Μερικά πράγματα έχουν λόγο που συμβαίνουν και ειδικά με τον τρόπο που συμβαίνουν, δεν είναι να τα αναλύεις πολύ γιατί χάνουν την αξία τους και στην τελική, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ήσουν εκεί και τα έζησες στο έπακρο. Περίμεναν πολλοί –και πολύ- αυτή την εμφάνιση των Achelous, οι οποίοι στην ουσία μας παρουσίασαν το νέο καταπληκτικό τρίτο άλμπουμ τους “Tower Of High Sorcery” και πιστοποίησαν πως και γιατί βρίσκονται σε φοβερή φόρμα και πως και γιατί τουλάχιστον σε ό,τι αφορά παραδοσιακού ήχου μπάντες, δεν βλέπουν κανέναν στην εγχώρια Ελληνική σκηνή, έχοντας ξεφύγει κατά πολύ ποιοτικά.
Συναυλιακά όλοι όσοι τους είχαμε δει πολλάκις στο παρελθόν, περιμέναμε κάτι ανάλογα ανεβαστικό και πομπώδες όπως τις άλλες φορές, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν ακόμα πιο σοβαρά και καλοστημένα, δείγμα του πόσα επένδυσαν τα παιδιά σ’αυτή την εμφάνιση και πόσο άψογα προετοιμασμένοι ήταν για αυτήν. Για Σάββατο βράδυ, το λες ιδανική βραδιά, ενώ ο κόσμος τους τίμησε και με το παραπάνω, γεμίζοντας το Temple, ουδεμία έκπληξη καθώς εδώ κάνανε sold out χωρίς κυκλοφορία δίσκου, δε θα το κάνανε τώρα στη μεγαλύτερη –μέχρι την επόμενη- στιγμή της ως τώρα καριέρας τους; Και μάλιστα φρόντισαν άψογα και για το πώς θα ζεσταθεί το κοινό.
Ορεκτικό πριν την εμφάνιση των Achelous ήταν οι φοβεροί Γερμανοί doomsters Servants To The Tide, οι οποίοι φρόντισαν να μας δείξουν γιατί είναι μπάντα από την οποία μπορούμε να περιμένουμε πολλά και μάλιστα μια και ανήκουν και στη No Remorse, στην οποία κυκλοφόρησαν το παρθενικό τους ομότιτλο άλμπουμ πριν 3 χρόνια, έχουμε χρυσή ευκαιρία να έρθουμε πιο εύκολα σε επαφή με τη μουσική του. Μιλάμε για τόνους βαρύτητας σε επικό στυλ, οι Bathory κατευθύνουν ταξιδιάρικα τον ήχο τους και υπάρχουν έντονα Candlemass στοιχεία που κάνουν τα πάντα πιο όμορφα. Ο τραγουδιστής τους Stephan σκάει με μπλουζάκι Psychotic Waltz, κερδίζει το κοινό από τα αποδυτήρια και παίζουν μόλις 6 κομμάτια, λέγοντας σε όλους μας ότι τα κομμάτια τους είναι μεγάλα, παίζοντας μας μάλιστα και υλικό από το επερχόμενο άλμπουμ τους που είμαστε οι πρώτοι που ακούσαμε ζωντανά. Ο Leonid και η Katharina στις κιθάρες φροντίζουν να γεμίσουν όγκο τον χώρο, ο Sören στο μπάσο ακούγεται σαν τρίτος κιθαρίστας, ενώ ο Lucas στα τύμπανα πραγματικά τα έσπασε. Ξεχώρισε η εκτέλεση του “Your Sun Will Never Shine For Me” λίγο πριν το τέλος και δέχτηκαν θερμό και δίκαιο χειροκρότημα αποχωρώντας, σε μία εμφάνιση μεστή και που θα θέλαμε να ξαναδούμε σε μεγαλύτερη διάρκεια.
Οι Achelous βγαίνουν στη σκηνή σιγά σιγά αφού οι αδερφές Αναστασία και Εβελίνα Μεγαλοοικονόμου – ή όπως τις ανέφερε συνεχώς ο Χρήστος Κάππας, The Soul Sisters - έχουν ήδη αναλάβει να μας βάλουν στην ατμόσφαιρα του “Tower Of High Sorcery” με την εισαγωγή “Whispering Forest”, κι έτσι το ξεκίνημα με το “Dragon Wings” απλά είναι η σπίθα που περιμένει το κοινό για να πάρει φωτιά. Θα τονίσω το φοβερό ήχο, με το μπάσο να είναι τόσο όμορφα μπροστά και πεντακάθαρο όσο λίγες φορές, και τα πάντα να λειτουργούν στην εντέλεια. Ο Κάππας χουλιγκανίζει το κοινό από νωρίς σε φάση «δε σας ακούω», επιστρέφουν άμεσα στο παρελθόν με το “Macedon”, μεταπηδάνε στο “Northern Winds” και ήδη έχουν εκπροσωπηθεί άμεσα και οι τρεις δίσκοι στα τρία πρώτα κομμάτια. Άψογα επιλεγμένο σετ, που έδειξε ότι δεν ξεχνάνε το παρελθόν τους παρά το μέγεθος και αξία του νέου δίσκου τους. Ο Chris Achelous στο μπάσο παίζει χωρίς αύριο, το χαίρεται με την ψυχή του, κάνει βόλτες ανάμεσα στους δυο κιθαρίστες Γιώργο Μαυρομμάτη και Χάρη Ντίνο (ιστορική επιστροφή στις επάλξεις και με ντεθμεταλλάδικο Jackson εργαλείο στα χέρια του) και ο Γιάννης Ρούσσης με τις κόκκινες μπαγκέτες και κόκκινα πιατίνια φεγγοβολάει όταν πέφτουν τα φώτα σαν άγγελος.
Η εμφάνιση των παιδιών είναι ψυχή βαθιά γενικότερα, δεν είναι ότι συναυλιακά πάντα τα δίνουν όλα και το ξέρουμε, είναι ότι αυτή τη φορά φαίνεται τόσο η αλλαγή επιπέδου, είναι και ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται τα νέα κομμάτια και πόσο όμορφα δένουν με τα παλιά. Αρχικά να πω ένα μπράβο διότι πέραν όλου του νέου δίσκου, ακούσαμε ιστορικές στιγμές του παρελθόντος. Τα “Blood” (του είπα του Κάππα να πηδήξει στο κοινό να γίνει χαμός κι αυτός κατέβηκε τραγούδησε μαζί μας, στόχος επετεύχθη μεν, χωρίς πήδημα δε), “Gaugamela” (Πέρσες ρουφάτε παπάρι που ξεκινήσατε και πόλεμο πάλι) και “Warriors With Wings” από το “Macedon” και “The Crystal Shard” και “Face The Storm” (το κρυφό Βοlt Thrower κομμάτι τους) από το “The Icewind Chronicles” ήταν φοβερές προσθήκες σε ένα σετ σχεδόν μονίμως up-tempo, με εξαίρεση τη στιγμή που παίχτηκε το “Fortress Of Sorrow” και λύγισαν και τα τσιμέντα. Περίμενα σαν τρελός να ακούσω ζωντανά το απίστευτο “Istar (Blood Red Sea)” που μας έδειξαν πόσο ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΤΑΙ επί σκηνής, το “Into The Shadows” είναι το U.S. metal μεγαλείο τους και στιγμή που έχει γίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών, όχι μόνο λόγω της συμμετοχής του Harry “Tyrant” Conklin και το τέλος είναι μεγαλοπρεπές.
Συναυλία που ανοίγει με το “Dragon Wings” και κλείνει με το “Flames Of War” όπου το κοινό «καίγεται» μαζί τους στιχουργικά, Δ-Ε-Ν χαλάει ποτέ. Είναι τόσο uber αυτά τα δυο κομμάτια που δεν ξέρω αν πρέπει να το σκεφτούν να τα παίζουν δυο φορές το καθένα, μιλάμε ότι ξεφεύγουν τόσο πολύ από τις ψευτο-επικές ανοησίες που ακούγονται εκεί έξω, που πρέπει να γίνουν παράδειγμα προς εκμάθηση και επανάληψη μέχρι να γίνουν ένα με την ανάσα όλων. Η μπάντα ήταν σε κατάσταση αναπαραγωγής λεόντων με τον βρυχηθμό του οργασμού τους να αντηχεί σε όλο το Τemple και με τέτοια φόρα, φόρμα και πριαπισμό που μεταδίδουν, τα καλύτερα όχι απλά θα έρθουν στο δρόμο τους αλλά θα έρθουν και με τέτοια επίδειξη δύναμης που θα ξεχωρίσουν οι άντρες από τ’αγόρια. Τους βλέπω και ακούω τόσα χρόνια, αλλά εδώ μιλάμε για ΑΛΛΟ συγκρότημα πλέον. Η τύχη που βοηθάει τους τολμηρούς κι αυτούς που προσπαθούνε σκληρά και ολομόναχοι –το τονίζω πάντα διότι ξέρω τι θυσίες έχουν κάνει- τους συνοδεύει και η αύρα τους πλέον λάμπει αυτόφωτη. Μία μεγάλη εμφάνιση, καλύτεροι από ποτέ, πληρέστεροι, δολοφονικοί, πομπώδεις, έξω καρδιά και το κυριότερο; Με χαρά και αυταπάρνηση για ότι κάνουν. Παράδειγμα προς μίμηση για όλους εκεί έξω.
Εύγε ρε μπαντάρα, στον Krynn έχει πάρτυ κι αντί πυροτεχνημάτων, οι δράκοι φωτίζουν τους ουρανούς σαν σε παρέλαση για χάρη σας, ξερνώντας φλόγες και κάνοντας τη νύχτα μέρα.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα - D.Koenka Photography
Comments
