Να που ήρθε επιτέλους και η δική μου ώρα, έστω και λίγο πριν τα 43 μου να εισέλθω επιτέλους σ’αυτό το θαύμα του πολιτισμού που λέγεται Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού. Δεν το έφερε ποτέ η τύχη και η συγκυρία να παρακολουθήσω οτιδήποτε σ’αυτό το θείο μέρος και ποιος ο καλύτερος τρόπος να εγκαινιάσω αυτή την εμπειρία και να σβήσει άλλο ένα επίτευγμα από την bucket list από τον πολυλατρεμένο μου Sting, με τον οποίο έχω μεγάλη πετριά από τα πολύ νεαρά μου χρόνια και ειδικά όταν ήρθα σε επαφή με το 2ο άλμπουμ του “Nothing Like The Sun”. Ήρθα μετά και η γνωριμία με τους The Police με τους οποίους είχε μεγαλουργήσει πρότερα και το γλυκό έδεσε για πάντα. O αειθαλής 73χρονος κατά κόσμον Gordon Matthew Thomas Sumner, απέδειξε ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον σεβάσμιους καλλιτέχνες όλων των εποχών για άλλη μία φορά, με το Ηρώδειο να γίνεται έρμαιο στις ορέξεις του και να σηκώνεται όρθιο προς το τέλος στη συναυλία, με άλλους να χορεύουν, άλλους να δακρύζουν και άλλους να μη μπορούν να πρωτοδιαλέξουν πως θα αντιδράσουν από τη χαρά τους με όσα έβλεπαν για τα 100’ που διήρκησε η πληρέστατη και αψεγάδιαστη εμφάνιση του.
Τη βραδιά ανοίγει η Γαλλοιταλίδα Giordana Angi την οποία διάλεξε ο ίδιος ο Sting να τον συνοδεύσει σε αυτή τη συναυλία ως επίσημη προσκεκλημένη, το Ηρώδειο σιγά-σιγά γεμίζει ενώ η ίδια αρχίζει το μισάωρο πρόγραμμα της και παρότι τα Γαλλικά στα οποία κυρίως τραγούδησε δεν είναι η αγαπημένη μου γλώσσα –για την ακρίβεια θέλω να γδαρθώ ολόκληρος όποτε τα ακούω, δεν τα αντέχω με τίποτα-, δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι έχει υπέροχη φωνή κι ότι ξέρει πώς να φτιάχνει τη διάθεση του κόσμου που την παρακολουθεί, γι’αυτό άλλωστε την διάλεξε κι ο ίδιος ο Sting. Πεντακάθαρη και δυνατή η φωνή της, η ίδια με όπλο την ακουστική της κιθάρα και πλήρως διάφανη στη σκηνή έπαιξε 6 (ή 7, δεν παίρνω όρκο) τραγούδια και με τον κόσμο σιγά σιγά να της προσφέρει απλόχερα ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα. Στο τέλος της εμφάνισης της με το Ηρώδειο πλέον σχεδόν γεμάτο, το χειροκρότημα έγινε πολύ πιο δυνατό –και ειλικρινές θα έλεγα- και έτσι η ξεχωριστή αυτή καλλιτέχνιδα ήρθε για πρώτη φορά σε γνωριμία με το Ελληνικό κοινό. Ιδιαίτερη περίπτωση που σίγουρα μπορεί να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο τα προσεχή χρόνια, το ταλέντο και αυτό το ξεχωριστό «κάτι» για να πετύχει το έχει σίγουρα.
21:15 λέει το επίσημο πρόγραμμα ότι θα εμφανιστεί ο Sting αλλά τα φώτα κλείνουν 2’ νωρίτερα και έτσι κάνει την εμφάνιση του ο καλλιτέχνης συνοδευόμενος από τον κιθαρίστα και το ντράμερ του, τριμελής κατάσταση=σίγουρη επιτυχία, ο ίδιος με το μπάσο του αιώνιο σύντροφο του (δεν έχει εκτιμηθεί θεωρώ ως μπασίστας όσο θα έπρεπε, παίζει πραγματικά φοβερά θέματα) λάμπει κι αστράφτει ήδη επί σκηνής πριν καν αρχίσει να τραγουδάει και η συναυλία ξεκινάει με άσματα των The Police. “Voices Inside My Head” (Δεν περίμενα τέτοια αρχή) και “Message In A Bottle” (ούτε αυτό το περίμενα τόσο νωρίς) θέτουν από νωρίς τον τόνο του τι θα ακολουθήσει, με το “If I Ever Lost My Faith In You” να μας κάνει να σκεφτούμε ότι ποτέ δεν χάσαμε την πίστη μας στον ίδιο και το “Every Little Thing She Does Is Magic” να ζεσταίνουν άμεσα το κοινό πριν έρθει το κυρίως πιάτο για να αρχίσει να απογειώνεται η εμφάνιση. Αρχικά με το “Englishman In New York” με επιτηδευμένη βαρύτερη Αγγλική προφορά τραγουδώντας το και το πανέμορφο “Fields Of Gold” να καθηλώνουν χιλιάδες κόσμου. Τα “Never Coming Home”, “Mad About You” και “Why Should I Cry For You?” είναι τα εφόδια για την ακόμα καλύτερη συνέχεια.
Ξανά επιστροφή στην εποχή των The Police με τα “Driven To Tears” και “Can’t Stand Losing You”, μέχρι να έρθει η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς όπως μας ανακοινώνει, καθώς καλεί στην σκηνή κάποιον που αποκαλεί θρύλο, εικονική φιγούρα, μέντορα του και κάποιον που χωρίς αυτόν, ο ίδιος και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες δε θα στεκόντουσαν ποτέ στη σκηνή. Μας φεύγει το κρανίο πραγματικά όταν καλεί λοιπόν στην σκηνή τον θρυλικό Eric Burdon (!!!) να τραγουδήσουν μαζί μία απίστευτη εκτέλεση του “Spill The Wine” και έπρεπε να ήσασταν από μία μεριά να δείτε πως έλαμπε ο Sting ενώ στεκόταν δίπλα του, ο δε Burdon στα 83 του (!!!) απέδωσε εκπληκτικά γεμάτος εμπειρία αλλά και φλέγμα το κομμάτι και με το κοινό να μην πιστεύει τι βλέπει. Δεν γνωρίζω αν ήταν κάτι προγραμματισμένο ή αν απλά βρέθηκαν και οι 2 από κοινού στη χώρα μας και δόθηκε η ευκαιρία να δούμε κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ήμασταν τρομερά τυχεροί που το βιώσαμε. Από’κει κι έπειτα, αυτό που ακολουθεί είναι αναμνήσεις δεκαετιών με το σετ να ανθίζει με τα “Walking On The Moon”, “So Lonely” και με το “Desert Rose” να είναι η σπίθα που πάει να ανάψει μεγάλη φωτιά, λίγο πριν το “King Of Pain”.
Κι εκεί που τα πνεύματα πάνε να κατευναστούν, έρχεται το “Every Breath You Take” όπου ΟΛΟ το Ηρώδειο σηκώνεται να τον χειροκροτήσει και να τραγουδήσει δυνατά, το τυπικό encore ακολουθεί με το “Roxanne” να το τραγουδάνε ακόμα και τα μάρμαρα από τη χαρά τους και με το κοινό να συμμετέχει στα παιχνίδια του Sting (I-E-O, I-YEY-O), ενώ εκεί που νομίζουμε ότι η βραδιά ήρθε στο τέλος και κάτι λείπει, παίρνει την ακουστική του κιθάρα και μας αναφέρει ότι θα παίξουν άλλο ένα κομμάτι σε τέτοιο τόνο που θα πάμε σπίτι ήρεμοι και χαρούμενοι. Φυσικά το “Fragile” τελειώνει τη βραδιά σε πλήρη λυρισμό και συγκίνηση, με τον Sting να φωνάζει στα Ελληνικά «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» και απολογούμενος που δεν ξέρει άλλες λέξεις και να μας δείχνει γιατί όταν και όπου παίζει πρέπει να είμαστε πάντα παρόντες. Πάντα επίκαιρος, πάντα χαρισματικός και με μοναδικό τρόπο να παίρνει το κοινό με το μέρος του απλά με μία λέξη ή μία κίνηση του χεριού του, απέδειξε ότι η διάρκεια του στο χρόνο και το υλικό που έχει τραγουδήσει είτε μόνος είτε με τους The Police δεν χρήζουν καμίας αμφισβήτησης και ελπίζουμε ότι κάτι θα γίνει και θα μας επισκεφτεί ξανά σύντομα στο αγαπημένο του Ηρώδειο.
Συντροφιά μου στη συναυλία ένα ζευγάρι Αμερικάνων από την Ατλάντα, η Christie και ο Christopher (ταιριαστοί μέχρι και στα ονόματα) που βρέθηκαν 1η φορά στη χώρα μας και έμαθαν κατά λάθος για τη συναυλία και αγόρασαν εισιτήρια άμεσα. Τόνισαν ότι όλοι στη χώρα μας τους έκαναν να νιώσουν πολύ οικεία, μου είπαν ότι είμαστε πολύ ευγενικός λαός και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουμε κάποιον και μια και θα ήταν η τελευταία τους βραδιά στην Αθήνα καθώς θα αναχωρούσαν για κρουαζιέρα την επόμενη μέρα, η συναυλία αυτή θα τους κάνει να θυμούνται για πάντα τη χώρα μας με αγάπη. Πολύ όμορφο να ακούς ανθρώπους από την άλλη άκρη του κόσμου να εκτιμούν πράγματα που καμιά φορά εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες έχουμε μπροστά μας και θεωρούμε δεδομένα και να βλέπεις την καλοσύνη αλλά και σεβασμό τους για τη χώρα μας στα μάτια τους και το χαμόγελο τους, δεν το συζητώ τι έπαθαν με το Ηρώδειο σαν χώρο και τις αρκετές ερωτήσεις που δέχτηκα για την ιστορία του, την κατασκευή τους και την εξέλιξη του πολιτισμού μας μέσα στα χρόνια. Θα θυμάμαι κι εγώ πάντα αυτή τη συναυλία με χαρά, όχι μόνο για την πρώτη μου φορά στο Ηρώδειο αλλά κι εξ’αιτίας της πολύ όμορφης παρέας τους.
Be yourself, no matter what they say…
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
#AEF2024 #AthensEpidaurusFestival
Afroditi Zaggana, AIK Photography, Thomas Daskalakis photos