Οι Dire Straits είναι μία μοναδική περίπτωση μπάντας. Κανένα άλλο συγκρότημα δεν είχε και πιθανόν δεν θα έχει αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που μας σύστησε ο Mark Knopfler στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Δυστυχώς οι Dire Straits δεν υπάρχουν εδώ και 29 χρόνια και ο Knopfler έχει να περιοδεύσει από το 2019. Οπότε στην παρούσα φάση το σχήμα Dire Straits Legacy είναι, με τις ευλογίες του Knopfler, η μόνη ευκαιρία που έχουμε για να απολαύσουμε μερικούς από τους μεγαλύτερους ύμνους τις μπάντας. Ένα σχήμα αποτελούμενο από μουσικούς που το βιογραφικό τους αυτόματα τους κάνει μία all-star μπάντα με ηγέτη τον Alan Clark, μέλος των Dire Straits από το 1980 έως και τη διάλυση τους το 1995.
Η όλη βραδιά ήταν το λιγότερο καταπληκτική. Ο κόσμος σχεδόν γέμισε τη Μονή Λαζαριστών (είχε προηγηθεί μία sold out συναυλία την προηγούμενη ημέρα), ο καιρός ήταν όπως ακριβώς ήθελες, η μπάντα πάνω στην σκηνή ήταν αλάνθαστη και σε τρομερή φόρμα και προσωπικά άκουσα σχεδόν όλα τα κομμάτια που ήθελα να ακούσω. Φυσικά δεν γίνεται να μη λείψουν κάποια αλλά νομίζω ότι δεν έφυγε κανένας παραπονεμένος.
Το συγκρότημα ανέβηκε στην σκηνή στις 21:15 και για τις επόμενες δύο ώρες μας χάρισε απίστευτες στιγμές με κλασσικό guitar-based όπως λέμε και στο χωριό μου rock με τα solos της κιθάρας να δίνουν και να παίρνουν και να μη θες να σταματήσουν. Αυτός ο συγκεκριμένος τόνος και ήχος που ακούμε τόσα χρόνια στους δίσκους και στις live ηχογραφήσεις των Dire Straits από τον Knopfler αποδόθηκε στο έπακρο από τον Marco Caviglia.
Πραγματικά υπήρχαν στιγμές που έλεγες μήπως τελικά βλέπω τους Dire Straits; Εν μέρει φυσικά αυτό ήταν αλήθεια γιατί εκτός από τον προαναφερθείσα Clark, μέλη των DSL είναι οι Phil Palmer (κιθάρα) και Danny Cummings (κρουστά) που αποτέλεσαν μέλη των Dire Straits. Μαζί τους ήταν επίσης οι Steve Walters (μπάσο), Primiano Dibiase (πλήκτρα) και Cristiano Micalizzi (τύμπανα) οι οποίοι έχουν συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής σκηνής. Το σχήμα συμπλήρωνε ένας από τους μεγαλύτερους – άγνωστος στο ευρύ κοινό – μουσικούς που υπάρχουν εκεί έξω. Ο λόγος για τον Mel Collins του οποίου οι συνεργασίες πραγματικά ζαλίζουν. Ενδεικτικά θα αναφέρω κάποιες μόνο για να καταλάβουμε πόσο τυχεροί ήμασταν που απολαύσαμε έναν τέτοιο μουσικό στη χώρα μας. Alan Parsons Project, Eric Clapton, Camel, Roger Waters, Rolling Stones, Phil Lynnot, Tina Turner και η λίστα συνεχίζει για πολύ ακόμα. Ειλικρινά όποτε έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή, την γέμιζε τόσο άνετα δίνοντας έναν εντελώς άλλο αέρα.
Όσο αφορά τις μουσικές που ακούσαμε ήταν χωρισμένες σε δύο μέρη. Στο πρώτο ακούσαμε κάποια από τα πιο μελωδικά και “ήρεμα”, αν μπορεί να μου επιτραπεί η έκφραση, κομμάτια των Dire Straits όπως “Telegraph Road”, “Why Worry”, “Romeo And Juliet” και το προσωπικά αγαπημένο μου “Tunnel Of Love”. Η συνέχεια ήταν αρκετά πιο δυναμική με το κοινό να σηκώνεται από τις θέσεις του και να μετατρέπει τη συναυλία σε ένα party με μπόλικο χορό. Το σύνθημα δόθηκε με το “Walk Of Life”, ίσως ένα από τα πιο good-feeling τραγούδια της ιστορίας για να ακολουθήσουν μετά από λίγο τα ανυπέρβλητα “Sultans Of Swing” και “Money For Nothing”.
Η μπάντα προσωρινά αποχωρεί αλλά δε θα μπορούσε να μην επιστρέψει για το μνημειώδες “Brothers In Arms” και να κλείσει με πανέμορφο “So Far Away” σε μία βραδιά που σίγουρα θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό γιατί πέραν του ότι ήταν εξαιρετική, ήταν ότι πιο κοντά μπορούμε να ζήσουμε σε μια μπάντα που έχει αγαπηθεί όσο λίγες και όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ποτέ.
Για το Rockoverdose,
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Κατερίνα Μήτικα
Comments
