Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Οι Δανοί Vikings βγαίνουν στη θάλασσα ξανά, με ένα άλμπουμ που δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει.
Σύμφωνα με τη νορβηγική μυθολογία, οι Vanir είναι μία φυλή των θεών της ανθρωπότητας οι οποίοι, κατά τη δημιουργία του κοσμικού δέντρου Yggdrasil, ήρθαν σε σύγκρουση με την έτερη θεϊκή φυλή των Aesir για την κυριαρχία των εννέα βασιλείων. Η κλίση τους στη γεωργία και τις τέχνες τους έκαναν ιδιαίτερα αγαπητούς στο Midgard (τη Γη δηλαδή), και πολλοί θρύλοι των Βίκινγκς μιλούν για την πολύτιμη συνεισφορά τους στον πολιτισμό των ανθρώπων.
Ως σκανδιναβική χώρα, η Δανία ασπάζεται το νορβηγικό πάνθεον ως μέρος της ιστορίας της και πολλά μουσικά συγκροτήματα αντλούν έμπνευση από τις ιστορίες της νορβηγικής μυθολογίας. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα δανείζεται το όνομά του από τους προαναφερθέντες θεούς της φύσης, και η μουσική τους είναι ακριβώς αυτή που περιμένετε: επικό viking metal στα χνάρια των Amon Amarth, μπολιασμένο με το μελωδικό death που συναντάμε σε μπάντες όπως οι In Flames και οι Dark Tranquility.
Με δεκαπέντε χρόνια ύπαρξης και δισκογραφική συνέπεια, οι Vanir φτάνουν αισίως φέτος στο έβδομο studio άλμπουμ τους. Έχοντας εξ’ολοκλήρου brutal φωνητικά και δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στη viking metal πλευρά του ήχου τους, το “Epitome” είναι μια ιδανική πρόταση για όσους λατρεύουν τους Amon Amarth. Από εκεί και πέρα ωστόσο, αδυνατώ να βρω άλλα στοιχεία που μπορούν να προσελκύσουν τον ακροατή.
Τα 40 λεπτά διάρκειας φαίνονται αποδεκτά εκ πρώτης όψεως, στην πραγματικότητα όμως οι δέκα συνθέσεις του δίσκου μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία αίσθηση μονοτονίας και ότι διαρκεί παραπάνω από όσο θα θέλαμε. Επίσης παρατηρείται ένας κορεσμός στην παραγωγή του δίσκου, η οποία σε ορισμένα σημεία στερεί σε κάποιες από τις ιδέες του συγκροτήματος την ευκαιρία να αναδειχτούν.
Οι εκτελέσεις των τραγουδιών είναι διεκπεραιωτικές και ώριμες, πράγμα που περιμένουμε από μία έμπειρη μπάντα με γεμάτο δισκογραφικό παρελθόν όπως οι Vanir. Σε τυπική melodic death φόρμα, οι κιθάρες είναι επιθετικές και μεγαλειώδεις, τα τύμπανα παραθέτουν τα καθιερωμένα blast-beats με ταχύτητα και ακρίβεια, ενώ τα πλήκτρα και το μπάσο μένουν στο παρασκήνιο, εμπλουτίζοντας τις συνθέσεις. Κομμάτια όπως το “Twisting The Knife” και το “Fall Of Arkona” έχουν θετικό πρόσημο, αλλά όχι τόσο μεγάλο ώστε να ξεχωρίζουν από το πλήθος.
Σε τελική ανάλυση, δε θεωρώ πως το “Epitome” είναι ένας κακός δίσκος. Είναι αλήθεια όμως πως του λείπει αυτό το «κάτι παραπάνω» που χρειάζεται ώστε να σταθεί με άνεση δίπλα σε προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας, όπως τα “Onwards Into Battle” και “The Glorious Dead”. Παρόλα αυτά, ο δίσκος εξακολουθεί να αποτελεί μια καλή εναλλακτική για τους φίλους των Amon Amarth και τους οπαδούς του είδους, που θα του δώσουν -ούτως ή άλλως- μια ευκαιρία.
Βαθμολογία: 67/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
