Με καμάρι και μεγάλη τιμή, το 18ο Up The Hammers Festival, επισήμως sold out πριν την έναρξη του για πρώτη φορά από την μεταφορά του και μετά στο Gagarin, είχε εξ’αρχής τον τίτλο της πιο φιλόδοξης προσπάθειας όλων αυτών των ετών, και με την κατά κοινή ομολογία πληρέστερη έκδοση του από πλευράς ποιότητας συγκροτημάτων, με ένα στόμα όπου κι αν ρωτούσατε ή ρωτήσετε και τώρα, θα σας πουν όλοι ότι τέτοια μαζική πληθώρα από μπαντάρες και μάλιστα στην ακμή τους, δεν είχαν ξαναδώσει το παρόν όλες μαζί. Οι συνθήκες διοργάνωσης και στο An Club και στο Gagarin ήταν αυτές που μας έχει συνηθίσει η διοργάνωση τόσα χρόνια και παρά το άγχος του Μανώλη όταν μιλήσαμε πριν την έναρξη της warm up ημέρας στο An Club, πιστεύω κι ο ίδιος πλέον να γνωρίζει ότι έκανε το καλύτερο δυνατό και πως έδωσε χαρά σε πολύ κόσμο άλλη μια φορά. Παρακάτω θα παραθέσουμε τα γεγονότα ανά ημέρα ώστε να έχετε μια πλήρη ιδέα όσο αυτό είναι δυνατόν του τι συνέβη, συνεπώς οπλιστείτε με υπομονή γιατί μιλάμε για 20 μπάντες, διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός όπως καταλαβαίνετε και πάρα πολλά παρελκόμενα ενδιάμεσα. Πάρτε βαθιά ανάσα και ξεκινήστε να σκρολάρετε, θα σας πάρει ώρα αλλά θεωρούμε ότι αξίζει.
WARM – UP DAY 7/3/2024
SATURDAY NIGHT SATAN
H παρθενική ζωντανή εμφάνιση των Saturday Night Satan μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί από ιδανική ως και υπέροχη. Τα παιδιά ολόφρεσκα με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “All Things Black”, χαρακτηρίζουν τον ήχο τους all things occult metal band και ποίοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε άλλωστε. Με τη θετική πάντα προδιάθεση όπου βλέπω τον Δημήτρη Κότση να ξέρω ότι η μπάντα θα είναι καλή, οι SNS υπηρετούν το μονοπάτι που τέμνει το μεταλλικό ήχο και το πάει πίσω στις ρίζες του, δηλαδή τους πατέρες Black Sabbath προφανώς. Μόνο που τα παιδιά το κάνουν με τέτοιο όμορφο τρόπο και με τον δεδομένα… διαβολιάρικο στίχο που έχουν, να ακούγονται απόλυτα μεταδοτικοί, ανεβαστικοί το δίχως άλλο και πάρα μα πάρα πολύ ενεργητικοί στη σκηνή. Τα single “Rule With Fire” και “Devil In Disguise” έχουν ήδη λάβει την αγάπη που τους αξίζει με το που έγιναν διαθέσιμα, και όντας και οι ίδιοι καθ’όλα προετοιμασμένοι για την πρώτη τους εμφάνιση, εκμεταλλεύτηκαν τα momentum για μια εμφάνιση ναι μεν μόλις μισής ώρας και με 6 κομμάτια, αλλά πολλά υποσχόμενης. Σε λίγο καιρό θα είναι και φυσικά διαθέσιμο το άλμπουμ, οπότε σπεύσατε να το κάνετε δικό σας. Eύγε παιδιά, και σ’ανώτερα λίαν συντόμως.
Saturday Night Satan - UTH XVIII @ An Club - credits C.Alossi
DOLMEN GATE
Επικό heavy metal όνομα και πράγμα από τους Πορτογάλους Dolmen Gate για τη συνέχεια, οι οποίοι σε 40 περίπου μέρες θα δώσουν συντροφιά στο παρθενικό τους περσινό EP “Finis Imperii”, καθώς θα κυκλοφορήσουν –μέσω της δικής μας No Remorse μάλιστα- το άλμπουμ τους “Gateways Of Eternity”, από το οποίο μάλιστα μας παρουσίασαν και υλικό. Επίσης παίξανε 6 κομμάτια και ο ήχος τους είναι άκρως «πολεμικός», έδειξαν ότι ήταν πραγματικά χαρούμενοι που ήταν στη χώρα μας, με τον μπασίστα τους τον Nuno να μας αναφέρει ότι είναι θαμώντας του φεστιβάλ από το πολύ αρχικό τους στάδιο κι ότι είναι τιμή τους που μπορούν και βρίσκονται στη σκηνή με τις υπόλοιπες μπάντες. Ωραίος ο ήχος και πάλι, με μόνο πταίσμα ότι η φωνή της Ana δεν ακουγόταν τόσο δυνατά, αλλά κατά τ’άλλα η παρουσία τους ήταν πολύ ωραία και μάλιστα τρόπον τινά έμοιαζαν λες και παίζανε εντός έδρας, καθώς στο κοινό υπήρχαν πάρα πολλοί οπαδοί από την Πορτογαλία που ήξεραν τα κομμάτια τους απ’εξω και τους ακολούθησαν μέχρι τη χώρα μας (μπράβο αφοσίωση) κάνοντας το An Club να μοιάζει Da Luz ή Dragao σε ντέρμπι Μπενφίκα – Πόρτο. Εμφάνιση που θα θυμόμαστε με χαρά κι ελπίζουμε να τους ξαναδούμε με το νέο τους άλμπουμ.
Dolmen Gate - UTH XVIII @ An Club - credits C.Alossi
LYNX
«Είμαστε οι Lynx από τη Γερμανία και είμαστε πολύ χαρούμενοι που βρισκόμαστε εδώ». Με τον τρόπο αυτό, ο τραγουδιστής/κιθαρίστας της μπάντας Marvin Kiefer προλόγισε μια εξαίσια εμφάνιση των hard rock metallers η οποία μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν και η κορυφαία της ημέρας. Πραγματικά έξω καρδιά ήχος που τέμνει τα δυο βασικά είδη του «σκληρού» ήχου, χωρίς όμως να έχει τον τόσο vintage χαρακτήρα όπως άλλες μπάντες, αλλά βασιζόμενος σε παραδοσιακές αρχές και αξίες από πολλά χρόνια πριν. Με την Amy στο πλευρό του και στα πλήκτρα, ο Marvin και οι συνοδοιπόροι τους μας παρέσυραν σε ένα όμορφο ηχητικό ταξίδι για περίπου 40’ και με τον κόσμο να γουστάρει τη ζωή του και να το καταδιασκεδάζει. Το μεγάλο όπλο των Lynx είναι ο σχεδόν πανέμορφα αναλογικός ήχος που βγάζουν και ζωντανά, ούτε καλογυαλισμένες βλακείες, ούτε να φοβηθούν να ακουστούν όσο βαριά πρέπει, ούτε να το κουράσουν με μεγάλες συνθέσεις, συν ότι προφανώς το άλμπουμ τους προ 3ετίας “Watcher Of Skies” είναι πανέμορφο. Οι Lynx πραγματικά πρέπει να έρθουν μόνοι τους μόλις βγάλουν το επόμενο άλμπουμ, να παίξουν ακόμα παραπάνω να τους χορτάσουμε, μπάντα φοβερής αισθητικής και με τον επαγγελματισμό που χαρακτηρίζει τους Γερμανούς σαν έθνος. Δέχτηκαν πανάξιο χειροκρότημα. Σας περιμένουμε ξανά.
Lynx UTH XVIII @ An Club - credits C.Alossi
WITCHUNTER
Μεγάλα μαφιοζόμουτρα οι Ιταλοί γείτονες μας οι οποίοι μετά τους Lynx ανέβασαν τους τόνους και πρόσφεραν με τη σειρά τους ανεμελιά και τσίτωμα της διάθεση με το σπιντάτο heavy metal τους. Moρφάρα μεγάλη ο τραγουδιστής Steve Di Leo, ο οποίος με την παρουσία του κατάφερε να χουλιγκανίσει λίγο περισσότερο το κοινό και να κάνει την όλη εμφάνιση των Witchunter (με ένα h όπως θέλουν και οι ίδιοι να τονίζουμε) ηλεκτρισμένη από την αρχή. Στο τέλος δεν δίστασε μέχρι να λουστεί και με αίμα λες και ήπιε το χυμό από κάναν ανοιχτό εγκέφαλο δίπλα του, γενικώς το έζησε στο έπακρο όπως φυσικά και όλοι δίπλα του. Ελπίζω να γίνει κάτι και να μην καθυστερήσει ξανά άλλα 6 χρόνια το επόμενο άλμπουμ τους, το “Metal Dream” του 2022 ήταν ότι καλύτερο έχουν κάνει μέχρι στιγμής, και φρόντισαν να το δείξουν επί σκηνής. Μεγάλο συν ότι βγάζουν έξτρα ταχύτητα και βάρος ζωντανά σε σχέση με τους δίσκους τους, ενώ φρόντισαν από την αρχή να δημιουργήσουν τζέρτζελο και να κάνουν το κοινό να μη χάσει το ενδιαφέρον. Είδα πολλούς που ξέρω ότι είναι ήρεμοι γενικά να κουνάνε κεφάλι μαζί τους κι αυτό τα λέει όλα. Forza Italia χωρίς κατενάτσιο από πλευράς Witchunter, grazie ragazzi!
Witchunter UTH An Club credits C.Alossi
SENTRY
Λυπάμαι αφάνταστα γι’αυτό που θα γράψω, αλλά μιλάμε για την παραφωνία της warm – up ημέρας και την χειρότερη εμφάνιση όλου του τριημέρου. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν θητεύσει δίπλα στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Mark Shelton των Manilla Road, και να μοιάζουν σαν να μη μπορούν να κάνουν τα βασικά. Μία εμφάνιση πλήρως ασύνδετη με το υλικό του πρώτου ομότιτλου δίσκου τους που μόλις κυκλοφόρησε να μη μπορεί με τίποτα να υπηρετηθεί ζωντανά και με το κάζο να γίνεται μεγαλύτερο αναλογιζόμενο τι είδαμε πριν, γιατί με αυτό που είδαμε μετά, έγιναν απλή ανάμνηση. Πραγματικό κρίμα για τον Neudi στα τύμπανα που τα έσπαγε, αλλά σκεφτείτε πόσο άσχημο είναι μια μπάντα να έχει γρήγορα σημεία και να σκέφτεσαι γιατί δεν μπορείς να γουστάρεις, ακόμα και να πωρωθείς. Ναι παίξανε βαρύτατα, ναι παίξανε δυνατά, αλλά και τι μ’αυτό; Δεν μπόρεσαν στιγμή να ξεσηκώσουν το κοινό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είχε ξενερώσει τη ζωή του και ήταν κάτι πολύ ευδιάκριτο ειδικά στις πρώτες σειρές και γενικώς μιλάμε για μια καταστροφή που διήρκησε και σχεδόν μια ώρα. Για κάποιο λόγο ευτυχώς πέρασε πιο γρήγορα και το Βατερλώ έλαβε τέλος. Κρατώ μόνο τη δήλωση ότι ο Mark Shelton μας αγαπούσε πολύ ως λαό και μας είχε στην καρδιά του.
Sentry - UTH XVIII @ An Club - credits C.Alossi
NIGHT DEMON
Λίγες φορές στη ζωή μου λυτρώθηκα τόσο με εμφάνιση μπάντας μετά από κάποια άλλη όπως με αυτή των headliners Night Demon, οι οποίοι ήταν τόσο υπέροχοι, που η σύγκριση τους με ότι είδαμε ήταν άντρες με αγόρια, ή λιοντάρια ενάντια Χριστιανών αν προτιμάτε. Με το μπάσιμο του “Outsider”, θαυμάσαμε – δε χωράει άλλη λέξη- μια μπάντα που πέραν ότι παίζει ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΛΑΡΑ, ξέρει πώς να σταθεί επί σκηνής και που χύνει γαλόνια ιδρώτα με πραγματικά ιδανικό για ζωντανές συνθήκες υλικό. O μπασίστας/τραγουδιστής Jarvis Leatherby σε ρόλο μπροστάρη, δεν αφήνει μέρος της σκηνής απάτητο, συνοδευόμενος από τον διόσκουρο κιθαρίστα Armand Anthony. Λες και έβλεπες thrash μπάντα στα ‘80s που θέλει να κάνει το κοινό να λιώσει με την ενέργεια τους, για τα επόμενα 70’ μας παρουσίασαν ένα υπερθέαμα 16 (ή 17; Εχασα το μέτρημα) κομματιών και μέχρι να κλείσουν με το κομμάτι που φέρει το όνομα της μπάντας, έγινε ο χαμός ο ίδιος, με το όνομα τους να ακούγεται ρυθμικά και χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης από το κοινό. Το ομότιτλο κομμάτι του περσινού φοβερού δίσκου “Outsider” απλοποίησε εξ’αρχής τα πράγματα και με τη μπάντα σε υπερδιέγερση, ήταν επόμενο να μείνουν πολλοί με το στόμα ανοιχτό, ειδικά όσοι δεν τους είχαν ξαναδεί κατά το παρελθόν.
Τα φώτα μεταξύ άλλων έπεσαν στον ΤΡΟΜΕΡΟ ντράμερ τους Brian Wilson, άρτι αφιχθείς στο συγκρότημα πέρυσι, δεν είναι τυχαίο που ακόμα και το αρχι-στραβόξυλο Yngwie Malmsteen τον έχει υπό την προστασία του. Ο Wilson τα έσπασε όλα, έκανε και τα παλιότερα κομμάτια τους να απογειωθούν, ειδικά τα “Screams In The Night”, “Full Speed Ahead”, “Heavy Metal Heat”, ενώ το τι έγινε στο “The Chalice” με έναν Χάρο να εμφανίζεται μεταμφιεσμένος επί σκηνής και να προσφέρει Jack Daniels στο κοινό, δεν περιγράφεται, ατραξιόν σε μια τεράστια εμφάνιση, με τη μπάντα να μη μιλάει καν στο κοινό μέχρι τέλους και με τον Jarvis και τον Armand πολλάκις να κοντεύουν να χτυπήσουν με τα τάστα τους το κοινό, όταν πήγαιναν μέχρι και στο πλάϊ της σκηνής να χτυπηθούν μπροστά στον κόσμο. Έλαμψαν και αργές στιγμές όπως το “Darkness Remains” και γενικά έδειξαν ότι το παρόν και μέλλον του αγνού heavy metal μπορεί να αισθάνεται ασφαλές με μπάντες όπως οι Night Demon. Οι τύποι είναι μεγάλο συγκρότημα και μένει να δούμε αν και πόσο πιο ενεργοί θα είναι με την παράλληλη ενασχόληση του Jarvis με τους Cirith Ungo. H warm – up μέρα έκλεισε με τον ιδανικότερο τρόπο και το κυρίως πιάτο ήταν προ των πυλών.
Night Demon - UTH XVIII @ An Club - credits C.Alossi
1η ΜΕΡΑ, 8/3/2024
COVEN JAPAN
Ξεκίνημα από την πρωτεύουσα της Άπω Ανατολής με τους Γιαπωνέζους Coven Japan από το Tokyo στην 1η κύρια μέρα του φεστιβάλ και βλέποντας την τραγουδίστρα τους την Taka να βγαίνει με αυτά τα hachimaki που φοράνε στο κεφάλι τους όταν θέλουν να πάνε σε πόλεμο, κατανοώ ότι ήρθαν για να το ζήσουν στο έπακρο. Πολύ καλό το περσινό τους άλμπουμ “Earthlings” στη δική μας No Remorse, απλά είναι τόσο ιδιαίτερη η φύση τους που κάτι λείπει στο τέλος. Η Taka δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με το κοινό στα σπαστά Αγγλικά της ενώ έχει την καλύτερη δυνατή διάθεση και κάπου αυτό δημιουργεί μια αμηχανία προσωρινή. Ευτυχώς πραγματικά έχουν αφοσίωση και πάθος σε αυτό που κάνουν και κατορθώνουν εν μέρει να υπερβούν τα εμπόδια, ζεσταίνοντας το κοινό που είχε έρθει από νωρίς (και μπράβο σε όλους γι’αυτό). Περίμενα κάτι περισσότερο ως αρχική γεύση για το κύριο μέρος του φεστιβάλ είναι η αλήθεια αλλά δεν είναι κι ότι πέρασα και άσχημα βλέποντας τους, θεωρώ πως παραμένουν τίμιοι και με τις καλύτερες δυνατές των προθέσεων, από την άλλη μιλάμε για μια εμφάνιση που θα ξεχαστεί γρήγορα σχετικά, ειδικά μπροστά σε ότι ακολούθησε στη συνέχεια, στο συναυλιακό κομμάτι τουλάχιστον, θέλουν αρκετή ακόμα δουλειά όπως και να’χει.
Coven Japan- UTH XVIII Gagarin 205 - credits C.Alossi
CROM
Για τη συνέχεια της ημέρας, τη σκυτάλη παίρνουν οι Βαυαροί Crom με το επικό heavy metal τους από το 1997 όπως αναγράφει στο πανό πίσω από τα τύμπανα περήφανα. Μία Άλφα πλάκα την είχαμε πάθει με το ντεμπούτο τους “Vengeance” το 2008 είναι η αλήθεια, και μπορεί η συνέχεια στα επόμενα 3 άλμπουμ κι ένα ΕΡ μετέπειτα να μην ήταν ανάλογη, αλλά υπήρξε μπάντα συμπαθής, ακόμα και στους κύκλους των πιο ακραίων οπαδών. Οι Crom βγήκαν επίσης με όρεξη, αρκετά πιο πομπώδεις και θεατρικοί όσο να’ναι από τις περισσότερες μπάντες του φεστιβάλ, έδωσαν όσα είχαν με άφθονο κοπάνημα μάλιστα, αλλά κι εδώ κάτι φάνηκε να λείπει λιγάκι όταν έπαιζαν το πιο πρόσφατο υλικό τους. Το κοινό ενώ γούσταρε εξ’αρχής, δεν εκφράστηκε και πολύ παρά μόνο στα δυο κομμάτια του προαναφερθέντος ντεμπούτου τους που παίχτηκαν, αρχικά το “The Restless King” που παίχτηκε μόλις δεύτερο μετά το “Into The Glory Land” και φυσικά του βιωματικού “Wings Of Fire” με το οποίο έκλεισαν την εμφάνιση τους περήφανα και με χειροκροτήματα. Τρομερά συμπαθής μπάντα, κι εδώ περίμενα το κάτι παραπάνω αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες, μετράει ότι τους είδαμε και σβήστηκε άλλο ένα όνομα από τη Bucket list. Ήταν ώρα όμως για το κυρίως πιάτο.
Crom - UTH XVIII Gagarin 205 Athens - credits C.Alossi
ASTRONOMICA
Η επιστροφή του Wade Black στη χώρα μας για να παίξει υλικό κυρίως των Crimson Glory, 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Astronomica”, αποτέλεσε πόλο έλξης για πολύ κόσμο, με τον ίδιο όλα αυτά τα χρόνια να περιμένει να γυρίσει στη χώρα που αγαπήθηκε όσο πουθενά κι ο ίδιος μας αγάπησε με τη σειρά του. Δεν παρέλειπε στιγμή να το τονίζει και με χαρά είδαμε 7 στα 9 κομμάτια να είναι των Crimson Glory και 2 από το ντεμπούτο των Astronomica που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο “The Awakening”. Αρχικά να πούμε ότι έχει μια φοβερή μπάντα μαζί του, οι κιθαρίστες Ryan Bales και Rich Marks έπαιξαν υπέροχα τα μέρη των θρυλικών αυτών κομματιών, ο Ιταλός ντράμερ Luca Caracciolo κράτησε τα μπόσικα, ενώ ειδική μνεία θα κάνω στον παιχταρά μπασίστα Kyle Sokol με το θρυλικό Nasty Savage μπλουζάκι του, των οποίων είναι και μέλος, παίζει με το μπάσο τόσο ψηλά που δεν το έχω ξαναδεί, λες και θα πάθει αγκυλωση στο σβέρκο. Ο δε Wade Black σε ΘΗΡΙΩΔΗ κατάσταση, στα σχεδόν 57 του κάνει πλάκα σε όλους και είδαμε τα “War Of The Worlds”, “Touch The Sun”, “Edge Of Forever”, “Cydonia”, “Astronomica”, “Where Dragons Rule” και “Red Sharks” ζωντανά άψογα παιγμένα, τι άλλο θέλετε;
*Του χρόνου στους Crimson Glory δε βλέπω να μένει Gagarin όρθιο!
SACRED STEEL
Οφείλω εδώ να είμαι ειλικρινής και δίκαιος συνάμα, καθώς άλλο οι προτιμήσεις και άλλο η αντικειμενικότητα. Δεν τους πήγα ποτέ ρε παιδί μου τους Sacred Steel, δε μου κάτσανε ποτέ καλά από την αρχή. Από την άλλη, δε μπορώ να πω ότι σε αυτή τη δεύτερη φορά που τους είδα, δεν ήταν φοβεροί ξανά. Μάλιστα όταν η πρώτη μου ζωντανή εμπειρία μαζί τους ήταν ως support στους τεράστιους Morgana Lefay και όχι απλά δεν τους βαρέθηκα αλλά γούσταρα κιόλας, αυτό θεωρώ τα λέει όλα. Ε αυτή τη φορά ήταν ακόμα καλύτεροι και πιο φρενήρεις από τότε και μάλιστα με μεγάλο και φανατικό πυρήνα οπαδών που είχαν ταξιδέψει από το εξωτερικό να τους δούνε (τι ζω Θεέ μου;) και ουρλιάζοντας κάθε στίχο των κομματιών τους δυνατά, με υψωμένες σημαίες και γροθιές στον αέρα. Μπορεί ο βασικός λόγος που δεν τους άντεχα να ήταν η φωνή του Gerrit P. Mutz, αλλά ο τύπος είναι οπαδάρα, του το δίνω. Τρομερός ο ντράμερ Mathias Straub, διέλυσε το σύμπαν, ενώ μεγάλη χαρά να δω και τον φίλο μου -από τους Brainstorm- Toni Ieva στο μπάσο. Άψογη εμφάνιση και σας το λέει άνθρωπος που δε θα βάλει να ακούσει κομμάτι τους ούτε αν απειλείται η ζωή του.
SUMERLANDS
Η στιγμή που περίμενα όσο καμία για την 1η κύρια μέρα, ήταν η εμφάνιση των υπέροχων Sumerlands, που αν στο 1ο ομότιτλο άλμπουμ τους το 2016 μας είχαν προειδοποιήσει, στο προπέρσινο “Dreamkiller” μας έστειλαν για τσάϊ. Ήταν τόσο υπέροχοι ζωντανά, με αυτό τον πανέμορφο ήχο τους, που αν τους αγαπούσα μια πριν, τώρα τους λατρεύω εκατό. Εκπληκτικά ισορροπημένο σετ με 5 κομμάτια από κάθε δίσκο τους, μπάσιμο με το “Twilight Points The Way” και καπάκι τα “Heavens Above” και το ομότιτλο “Dreamkiller”, με τον Brendan Radigan στη φωνή –αδερφό του Νικ Καλάθη όπως είπε ένας εύστοχα- να είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ και όλη τη μπάντα σε τρομερή κατάσταση. Προσωπικά θεωρώ επίτευγμα να στέκομαι μπροστά σε έναν άνθρωπο που έχει κάνει τα μέγιστα για τη μουσική μας όπως τον κιθαρίστα Arthur Rizk, η μπάντα πετάει, τα “Edge Of The Knife” και “Force Of A Storm” απογειώνουν το κοινό, προσωπική μου αγαπημένη στιγμή το βαρύτατο “Spiral Infinite” από το ντεμπούτο τους που δεν το περίμενα, ενώ στο τέλος ο Radigan θυμάται το παρελθόν του με τον ντράμερ Justin DeTore και μας παίζουν το “The Siege Of Jerusalem” από το ομότιτλο demo της παλιάς τους μπάντας Stone Dagger. Κάρφωσαν από το τρίποντο και έσπασαν και τη μπασκέτα. Μεγαλείο!
VISIGOTH
Με όλη μου την ειλικρίνεια και το σοκ και δέος που ακόμα καλά κρατάει από την εμφάνιση τους, τολμώ να πω ότι από τους Sumerlands το περίμενα (10/10 εμφάνιση), από τους Visigoth το βρήκα (11/10 εμφάνιση). Πόσο μπορεί να θερίζει ρε παιδί μου μια μπάντα επί σκηνής, που το line-up της είναι σταθερό εδώ και 13 χρόνια. Ο Jake Rogers αποδεικνύεται τρομερός frontman, άχαστος σε κάθε στίχο, έχει και το παρουσιαστικό μικρού βάρβαρου που πάει να πάρει κεφάλια, η μπάντα ξεκινάει και τελειώνει (ναι, το παίξανε ξανά) με το “Steel And Silver”, παίζουν ακόμα και το “Iron Brotherhood” από το demo “Vengeance” (!!!) και γενικώς νιώθεις ότι βγήκαν με σπαθιά να πάρουν κεφάλια άπιστων. Κάνουν μία ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ διασκευή στο “Necropolis” των Manilla Road στην καλύτερη εκτέλεση του που έχω ακούσει ποτέ (πέστε φάτε με, χέστηκα, το κάρφωσαν) και ενώ είχα μια συζήτηση σχετικά με ότι κάποιοι τους θεωρούν εμπορικούς (ε;), τυρένιους (πως;) και φασαίους (τι;), η απάντηση μου είναι απλή. ΕΙΣΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΡΕ; Τι άλλο θέλετε να ακούτε δηλαδή; Τα παλικάρια έδωσαν εμφάνιση – ορισμό του τι εστί ΜΕΤΑΛΛΟ γενικά, δεν ακούω κουβέντα. Με γέμισαν τόσο που προσδοκώ άμεση επιστροφή τους να πάω να πάρω σκαλπ. Είστε υπέροχοι ρε, με κάνατε κύβους.
JACK STARR’S BURNING STARR
Headliner της 1ης μέρας δικαιωματικά ο θρυλικός και αειθαλής παρά τα 73 του χρόνια Jack Starr με την μπάντα του τους Burning Starr. Σε μία εμφάνιση υπέρ του δέοντος πλήρη, με 18-19 κομμάτια αν δεν κάνω λάθος (πραγματικά ασταμάτητος) σε σημείο η συναυλία να τελειώσει στη 1 με μικρή καθυστέρηση, έχει την τύχη να έχει ένα φοβερό line – up μαζί του, με ατραξιόν τον ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑΡΑ Alex Panza, πουλέν από τους Hitten ούτως ή άλλως, ενώ κατανοείτε ότι στη θωρά και μόνο του Kenny Earl Edwards στα τύμπανα, του Rhino της καρδιάς μας από την εποχή του στους Manowar, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο σοβαρά. Άλλο να σας λέω πόσο ΔΥΝΑΤΑ χτυπούσε και τους πιο απλούς ρυθμούς κι άλλο να το βλέπετε, τραντάχτηκε το drum kit του σε κάθε κατέβασμα. Προφανής ο χαμός στα μαζεμένα κομμάτια από τα έπη των Virgin Steele, με τα “Burn The Sun”, “Metal City”, Go Down Fighting”, “Danger Zone” και φυσικά το “Don’t Say Goodbye (Tonight)” που το κοινό ξέφυγε λες κι έβλεπε Exodus το ’85 ας πούμε, με το σετ ωστόσο να έχει άλλο τόσο να δώσει. Για το παικτικό μέγεθος του Jack Starr δε νομίζω ότι χρειάζονται αναφορές, ο άνθρωπος είναι master της εξάχορδης από κάθε άποψη. Πλήρες πακέτο μπάντας κι εμφάνισης, με τον ίδιο λακωνικό να μιλάει μόνο όταν το κρίνει απαραίτητο και με τη βραδιά να κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν ένιωσα αυτό που ένιωσα στους Sumerlands αρχικά και στους Visigoth στη συνέχεια, αλλά όποιος έχει παράπονο, να πέσει φωτιά να τον κάψει.
2η ΜΕΡΑ 9/3/2024
STYGIAN CROWN
Το δυνατότερο ξεκίνημα ημέρας όλων έμελλε να μας δώσει και μία από τις κορυφαίες αποδόσεις όλου του φεστιβάλ (τοπ 3 για μένα προσωπικά). Οι Καλιφορνέζοι epic doomsters Stygian Crown ανεβαίνουν στη σκηνή και για επόμενα 45’, γέρνουν τον άξονα της Γης προς το μέρος τους με την τρομερή βαρύτητα τους. Το πρόσφατο άλμπουμ τους “Funeral For A King” (τοπ 5 χρονιάς στο πρώτο τρίμηνο του ’24) συνέχισε την έμπνευση του ομότιτλου ντεμπούτου τους το 2020 με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σκάνε μύτη με το ομότιτλο intro του πρόσφατου δίσκου τους και συνεχίζουν στιβαρά με τα επίσης νέα “Bushido”, “Scourge Of The Seven Hills” και “The Bargain”, πριν μεταφερθούν στο ντεμπούτο τους με τα “Up From The Depths” και “Two Coins For The Ferryman” και κλείνοντας εντυπωσιακότατα με τα “Strait Of Messina” και “Beauty And Terror”. Aπίστευτος ήχος, ο Rhett Davis στα τύμπανα κανονικά στις επάλξεις παρά το προ τριμήνου έμφραγμα (ήρωας) και η φοβερή, τρομερή και απλά ασύλληπτη Melissa Pinion κατορθώνει να αποδώσει φωνητικά το υλικό τους ακόμα καλύτερα και με μεγαλύτερη πομπή κι από τα δυο φοβερά άλμπουμ. Το next big thing του ευρύτερου doom ήχου που σε δίκαιο κόσμο, θα δούνε σωρεία οπαδών να τους προσκυνάνε. Πως μας πετσοκόψατε έτσι;
Stygian Crow UTH XVIII @ Gagarin 205 Athens - credits C.Alossi
STEEL INFERNO
Ειλικρινά μετά από αυτό που έκαναν πριν οι Stygian Crown, αν ήμουν σε μπάντα, θα το σκεφτόμουν πολύ να βγω στη σκηνή, σχεδόν πεπεισμένος ότι δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Κι όμως οι Steel Inferno κράτησαν επίπεδο όντας τρομερά καλοί και απόλυτα σπιντάτοι όπως έπρεπε για να τονιστεί και η αντίθεση τους με τους Αμερικάνους. Μπάσιμο με το “No Escape” από το τελευταίο τους πολύ καλό άλμπουμ “Evil Reign” στο οποίο και βασίστηκε το σετ, ενώ δε δίστασαν να μας παίξουν και δυο νέα κομμάτια, με το ένα εκ των οποίων μάλιστα έκλεισαν και την εμφάνιση του (δε συγκράτησα τίτλους, ζητώ συγνώμη). Βγήκανε με περίσσεια όρεξη και απέδωσαν το ήδη up tempo υλικό τους ακόμα πιο ενεργητικά και έντονα, με αποτέλεσμα να κάνουν τον κόσμο μπροστά να κουνηθεί, ενώ καθώς έτυχε να τους παρακολουθήσω από τον εξώστη, και πάνω τα θετικά σχόλια υπέρ τους έδιναν κι έπαιρναν από γνώστες του αν μια μπάντα μπορεί να παίξει καλά. Τονίζω το γνώστες γιατί οι περισσότεροι στους οποίους αναφέρομαι, έχουν και δικές τους μπάντες. Ο τραγουδιστής Chris Rostoff έχει ένα μοναδικό τρόπο να παίρνει τον παλμό του κοινού και να τον εκτοξεύει πίσω, του αξίζουν συγχαρητήρια. Μία καθ’όλα τίμια και χορταστικη ποιοτικά εμφάνιση.
QUARTZ
Ειλικρινά θέλω να υποκλιθώ από σεβασμό στην περίπτωση των Quartz και δε μπορώ να βρω λόγια να περιγράψω το δέος και την όλη θετικά εντύπωση που προκάλεσαν στον κόσμο. Βλέπεις ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι όχι απλά πατέρες αλλά και παππούδες πολλών στο χώρο, να παίζουν τόσο έξω καρδιά και με τόση χαρά που ήταν πάνω στη σκηνή που το χειροκρότημα είναι το λιγότερο. Το κοινό από την αρχή τους αγκάλιασε, με συνέπεια και οι ίδιοι να λάμπουν για την ευκαιρία που τους δόθηκε γι’αυτή την εμφάνιση, δεν σταματούσαν να ευχαριστούν τον κόσμο, άψογοι ηχητικά, συνεπέστατοι παικτικά, ούτε υπερβολές, ούτε καρικατούρες ενός μεγάλου παρελθόντος, κατέθεσαν στο σανίδι 47 χρόνια εμπειρίας από το πρώτο ιστορικό ομότιτλο άλμπουμ τους και όσο περνούσε η ώρα, γινόντουσαν ακόμα καλύτεροι. Ως παιδιά του Birmingham μικροί, είχαν ως ήρωες τους Black Sabbath, που μάλιστα δε θα διστάσουν να διασκευάσουν πριν το τέλος με το αξεπέραστο “Heaven And Hell” και ΟΛΟ το Gagarin να τραγουδάει ρυθμικά. Μάλιστα ήταν τέτοιο το χειροκρότημα που επέστρεψαν να παίξουν κι άλλο τραγούδι, ενώ το πώς τους συμπεριφέρθηκε μετά ο κόσμος όταν τους είδε να γυροφέρνουν το χώρο θα έπρεπε να καταγραφεί, αμέριστος σεβασμός και πραγματικά προνόμιο που τους είδαμε. Ζωή να έχετε!
PHANTOM SPELL
Για τη συνέχεια οι υπέροχοι Phantom Spell, οι οποίοι ήρθαν στο δρόμο μου όταν έμαθα ότι είναι η νέα μπάντα του Kyle McNeill, κιθαρίστα/τραγουδιστή και στους Seven Sisters που από τις παραδοσιακές μπάντες της τελευταίας δεκαετίας, έχουν αποτελέσει μεγάλη αδυναμία. Το “Immortal’s Requiem” που κυκλοφόρησαν πρόπερσι οι Phantom Spell είναι ένα υπέροχο άλμπουμ, το οποίο ανεβάζει την αξία του όσο περνάει ο καιρός και δεν είναι τυχαίο ότι η αρχική μου σκέψη είναι ότι πρόκειται για συγγενική ηχητικά μπάντα με τους ήδη καταξιωμένους Wytch Hazel. Θεωρώ ότι αν συνεχίσουν σε ανάλογη έμπνευση οι Phantom Spell, δε θα αργήσει και η ώρα της δικής τους καταξίωσης, ειδικά αν ακολουθήσουν την σωστά ανοδική πορεία των Wytch Hazel από δίσκο σε δίσκο. Ο ήχος ήταν πραγματικά κρυστάλλινος, σχεδόν αναλογικός, από άλλη εποχή. Παίξανε μεγάλο μέρος του προαναφερθέντος άλμπουμ με κορυφή κατ’εμέ την εκτέλεση του “Seven Sided Mirror” και αν κάτι μπορώ μόνο να υπογραμμίσω μελλοντικά, είναι να αυξήσουν τις πιο up tempo στιγμές στο υλικό τους, καθώς ξεκάθαρα λειτουργούν καλύτερα, ειδικά σε συναυλιακό περιβάλλον. Καταχειροκροτήθηκαν όπως άξιζε και κάτι μου λέει ότι δε θα αργήσει η στιγμή που θα τους ξαναδούμε στα μέρη μας, περιμένω να δικαιώσουν τις προβλέψεις μου στο επόμενο άλμπουμ τους.
EVIL INVADERS
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, η κορυφαία μπάντα στην ιστορία του φεστιβάλ, μαζί με τους Armored Saint. Εμφάνιση – φόνος από το πρώτο δευτερόλεπτο που μας πετάνε τα “Feed Me Violence” και “Mental Penitentiary” και εκεί που ξεκινάνε τα νέα κομμάτια, παίρνει άπαντες ο διάολος. Έχει ανοίξει μια τρύπα στη μέση του Gagarin από το ξύλο και το σβερκοκοπάνημα, στο “Hissing In Crescendo” αρχίζουν και παίρνουν φωτιά, το τραγούδι της δεκαετίας ονόματι “In Deepest Black” απλά ηρεμεί τα πνεύματα μέσα σε συγκίνηση και στο “Sledgehammer Justice” απλά αρχίζει ξανά η σφαγή πριν ηρεμήσουν ξανά λίγο τα πνεύματα με το “Forgotten Memories”. Οι τύποι βγήκαν έξω να σκοτώσουν το κοινό, δε λυπούνται κανέναν, μιλάμε για επίδειξη συναυλιακής δύναμης όσο ελάχιστες φορές μέσα στα χρόνια, αυτοί έπρεπε να παίζανε με τους Dark Angel τον Ιούλιο να μην έμενε ρουθούνι. Στο “Die For Me” ξεφεύγουν και οι πιο ήρεμοι και στο κλείσιμο με τα “Fast, Loud’n’Rude” και “Raising Hell”, λασκάρει λίγο παραπάνω η βίδα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Joe Van Audenhove, o οποίος από τη χαρά του με το κοινό, το παίρνει πάνω του και τραβάει και τους άλλους σε μία εμφάνιση – ΠΑΝΘΕΟΝ για το θεσμό του φεστιβάλ και που για να ξεπεραστεί πρέπει να έρθουν τίποτα Overkill. Και αν! Επισήμως το φεστιβάλ τελείωσε εδώ, όλα όσα έγιναν μετά απλά το συμπλήρωσαν.
ETERNAL CHAMPION
Ξέρω ότι θα δυσαρεστήσω πολλούς αλλά τα παλικάρια ενώ έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, συναυλιακά τουλάχιστον εκτίθενται. Βγήκαν και μετά τους αρχι – φονιάδες που ήταν ούτως ή άλλως χαμένοι από χέρι, ήταν και –αρκετά- χειρότεροι από την πρώτη φορά το 2019, βγήκαν τρομερά υποτονικά με το “War At The Edge Of The End” κι εκεί που πήγαν να πάρουν τα πάνω τους με το “Coward’s Keep”, μία που τους ακούγαμε και μία που δεν τους βλέπαμε που λένε. Δεν ξέρω τι έφταιξε αλλά οι περισσότεροι τους παρακολούθησαν με μεγάλη ξενέρα. Κρίμα το όλο παρουσιαστικό του παιδαρά Jason Tarpey, παλικάρι 2 μέτρα, έπρεπε να βγαίνεις στη σκηνή και να γίνεται σεισμός. Φοράς και τη μπλουζάρα του “Tides” των Memory Garden, από φωνή ρε αδερφάκι μου όμως… όχι. Να ακούς κομματάρα όπως το “Ravening Iron” (πραγματικά καλός δίσκος, καλύτερος κι από το ήδη καλό “The Armor Of Ire”) και να μη σε συνεπαίρνει, είναι μεγάλο κρίμα. Εκεί που έχουμε απηυδήσει πλήρως, κυριολεκτικά σώζονται από βέβαιο διασυρμό στα τρία τελευταία κομμάτια, λες και κάποιος τους κούρδισε, αποδίδοντας ειδικά το “I Am The Hammer” και το “Skullseeker” αρσενικά. Δε μπορούσατε να βγείτε έτσι από την αρχή; Όλοι μου είπανε ότι στο Temple πρόπερσι ήταν φοβεροί, να’μαι τόσο άτυχος και να’χω 2/2 που δεν; Εύχομαι να το βελτιώσουν άμεσα, δε θα βάλω στο ζύγι τους Evil Invaders σε ένδειξη fair play, οι Visigoth τους έκαναν τα μούτρα κρέας.
CIRITH UNGOL
Γράφω χωρίς πολύ κουράγιο τα παρακάτω, καθώς προσπαθώ να δεχτώ ακόμα ότι δε θα ξαναδούμε αυτό το μεγάλο, σπουδαίο, βιωματικό συγκρότημα, σε ένα αντίο που έγινε όπως τους άρμοζε. Ηρωικό και αποθεωτικό κι από τον τελευταίο μέσα στο Gagarin. Ακόμα και χωρίς τον Greg Lindstrom στις κιθάρες, ο Armand Anthony των Night Demon, δίπλα στο «αφεντικό του» στη μπάντα Jarvis Leatherby στο μπάσο, ανανεώνουν τόσο τους εμβληματικούς Tim Baker στα φωνητικά και Robert Garven στα τύμπανα και για την υπόλοιπη μιάμιση ώρα, γράφουν ιστορία για τελευταία φορά στη χώρα που είμαι βέβαιος ότι λατρεύτηκαν όσο πουθενά αλλού. Και μόνο που μετά το “Velocity (S.E.P)” πετάνε καπάκι το “Join The Legion”, αρχίζει ο χαμός και σε κάθε κομμάτι, η σκέψη είναι «ρε πούστη μου, γιατί να το ακούω τελευταία φορά αυτό τώρα;» και προσπαθείς να ισορροπήσεις την πίκρα με τον άκρατο οπαδισμό ουρλιάζοντας κάθε στίχο σαν τρελός. Το τι έγινε όταν παίχτηκαν τα “Blood And Iron”, “Atom Smasher”, “Chaos Descends”, “Frost And Fire”, “I’m Alive” και “King Of The Dead” στο κύριο σετ, δεν περιγράφεται. Δεν είναι ότι έχουν τα κομμάτια για να υποστηρίξουν μια εμφάνιση, είναι ότι τα πετάνε και μαζεμένα σχεδόν αφήνοντας το κοινό πλήρως εμβρόντητο με τα σαγόνια κάτω
Τα κομμάτια των δυο τελευταίων δίσκων τους “Forever Black” και “Dark Parade” αποδίδονται βαρύτατα και δείχνουν γιατί έχουν θέση δίπλα σε αυτά της χρυσής τους δεκαετίας (1981 - 1991) και στο encore μας περιμένουν τρία ακόμα κομμάτια, πριν το μεγάλο αντίο με το “Black Machine” και με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα να ακολουθεί, με το συγκρότημα να υποκλίνεται και να μας αναφέρει πόσο υπόχρεο νιώθει που τους στηρίζαμε από την αρχή και εμπράκτως. Η έννοια «τελευταία συναυλία των Cirith Ungol στην Ελλάδα» πονάει, αλλά από την άλλη πρέπει να εξάρουμε την τιμιότητα τους, μου είπαν ξεκάθαρα κατ’ιδίαν ότι είναι εξαντλητικό να περιοδεύουν αλλά θέλουν να κάνουν 1 – 2 άλμπουμ ακόμα για να φύγουν με το κεφάλι ψηλά. Ένα φινάλε με την αυλαία να πέφτει όπως άξιζε σε ένα συγκρότημα που από ήρωες του Underground έφτασαν να παίρνουν έστω 30 σχεδόν χρόνια μετά μέρος από όσα τους άξιζαν εξ’αρχής και που μας δίδαξαν ήθη και αξίες στα 53 χρόνια ύπαρξης τους. Ξέρεις τι θα πει να σου λείπει μια κιθάρα και να παίζονται αυτά τα κομμάτια καλύτερα απ’ότι με δυο; Τεράστια ένεση αδρεναλίνης τα 2/3 των Night Demon δίπλα στους παλιούς, τους αξίζει ισάξια αναφορά για αυτό το θριαμβευτικό τέλος εντός σκηνής.
Συνολικά μιλάμε για διοργάνωση που πέραν του sold out στέφθηκε με μέγιστη επιτυχία, διέκρινα το άγχος και την προσμονή στο προσωπικό όσων δούλεψαν γι’αυτό, δείγμα ότι δεν εφησύχασαν στιγμή και ότι ήταν στην τσίτα για να πάνε όλα σωστά. Είδα τύπο να έρχεται μέχρι κι από τη Γουατεμάλα για το φεστιβάλ, αν αυτό λέει κάτι. Έχει γίνει θεσμός που πλέον αν δεν δω συγκεκριμένα άτομα από Ιταλία και Γερμανία θα μου φανεί παράξενο, γνώρισα πάρα πολλούς Ισπανούς και Πορτογάλους αυτή τη φορά, 2 άτομα από τη Γαλλία μου είπαν ότι θα εύχονταν να υπήρχε κάτι ανάλογο σε φεστιβάλ στη χώρα τους (η οποία χώρα τους έχει το Hellfest, μείζουσας σημασίας δήλωση), οφείλω να τονίσω τη χαρά όλων σε πηγαδάκια για το νέο άλμπουμ των Judas Priest που μονοπώλησε το ενδιαφέρον, το πόσο οργανωμένα ήταν τα signing sessions (σεβασμός ειδικά στους Cirith Ungol που είχαν τεράστια ουρά και δώσανε χαρά σε όλους), το παραμιλητό όλων μετά τις εμφανίσεις των Night Demon (warm – up day), Visigoth (1η μέρα) και Evil Invaders (2η μέρα) και να τονίσω ότι είναι κρίμα που πολλοί δεν είδατε την υπερδύναμη Stygian Crown, αν είχαν περισσότερο ακόμα κόσμο, νομίζω θα είχαμε ακόμα πιο αποθεωτική αντιμετώπιση τους.
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσους συνέβαλλαν σε όσα είδαμε αυτό το τριήμερο και προσωπικά οφείλουμε να πούμε ευχαριστώ για κάθε διευκόλυνση στο να προσπαθήσουμε με τη σειρά μας να δώσουμε όσο σωστή και αντικειμενική ενημέρωση γίνεται. Όλοι έχουμε προτιμήσεις ή όχι σε μπάντες, αλλά οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι, είτε με μπάντες που δε μας αρέσουν και παίξανε σπουδαία (καλή ώρα οι Sacred Steel για μένα προσωπικά) είτε μας αρέσουν περισσότερο και περιμέναμε πιο πολλά.
Και του χρόνου με υγεία. Με Crimson Glory να έρχονται με φόρα, με Titan Force εγγύηση, με Crypt Sermon να υπόσχονται πολλά και με Butcher έτοιμους από τώρα να κάνουν ότι έκαναν φέτος οι Evil Invaders, έχουμε ήδη υψηλό κίνητρο παρουσίας και το 2025. Και που να ανακοινωθούν και τα περαιτέρω που δεν γνωρίζουμε!
UP THE HAMMERS, DOWN THE POSERS!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες:
Warm Up Day: C.Alossi
Day1: Νικόλας Καλογήρου
Day2: Μιχάλης Παναγιώτου
Comments
