Συντάκτης: Παύλος Γιαννακόπουλος
Τι να πεις που δεν ειπώθηκε, τι να γράψεις που δε γράφτηκε αυτόν τον καιρό για τον καινούργιο δίσκο των Λαρισαίων power/progressive metallers Sunburst, “Manifesto”.
Δεύτερος δίσκος για το συγκρότημα μετά από οκτώ χρόνια από τη κυκλοφορία του ντεμπούτο δίσκο τους “Fragments Of Creation” του 2018. Μεσολάβησε μια ωραιότατη πανδημία, δουλειές των μελών της μπάντας με άλλα συγκροτήματα, και σίγουρα έπρεπε να προηγηθεί η δουλειά των συμπολιτών τους Black Fate στους οποίους ο τραγουδιστής των Sunburst Βασίλης Γεωργίου, και ο κιθαρίστας Gus Drax είναι μέλη.
Ένας δίσκος κάθε χρονιά για να μη μπλέκουμε τους ήχους και τα πρόσωπα. Άλλωστε τι επτά, τι οκτώ χρόνια για τη νέα τους κυκλοφορία “Manifesto”.
Λογικά αρκετοί από εσάς θα έχετε ήδη ακούσει τον δίσκο, αλλά εγώ θα σας παραθέσω την άποψή μου βλέποντας ή για να κυριολεκτήσω ακούγοντας τον δίσκο, από τη δική μου οπτική γωνιά.
Το συγκρότημα παίρνει σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο του όλα εκείνα τα ωραία και υπέροχα του προκατόχου του, και αυτή τη φορά βάζει επιτηδευμένα τη ζυγαριά να γέρνει καταφανέστατα προς το progressive παρά προς στο power metal, αν και ίσως οι τεμπέλες αυτές να μην αποδίδουν εξ’ ολοκλήρου το μουσικό αυτό αριστούργημα, που ακούει στο όνομα “Manifesto”.
Θα μπορούσε ένα συγκρότημα να μας ενθουσιάσει με τον δεύτερο δίσκο του τόσο ώστε να περάσει επάνω από τον πήχη, που έθεσε στο ντεμπούτο του; Δύσκολο έως αδύνατο θα πει κάποιος και δε θα έχει και άδικο. Εδώ όμως αυτό συμβαίνει.
Θα μπορούσα να πω τα τετριμμένα (κι αυτό θα κάνω) πως η μπάντα βάζει στις συνθέσεις της το προσωπικό της συνθετικό οίστρο, αφού ήδη έχει βάλει σε ένα μεγάλο καζάνι ακούσματα από μπάντες, όπως οι Kamelot (ναι ναι αυτοί οι αγαπημένοι για άλλη μια φορά), οι Borealis (ελπίζω να τους ξέρετε, αλλιώς ακούστε τους), επιρροές από Symphony X, από Dream Theater, από Conception, από Pagan’s Mind, από Threshold και αρκετούς άλλους θιασώτες του progressive ήχου.
Πενήντα λεπτά συναρπαστικής μουσικής με μόλις οκτώ τραγούδια. Γίνεται; Ναι και όμως γίνεται. Μήπως τα τραγούδια κουράσουν τον ακροατή; Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Οι Sunburst προσδίδουν μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα στα τραγούδια τους και μας χαρίζουν απλόχερα κινηματογραφικά ηχητικά τοπία, με συναρπαστικά ορχηστρικά περάσματα. Οι μελωδίες περισσεύουν, τα πλήκτρα εμπλουτίζουν τα όμορφα τραγούδια, το μπάσο του Νίκου Γεωργιτσόπουλου και τα τύμπανα του Κώστα Μυλωνά προσθέτουν αυτό το κάτι άλλο, αυτό το “περισσότερο” του progressive ήχου, οι κιθάρες με τα riffs και τα solos του Gus Drax ξυρίζουν, και η φωνή του Βασίλη Γεωργίου πλούσια, δυναμική και ταυτόχρονα κομψή. Ο δίσκος αυτός είναι σε σύγκριση με τον προηγούμενο πιο βαρύς, πιο περίπλοκος, ίσως πιο “σκοτεινός” και πιο “εσωτερικός”.
Εάν θα έπρεπε με το ζόρι να βρω κάτι -ας πούμε- αρνητικό για το album, θα σας έλεγα πως δεν υπάρχει μέσα στα οκτώ τραγούδια μια μπαλάντα όπως στον ντεμπούτο δίσκο τους, αλλά αυτή (η μπαλάντα) ίσως να χαλούσε όλο αυτό το progressive κομψοτέχνημα του “Manifesto”. Ας πούμε πως το καινούργιο τραγούδι τους “From The Cradle To The Grave” είναι μια συνέχεια της μπαλάντας “Lullaby” του πρώτου δίσκου τους ή κάπως έτσι.
Η παραγωγή του δίσκου έγινε από τους ίδιους τους Sunburst και τον Steve Lado, όπως και η μίξη και το master. Τα πλήκτρα ανήκουν στον Bob Katsionis και τα περισσότερα ορχηστρικά μέρη στον John K.
Αν και δε θα μπορούσα να σας προτείνω κάποια συγκεκριμένα τραγούδια, αφού όλα τους είναι ισάξια, θα σας έλεγα πως και μόνο για το τελευταίο τραγούδι του δίσκου “Nocturne”, αξίζει κάποιος να αγοράσει και να ακούσει τον δίσκο.
Ά ν ε τ α στο βάθρο των μεταλλίων με τα καλύτερα albums του 2024.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Παύλος Γιαννακόπουλος
Released June 14th via Inner Wound Recordings