Τελευταία κάθοδος για φέτος στην Πλατεία Νερού και τα συναισθήματα γλυκόπικρα, από τη μία οι εικόνες των προηγούμενων ημερών που συνόδευαν τους περισσότερους, από την άλλη η τελευταία επίσκεψη μέχρι του χρόνου και τις ανακοινώσεις που ήδη περιμένει ο κόσμος. Για πρώτη φορά στο Release Festival, είχαμε μία full extreme ημέρα και όλοι μας ελπίζουμε ολόψυχα να μην είναι και η τελευταία φορά που συνέβη αυτό, ο κόσμος που ήταν πολύ περισσότερος από τις προβλέψεις έδειξε ότι διψάει για λίγο παραπάνω «ξύλο» και θεωρώ η διοργάνωση πήρε το μήνυμα που δόθηκε.
Ημέρα με τους παλιούς ήρωες πολλών Pestilence, με τους πάντα κραταιούς Testament και με το εμπορικό τέρας που έχουν γίνει μέσα στα χρόνια οι Behemoth αν μη τι άλλο υπόσχονταν συγκινήσεις. Πολύ ευχάριστο ότι αρχικά ο καιρός ήταν καλύτερος των προβλέψεων, βοήθησε σίγουρα και το γεγονός ότι η συναυλία άρχιζε αρκετά πιο μετά από τις περισσότερες, ωστόσο το αεράκι που φυσούσε από νωρίς έκανε τα πράγματα πολύ καλύτερα, ενώ η συναυλία τέλειωσε επίσης πολύ νωρίς, στις 23:10 για την ακρίβεια, συνεπώς διευκολύνθηκαν πολύ οι παρευρισκόμενοι στη συνέχεια με τα μέσα μεταφοράς, μιλώντας πάντα για όσους δεν είχαν δικό τους μέσο. Τέλος καλό όλα καλά και πάμε στο κυρίως πιάτο.
Οι Pestilence στην τρίτη τους παρουσία στη χώρα μας ήταν πιο σοβαροί από ποτέ. Όλοι όσοι ήσασταν το 2009 θυμάστε την καταστροφική εμπειρία πριν και μετά την εμφάνιση τους, ενώ το 2018 ήταν πολύ καλύτεροι αλλά μας τα είχε χαλάσει λίγο ο ήχος. Αυτή τη φορά ο ήχος ήταν φοβερός, ειδικά στα τύμπανα του δολοφονικού Michiel Van Der Plicht ο οποίος ακουγόταν λες κι έπαιζαν τρεις μαζί. Ο Patrick Mameli μας ρωτάει πριν αρχίσουν «είστε έτοιμοι για λίγο death metal;” και δείχνει αρκετά ευδιάθετος όπως θα αποδείξει πιο μετά. Με το μπάσιμο του “Morbvs Propagationem” όλα γίνονται καλύτερα, τρομερός ογκώδης και πεντακάθαρος ήχος που τονίζει και το άρτιο τεχνικά παίξιμο τους (ούτως ή άλλως από όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν έχουν τα πιο δύσκολα κομμάτια) και ο Rutger Van Noordenburg στην κιθάρα όπως κι ο Roel Käller στο μπάσο, είναι σε φοβερή κατάσταση και άψογα προετοιμασμένοι για την εμφάνιση. Στο καπάκι ακούμε το ιστορικό “Dehydrated” που υπόσχεται σπουδαίο σετ και στη συνέχεια ακολουθούν δυο κομμάτια από το “Resurrection Macabre”, αρχικά το ομότιτλο και μετά το “Devouring Frenzy” όπου ο Mameli μας προϊδέασε ότι είχε έρθει η «ώρα για μερικά blast beats». Χάρηκα τρομερά που ο κόσμος φώναζε δυνατά το όνομα τους.
Από την αρχή αυτό έδωσε φτερά στην απόδοση τους κι επαναλαμβανόταν μετά το τέλος κάθε κομματιού, με τον Mameli να κερδίζει πολλούς πόντους με την σοβαρότητα του και να λέει ότι είναι χαρά του που ήρθαν ξανά και πως μας αγαπάνε πολύ (το τόνισαν και στην προσωπική τους σελίδα στο facebook μετά την εμφάνιση τους). Έχει έρθει η ώρα για να εκπροσωπηθεί το πλέον αγαπητό άλμπουμ τους έτσι ακούμε στην ουσία τα μισά κανονικά κομμάτια του “Testimony Of The Ancients”, αρχικά το “The Secrecies Of Horror”, στη συνέχεια το “Prophetic Revelations” (με την εισαγωγή “Free Us From Temptation), και μετά τα δυο πλέον προβεβλημένα κομμάτια τους, το κορυφαίο “Twisted Truth” (με την εισαγωγή “Bitterness”) και φυσικά το “Land Of Tears” (με την εισαγωγή “Blood”) να παίζεται σε τριπλή ταχύτητα και όγκο και τον Van Der Plicht να το καρφώνει όσο δε λέγεται. Το κλείσιμο με το “Out Of The Body” ήταν αντάξιο της εμφάνισης του, ο Mameli ζήτησε να συμμετέχουμε σ’αυτό όσο δεν πάει αλλιώς θα πάμε όλοι στην Κόλαση και το τέλος της μόλις 45λεπτης εμφάνισης τους, βρήκε τον κόσμο με χαμόγελα να φωνάζει το όνομα τους και τη μπάντα ακόμα πιο χαρούμενη, έχοντας δώσει όλης της την ενέργεια.
Περιμένουμε νέο κανονικό δίσκο και ανάλογης σοβαρότητας και τσίπας εμφάνιση όταν έρθει ξανά η ώρα τους. Ένα μπράβο στους Pestilence γιατί έφαγαν πολλή λέζα τα τελευταία χρόνια από πολύ κόσμο, αλλά απέδειξαν ότι παραμένουν σπουδαίο συγκρότημα.
*Θα σας τα πει κι ο Μιχάλης αλλά υποκλίνομαι προσωπικά στην αύρα, την όλη παρουσία και αυταπάρνηση του Chuck Billy, ένας άνθρωπος που τα έβαλε με τον καρκίνο και πέρασε από πάνω του συνθλίβοντας τον και που στα 62 του, το χαίρεται ακόμα σαν μικρό παιδί. Μεγάλη η χάρη σου ΤΕΡΑΣΤΙΕ!
Ο καύσωνας είχε αρχίσει να υποχωρεί, και μετά το υπερ-τεχνικό, προοδευτικό death metal των Pestilence, ήρθε η ώρα για το σεισμικό thrash των θεών Testament. Με ονειρεμένη σύνθεση, που τους κάνει supergroup, και με μια πληθώρα φοβερών κομματιών από όλες τις περιόδους τους για να διαλέξουν, ήταν σίγουρο ότι θα κατεδαφίσουν την Πλατεία, θα στεγνώσουν τα νερά, θα ανοίξουν mosh pits, κουτάκια μπύρας, κεφάλια και ό,τι άλλο έβρισκαν στο διάβα τους. Μπορεί να μην έρχονται συχνά, μπορεί το 2016 της τελευταίας φοράς να μοιάζει μακρινό, αλλά η μουσική τους είναι πάντα επίκαιρη και οι συνθέσεις τους διαχρονικές. Και όντως η εμφάνισή τους ήταν για τους νεότερους και φιλόδοξους thrashers, μια δήλωση του τύπου «κοίτα να μαθαίνεις». Κοίτα να μαθαίνεις πως ανοίγονται pits όταν το δεξί χέρι των Alex Skolnick και Eric Peterson χαϊδεύει την κιθάρα. Κοίτα να μαθαίνεις πως ένας μάστορας του μπάσου και του όγκου σαν τον τεράστιο Steve DiGiorgio σε καθηλώνει και φυσικά κοίτα στα 62 του τον τιτάνα Chuck Billy πως ιδρώνει τη φανέλα και τι βγαίνει από το λαρύγγι του. Άφησα τελευταίο τον Chris Dovas, τον ελληνικής καταγωγής νιούφη ντράμερ που τα έπαιξε όλα όπως έπρεπε.
Ποια όμως είναι τέλος πάντων αυτά τα όλα, που μας πρόσφεραν απλόχερα οι τύποι από το San Francisco της California; Όταν ξεκίνησε το πανηγύρι στις 20.30 κι όσο πέρναγε η ώρα και ανέβαινε η αδρεναλίνη, γινόταν όλο και πιο φανερό. Oι Testament ήρθαν για να παρουσιάσουν και να γιορτάσουν τα 2 πρώτα τους άλμπουμ, δηλαδή τα “The Legacy” και “The New Order”. Δηλαδή 2 από τα καλύτερα δημιουργήματά τους, δηλαδή 2 από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία του ήχου που πρεσβεύουν. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι ακούσαμε συνθέσεις σαν τα “Trial by Fire”, “The Haunting”, “Do or Die” και 7 ακόμα αριστουργήματα. Όταν πλέον το μαρτύρησε και ο Ινδιάνος της καρδιάς μας, η φρενίτιδα βάρεσε κόκκινο. Πέραν πάσης αμφιβολίας καθηλωτική εμφάνιση για μία ώρα από το συγκρότημα, με ήχο εξαιρετικό, αλάνθαστα παιξίματα, όρεξη, κέφι, χαρά, χαμόγελα, ιδρώτα, ξύλο κι άλλον ιδρώτα κι άλλο και ακόμα περισσότερο ξύλο. Τολμώ να πω μια από τις καλύτερες εμφανίσεις συγκροτήματος στα χρόνια του Release. Για να μην πω και μέσα στις τρεις ακόμα. Για τους βετεράνους της σκηνής το ξέραμε και το περιμέναμε. Eξάλλου και το ’16 που τους είδα, είχα πάρει μια πρώτη γεύση.
Θα σταθώ όμως και στον Chris Dovas, τον 26άχρονο ντράμερ που έχει αναλάβει μια δύσκολη και «βαριά» θέση πίσω από το σκαμνί της μπάντας και φυσικά με όσους κολοσσούς έχουν περάσει πριν από αυτόν. Μάς μίλησε σε αρκετά καλά Ελληνικά, ευχαριστώντας μας για τη στήριξη και τονίζοντας το ελληνικό στοιχείο που κυλά στο αίμα του αν και γεννημένος στην Αμερική. Έπαιξε ένα σόλο για να οδηγηθούμε σε ένα αδιανόητο φινάλε με 3 δυναμίτες. Πρώτα το “Alone in the Dark” με τη ρεφρενάρα του, μετά το “Over the Wall” και τέλος το “Into the Pit” με τον θηριώδη Billy να προτρέπει για το άνοιγμα του μεγαλύτερου pit που έχει δει στη ζωή του. Χατίρι εμείς δεν χαλάμε, ειδικά σε τέτοιους ωραίους τύπους, τη ζωντανή ιστορία του thrash μπροστά στα μάτια μας.
Τέτοια κολονοσκόπηση είχε καιρό να γίνει από συγκρότημα και πραγματικά ήθελα να δω πως θα «απαντήσουν» οι Behemoth στο γάντι που τους πέταξαν οι Testament, αλλά να σας πω και κάτι; Τέτοιοι άτυποι «διαγωνισμοί» είναι το αλατοπίπερο στα ανοιχτά φεστιβάλ και πραγματικά λίγο με νοιάζει ποιος κερδίζει ποιόν. Σημασία έχει ότι Ολλανδοί, Αμερικάνοι και Πολωνοί έφτιαξαν τη δική τους Μεικτή Κόσμου και σάρωσαν αγαπημένοι. Αυτό είναι το HEAVY METAL.
Λίγο μετά τις 10:00 κι ενώ η νύχτα έχει πέσει για τα καλά, τα φώτα σβήνουν και η Πλατεία Νερού είναι έτοιμη να παραδοθεί στο σκοτάδι των Βehemoth. Στο άσπρο πανί που έχει απλωθεί κατά μήκος της σκηνής αχνοφαίνονται οι σκιές των μελών του συγκροτήματος, ενώ από τα ηχεία ακούγεται το “Post-God Nirvana”. Η προβολή zoom-άρει στη σκιά του Nergal, για την απαγγελία των ακροτελεύτιων στίχων: “We worship the Devil, we hail the Beast” ουρλιάζει με όλη τη δύναμη στα πνευμόνια του, ενώ η μπάντα μπαίνει σαν τους τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης στο υπερgroovy και άκρως συναυλιακό “Once Upon A Pale Horse”. Η ανίερη τελετή έχει μόλις ξεκινήσει. Mια τελετή που περιστράφηκε γύρω από μια τετράδα μαυροντυμένες και βαμμένες στο πρόσωπο φιγούρες, βγαλμένες από κάποιο απόκοσμο σύμπαν. Η θεατρικότητα καταλαμβάνει μεγάλο ρόλο στις εμφανίσεις τους και οι Πολωνοί έχουν παίξει τα ρέστα τους στον συγκεκριμένο τομέα με μυστικιστικά σύμβολα να αγκαλιάζουν τα κοστούμια τους, σεμιναριακό light show, εναλλαγές artwork στην τεράστια οθόνη πίσω τους και μια γενικότερη σκοτεινή αύρα να τους περιβάλει.
Όλα τα παραπάνω βέβαια θα ήταν κενά ύπαρξης, αν οι Βehemoth δεν είχαν να προσφέρουν κάτι στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Με προσεγμένο ήχο, απόδοση σε υψηλά στάνταρ και συνδυάζοντας ωμή βία, λυρισμό και ατμόσφαιρα, έδωσαν ένα show αντάξιο της φήμης τους και των προσδοκιών μας. Εστιάζοντας λίγο παραπάνω στο σημείο αναφοράς “Τhe Satanist”, αλλά γενικότερα προσπαθώντας να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους (έφτασαν μέχρι το demo του 1992 με το “Cursed Angel Of Doom”), έδωσαν τη συναυλία που δεν τους άφησαν το 2014 στον ίδιο χώρο, μια εμφάνιση που τότε είχε στιγματιστεί από περιορισμένο χρόνο, χαμηλό ήχο και τον καυτό ήλιο που έλουζε τα πρόσωπα τους.
Το μόνο σχετικό με ήλιο που είχαμε τούτη τη φορά ήταν το “O Father O Satan O Sun!”, που έκλεισε μεγαλοπρεπώς την επί σκηνής παρουσία τους και με τις ολόλαμπρες κοφτερές ακτίνες του, έκαψε κάθε αμφιβολία για το αν οι Πολωνοί άξιζαν να είναι headliners της βραδιάς.
Μπορεί να μην ήταν η πιο εμπορική, σίγουρα όμως η τελευταία βραδιά του φετινού Release Athens αποδείχθηκε άκρως ποιοτική, με μεστές εμφανίσεις από τρία ηγετικά metal σχήματα, που ικανοποιήσαν τις υψηλές απαιτήσεις ενός πιο σκληρού πηρύνα metal ακροατών, κλείνοντας επιτυχημένα και με ένα ελαφρώς πιο σκοτεινό spin μια διοργάνωση, η οποία φέτος φιλοξένησε σε 11 ημέρες 33 σχήματα και ικανοποιήσε κατά γενική ομολογία τον απαιτητικό μουσικόφιλο, καλύπτωντας ένα ευρύ φάσμα ήχων, που κυμάνθηκε από ακραιφνή pop ως και ακραίο metal.
Για το RockOverdose,
Κείμενα: Δημήτρης Σούρσος - Behemoth, Μιχάλης Τσολάκος - Testament, Άγγελος Κατσούρας - Pestilence
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος - @alexandros_kat
Comments
