Ratos de Porão. Ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία εδώ και πάνω από 40 χρόνια και που ποτέ δεν είχαμε την τύχη να δούμε στη χώρα μας, όπου κυρίως χάρη των Sepultura και της αδερφικής τους φιλίας μαζί τους, οι Έλληνες οπαδοί τους ανακάλυψαν όταν κι όποτε συχνά τους ανέφεραν οι Seps, κι έτσι τους τίμησαν με την παρουσία τους τελικά στο Arch Club. Τονίζω το τίμησαν καθώς πραγματικά δεν περίμενα τόσο κόσμο, περί τα 300-400 άτομα περίπου. Θα πει κανείς, «είσαι ικανοποιημένος με τέτοιο αριθμό για τόσο ιστορικό συγκρότημα και χωρίς κάτι παρεμφερές να εμφανίζεται στην Ελλάδα τους επόμενους μήνες;» και θα έχει δίκιο ενδεχομένως, αλλά όλοι ξέρουμε ότι το Ελληνικό κοινό είναι απρόβλεπτο και ειδικά αυτό των υψηλών ταχυτήτων, άρα η παρουσία κρίνεται ικανοποιητική ως απρόσμενη. Αυτό που δεν περίμενε κανείς είναι το πόσο υπέροχα ενεργητικό ήταν το κοινό, το οποίο σε δεδομένα Arch Club πάντα, κόντραρε και ίσως σε σημεία να ξεπέρασε αυτό στους Terror, δεδομένο ότι οι Βραζιλιάνοι από το São Paulo έπαιξαν και αρκετά παραπάνω, για την ακρίβεια έπαιξαν τόσο πολύ που έδειχναν να μη θέλουν να κατέβουν από τη σκηνή, πλήρως κατενθουσιασμένοι με την υποδοχή που τους επιφύλαξε η Αθήνα στην πρώτη τους Ελληνική εμπειρία.
Ξεκίνημα με τους δικούς μας The Crucifier, θεωρώ δε χρειάζονται συστάσεις για ένα από τα πλέον γνωστά συγκροτήματα της thrash σκηνής της χώρας. Τους είδα πολύ πρόσφατα στη συναυλία με τους Exhorder και God Dethroned εντοπίζοντας κάποια υπαρκτά θέματα που έκανα στην άκρη λόγω του κακού ήχου. Σε σχέση με την εκεί εμφάνιση, δεν το συζητάμε ότι υπήρχε ξεκάθαρη βελτίωση. Αυτό που πρέπει να κάτσουν και να σκεφτούν είναι το αν και κατά πόσο θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το συγκρότημα, καθώς όντας χρόνια μακριά από τη δισκογραφία, αυτό τους έχει επηρεάσει ξεκάθαρα στο συναυλιακό επίπεδο. Έμοιαζαν απροβάριστοι ενώ αποκλείω να ήταν, στη σκηνή δεν υπάρχει κινητικότητα, παιδιά είστε thrash μπάντα, πρέπει να μην μένει εκατοστό σκηνής απάτητο. Δυστυχώς δεν ακουγόταν πολύ η κιθάρα αλλά ευτυχώς οριακά στο να είναι απούσα, ο παιχταράς μπασίστας κάλυπτε τα μπόσικα ενώ και τα τύμπανα έμοιαζαν σε σημεία αλλού να πατάνε και να βρίσκονται. Η απόδοση τους από το μέσο και μετά της 40λεπτης εμφάνισης τους ήταν πολύ καλύτερη, είχαν και πολλούς –και παλιούς- οπαδούς τους μέσα που φρόντιζαν να φωνάζουν, έμειναν στο τέλος ικανοποιημένοι. Με όλη την καλή διάθεση και συμπάθεια, χρειάζεται ΠΟΛΛΗ δουλειά και ένας νέος δίσκος να επιστρέψουν στις επάλξεις άμεσα.
Οι Αρουραίοι του υπογείου από τη Βραζιλία φέτος συμπληρώνουν 40 χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικότατου ντεμπούτου τους “Crucificados Pelo Sistema” και δε μπορώ να σκεφτώ ιδανικότερη στιγμή για να τους δούμε για πρώτη φορά, οι ηγετικές φυσιογνωμίες του Jão στην κιθάρα και του João Gordo στη φωνή που μαζί ξεκίνησαν το συγκρότημα και έμειναν μαζί μέχρι και σήμερα, κλέβουν την παράσταση, ο μεν με τα riff του και το στιβαρό κιθαριστικό ήχο και ο δε με την πληθωρική παρουσία τους. Μπορεί Gordo στα Πορτογαλικά που είναι η γλώσσα τους να σημαίνει χοντρός και στην περίπτωση της μορφάρας να στέκει βάσει παρουσιαστικού, με τη δυσκολία στις κινήσεις να είναι εμφανής, αλλά ο άνθρωπος παιδιά έχει καρδιά λιονταριού και δίνει ανέλπιστο πόνο για τα επόμενα περίπου 70’. Με πατημένα τα 60 κι επίσημα από τον Μάρτιο, και με το γνώριμο νευρόσπαστο κούνημα του κεφαλιού δεξιά/αριστερά όπως τον έχουμε δει από παλιότερα βίντεο, μπορεί τα γένια να άσπρισαν αλλά σας το λέω υπεύθυνα, είναι 10 φορές καλύτερος, πιο γρήγορος και πωρωτικός απ’ότι στους δίσκους που αν δεν ήσασταν από μία μεριά να το δείτε, δε θα το πιστεύατε. Μάλλον κάτι ανάλογο έπαθε και το κοινό που από την αρχή αρχίζει το moshing.
Κι εκεί που η συναυλία ξεκινάει ιδανικά, αρκεί να παιχτεί το “Amazonia Never More” μόλις τρίτο για να γίνει πλήρης ανάφλεξη και να μη σταματήσει η υπερκινητικότητα, το ξύλο, τα σάλτα μορτάλε από τη σκηνή προς το άγνωστο (πόσοι έφαγαν τα μούτρα τους και πραγματικά στα @@ τους όλα) και οι αθλοπαιδιές παντώς είδους. Πανέμορφη εικόνα που θύμισε παλιές εποχές, αρκετά παλαιομοδίτικες και «επικίνδυνες» όπως συνηθίζει να λέει ο κόσμος που τις έζησε. Και το λέμε αποκλειστικά για καλό, γιατί ο κόσμος καθ’όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους έλαμπε και δε σταματούσε να περνάει καλά. Βάλτε και σαν κερασάκι στην τούρτα αρκετά κομμάτια από τα δυο γνωστότερα άλμπουμ τους, δηλαδή τα “Brasil” και “Anarkophobia” όπως τα “Aids, Pop, Repression”, “Children Without Future”, “Nationalist Farce”, “Land Of Carnival”, “Sofrer”, “Mad Society”, “Igreja Universal” και “Morte Ao Rei” και καταλαβαίνετε τι συνέβη. Ο ΧΑΜΟΣ όμως έγινε στο “Morrer” και φυσικά στο ομότιτλο κομμάτι του “Crucificados Pelo Sistema” όπου το κοινό έπαιξε μεγάλη μπάλα παλιάς εθνικής Βραζιλίας, με τον Gordo να μη σταματάει να ευχαριστεί τον κόσμο και τη χαρά να είναι έκδηλη στα πρόσωπα τους. O Boka στα τύμπανα δε σταματάει να αφαλοκόβει, με το μάτι να μην προλαβαίνει να τον δει.
O Juninho στο μπάσο θυμίζει τον επώνυμο παιχταρά που μεγαλούργησε στη Λυών και έβαζε φάουλ από το σπίτι του, έκανε τις μπασοχορδές κοτσίδες και τόνιζε τρομερά τον όγκο τους. Η εμφάνιση των Ratos σταδιακά ανεβάζει ταχύτητες, ανεβάζει ποιότητα και φυσικά ανεβάζει και την αδρεναλίνη του κοινού. Σε κάθε γωνία του Arch Club, βλέπω άτομα να κοιτάζονται μεταξύ τους σε φάση «τι’ν’τούτοι ρε;» και να προσπαθούν να κατανοήσουν αν όντως βλέπουν αυτό που συμβαίνει ή απλά έτυχε και είναι όνειρο. Τελικά αφού οι τύποι πραγματικά παίζουν ότι δεν παίζεται –χάθηκε η μπάλα, στο χαλαρό πρέπει να παίξανε 25-30 κομμάτια- αποχωρούν άκρως θριαμβευτικά από τη σκηνή, ενώ συγκινητική μπορώ να πω είναι η φωτογραφία που ανέβασαν στη σελίδα τους στο Facebook λέγοντας με τιμιότητα λάθους στα σημεία στίξης «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΑΘΗΝΑ! ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ!» Δε νομίζω να μένει να πούμε κάτι πέραν αυτού, το τελευταίο που θέλουν τέτοιες μπάντες με τέτοια πορεία στο χρόνο είναι να χαϊδέψουν αυτιά, θεωρώ ότι τώρα που ξέρουν το δρόμο, μία επανάληψη του συμβάντος θα είναι ιδανική. Όσοι ήσασταν σίγουρα θα τους ξαναδείτε, όσοι δεν τους είδατε, μην τους χάσετε αν ξανάρθουν για κανένα λόγο, θα το θυμάστε παντοτινά.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Photos: HT productions
Youtube videos: @PunksNotDeadGR
Comments
