Ήθελα να ξεκινήσω τελείως διαφορετικά αλλά τελικά στα πάντα, αυτό που μετράει είναι το τελικό αποτέλεσμα, που επισκιάζει ότι κι αν έχει συμβεί πριν, θετικό ή αρνητικό. Διότι τι πιο σημαντικό από αυτή καθαυτή την πρώτη επίσκεψη της πιο hot μεταλλικής μπάντας των τελευταίων ετών για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ο λόγος για τους thrashers Enforced οι οποίοι με την αξιοζήλευτη πορεία τους ως τώρα, έχουν φροντίσει να στρέψουν τα μάτια του κόσμου πάνω τους και να θεωρούνται –με βάση και την δυσάρεστη κατάσταση που βρέθηκαν οι Power Trip μετά την απώλεια του Riley Gale- οι ηγέτες της νέας τάσης του είδους και γενικότερα μία σωτήρια κατάσταση για όλο το μεταλλικό ήχο. Έχω εκφραστεί πολύ άμεσα –χωρίς να είμαι ο μόνος ευτυχώς- για την ποιότητα, τελειότητα και ήδη μεγάλο αντίκτυπο στα χρόνια που θα έρθουν του περσινού τους δίσκου (και καλύτερης κυκλοφορίας του 2023) “War Remains”, το άρθρο υπάρχει προς εύρεση και ήδη έχει παρατεθεί στο μικρό αφιέρωμα που έγινε γι’αυτό το σπουδαίο συγκρότημα, συνεπώς κρίνω ότι δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι. Οι πληροφορίες της απόδοσης τους την προηγούμενη μέρα από την Θεσσαλονίκη μας προετοίμασαν για κάτι καταπληκτικό και ξεχωριστό και να είστε βέβαιοι, δεν λάβαμε τίποτα λιγότερο από αυτό.
Την βραδιά ανοίγουν οι Violent Definition οι οποίοι στην κυριολεξία βγήκαν από τη ναφθαλίνη, καθώς το πρώτο πράγμα που μας λένε είναι ότι έχουν να παίξουν 5 χρόνια. Δεν ξέρω πως και γιατί τα έφεραν έτσι τα πράγματα, καθώς το 2018 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Life Sentence” και είχαν θεωρηθεί άμεσα όχι απλά ως ελπιδοφόρα κατάσταση για το εγχώριο thrash, αλλά και ότι θα μπορούσαν να φτάσουν πολύ ψηλά μελλοντικά. Προφανώς το διάλειμμα τόσων ετών από τις επάλξεις δε βοήθησε και πολύ σε αυτό, αλλά όσοι είχαμε δει τη μπάντα παλιότερα, ξέραμε πολύ καλά πόσο μπορούν να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών σε ζωντανό περιβάλλον. Αν εξαιρέσουμε ένα κενό στο οποίο εικάζω ότι υπήρξε ένα τεχνικό θέμα που λύθηκε μετά από αρκετή ώρα και κάπως «πάγωσε» το κοινό πάνω που πήγαινε να ζεσταθεί, η εμφάνιση ήταν άρτια, με Ironbeast στη φωνή να δίνει πόνο, με Maelstrom στα τύμπανα να τον βλέπω 200η φορά επί σκηνής και με τους έγχορδους ανάμεσα τους να κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά. Ελπίζω κι εύχομαι ολόψυχα να ήταν η απαρχή για να είναι πιο ενεργοί, ακόμα περιμένουμε το πολυπόθητο δεύτερο άλμπουμ και είναι κρίμα αυτή η ορμή τους να μην βρίσκει πάτημα σε περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις.
Οι Enforced είναι αυτό που λέμε μπάντα που το ξέρει πως διαλύει τα πάντα στο διάβα της και κάνει ότι μπορεί για να το δείξει με τον πλέον πομπώδη τρόπο. Είναι από τις περιπτώσεις θεωρώ που αρχικά έχεις την θέληση και καύλα να κάνεις αυτό το οποίο έκαναν κάποτε οι ήρωες σου και να το πας ένα βήμα παραπέρα. Δεν είναι μόνο ότι συνολικά μεταλλικά νιώθεις ότι μπορείς να βασιστείς πάνω τους, είναι ότι θέλουν να δουν και οι ίδιοι το thrash ξανά να λαμβάνει κάτι από τη δόξα των ‘80s/’90s ως μεγάλοι οπαδοί του. Δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθείς αν και πόσο αγαπούν αυτό που κάνουν, ακόμα από το “At The Walls” το 2019 είχε φανεί ότι θα κάνουν τη διαφορά, η οποία έγινε αισθητή στο “Kill Grid” το 2021 και εξερράγη πλήρως στο περσινό “War Remains”. Και το καλύτερο όλων; Μοιάζουν να μην έχουν ταβάνι, καθώς όταν ακούστηκε το νέο κομμάτι που παίξανε, το ομότιτλο από το επερχόμενο ΕΡ που θα βγει τον Οκτώβριο ονόματι “A Leap Into The Dark”, καταλάβαμε όλοι τι έρχεται μελλοντικά. Μάλιστα επειδή μίλησα μετά τη συναυλία με τον αφιονισμένο ως ταύρος σε υαλοπωλείο frontman του Knox Colby, μου είπε ότι ακολουθεί πολύ υλικό.
Αρχικά έχουμε το ΕΡ λοιπόν όπου μου ανέφερε, «γράψαμε 15-16 κομμάτια, όπου θα βάλουμε 3 στο ΕΡ και ο νέος δίσκος που θα βγει το 2025, θα έχει 12, βάλαμε τα «χειρότερα» στο ΕΡ ώστε να κρατήσουμε τα καλύτερα για τον δίσκο. Κι όταν τον ρώτησα «συγνώμη, έτσι είναι τα χειρότερα;» γέλασε και μου είπε «είναι ωραίο κομμάτι, αλλά του δίσκου είναι πολύ καλύτερα, θα δείτε». Οι Enforced λοιπόν θυμίζοντας στιγμές που τοποθετούνται βαριά στο 1990 και με το thrash να ορίζει όλο το μέταλλο τότε, βγαίνουν με το “Aggressive Menace” και με τον ήχο του Temple να τους κάνει το χατίρι, ακούγονται τόσο ταχύτεροι, βαρύτεροι και γενικώς πιο επικίνδυνοι απ’ότι στα άλμπουμ τους, που όσο και να το περιγράψω θα χάσει σε σχέση με την ωμή πραγματικότητα. O Alex Bishop στα τύμπανα, μία κατά τ’άλλα ευγενική μορφή, δίνει το σύνθημα και για την επόμενη ώρα, άνευ σταματημού παίζονται 15 κομμάτια το ένα μετά το άλλο, χωρίς πολύ μπλα-μπλα, χωρίς χρονοτριβές και χωρίς να έχουν διάθεση να λυπηθούν το κοινό. Ο ψηλός μπασίστας με την μπλούζα Exodus δεξιά της σκηνής Ethan Gensurowsky, σε όλη τη συναυλία θα είναι αυτός που θα μπιζάρει το κοινό να φωνάξει όσο περισσότερο δυνατά μπορεί.
Κι αυτό γιατί με τον Bishop να κοπανάει ότι δεν κοπανιέται και τους δύο κιθαρίστες Will Wagstaff αριστερά (μπλουζάρα Celtic Frost) και Zach Monahan στα δεξιά (εκπληκτική μορφή, με τη γιαλούρα του, μοιάζει σαν ξεχασμένος Σουηδός απόγονος βίκινγκς) να έχουν το κεφάλι κατεβασμένο και απλά να μοιράζουν σειρές και στρώματα από συγκινητικές για έτος 2024 ριφφάρες, αλλά και τον Knox Colby να είναι έτοιμος να μαλώσει με τη βάση του μικροφώνου, καταλαβαίνετε γιατί δεν ήταν και πολύ εφικτή η περαιτέρω επικοινωνία με το κοινό. Το συγκρότημα βγήκε όχι απλά να εντυπωσιάσει το κοινό, αλλά αν ήταν δυνατό, να το σκοτώσει κιόλας. Με πολλή μεγάλη χαρά, βλέπω όσους παραβρέθηκαν να το ζουν από την αρχή, το κοπάνημα πήγε σύννεφο, το moshpit τιμήθηκε δεόντως, παρότι θα μπορούσε και περισσότερο και πιο σκληρά και είχαμε και κάτι λίγα crowdsurfing/stagediving με τον ίδιο τον Knox Colby να προσπαθεί να τραβήξει τους αιωρούμενους προς τη σκηνή, με κάποιους που το καταφέρνει, θα τους αγκαλιάσει γεμάτος χαρά και θα τους ωθήσει να πηδήξουν από την σκηνή. Το σεμινάριο ταχύτητας και υπέρβασης ποιότητας από τους Αμερικάνους συνεχίζεται αμείωτο, το “Ultra – Violence” μας επιβεβαιώνει ότι το νεότερο υλικό είναι μνημειώδες και το “Curtain Fire” τι δισκάρα είναι το “Kill Grid”.
Μόλις 5’ αφού έχει αρχίσει η συναυλία, κι όμως όλοι έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό, προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται και δείχνουν σχεδόν ευλογημένα χαρούμενοι που βλέπουν ΑΥΤΟ το συγκρότημα να κάνει ότι θέλει επί σκηνής. Μοιράζουν πολύ όμορφα σε ίσες δόσεις το υλικό των τελευταίων δίσκων, ακούμε αρχικά το “Hemorrhage” και στη συνέχεια το κορυφαίο “Avarice” (το ήθελα πάρα πολύ το συγκεκριμένο), ενώ μετά έρχεται η ώρα του προαναφερθέντος νέου κομματιού από το επερχόμενο ΕΡ, όπου και κατανοούμε ότι έχουν κάνει άλματα προόδου από πέρυσι, ένα στακάτο βαρύτατο κομμάτι με γρανιτένια riffs και δείγμα ότι όχι απλά δεν υπάρχουν σημάδια μείωσης βαρύτητας, αλλά μάλλον το πράγμα θα ξεφύγει πολύ περισσότερο. Οι όμορφες εκπλήξεις όμως δεν σταματάνε, ακούμε και κομμάτι από το “At The Walls” με το εναρκτήριο του “Reckoning Force” να κάνει τα πάντα να μοιάζουν πιο γρήγορα και στη συνέχεια τη χιτάρα “UXO” να μας παρουσιάζει το πρώτο μεγάλο κομμάτι της καριέρας τους σε όλο του το μεγαλείο, κι επειδή δεν έχουν το Θεό τους, όπως και στο δίσκο, καπάκι παίζουν το “Beneath Me” και ο χαμός συνεχίζεται αμείωτος, το ξύλο αυξάνεται, το σοκ δεν περιγράφεται και η μπάντα έχει κάνει το κοινό δικό της.
Η συναυλία κυλάει σαν νερό με 9 κομμάτια να έχουν παιχτεί, η ώρα έχει πάει ακριβώς 23:00 και το “Nation Of Fear” μας επιστρέφει στο νέο υλικό, η μπάντα δείχνει αυτό που λέμε στο παλιό ορθόδοξο ΝΒΑ “ON FIRE” και ήρθε καιρός να βγουν τα μεγάλα όπλα, λες και πιο πριν δε μας είχαν ήδη θερίσει. Το αυτό αποδεικνύεται στο τρίο των τελευταίων κομματιών, με τη σειρά λοιπόν έχουμε γνωστότερα και πιο προβεβλημένα κομμάτια τους που έχουν γίνει και βίντεο, το “Malignance” προετοιμάζει την ανάφλεξη για τα καλά, το ομότιτλο “War Remains” μας βρίσκει ένα βήμα πριν σκάσει πυρηνική βόμβα, και το τέλος έρχεται με το κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφαίο τους κομμάτι ως τώρα, μέχρι το επόμενο, δηλαδή το “Hanged By My Hand”. Λίγο πριν το τέλος του κομματιού, στο φοβερό break δίνεται το σύνθημα πλήρους εκτροχιασμού από τον Knox Colby που χτυπάει την καρδιά του και μας λέει πόσο όμορφα ενεργητικοί ήμασταν και τον κάναμε να θέλει να πάρει όλη αυτή την ενέργεια που του δώσαμε και να μας την πετάξει πίσω. “A feral fever grows, too vapid to dispose, behind a poison smile, decline in denial”, 3, 2, 1, ανάφλεξη, απογείωση, ταχύτητα στο μάξιμουμ, αντίο πλανήτη Γη.
Το κοινό σ’αυτά τα τελευταία 3 κομμάτια έδωσε κάθε ικμάδα των δυνάμεων του, που αφού επέστρεψαν λέγοντας «θα παίξουμε άλλο 1, αλλά θα τα κάνουμε 2 σε 1» κι έτσι τελικά έπαιξαν άλλα 2, ήταν σε σοκ και δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτό το φοβερό «κάνουμε encore χωρίς να πάμε και να γυρίσουμε/λέμε παίζουμε 1 αλλά είναι 2 τελικά». Οι Enforced έπαιξαν με την ψυχή τους για τον κόσμο που τους τίμησε, έδειξαν ότι είναι φτιαγμένοι εξ’αρχής για πολύ μεγάλα πράγματα αλλά εδώ πραγματικά μιλάμε τους βλέπουμε στην απόλυτη κορύφωση τους και λίγο πριν το πραγματικό μπαμ, καθώς μαθηματικά για εκεί πάει η δουλειά. Το πάθος τους, η ενέργεια τους, το πόσο δεμένοι ακούγονται, ο μοντέρνος ήχος τους που τέμνεται με την παλιά δόξα του thrash και ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές που υπήρξαν ποτέ στο μεταλλικό χώρο, που νιώθεις ότι μπορεί να σε κάνει μία χαψιά, είναι τα εφόδια τους που θα τους οδηγήσουν ακόμα πιο ψηλά, το αξίζουν αναντίρρητα και ενδέχεται να βρουν μιμητές που θα τονώσουν και το είδος αλλά και θα είναι το αύριο ενός μεταλλικού ήχου που αρνείται να παραδοθεί άνευ όρων στις τάσεις και που κάτι πάντα γίνεται για να κρατιέται επίκαιρος με τέτοιες μπαντάρες.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος - Insta: @alexandros_kat
Comments
