Τόσο τους Universe217, όσο και τους Allochiria, τους έχουμε απολαύσει αμέτρητες φορές ζωντανά στο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι οι εμφανίσεις των πρώτων όλο και αραίωναν μέσα στα χρόνια, σε αντίθεση με εκείνες των δεύτερων, που υπήρξαν σαφώς πιο ενεργοί το αμέσως προηγούμενο διάστημα.
Σε κάθε περίπτωση, η επί σκηνής σύμπραξη τους το βράδυ του περασμένου Σαββάτου θα υπερέβαινε τα ηθισμένα, μιας και στήθηκε με αφορμή τις δεκαετείς επετείους από την κυκλοφορία δύο δίσκων σταθμών για την εγχώρια underground σκηνή. Από τη μία το “Never”, η κατά γενική ομολογία καλύτερη δουλειά των Universe217 και από την άλλη το “Omonoia”, το “ψαρωτικό” ντεμπούτο των Allochiria, που έστειλε μπόλικο κόσμο αδιάβαστο άμα τη κυκλοφορία του.
Βλέποντας ζωντανά τους Αllochiria επάνω στη σκηνή του Fuzz, εκ πρώτης όψεως δε φάνηκε να ξεστρατίζουν σημαντικά από όσα μας έχουν συνηθίσει: μαεστρικά "χτισίματα" των ατμοσφαιρικών σημείων, άψογη μετάβαση προς πιο heavy καταστάσεις και η φωνή της Ειρήνης να υπερθεματίζει με εμφατικό τρόπο, τα όσο θαυμαστά υφαίνουν οι συνοδοπόροι της.
Σε δεύτερη ανάγνωση, δεν υπήρχε τίποτα τυπικό στην εμφάνιση τους. Το γεγονός ότι θα ακούγαμε ολόκληρο το “Omonoia” ήταν αρκετό, ώστε να το εξασφαλίσει. Το άκουσμα συνθέσεων όπως το “Today Will Die Tomorrow” ή το “We Crave What We Lack” κουβαλούσε αύρα άλλης εποχής, μπολιασμένη με τη γνώση και την εξέλιξη του σήμερα. Το γεγονός ότι δεν έμειναν αυστηρά στα 50 λεπτά του “Omonoia”, αλλά επέκτειναν το set τους, με τέσσερα κομμάτια από το περσινό “Commotion” (το αφιερωμένο στη Γάζα “Darklight” και τα “We Have Nothing”, “Still Life”, “Casualties) συν το πάντα ευπροσδεκτο Cracking Fractals”, καταδεικνύει ότι αυτή η βραδιά ήταν όντως ξεχωριστή για εκείνους κι όχι κάποιου είδους “αρπαχτή”. Οι Allochiria βούτηξαν μαζί μας με κάθε ειλικρίνεια στο παρελθόν, και αναδύθηκαν θριαμβευτικά στο τώρα, πετυχαίνοντας την απόλυτη post metal αναστύλωση.
Οι Universe217 από την άλλη, ήταν σαν να μην είχαν λείψει από κοντά μας δευτερόλεπτο: τα υπέρβαρα riffs, οι μελαγχολικές shoegaze μελωδίες και η μεγαλοπρεπώς χαμαιλεοντική φωνή της Τάνιας ήταν ξανά εκεί για να μας οδηγήσουν στη metal κάθαρση. Μια κάθαρση που περνούσε μέσα από τις -η μια καλύτερη από την άλλη- εννέα συνθέσεις του experimental doom αριστουργήματος “Never”.
Από το αργόσυρτο προσκύνημα του ομώνυμου, που άνοιξε κάπως ανορθόδοξα την εμφάνιση τους, στη θρηνητική εσωστρέφεια του “Mouth”, στη σαρωτική γκρούβα του “Mark My World” και στους κεραυνούς του “Electrified”, από εκεί στον catchy πειραματισμό των “Gravity” και “Stay” και φυσικά στην ανατριχίλα του “She”. Δεν ξαναζήσαμε απλά, βιώσαμε κυριολεκτικά την ατμόσφαιρα και το κλίμα αυτού του μοναδικού δίσκου και αξίζουν όλα τα μπράβο του κόσμου για το συγκρότημα, που όχι σκουριασμένο δε φαίνεται να είναι από την αποχή, αλλά μάλλον αποφασισμένο να σαρώσει ξανά τα πάντα στο διάβα του, διαθέτοντας πλέον μια καινοφανή ωριμότητα.
Η σύλληψη για μη γραμμική παρουσίαση του δίσκου αποδείχθηκε ευφυέστατη, ενώ οι κρίσιμες “ενέσεις” ενδιάμεσα με συνθέσεις από την υπόλοιπη δισκογραφία τους (“Here Comes”, “Seek”, “Towards The Sun”, “Nothing”) αλλά και ακυκλοφόρητα κομμάτια, όχι μόνο κατέστησαν σαφώς πιο πλούσια, αλλά ταυτόχρονα απογείωσαν την εμφάνιση τους. Το σπάνιο για τα δεδομένα του συγκροτήματος encore με το “Rest Here”, ανέβασε την αδρεναλίνη του κοινού για μια τελευταία φορά και έκλεισε πανηγυρικά την επετειακή εμφάνιση τους.
Εκκωφαντικό κλείσιμο ανοιχτών λογαριασμών και από τις δύο μπάντες, οι οποίες αναμετρήθηκαν επιτυχώς με το παρελθόν τους, ικανοποιώντας τον κόσμο που στήριξε το event και αναβαπτισμένες πλέον ατενίζουν ορμητικά το μέλλον, στοχεύοντας προς νέες κορυφές.
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
