Οι Γάλλοι (εκ Τουλούζης) Aephanemer μου είναι γνώριμοι αρκετά χρόνια, σχεδόν από την πρώτη τους κυκλοφορία, μιας και είμαι οπαδός του μελωδικού Death Metal. Ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα τους δω live και με έκπληξη έμαθα πριν λίγες μέρες ότι όχι μόνο θα παίξουν στην Ελλάδα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη), αλλά στην ευρύτερη γειτονιά μου και συγκεκριμένα στο “Holywood (προσοχή στο ένα “l”) Stage”, στον Άγιο Δημήτριο. Πρόκειται για ένα συμπαθητικό μικρό club (μουσική σκηνή) επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης, όπου συνήθως παίζουν ελληνικά συγκροτήματα (έντεχνου, jazz, blues, rock αλλά σπάνια metal) και ως εκ τούτου είχα πάει μόνο άλλη μία φορά.
Η συναυλία ήταν ανήμερα της εθνικής μας εορτής (25/3), όμως η επόμενη μέρα ήταν εργάσιμη. Μεγάλο κίνητρο ήταν επίσης το φτηνό εισιτήριο (μόλις 10 €). Οι πόρτες άνοιγαν κατά τις 9, έφτασα κατά τις 9:30, όμως οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει ακόμη και υπήρχε μία σχετική ουρά έξω από το club. Οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 10:30 και στο διάστημα της αναμονής έπιασα κουβέντα με μερικούς fans. Οι περισσότεροι ήταν από τις γύρω περιοχές και τους προβλημάτιζε η μακρά αναμονή, μερικοί μάλιστα (κυρίως αν έπρεπε να ξυπνήσουν νωρίς) γύρισαν πίσω άπραγοι. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι η αιτία ήταν η καθυστερημένη άφιξη των Aephanemer από την Ιταλία, άρα και του soundcheck. Ένας επιπλέον (ήσσονος σημασίας) λόγος καθυστέρησης ήταν η επιβεβαίωση της λίστας αυτών που είχαν προπληρώσει το εισιτήριο. Αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με καλύτερη οργάνωση.
Επί του ουσίας, τώρα. Το club περίπου γέμισε και κατά τις 10:45 οι Primal Roots έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή. Προσωπικά έμαθα για την ύπαρξη τους επί τούτου λίγες μέρες πριν και άκουσα τραγούδια τους στο internet και spotify. Πρόκειται για ένα σχετικά νέο (από το 2019) πολυεθνικό συγκρότημα με έδρα την Αθήνα. Έχουν στο ενεργητικό τους μία πλήρη κυκλοφορία: “Stand Up” (2022) + κάποια νέα τραγούδια. Ο ήχος τους είναι κάπως περίεργος, ασυνήθιστος και είναι δύσκολο να μπουν να ταμπέλες στην μουσική τους, καλύτερα να τους ακούσει κάποιος για να τους χαρακτηρίσει. Όσον αφορά την πολυεθνικότητα, ο μόνος Έλληνας είναι ο ικανότατος drummer Αλέξανδρος Γεωργαρίου. Εισήλθε στο συγκρότημα τον Δεκέμβριο του 2023 (ως live μέλος) μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Ζαρίδα για λόγους υγείας, όπου μαζί με την Τυνήσια μπασίστρια Amira Debaieb ήταν πραγματικοί «βράχοι» στον ρυθμό. Ο Ισπανός δεξιοτέχνης κιθαρίστας Alejandro Lobato έπαιξε επάξια και τα πιο απαιτητικά μέρη και μάλιστα χωρίς δεύτερο κιθαρίστα. Στις 17/10/2023 το συγκρότημα ανακοίνωσε ότι συνεχίζει ως 4αδα, μετά την αποχώρηση του Σουηδού lead κιθαρίστα Thomas Toivonen. Η δυναμική Βρετανίδα τραγουδίστρια (πραγματική «φωνάρα») σε ρόλο frontwoman Rachel Cassar ξεσήκωνε τον κόσμο. Μιλούσε πολύ καλά ελληνικά εφόσον κατοικεί στην χώρα μας αρκετά χρόνια και είχε εμφανιστεί και στο Voice το 2018. Η ένταση και η αγωνία της να αποδώσει σωστά τα όντως απαιτητικά φωνητικά αποτυπώνονταν συχνά με χαρακτηριστικές εκφράσεις στο πρόσωπο της.
Όλοι οι μουσικοί ήταν αξιόλογοι ως μονάδες, αλλά και ως σύνολο φαίνονταν καλοδουλεμένοι, παρ’ όλες τις ανακατατάξεις και αλλαγές μελών τους τελευταίους μήνες. Στα ~ 45’ της εμφάνισης τους έπαιξαν 9 τραγούδια (παρελήφθη λόγω χρονικών περιορισμών η διασκευή του “Toxicity”) με πάθος και ενθουσιασμό και κέρδισαν το κοινό (ακόμη και αυτούς που δεν τους γνώριζαν). Στα αξιοσημείωτα είναι ότι διασκεύασαν πολύ πετυχημένα (αν δεν το ήξερε κάποιος θα νόμιζε ότι ήταν δικό τους κομμάτι) το «Πόσο λίγο με ξέρεις» (της Ευρυδίκης) στα αγγλικά ως “How little you know me”. Προσωπικά μου αρέσουν υπερβολικά ως συνθέσεις τα: “Black” (πραγματικός Power Metal ύμνος, από τα καλύτερα Power Metal τραγούδια της ελληνικής σκηνής) και “Tribal Dream” (έτερος Power, αλλά πιο προς Metal ύμνος). Όμως για τα υπόλοιπα κρατώ κάποιες επιφυλάξεις. Όλα όμως ανεξαιρέτως τα τραγούδια ερμηνεύτηκαν με επαγγελματισμό και ενθουσιασμό.
Primal Roots setlist
01 Tribal Dream
02 Stand Up
03 Black
04 Made in Hell
05 Race to the Red Light
06 How Liitle You Know
07 Send in the Clowns
08 Say It
09 Mystery
Oι Aephanemer είναι ένα αρκετά αξιόλογο συγκρότημα, με πολύ καλές και δεμένες συνθέσεις, με riffs που μένουν στο μυαλό (δεν παίζουν «παπάδες», απλά για να παίζουν) και αναμφίβολα τέτοια μουσική παίζεται από δεξιοτέχνες μουσικούς. Ο Martin Hamiche είναι ο ιθύνων νους της μπάντας, αφού στην πρώτη κυκλοφορία της μπάντας (το ορχηστρικό “Know Thyself” EP του 2014) έπαιζε όλα τα όργανα! Περιττό να αναφέρω ότι είναι δεξιοτέχνης κιθαρίστας και εκτός από την μουσική τους, μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει βλέποντας τον πως παίζει κυρίως στα (χρονικά) πρώτα YouTube videos της μπάντας (και στα υπόλοιπα, βέβαια). Έτερος «εγκέφαλος» του συγκροτήματος είναι η Marion Bascoul (ρυθμική κιθάρα, φωνητικά, συγγραφή στίχων). Η μπάντα πλαισιώνεται από τους πολύ αξιόλογους Mickaël Bonnevialle (τύμπανα) και Laure Bègue (μπάσο), η οποία δεν αναγράφεται ως επίσημο αλλά ως live μέλος και εισήλθε στην μπάντα προσφάτως (2023), ενώ είναι και μέλος των Xaon. Κατά σύμπτωση όπως και οι Primal Roots και αυτοί αποτελούνταν κατά το ήμισυ από γυναίκες και μάλιστα στους ίδιους ρόλους: μπάσο, φωνητικά. Οι πρώτες κυκλοφορίες (2014 ‘Know Thyself” EP, 2016 “Memento Mori” και 2019 “Prokopton”) κυκλοφόρησαν με δική τους ανεξάρτητη παραγωγή και μετά (09/2019) υπέγραψαν με την γνωστή Napalm Records, η οποία εξέδωσε το “A Dream of Wilderness” (2021) και επανακυκλοφόρησε το “Prokopton”.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Το κοινό άρχισε να ζητωκραυγάζει! Η πολυπόθητη ώρα είχε επιτέλους έρθει! Η πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους ήταν γεγονός. Ξεκίνησαν δυναμικά με το “Prokopton” από το ομώνυμο album, από το οποίο έπαιξαν 5 τραγούδια από τα 11 του setlist, ένδειξη ότι το θεωρούν ως το πιο πετυχημένο τους (προσωπικά δυσκολεύομαι να επιλέξω, εφόσον ότι έχουν μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο). Εκπροσωπήθηκαν όλες οι κυκλοφορίες τους και είναι χαρακτηριστικό ότι από το πιο πρόσφατο “A Dream of Wilderness” έπαιξαν μόνο 3. Όμως σε 11 κομμάτια τι να πρωτοχωρέσει? Αναγκαστικά έπρεπε να μεγαλώσει το setlist για να συμπεριλάβει περισσότερα.
Παρόλο το προχωρημένο της ώρας και την ταλαιπωρία από τις μετακινήσεις, δεν φάνηκε να επηρεάστηκαν (αχάμπαροι). Η σκηνική τους παρουσία ήταν άψογη, χωρίς λάθη με πολύ δυναμικό παίξιμο και κάνοντας συχνά headbanging. Και αντιστοίχως το κοινό ανταποκρίθηκε με έντονες εκδηλώσεις ενθουσιασμού, όπως συνεχές headbanging από μερικούς φανατικούς οπαδούς, παρατεταμένο χειροκρότημα, έντονες ζητωκραυγές, ρυθμικά παλαμάκια και ιαχές στυλ ε-ε-ε στα πιο mid tempo ρυθμικά σημεία των τραγουδιών. Επίσης ήταν πολύ ευχάριστο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των παρευρισκομένων παρέμεινε μέχρι τέλους (λίγο μετά την 1) και ότι υπήρχαν και άτομα κάπως μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι μάλιστα ήταν και αρκετά εκδηλωτικοί.
Φυσικό ήταν να ευχαριστούν τον κόσμο σχεδόν μετά το τέλος κάθε τραγουδιού. Στο “Le radeau de la Méduse” η Marion ρώτησε το κοινό εάν θα ήθελαν να τραγουδήσει στα αγγλικά ή στα γαλλικά. Η συντριπτική πλειοψηφία είπε στα γαλλικά και φυσικά η λαϊκή απαίτηση εκπληρώθηκε (άλλο που δεν ήθελε). Επίσης η Marion αναφέρθηκε στον ελληνικό πολιτισμό προλογίζοντας το τραγούδι “Antigone”. Αν και συνήθως το setlist μίας περιοδείας είναι σχεδόν το ίδιο για όλους τους σταθμούς, εντούτοις, περίμενα να παίξουν και το “Panta Rhei” («Πάντα Ρει», από την γνωστή φράση του Ηράκλειτου) στις συναυλίες τους εν Ελλάδι. Γενικά, στιχουργικά έχουν επηρεαστεί αρκετά από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η πρώτη τους κυκλοφορία “Το Know Thyself” είναι μετάφραση του «Γνῶθι σ’αυτόν», ενώ η πιο πετυχημένη “Prokopton” είναι transliteration (romanization) του «προκόπτων», δηλαδή η πρόοδος που κάνει κάποιος (ο «προκόπτων») ακολουθώντας το μονοπάτι των Στωικών φιλοσόφων.
Μόνη, ίσως παραφωνία (εκτός από την καθυστερημένη εμφάνιση τους) ήταν ο ήχος. Τουλάχιστον στις μπροστινές θέσεις τα drums κάποιες φορές επισκίαζαν τον ήχο στις κιθάρες και ακούγονταν σαν ο Mickaël Bonnevialle να έπαιζε με κουβάδες! Κρίμα, γιατί η μουσική τους βασίζεται στις κιθάρες και αδικούσε την πολύ καλή εμφάνιση τους.
Συνολικά έπαιξαν ~ 65’ με κέφι και ενθουσιασμό, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό. Μία επιπλέον δυσκολία έγκειται στο ότι τα τραγούδια τους έχουν σχετικά μεγάλη διάρκεια για death metal (έστω και μελωδικό) συγκρότημα, με μέση χρονική διάρκεια τραγουδιών του setlist ~ 5’30”, γεγονός που καθιστά την ζωντανή εκτέλεση τους δύσκολη, πρωτίστως για το συγκρότημα και δευτερευόντως για τους headbangers.
Εφόσον τα πλήκτρα είναι παρόντα σχεδόν σε κάθε κομμάτι τους θα πρότεινα να εισέλθει στο συγκρότημα και κάποιος live πληκτράς/ου για να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία (και αυτοσχεδιασμών) στις ζωντανές εμφανίσεις.
Μετά την συναυλία το κοινό είχε την δυνατότητα να γνωριστεί με τα συγκροτήματα (αυτό είναι το πλεονέκτημα των μικρών live clubs). Προσωπικά γνώρισα μέλη και των δύο συγκροτημάτων και απεκόμισα πολύ θετικές εντυπώσεις. Δεκτικοί άνθρωποι, που ήθελαν την επικοινωνία με το κοινό, παρόλη την κούραση τους. Και τα δύο συγκροτήματα αξίζουν περισσότερης αναγνώρισης και επιβράβευσης των προσπαθειών τους. Θα ήθελα να τους ξαναδώ live αμφότερους.
Aephanemer setlist
01 Prokopton
02 The Sovereign
03 Unstoppable
04 Le radeau de la Méduse
05 Path of the Wolf
06 Snowblind
07 Antigone
08 Memento Mori
09 A Dream of Wilderness
10 If I Should Die
11 Bloodline
Για το RockOverdose,
Παναγιώτης Παπανδρεόπουλος
