Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Οι Σουηδοί συνεχίζουν να εμπλουτίζουν τη δισκογραφία τους, με ακόμα έναν αθεράπευτα ενεργητικό δίσκο.
Κουιζ για δυνατούς λύτες: Τι είδος μουσικής παίζουν οι Σουηδοί Amaranthe; Symphonic; Pop; Μήπως metalcore; Ή μήπως djent; Η σωστή απάντηση είναι: κανείς δεν ξέρει. Η ίδια η μπάντα φαίνεται να έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει πραγματική ταμπέλα σε αυτό που κάνουν και ίσως και καλύτερα έτσι. Προς έκπληξη κανενός λοιπόν, το νέο άλμπουμ με τίτλο “The Catalyst” συνεχίζει την εξέλιξη της παρέας από το Gothenburg, αναδεικνύοντας νέα όρια και πειραματισμούς στον ήχο τους.
Όπως κάθε φορά, ο δίσκος εσωκλείει περίσσεια ενέργεια και καλή διάθεση σε κάθε νότα του. Οι τρεις ξεχωριστοί lead vocalists -που αποτελούν το trademark χαρακτηριστικό των Amaranthe ανά τα χρόνια- προσδίδουν, ο καθένας με τον τρόπο του, μια διαφορετική προσέγγιση στις πληθωρικές συνθέσεις του ιθύνοντα νου της μπάντας, Olof Morck. Η ακαταμάχητη Elise Ryd γέρνει την πλάστιγγα προς το gothic/symphonic, ο υποτιμημένος Nils Molin προς το pop, ενώ ο νεοεισαχθείς Mikael Sehlin με τα growling φωνητικά του προς το hardcore/metalcore.
Η ομότιτλη εισαγωγή είναι ένα λαμπρό παράδειγμα της ισορροπίας μεταξύ των διαφορετικών επιρροών που προσπαθεί να κρατήσει η μπάντα, με το κομμάτι να κινείται διαρκώς μεταξύ των παραπάνω ειδών, χωρίς να ξενίζει ωστόσο. Η συνέχεια κυμαίνεται στο ίδιο φάσμα, με συνθέσεις όπως τα “Damnation Flame” και “Ecstasy” να είναι στυγνές ενέσεις αδρεναλίνης, ενώ τα “Re Vision” και “Outer Dimensions” να κινούνται σε πιο Beast In Black εμπορικά μονοπάτια.
Ακριβώς στη μέση του δίσκου ωστόσο, ο χρόνος παγώνει, με τη γλυκιά μπαλάντα “Stay A Little While” να καθηλώνει. Το ντουέτο των Ryd και Molin εναλάσσεται διαρκώς σε ένα ψυχωμένο και άκρως σκοτεινό τραγούδι, σε μια αγγελική στιγμή που βάζει φρένο στα πάντα. Το δεύτερο μισό του δίσκου θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε το πρώτο, κλείνοντας μάλιστα με μία διασκεδαστική διασκευή του “Fading Like A Flower” των Roxette.
Στο τεχνικό κομμάτι, το “The Catalyst” δεν αλλάζει κάτι στη συνταγή του προκατόχου του, “Manifest”. O Jacob Hansen (Volbeat, Epica) επιστρέφει πίσω από την παραγωγή, ενώ ο Morck αναλαμβάνει ξανά καθήκοντα mixing και mastering. Το αποτέλεσμα παραμένει αψεγάδιαστο, ενδεικτικό παράδειγμα του επαγγελματισμού και της τεχνογνωσίας των δύο μουσικών. Τα μουσικά όργανα, παρόλο που έχουν δευτερεύοντα ρόλο εξαιτίας των τριών vocalists, δεν παύουν να κάνουν σημαντική δουλειά στο εκτελεστικό και ατμοσφαιρικό κομμάτι, τραβώντας κατά διαστήματα την προσοχή πάνω τους.
Συνοψίζοντας, βρίσκω το νέο Amaranthe ως μια φυσική συνέχεια της μέχρι τώρα πορείας τους. Δίχως να πέφτουν στην παγίδα του κορεσμού, οι Σουηδοί μας προσφέρουν ένα διασκεδαστικό άλμπουμ που κουβαλάει όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά τους και απευθύνεται -ξανά- σε ένα ευρύ μουσικό ακροατήριο. Όσοι ενθουσιάζεστε με πιασάρικες μελωδίες και metal extravaganzas αφιερώστε χρόνο, δε θα σας απογοητεύσει. Οι υπόλοιποι δώστε μια ευκαιρία, σίγουρα θα βρείτε κάτι που θα σας αρέσει.
Βαθμολογία: 72/100
Για το Rock Οverdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
