρει και μέσα στα χρόνια τα κατάλληλα μέλη για να προχωρήσει την πορεία του συγκροτήματος του με ασφάλεια και με σεβασμό στην πρότερη ύπαρξη τους. Αυτό που μπορεί να σας γίνει αντιληπτό –για όσους τους ξέρετε πάντα- είναι ότι το “Nonagon” σαν άλμπουμ «φυσάει».
Αρχικά πρέπει να τονίσω την καθαρότητα και βαρύτητα της παραγωγής η οποία είναι εξαιρετική και αποδίδει δικαιοσύνη στο ύφος τους. Ο έτερος κιθαρίστας δίπλα στον αρχηγό Olaisen, o Ivan ”Meathook” Gujic, βοηθάει να πρωταγωνιστήσουν οι εξάχορδες σε κάθε κομμάτι, χτίζοντας τείχη ρυθμών και με άκρως πεντακάθαρη και πολύ εύκολη αφομοίωση των θεμάτων, οι Blood Red Throne μας προσφέρουν ένα δίσκο που ξεκινάει μεν αργόσυρτα προς Mid-tempo με τα “Epitaph Inscribed”, “Ode To The Obscene” και “Seeking To Pierce”, στη συνέχεια όμως και μέχρι το τέλος, το πράγμα σοβαρεύει αρκετά, οι ρυθμοί ανεβαίνουν, νιώθεις ότι όσο περνάει η ώρα ο δίσκος γίνεται όλο και βαρύτερος και ειδικά η επόμενη τριάδα κομματιών είναι αρκούντως καίρια για να σε πείσει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Έτσι τα “Tempest Sculptor”, “Every Silent Plea” και το ομότιτλο “Nonagon”, θα σας μπάσουν πιο γερά στην ουσία της μουσικής τους, με το κεφάλι να μένει δύσκολα στη θέση του, μουσική για ρυθμικό headbanging, απίστευτα πηχτό και βαθύ λαρύγγι από πλευράς τραγουδιστή Sindre Wathne Johnsen, ο οποίος βοηθάει κι αυτός με τον τρόπο του σαν έξτρα όργανο, ενώ ακόμα κι όταν πάει να ουρλιάξει λίγο πιο καθαρά αντιληπτός, προσθέτει έξτρα πόντους στο να μην κουράζουν οι ρυθμοί, αλλά να ακούγεται ανανεωτικά ουσιαστικός.
Χωρίς να είναι λιγότερο σημαντική, το αντίθετο μάλιστα, αφήνω για το τέλος τη ρυθμική βάση με τον μπασίστα Stian "Clammy Hackett" Gundersen και τον στιβαρό ντράμερ Freddy "the Shred" Bolsø, οι οποίοι γεμίζουν τα κομμάτια πανέμορφα, κάνοντας τις κιθάρες να αναπνέουν σε πολλά σημεία όταν δεν κατεβάζουν riffs συνεχώς, ενώ ειδικά κάποια περάσματα μπάσου που ακούγονται πιο «γλυκά» σε κάποια σημεία που δεν γίνεται ο κακός χαμός πίσω, προσφέρουν τα μέγιστα στη συνολική ποιότητα του “Nonagon”. Ο δίσκος προχωράει ακάθεκτος και το “Split Tongue Sermon” όπως και γενικότερα το “Nonagon” σαν δίσκος, θα σας βγάλει μια πιο γκρουβάτη εκδοχή των Vomitory (γείτονες άλλωστε) και θα σας πείσει πολύ εύκολα για την πραγματική αξία και αναντίρρητη εμπειρία των Blood Red Throne. O Bolsø όταν αφήνεται ελεύθερος, στις σωστές δόσεις, διαλύει το drum kit, ενώ o Johnsen παρότι νέα προσθήκη στο συγκρότημα, αποτελεί μεγάλη φωνάρα που κάνει τη μπάντα να μη χάνει ούτε ένα από τα βασικά της στοιχεία, αν αποδίδει έτσι στον πρώτο του δίσκο μαζί τους, τα καλύτερα σίγουρα έρχονται. 26 χρόνια πορείας από την ίδρυση τους το 1998 και ήχοι που έχετε ξανακούσει στους προηγούμενους 10 δίσκους τους, έρχονται να σας κάνουν συντροφιά δυόμιση χρόνια μετά το πολύ καλό “Imperial Congregation”.
Τολμώ να πω το πράγμα είχε φανεί, αρχικά από το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ εξώφυλλο του συμπατριώτη μας Γιάννη Νάκου και έπειτα από το “Blade Eulogy” που είχαν κάνει διαθέσιμο, ένας δυναμίτης μόλις 4’ διάρκειας, τοποθετημένος λίγο πριν το τέλος, όπου έρχεται το μεγάλο κομμάτι του δίσκου “Fleshrend” (σχεδόν 7’) να κλείσει το “Nonagon” με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ασήκωτο, περιεκτικό και με αρκετή πληροφορία μέσα του, το “Nonagon” είναι μια χρυσή ευκαιρία έστω και μετά από 26 χρόνια πορείας και αδικίας στη μη μεγάλη αναγνώριση τους, ώστε να έρθετε σε επαφή με τους Blood Red Throne και να εκτιμήσετε μια μπάντα που όχι απλά είναι πάντα ποιοτική και τίμια, αλλά αν τους ψάξετε λίγο καλύτερα και βαθύτερα, ενδέχεται να σας προσφέρουν πάμπολλες όμορφες ώρες ακρόασης εκεί που δεν το περιμένατε. Στην κλίμακα 11 δίσκων των Blood Red Throne, το “Nonagon” στέκεται αρκετά ψηλά, ίσως και πάνω από τη μέση (όταν ακούσετε τα υπόλοιπα αποφασίζετε μόνοι), που από μόνο του λέει πάρα πολλά. Δε θα κρύψω ότι δεν περίμενα να είναι καλό, αλλά έχει γίνει τόσο τρομερή δουλειά στην παραγωγή και στον ήχο που μάλλον ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου, οι οποίες είναι πάντα υψηλές γιατί μας έχουν συνηθίσει σε ανάλογες στιγμές. Δίσκος άξιος συνεχών ακροάσεων.
Πραγματικά τους αξίζει για πολλοστή φορά ένα μεγάλο μπράβο κι εύχομαι επιτέλους σιγά-σιγά να τους μαθαίνουν όλο και περισσότεροι και να τους αναφέρουν όπου χρειαστεί, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι περισσότεροι ακούτε πολύ χειρότερα συγκροτήματα, γνωστά και μη, δώστε τους την προσοχή που αξίζουν και δε θα βγείτε χαμένοι.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
BLOOD RED THRONE - Nonagon
Soulseller Records
Comments
