Αρχικά να εκφράσω την ευχάριστη έκπληξη μου και τη χαρά μου για την προσέλευση του κοινού σε μία συναυλία, που πίστευα πριν γίνει ότι θα ήμασταν οριακά τριψήφιος αριθμός παρόντων. Δεν ξέρω αν συνέβαλλε τελικά τόσο η πολύ καλή προώθηση που έκανε η Ten Out Of Ten Productions, που διοργάνωσε τη συναυλία ή αν ο κόσμος το πήρε απόφαση τελευταία στιγμή, όπως είθισται πάντα στο Ελλαδιστάν εξάλλου, αλλά η πρώτη εμφάνιση των Wayfarer στη χώρα μας στέφθηκε από κάθε άποψη με απόλυτη επιτυχία και ήδη έχει δημιουργήσει βάσεις για επιστροφή μελλοντικά σε ακόμα πιο ευνοϊκές συνθήκες. Στο δικό μου κοντινό περιβάλλον τουλάχιστον, δεν ξέρω ούτε έναν που να τους είχε καν αναφέρει, πόσο μάλλον να τους ακούει. Άρα όπως κι αν επετεύχθη αυτό το «θαύμα» με 250-300 άτομα να έρχονται στο An Club, όπως σε κάθε περίπτωση, ας το δούμε ψυχρά και ας πούμε ότι το αποτέλεσμα μετράει πάντα στο τέλος. Κι όχι απλά το αποτέλεσμα μέτρησε στο τέλος με το παραπάνω, αλλά είχαμε στο σύνολο της μία βραδιά που απεδείχθη υπεράνω προσδοκιών και με τον κόσμο να φεύγει πάρα πολύ χαρούμενος και πλήρης από τα Εξάρχεια. Είναι από τις περιπτώσεις, που δεν το βλέπεις να έρχεται πιο πριν.
Ξεκίνημα με σκοτεινές αμερικάνικες μπαλάντες τρόμου, όπως περιγράφουν την μουσική τους οι Manos Six + The Muddy Devil, όπου μεταφερόμαστε σε ατμόσφαιρα σαλούν και με τις προθέσεις της μπάντας φανερές εξ’αρχής. Ένα ταξίδι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στην πάλαι ποτέ Γη της Επαγγελίας και με ήχους που ευφραίνουν καρδίαν, παρά το ότι ηχητικά δεν ακούγονται πολύ αισιόδοξα τα κομμάτια τους. Μάλιστα όταν σε κάποια φάση ειπώθηκε «θα παίξουμε ένα στενάχωρο τώρα» ο κόσμος γέλασε, δείχνοντας έτσι πόσο εύστοχη ήταν η ατάκα.
Έχοντας ξαναδεί τη μπάντα και μπορώντας να τους βλέπω καθημερινά αν χρειαστεί, αυτό που έχω να πω είναι ότι για να παίξεις έτσι, πρέπει αυτό να βγαίνει από την ψυχή σου και να έχεις και πλήρη επίγνωση της μέσης αμερικάνικης μουσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Το συγκρότημα τα έχει όλα αυτά σε περίσσεια και παίρνει το κοινό από το χέρι και το πάει σε εποχές ανεμελιάς, αλλά και με το πιστολίδι να δίνει και να παίρνει στις άγονες εκτάσεις της Αμερικάνικης επιφάνειας. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι κι ακόμα κι αν τελικά συναντήσεις τον διάβολο στην άλλη πλευρά όπως υπονοούν στιχουργικά πολλάκις, θα ξέρεις ότι το έζησες με πάθος χωρίς λάθος. Άψογη εμφάνιση. Θέλουμε επανάληψη σύντομα!
Για τη συνέχεια τα καμάρια της σκηνής μας όσον αφορά το μελωδικό death metal, ή αλλιώς, οι Aetherian. Το έχω εκφράσει πολλάκις μέσα στα χρόνια και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να το επαναλάβω. Με όλες τους τις επιρροές σε συνθετική πτώση, δηλαδή τους Insomnium, Wolfheart, Dark Tranquillity και με τους Be’lakor να βγάζουν δίσκο κάθε δίσεκτο έτος και αν, οι Aetherian ακούγονται σωτήριοι όσον αφορά αυτόν τον ήχο και το περσινό άλμπουμ τους “At Storm’s Edge” το αποδεικνύει με το παραπάνω. Πρώτη τους εμφάνιση που βλέπω τον πάλαι ποτέ λεπτοκαμωμένο και μαλλιά Πάνο Λεάκο χτισμένο με κοιλιακούς και ξυρισμένο κεφάλι. Πέραν της τρομερής του βελτίωσης μέσα στα χρόνια ως frontman, έχει γίνει τέρας επί σκηνής και με τη βούλα, ενώ δε θα διστάσει να κατέβει στο κοινό στο τέλος την ώρα που παιζόταν το κορυφαίο “Primordial Woods” (αν είναι δυνατόν να μην το βάλατε σε δίσκο αυτό το κομμάτι).
Δεν ξέρω τι να γράψω για τα παιδιά που δεν το έχω ξαναγράψει, στις συναυλίες τους πάντα ακούγονται τρομερά ανώτεροι από τα άλμπουμ τους, με φοβερή σκηνική παρουσία όλοι τους, με το κεφάλι κάτω από το κοπάνημα, τρομερές μελωδίες, στιβαρά τύμπανα, έχουν το πακέτο για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον.
Και σκάνε μύτη οι Wayfarer με τα μαύρα τους πουκάμισα, τα μουστάκια τους –πλην του frontman Shane McCarthy- και βασίζουν το 70λεπτο σετ τους στο πρόσφατο περσινό τους άλμπουμ “American Gothic”, ξεκινώντας με το “The Thousand Tombs Of Western Promise”. Πολύ γρήγορα το κοινό αρχίζει να φωνάζει υπέρ τους, ο ήχος πεντακάθαρος στο πλείστο του, μόνο τη φωνή του μπασίστα Jamie Hansen δεν ακούμε πολύ σούπερ, αλλά είναι πταίσμα μπροστά στο γενικό σύνολο όσων βλέπουμε.
O Shane με βάθος στη φωνή και με ευδιάκριτο το χαμόγελο και ίσως την έκπληξη του, μας αναφέρει άμεσα ότι επιτέλους έρχονται για πρώτη φορά κι ότι έχουν ακούσει πάρα πολλά για το ελληνικό κοινό και είναι ιδιαίτερη τιμή τους να βρίσκονται ανάμεσα μας. Τα μάτια των περισσότερων στρέφονται πάνω στον φοβερό τους ντράμερ Isaac Faulk, ο οποίος θα χρειαστεί μετά την αρχή να «κόψει» κάπως ταχύτητα για να μη ρίξει το ένα πιατίνι πλήρως από τη θέση του, αλλά με την ταχύτητα του και τα γεμίσματα του να κάνουν τη διαφορά και να «ντύνει» τα κομμάτια τους με φοβερό τρόπο. Ο Shane κι ο Jamie εναλλάσσουν τα φωνητικά, ενώ παικτικά θα ήθελα να σταθώ προσωπικά στην ατραξιόν της μπάντας παικτικά και οπτικά το δίχως άλλο.
Ο λόγος για τον έτερο κιθαρίστα Joe Strong-Truscelli, με το καουμπόϊκο καπέλο του να ξεχωρίζει και το physique του ΙΔΙΟ με τον Τσικίνιο του Ολυμπιακού λες και φοράει το καπέλο του Kung Lao από το Mortal Kombat, τρομερή μορφή αλλά και τρομερός παίκτης, τον έβλεπα πόσο ωραία και στακάτα έπαιζε είτε τα riff, είτε τα leads και παρότι είναι η «ψύχραιμη» μορφή της μπάντας, στο τέλος όταν βγήκαν για encore με το “Animal Crown” από το “World’s Blood” πήγε κι αυτός να ξεφύγει, όσο έπρεπε να μη φύγει το καπέλο από τη θέση του φυσικά, για μια αλφαδιά ζούμε στην τελική.
Μία χορταστική και εκπληκτική εμφάνιση της μπάντας, την οποία ναι μεν μπορεί να περίμενε το κοινό, αλλά είμαι βέβαιος όχι σε τέτοιο εύρος. Μεγάλο συν οι τρομερά προσιτές τιμές τους, 10 ευρώ τα cd, 15 ευρώ τα μπλουζάκια τους, 20 ευρώ τα βινύλια τους, ο κόσμος σχεδόν εξαφάνισε το merch τους και τους στήριξε διπλά εμπράκτως. Πιστεύω μετά από όσα είδαν ότι θα μας ξανάρθουν σύντομα, ο Shane είπε «ανταποκριθήκατε στις προσδοκίες», ενώ δεν παρέλειψε να αφιερώσει το τελευταίο κομμάτι στους μεγάλους όπως είπε Dead Congregation! Θερμά συγχαρητήρια στη μπάντα, τη διοργάνωση και τις συνθήκες ήχου που επικράτησαν στο An Club!
Ανταπόκριση: Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σούρσος
Comments
