Ένα χρόνο και κάτι μετά την περσινή τους εμφάνιση στη Μονή Λαζαριστών, οι James επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη και φέτος, αυτή τη φορά στο Θέατρο Γης στα πλαίσια προώθησης του νέου τους δίσκου με τίτλο “Yummy”.
Στις 21:45 η μπάντα από το Manchester ανεβαίνει στην σκηνή με τελευταίο τον Tim Booth. Πρώτο κομμάτι το “Dream Thrum”, το οποίο λειτούργησε σαν εισαγωγή αλλά όχι μόνο για τη συναυλία. Χαλαρό κομμάτι που σιγά σιγά σε παρέσυρε στον ιδιαίτερο κόσμο του Booth στον οποίο μεταφέρεται κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Γιατί βλέποντας τον κατά τη διάρκεια των τραγουδιών να “χάνεται” χορεύοντας στο ρυθμό της μουσικής δεν γίνεται παρά να τον ακολουθήσεις σαν υπνωτισμένος. Συνέχεια με το “Sound” και τον Andy Diagram, τρομπετίστα της μπάντας να φεύγει από την σκηνή και να εμφανίζεται στις κερκίδες του Θεάτρου Γης ανάμεσα στον κόσμο μέχρι να επιστρέψει ξανά στη σκηνή για το “Senorita”, ένα κομμάτι που όπως είπε ο Booth το παίζουν πάντα στην Ελλάδα (λογικό μου ακούγεται).
“Life’s A Fucking Miracle” από το νέο δίσκο για τη συνέχεια το οποίο δε με ενθουσίασε είναι η αλήθεια αλλά η συνέχεια με το “She’s A Star”, με αποζημίωσε και με το παραπάνω όπως και το πολύ όμορφο “Ring The Bells” που ακολούθησε. Ο κόσμος πλέον είχε γίνει ένα και το αυτό με την μπάντα τραγουδώντας και χορεύοντας ακόμα και για το επόμενο σερί 3 τραγουδιών από το νέο δίσκο – “Stay”, “Better With You” και “Shadow Of A Giant”. Ο Tim Booth, δείχνοντας για ακόμα μία φορά πόσο απλός και ακομπλεξάριστος είναι, βρέθηκε στις κερκίδες αλλά και στην αρένα για το “Just Like Fred Astaire”. Χόρεψε και τραγούδησε με τον κόσμο ενισχύοντας ακόμα περισσότερο μου την άποψη ότι στις συναυλίες των James ο κόσμος και η μπάντα είναι το ίδιο πράγμα όπως ανέφερα παραπάνω. Όσο ο Booth ήταν στο κοινό και αφού είχε τελειώσει το κομμάτι, μέχρι να επιστρέψει στην σκηνή ακούσαμε πολύ μεγαλύτερη και διαφορετική εισαγωγή του τρομερού “Five-O”.
Κάπου εδώ θέλω να πω πόσο τρομεροί ήταν όλοι οι μουσικοί πάνω στην σκηνή. Κεφάτοι, αλάνθαστοι, με τρομερή ενέργεια (εντάξει ίσως εκτός του Jim Glennie – μπάσο) δεν ξέρω πόσα όργανα άλλαξε ο καθένας τους. Πραγματικά απλά κάθεσαι και τους θαυμάζεις.
Συνέχεια με το “Mobile God”, το νέο δίσκο και από εκεί και πέρα… party. Το ένα hit μετά το άλλο. “Sit Down”, “Beautiful Beaches” και “Come Home” με την μπάντα να φεύγει προσωρινά από την σκηνή για να επιστρέφει λίγο αργότερα με το τελευταίο κομμάτι που ακούσαμε από το νέο δίσκο “Way Over Your Head”, ενώ ακολούθησε το προσωπικά αγαπημένο μου “Sometimes (Lester Piggott)” και φυσικά των απανταχού οπαδών των James αγαπημένο “Getting Away With It (All Messed Up)”.
Η μπάντα μας αποχαιρετά για δεύτερη φορά και τελικά τελευταία χωρίς να έχουμε ακούσει μερικές ακόμα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους όπως τα “Say Something”, “Sit Down”, “Born Of Frustration” και φυσικά το “Laid” το οποίο αν και ήταν στο setlist για κάποιο λόγο δεν παίχτηκε. Ακόμα και έτσι όμως οι James για ακόμα μία φορά δεν απογοήτευσαν το κοινό τους και έδειξαν πως στήνεται μια πολύ όμορφη βραδιά.
Κείμενο: Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Κατερίνα Μήτικα
