Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Το POST HUMAN: NeX GEn είναι το δεύτερο σε μια σειρά τεσσάρων κομματιών από τους Bring Me The Horizon. Πάει πολύς καιρός που περιμένουμε να κυκλοφορήσει, λαμβάνοντας υπόψη ότι το πρώτο single για αυτό το άλμπουμ, το “DiE4u” κυκλοφόρησε το 2021. Το αρχικό τους σχέδιο για αυτή τη σειρά ήταν τέσσερα συμπυκνωμένα EP, αλλά από τότε που άφησαν τη δημιουργικότητα να πάρει το τιμόνι, τα πράγματα κατέληξαν να πάρουν λίιιιγο περισσότερο από όσο ήλπιζαν. Γενικά ιδέες πήγαν και ήρθαν για το πώς θα γινόταν και τι θα αποτελούσε η τελική σύνθεση του δίσκου, παραπέμποντας σε μία δημιουργική ‘κόλαση’.
Οι Bring Me The Horizon ανακήρυξαν αυτόν το δίσκο ως φόρο τιμής στο emo και στη σκηνή που έχει κυριαρχήσει από τις αρχές του 2000, από όπου προέρχεται η χρήση κεφαλαίων/μικρών γραμμάτων. Το NeX GEn έχει να κάνει με την αποκατάσταση και τα μαθήματα από λάθη του παρελθόντος, οπότε ότι ουσιαστικά πήγε στραβά πριν ο κόσμος καταλήξει στο SURVIVAL HORROR, το EP από το 2020.
Το NeX GEn συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε EP, με κάποιον να απομακρύνεται από το πιάνο που ήταν βασικό όργανο για να πλησιάσει το SURVIVAL HORROR. Οι σιωπηλές φωνές σκορπίζονται στο δωμάτιο καθώς ο θόρυβος δημιουργείται στο πρώτο τραγούδι: “YOUtopia”. Υποδοχή με δυνατές κιθάρες και τον Oli Sykes να δίνει μια παράσταση που, ελλείψει καλύτερου όρου, είναι emo ως το κόκαλο. Από τα ουρλιαχτά δευτερεύοντα φωνητικά και τους ελαφρώς μελοδραματικούς στίχους, τα πάντα σχετικά με αυτό το πρώτο τραγούδι είναι γελοία διασκεδαστικά και έχουν ασταμάτητη ενέργεια.
Όσον αφορά τη θεματική και τον ήχο του NeX GEn, θα βρούμε ότι πολλά από αυτά τα τραγούδια ταιριάζουν τέλεια και κάθε κομμάτι μπαίνει στη θέση του μέχρι το τέλος. Τραγούδια συνδυάζονται τέλεια μεταξύ τους όπως το “YOUτopia” - “Kool-Aid” και “n/a” - “LosT”. Στιχουργικά, υπάρχουν πολλά μοτίβα που είναι πραγματικά διασκεδαστικό να τα αναλύσεις καθώς προχωρά η ακουστική εμπειρία.
Έχω ακούσει πολλούς να εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τη μίξη του άλμπουμ, τις επιλογές παραγωγής, και ούτω καθεξής, αλλά για μένα, νομίζω ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι παραγωγοί έχουν κάνει άριστη δουλειά. Εκεί είναι που νομίζω ότι θα παιχτεί και το παιχνίδι στο μέλλον, καθώς θα φανεί πιο καθαρά πόσο χρήσιμος ή όχι ήταν ο Jordan Fish, ο οποίος αποχώρησε ενώ ο δίσκος ήταν να κυκλοφορήσει πριν περίπου ένα χρόνο. Είναι τόσες πολλές στιγμές εδώ που δεν πιστεύω στα αυτιά μου με το τι ακούω, με την καλή έννοια, και χωρίς την απίστευτη ηχοληψία αυτού του άλμπουμ, καμία από αυτές τις στιγμές δεν θα είχε ‘χτυπήσει’ τόσο δυνατά στην emo ψυχούλα μου.
Η εύκολα πιο διχαστική πτυχή του δίσκου είναι η hyperpop επιρροή. Για να το θέσω ήπια, το κοινό των Bring Me the Horizon είχε πολύ ανάμεικτες αντιδράσεις όταν επιχειρούσαν νέους ήχους στο παρελθόν. Το ‘amo’ είναι ένας από τους πιο πειραματικούς δίσκους τους και έτυχε χλιαρής υποδοχής, ενώ ακόμη και το ‘That's The Spirit’ έλαβε αντιδράσεις από τους μακροχρόνιους θαυμαστές όταν άρχισαν να κυκλοφορούν τα πρώτα δείγματα. Δεδομένης αυτής της ιστορίας, περιμένω ότι αυτός θα είναι ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες για το αν κάποιος θα απολαύσει ή όχι αυτόν το δίσκο. Για μένα, νομίζω ότι τα hyperpop και τα pop fusions σε αυτόν το δίσκο είναι τόσο καλοδουλεμένα και αβίαστα εκτελεσμένα. Κομμάτια όπως το “Top 10 staTues tHat CriEd bloOd” και το “R.i.p.” έχουν έναν πρωτόγνωρο συνδυασμό μέταλ και pop μέχρι εκεί που με επιστρέφει στο ότι δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που ακούω.
Ανάμεσα στις εξαιρετικά διασκεδαστικές στιγμές, υπάρχουν κάποιες στιγμές που σκοντάφτουν σε συγκεκριμένα σημεία. Το “ liMOusIne” περιλαμβάνει μια συναρπαστική ερμηνεία της Aurora. Τα φωνητικά της, που ενώ είναι απαλά, φέρνουν μια κάποια αγριότητα που δένει καλά με το συναίσθημα του κομματιού, ακούγονται τρομερά. Εδώ γίνεται μια προσπάθεια να γίνει πιο σκοτεινό και επιθετικό, κάτι που ακούγεται λίγο αναγκαστικό και καταλήγει να προκαλεί ένα πιο generic αποτέλεσμα, αλλά χρειάζεται για ισορροπία. Ακούγεται πολύ σαν το “SYNC.wav” των Moodring, αλλά τελικά όλοι γνέφουν γλυκά στους Deftones. Όσο για το "n/A", ξεκινάει ως ποπ ροκ με συναισθηματικές επιρροές και στη συνέχεια προχωρά στο metal με πολύ έντονο τρόπο, α λα My Chemical Romance. Το “DIg It” ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω.
Όλα τα παραπάνω είναι αναμφίβολα μια αμφιλεγόμενη άποψη και αναμένω οπωσδήποτε να δω δυσαρέσκεια και δεύτερες σκέψεις για αυτόν το δίσκο, ειδικά όσον αφορά ορισμένες από τις επιλογές παραγωγής και την εντελώς φρέσκια φύση του δίσκου, αλλά είναι αυτές οι επιλογές που με έκαναν να αναπολήσω και να συμφιλιωθώ ξανά με αυτό το είδος. Είμαστε οι elder emo πλέον και βρήκαμε τον ύμνο μας.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
